Ὁ Σαρτζετάκης ἐξηγεῖ γιατί δέν πρέπει νά πᾶμε Χάγη [Τά ἐπιχειρήματα ἐναντίον τοῦ Ἑλσίνκι 2 καί τῆς προσφυγῆς στό Διεθνές Δικαστήριο]

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ Κυριάκος Μητσοτάκης περιέγραψε τήν Κυριακή, σέ συνέντευξή του, τόν ὁδικό χάρτη διά τοῦ ὁποίου ἡ Ἑλλάς μπορεῖ νά καταλήξει νά προσφύγει στήν Χάγη γιά τήν ἐπίλυση τῶν διαφορῶν της μέ τήν Τουρκία: Μέτρα Οἰκοδομήσεως Ἐμπιστοσύνης. Διερευνητικές ἐπαφές. Πολιτικός Διάλογος μεταξύ Πρωθυπουργῶν. Χάγη. Ἄν καί ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος Ἐρντογάν ἔδειξε στήν συνέντευξή του στόν «Σκάι» τό 2017 πώς δέν πιστεύει στό διάλογο γιατί ποτέ δέν προχώρησαν οἱ διαπραγματεύσεις στά εἴκοσι χρόνια τῆς ἡγεμονίας του, ἔχει ἐνδιαφέρον πῶς αὐτός ὁ ὁδικός χάρτης Μητσοτάκη παραπέμπει σέ ἕνα Ἑλσίνκι 2. Τίς τελευταῖες ἡμέρες, μέ ἀφορμή τήν προεδρική ἐκλογή, συνεργάτες τοῦ Πρωθυπουργοῦ διοχετεύουν στόν Τύπο τήν ἐκτίμηση, πώς ὁ κ. Μητσοτάκης πρέπει νά προχωρήσει τολμηρά ὅπως ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου «μέ τήν ρηξικέλευθη ἐπιλογή Σαρτζετάκη τό 1985». Πράγματι. Ἦταν ρηξικέλευθη ἡ ἐπιλογή τοῦ κ. Σαρτζετάκη. Ὅπως καί οἱ ἀπόψεις του. Ἡ «Ἑστία» θεωρεῖ ἐπίκαιρο ἕνα ἄρθρο πού ἔγραψε γιά τήν Χάγη στήν ἱστοσελίδα του τό 2006 ὁ πρώην Πρόεδρος. Τήν ἐπαύριο τῆς ἀπωλείας τοῦ ἡρωικοῦ σμηναγοῦ Ἠλιάκη. Γι’ αὐτό καί σήμερα τό ἀναδημοσιεύουμε. Ἦταν ἡ ἐποχή πού ἡ Τουρκία κοιτοῦσε πρός τήν Εὐρώπη. Σκεφθεῖτε σήμερα. Ὅλο τό ἐνδιαφέρον ἄρθρο τοῦ κ. Χρήστου Σαρτζετάκη ἔχει ὡς ἑξῆς:

Στὴ μνήμη

Τοῦ Σμηναγοῦ Κωστῆ Ἠλιάκη
1.- Μὲ ἀφορμὴ τὸ πρόσφατον ἐπεισόδιον συγκρούσεως δὺο μαχητικῶν ἀεροπλάνων τῆς πολεμικῆς ἀεροπορίας, ἑλληνικοῦ καὶ τουρκικοῦ, ὑπεράνω τοῦ Αἰγαίου σὲ περιοχὴ νοτίως τῆς Καρπάθου, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν κατάρριψιν ἀμφοτέρων, ἀλλὰ τὴν ἀπώλεια μόνον τοῦ Ἕλληνος σμηναγοῦ Κωστῆ Ἠλιάκη, ἀνεζωπυρώθη ἡ συζήτησις γιὰ τὸ σκόπιμο ἢ μὴ τῆς ἐπιλύσεως τῶν Ἑλληνοτουρκικῶν διενέξεων μὲ προσφυγὴ στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης.

Φρονῶ, ὅτι μὲ τὴν ἀνάμειξι τοῦ Δικαστηρίου αὐτοῦ ὁδηγούμεθα σὲ ἐπιζήμια γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα αὐτοπαγίδευσι. Καὶ ἐξηγοῦμαι:

2.- Ἤδη μὲ τὴν ὑπογραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τοῦ κειμένου Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἑλσίνκι τῆς 10.12.1999 ἀποδεχθήκαμε (Σημεῖα 4, 9 καὶ 12 τῶν Συμπερασμάτων) τὴν ὕπαρξι ἐκκρεμῶν συνοριακῶν διαφορῶν καὶ ἄλλων σχετικῶν θεμάτων μὲ τὴν Τουρκία, τὰ ὁποῖα καὶ δεσμευθήκαμε νὰ ἐπιλύσουμε μὲ διαπραγματεύσεις μὲ αὐτήν, σὲ περίπτωσι δὲ ἀποτυχίας τῶν διαπραγματεύσεων ἀποδεχθήκαμε τὴν προώθησι, ἀκόμη καὶ μὲ πρωτοβουλία μόνου τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, ἐπιλύσεως τῶν ἐν λόγῳ διενέξεων ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης.

Εἶναι ἡ θλιβερὴ ἱστορία ἀπιστεύτου ἐνδοτικότητος στὶς τουρκικὲς ἐπιδιώξεις καὶ ἀφρόνου ἀπεμπολήσεως στοιχειωδῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων. Ἡ ἐθνική μας αὐτὴ συνθηκολόγησι συνετελέσθη σὲ τρία ἐπίπεδα:

1ον) μὲ τὴν ἀναβάθμισι τῆς Τουρκίας σὲ ὑποψήφια γιὰ ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι χώρα∙

2ον) μὲ τὴν ἐγκατάλειψι παγίων θέσεων τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς, καὶ συγκεκριμένως μὲ τὴν ἐκ μέρους μας ἀποδοχή, ὅτι ἐκκρεμοῦν συνοριακὲς διαφορές μας καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα μὲ τὴν Τουρκία καὶ τὴν δέσμευσί μας νὰ προέλθουμε γιὰ τὴν ἐπίλυσί τους σὲ διαπραγματεύσεις μὲ αὐτήν∙ καὶ

3ον) μὲ τὴν αὐτοπαγίδευσί μας νὰ ἀναθέσουμε, σὲ περίπτωσι ἀποτυχίας τῶν διμερῶν διαπραγματεύσεων, τὴν ἐπίλυσι ὅλων αὐτῶν τῶν διαφορῶν γιὰ «συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα» στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης, λύσις ἄκρως ἐπικίνδυνη καὶ καταστροφικὴ γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.

Πράγματι:

(A) Τότε ἐκρίνετο ἀπὸ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιον ἡ ὑποψηφιότης, μεταξὺ ἄλλων κρατῶν καὶ τῆς Τουρκίας πρὸς ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι. Τὴν ἔνταξι αὐτή, καίτοι δὲν συνέτρεχε καμμιὰ ἀπὸ τὶς σχετικῶς ἀξιούμενες ἀπὸ τὰ ἰσχύοντα κείμενα τῶν συνθηκῶν κλπ., ποὺ διέπουν τὴν ζωὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῾Ενώσεως, προϋποθέσεις, ἐπιθυμοῦσαν διακαῶς οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας, κυρίως οἱ ἐξ αὐτῶν «μεγάλοι», γιὰ καθαρὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πρὸς ἐκμετάλλευσι τῆς ἀγορᾶς τῆς γειτονικῆς μας χώρας τῶν 70 περίπου ἑκατομμυρίων κατοίκων. Ἀλλὰ καὶ οἱ Η.Π.Α., στὸ πλαίσιο κυρίως προστατευτικῆς ὑπὲρ τῆς Τουρκίας μερίμνης των. Ἀντιθέτως ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶχε λόγους νὰ ἐπιθυμῇ τὴν ἔνταξι αὐτή, καὶ μόνο μὲ τὴν σκέψι, ὅτι μὲ τὴν βασικὴν ἐλευθερία διακινήσεως καὶ ἐγκαταστάσεως, ποὺ διέπει τὴν ζωὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μὲ τὴν εἰσδοχὴ σ’ αὐτὴν τῆς Τουρκίας ἡ χώρα μας θὰ κατακλυσθῇ ἀπὸ ἑκατομμύρια Τούρκων, ἀναζητούντων τύχην καλλιτέραν ἀπὸ αὐτὴν στὴ χώρα των, ἴσως καὶ περισσότερα τῶν κατοικούντων Ἑλλήνων, ὥστε ἡ Ἑλλὰς κυριολεκτικῶς νὰ ἁλωθῇ καὶ νὰ ξαναγίνῃ, εἰρηνικῶς αὐτὴ τὴν φορά, Τουρκική.

Καὶ φυσικὰ εἴχαμε θεσμικῶς, μὲ τὴν ἀξιουμένη ὁμοφωνία γιὰ τὴν σχετικὴ ἀπόφασι, τὴν δυνατότητα νὰ παρακωλύσουμε τὴν ἔνταξι τῆς Τουρκίας καὶ μὲ μόνη τὴν ἐπίκλησι τῆς κατ’ ἐξακολούθησι παραβιάσεως ἀπὸ αὐτὴν τῶν κανόνων τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ἀπὸ δεκαετίες ἤδη καὶ καθημερινῶς. Συγκεκριμένως μὲ τὴν ἐπίκλησι, ὅτι οἱ Τοῦρκοι παραβιάζουν συστηματικῶς τὴν ἐθνική μας κυριαρχία καὶ παραβαίνουν διεθνεῖς κανόνες ἐναερίου κυκλοφορίας∙ καθιερώνουν γκρίζες ζῶνες σὲ ἑλληνικὲς νησῖδες τοῦ Αἰγαίου, διεκδικοῦντες μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν εὐθέως ἑλληνικά μας ἐδάφη∙ συμπεριφέρονται κραυγαλέως ἀντίθετα πρὸς τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ἔναντι τῆς Ἑλληνικῆς μειονότητος, ὅσης ἀπέμεινεν ἀκόμη στὴν χώρα τους ὕστερα ἀπὸ συστηματικὲς διώξεις δεκαετιῶν, κλπ., κλπ.∙ ἐκτὸς τοῦ ὅτι, περαιτέρω, ἐμμένουν στὴν ἐγκληματικὴ ἀπὸ ἀπόψεως Διεθνοῦς Δικαίου στρατιωτικὴ κατοχὴ τοῦ 40% περίπου τοῦ ἐδάφους τῆς ἀνεξαρτήτου Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Καὶ μάλιστα εἴχαμε τὴν εὐκαιρία, ἀφοῦ τόσο πολὺ ἐπιθυμοῦσαν οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας τὴν ἔνταξι τῆς Τουρκίας, νὰ τοὺς ἐξωθήσουμε, ἐπισείοντες τὴν ἄρνησί μας σὲ ἀντίθετη περίπτωσι, ὅπως πειθαναγκάσουν τὴν Τουρκία νὰ συμμορφωθῇ, ἐπὶ τέλους ὄχι πρὸς ἰδικές μας ἐπιθυμίες, ἀλλὰ πρὸς τὰ ἐπανειλημμένα ψηφίσματα καὶ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας καὶ ἄλλων ὀργάνων τοῦ Ο.Η.Ε., ὡς καὶ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, περὶ ἀποχωρήσεώς της ἀπὸ τὴν κατεχομένη Κύπρο, καθὼς καὶ νὰ παύσῃ τὴν καθημερινὴ ἄνομη καὶ ἀντίθετη πρὸς τὸ Διεθνὲς Δίκαιο ἔναντι τῆς χώρας μας συμπεριφορά της.

Ἀτμομηχανή γιά τήν εἴσοδο τῆς Τουρκίας στήν ΕΕ

Παρὰ ταῦτα ἐμεῖς τίποτε ἀπὸ τὰ ἐθνικῶς αὐτὰ ἐπιβαλλόμενα δὲν ἐπράξαμε. Ἀντιθέτως, ἀφοῦ ἐπισήμως, διὰ στόματος τοῦ ῾Υπουργοῦ μας ᾽Εξωτερικῶν, εἴχαμε προαναγγείλει, ὅτι θὰ γίνουμε, χωρὶς νὰ ζητᾶμε τίποτε καὶ χωρὶς ὅρους, ἡ ἀτμομηχανὴ γιὰ τὴν εἴσοδο τῆς Τουρκίας εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν, συντελέσαμε ὄντως μὲ τὴν ἀξιουμένη ὁμόφωνη ἀπόφασι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, χάρις εἰς τὴν ἰδική μας συνεργασία καὶ ὑπογραφή, στὴν ἀναβάθμισι τῆς Τουρκίας στὴν κατηγορία τῶν ὑποψηφίων εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν χωρῶν.

(B) Τότε ἐπίσης μὲ τὸ ἀνωτέρω ΣΗΜΕΙΟΝ 4 τῶν Συμπερασμάτων του τὸ ἐν λόγῳ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο προέτρεψε τὰ ὑποψήφια γιὰ ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι κράτη, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ Τουρκία, ὅπως ἐπιλύσουν «ὅλες τὶς ἐκκρεμοῦσες συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα» (ἐδάφιον 4).

Πρέπει νὰ σημειωθῇ, ὅτι τὸ Σημεῖον αὐτὸ 4 τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου ἀφοροῦσε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὶς Ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις, διότι κανένα ἄλλο ἀπὸ τὰ ὑποψήφια πρὸς ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν κράτη δὲν εἶχε, οὔτε ἔχει προβλήματα μὲ τοὺς γείτονές του. Σὲ κάθε δὲ περίπτωσιν ὠφείλαμε νὰ ἐπιφυλαχθοῦμε στὸ προκείμενο, ἀποκλείοντες γιὰ τὶς ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις τὴν ρήτρα «ἐκκρεμουσῶν συνοριακῶν διαφορῶν καὶ ἄλλων σχετικῶν θεμάτων», πρᾶγμα, ποὺ μὲ περίσσεια ἀφροσύνης δὲν ἐπράξαμε. Καὶ ἔτσι μὲ τὴν ἰδικήν μας συνυπογραφὴν τῶν ἐν λόγῳ Συμπερασμάτων ἡ ῾Ελλὰς ἐνυπογράφως ἀνεγνώρισε, ὅτι εἰς τὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Τουρκία «ἐκκρεμοῦν συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα». Δηλαδή, ΠΡΩΤΟΝ, ἀποδεχθήκαμε ἀμφισβήτησι καὶ αὐτῶν τῶν ἐθνικῶν μας συνόρων!

Καὶ ἀκόμη ἀποδεχθήκαμε ἐκκρεμότητα καὶ ἄλλων σχετικῶν θεμάτων, ὅταν ἦτο καὶ εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ Τουρκία θεωρεῖ ἤδη ὡς τοιαῦτα –στὸ μέλλον πιθανὸν νὰ προσθέσῃ καὶ ἄλλα!– καὶ ἐπιδιώκει ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἀναγνώρισι τουρκικῆς μειονότητος στὴν Θράκη μας καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὴν ἀποστρατικοποίησι τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου. Ἐπιδιώξεις ἐθνικῶς ἀπαράδεκτες γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀφοῦ μὲ τὴν πρώτη μέν, σκοπεῖται ἀνατροπὴ καὶ ἐπὶ τοῦ σημείου αὐτοῦ τῆς συνθήκης τῆς Λωζάννης, μὲ τὴν ὁποίαν ἡ Ἑλλάς, καίτοι ἡττημένη, ἀνεγνώρισεν ἔναντι τῆς νικητρίας τότε Τουρκίας τὴν ὕπαρξι μόνον μουσουλμανικῆς, ὄχι δὲ τουρκικῆς μειονότητος, διότι οἱ ἀπομείναντες εἰς τὴν ῾Ελλάδα μουσουλμάνοι δὲν εἶναι ἀναγκαίως καὶ Τοῦρκοι, ἀλλὰ συμπεριλαμβάνουν εἰς ὑψηλὰ ποσοστὰ καὶ Πομάκους (ἐκ τοῦ ἀρχαίου θρακικοῦ φύλου τῶν ᾽Αγριάνων, συμπολεμιστῶν τοῦ Μεγάλου ᾽Αλεξάνδρου) καὶ ἀθιγγάνους, μὲ ἀπώτερο στόχο τὴν δρομολόγησι ἀξιώσεως τουρκικῆς συγκυριαρχίας στὴν Θράκη μας. Μὲ τὴν δεύτερη δέ, σκοπεῖται νὰ μείνουν ἀπροστάτευτα τὰ νησιά μας, γιὰ νά γίνουν εὐκολώτερη λεία στὴν ἐπεκτατικὴ βουλιμία τῶν Τούρκων, τὴν ὁποία καὶ δὲν ἀποκρύπτουν αὐτοί, ἀφοῦ πρὸς ἱκανοποίησί της καὶ συνεκρότησαν ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν στὴν ἀπέναντι καὶ ἐγγύτατα τῶν νησιῶν μας Μικρασιατικὴ ἀκτὴ, τὴν ἀποκαλουμένη ἀπὸ τοὺς ἴδιους Στρατιὰ τοῦ Αἰγαίου, ποὺ συνεπικουρεῖται καὶ ἀπὸ ἑκατοντάδες ἀποβατικὰ σκάφη.

Ρήτρα περί «ἐπιλύσεως»

Καί, ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ἐπὶ πλέον τῶν ἀνωτέρω, μὲ τὴν ρήτρα περὶ «ἐπιλύσεως» δεσμευθήκαμε νὰ προέλθουμε σὲ διαπραγματεύσεις μὲ τὴν Τουρκία ἐπὶ τῶν ἐν λόγῳ «ἐκκρεμουσῶν συνοριακῶν διαφορῶν καὶ ἄλλων σχετικῶν θεμάτων». Δηλαδὴ συμφωνήσαμε νὰ ἐπανασυζητήσουμε μὲ τὴν Τουρκία καὶ αὐτὰ τὰ μὲ διεθνεῖς συνθῆκες καθωρισμένα σύνορά μας!

(Γ) Τότε, τέλος, μὲ τὸ ἴδιο ΣΗΜΕΙΟΝ 4 τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου αὐτοπαγιδευθήκαμε, μὲ τὸ νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν προτροπή του πρὸς τὰ ὑποψήφια γιὰ ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι κράτη, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ Τουρκία, ὅπως, σὲ περίπτωσι ἀποτυχίας τῶν διαπραγματεύσεων, «μέσα σὲ λογικὸ χρονικὸ διάστημα», θέσουν τὶς ἐκκρεμοῦσες διαφορὲς στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο» (ἐδάφιον 5), τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου ἐπιφυλαχθέντος, ὅπως «ἀνασκοπήσῃ τὴν κατάστασι σὲ σχέσι μὲ αὐτὲς τὶς διαφορές, εἰδικὰ ὅσον ἀφορᾷ τὶς ἐπιπτώσεις ἐπὶ τῆς ἐνταξιακῆς διαδικασίας καὶ προκειμένου νὰ προωθήσῃ τὴν διευθέτησί τους μέχρι τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, τὸ ἀργότερον ὥς τὸ τέλος τοῦ 2004» (ἐδάφιον 6).

Εἶναι λυπηρῶς ἀξιοσημείωτο, ὅτι ἡ «ὑποχρέωσις» ἀναθέσεως τῶν ἐκκρεμουσῶν διαφορῶν στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, κατὰ τοὺς ἐν λόγῳ ὁρισμούς, βαρύνει μόνον τὰ «ὑποψήφια κράτη», ἑπομένως εἰς τὴν περίπτωσί μας μόνον τὴν Τουρκία, χωρὶς δηλαδὴ καὶ ἰδική μας εὐχέρεια, ὅπως, ἀδρανούσης ἢ δυστροπούσης εἰς αὐτὸ τῆς Τουρκίας, μὲ πρωτοβουλία μας συντρεχούσης νομίμου περιπτώσεως ἐπιληφθῇ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο. Ἐνῷ, ἐὰν διετυποῦτο τοὐλάχιστον τοιαύτη εὐχέρεια καὶ διὰ τὴν Ἑλλάδα, θὰ ἠμπορούσαμε νὰ σύρουμε τὴν Τουρκία στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο γιὰ τὶς ἄνομες εἰς βάρος μας παραβάσεις της τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, πρᾶγμα, ποὺ δὲν ἠμποροῦμε νὰ κάνουμε τώρα, ἀφοῦ ἡ Τουρκία δὲν ἔχει ἀναγνωρίσει τὴν ἁρμοδιότητα τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου καὶ κάθε ὑπαγωγὴ ὑποθέσεώς της σ’ αὐτὸ ἀπαιτεῖ προηγουμένως τὴν ὑπογραφὴ συνυποσχετικοῦ, στὴν ὁποία βεβαίως ἡ Τουρκία γιὰ τὴν κρίσιν ἀνομημάτων της δὲν πρόκειται νὰ προέλθῃ. Ἔτσι καὶ ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς ἀφωπλισθήκαμε. Ἡ σχετικὴ πρωτοβουλία λοιπὸν προσφυγῆς στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, ἀγνοηθείσης τῆς Ἑλλάδος, ἀνετέθη εἰς τὴν Τουρκίαν. Καὶ μάλιστα ὄχι μόνον εἰς αὐτήν. Διότι, μὲ τὴν ἀνωτέρω συνυπογραφὴν ἀνεγνωρίσαμε στὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο τὴν δυνατότητα νὰ παραπέμπῃ ἑλληνοτουρκικὲς διενέξεις στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης ἀκόμη καὶ ὅταν αὐτὸ στὴ συγκεκριμένη περίπτωσι ἐμεῖς δὲν τὸ θέλουμε! Πλήρης λοιπὸν ἀπεμπόλησι τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας, ἰδιαιτέρως δὲ ἐπικίνδυνη. Ἀφοῦ, ἐὰν μᾶς ἀπέμενε κάποια δυνατότης νὰ ἀντιταχθοῦμε εἰς τὴν ὑπὸ τῆς Τουρκίας προσφυγὴν εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον γιὰ συγκεκριμένο θέμα, ὡς ἀπαραδέκτως φερόμενον, διότι ἀνάγεται εἰς ἀπρόσβλητα κυριαρχικά μας δικαιώματα, εἶναι ὁλοφάνερον, ὅτι τὴν ἴδια ἀντίδρασί μας θὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολο νὰ τὴν προβάλουμε καὶ ἔναντι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, δηλαδὴ θεσμικῶς ἔναντι ὁλοκλήρου τῆς Εὐρώπης.

Καλοστημένη παγίδα

Εἶχα δημοσίως καὶ ἐπανειλημμένως τονίσει, μὲ πόση ἀφέλεια εἴχαμε πέσει καὶ προηγουμένως, ἤδη κατὰ τὴν ἐπίσημη ἐπίσκεψι τοῦ ῞Ελληνος Πρωθυπουργοῦ στὶς Η.Π.Α. τὸ 1996, εἰς τὴν καλοστημένη παγίδα ἀποδοχῆς διευθετήσεως τῆς ἑλληνοτουρκικῆς διενέξεως γιὰ τὴν βραχονησῖδα Λίμνια (῎Ιμια) ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης. Τὸ ἴδιο ὀλίσθημα ἐπαναλάβαμε μὲ τὴν συνυπογραφὴ τῶν συμπερασμάτων τοῦ ἀνωτέρω Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἑλσίνκι τῆς 10.12.1999, αὐτὴ τὴν φορὰ στὸ ἀόριστο πλαίσιο ὅλων τῶν διενέξεών μας μὲ τὴν Τουρκία «γιὰ ἐκκρεμοῦσες συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα», δηλαδὴ διευρύναμε ἀορίστως τὶς ζημιογόνες γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα, ὅπως θὰ καταδειχθῇ, συνέπειές του.

3.- Ἀλλὰ ἡ προκειμένη εὐθεῖα ἀπεμπόλησις ζωτικῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων εἶχεν ἀρχίσει ἐνωρίτερον, ἤδη μὲ τὸ κοινὸν Ἑλληνοτουρκικὸν ἀνακοινωθὲν τῆς Μαδρίτης τῆς 8ης Ἰουλίου 1997. Πράγματι:

Τὴν ἐπὶ δεκαετίες θέσι μας, ὅτι δὲν ἔχουμε μὲ τὴν Τουρκίαν ἄλλη διαφορὰν ἀπὸ ἐκείνην τῆς ὁριοθετήσεως τῆς ὑφαλοκρηπῖδος τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, τὴν ἔχουμε ἐνυπογράφως ἐγκαταλείψει μὲ τὸ ἐν λόγῳ σύμφωνόν μας μὲ τὴν Τουρκία. Διότι μὲ αὐτὸ ἀνεγνωρίσαμε, χωρὶς νὰ ὑπάρχει κανένας ἀπολύτως λόγος, ὅτι ἡ Τουρκία ἔχει νόμιμα ζωτικὰ συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα στὸ Αἰγαῖο∙ καὶ ἀκόμη παραιτηθήκαμε ἀπὸ κάθε μονομερῆ, χωρὶς τὴν ἰδική της συγκατάθεσι, ἐνέργεια στὸ Αἰγαῖο!

Συγκεκριμένως, ὅπως καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν δημοσίως ἔχω ἐπισημάνει, μὲ τὸ 4ο σημεῖο τοῦ κοινοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Μαδρίτης τῆς 8ης ᾽Ιουλίου 1997, ῾Ελλὰς καὶ Τουρκία δεσμευθήκαμε ἀμοιβαίως σὲ «σεβασμὸ στὰ νόμιμα ζωτικὰ συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα τῆς κάθε χώρας στὸ Αἰγαῖο, τὰ ὁποῖα ἔχουν μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία τους». ᾽Αλλὰ οἱ πάντες γνωρίζουν, ὅτι καὶ στὸ Διεθνὲς Δίκαιο ὅταν τὰ «συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα» ἑνὸς κράτους εἶναι «νόμιμα», ὀνομάζονται «δικαιώματα» καὶ ἀσκοῦνται ὡς τοιαῦτα, ἀνεξαρτήτως ἐὰν ἔχουν ἢ ὄχι «μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐθνική του κυριαρχία». ῾Η ἐπιλεγεῖσα ἑπομένως τότε διατύπωσις, σὲ συνδυασμὸ μάλιστα μὲ τὸν ὅρο «ζωτικά», ποὺ ἐνθυμίζει τὴν ἀξίωσι τῆς χιτλερικῆς Γερμανίας γιὰ «ζωτικὸ χῶρο», μόνον τὴν κερκόπορτα τῆς τουρκικῆς ἐπεκτατικῆς βουλιμίας ἄνοιξε, νομίμως πλέον! Ἀφοῦ ἠμπορεῖ ἀνέτως νὰ ἑρμηνευθῇ ὡς ἔμμεσος καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα ἀναγνώρισις δικαιωμάτων τῆς Τουρκίας εἰς τὸ Αἰγαῖο, ἐνῷ τέτοια δικαιώματά της κατὰ τὸ Διεθνὲς δίκαιο καὶ τὶς ἰσχύουσες διεθνεῖς συνθῆκες δὲν ὑπάρχουν. Τὸ τελευταῖο ὅμως αὐτὸ νομικὸ γιὰ τὶς τουρκικὲς ἐπιδιώξεις πρόσκομμα ἔχει ἀναιρεθῇ πλέον μὲ τὴν ἄφρονα, ὡς ἀνωτέρω, συνυπογραφήν μας, σύμφωνα μὲ τὴν ἄλλη ἀρχὴ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, κατὰ τὴν ὁποία καὶ ἁπλᾶ «συμφέροντα» ἢ «ἐνδιαφέροντα», δηλαδὴ καὶ προτοῦ αὐτὰ νὰ καταστοῦν «δικαιώματα», ἠμποροῦν νὰ ἀποτελέσουν ἀντικείμενο συμβατικῆς μεταξὺ τῶν κρατῶν δεσμεύσεως. Νὰ λοιπὸν πῶς μὲ περίσσεια ἐπιπολαιότητος καὶ ἀφροσύνης δεσμευθήκαμε.

Περί μονομερῶν ἐνεργειῶν

Μὲ τὸ 5ο πάλι σημεῖο τοῦ ἰδίου ἀνακοινωθέντος, μὲ τὸ ὁποῖο συνεφωνήθη ἐπίσης τότε «δέσμευσι ἀποφυγῆς μονομερῶν ἐνεργειῶν στὴ βάσι τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ τῆς ἐπιθυμίας, ὥστε νὰ ἀποτραποῦν συγκρούσεις ὀφειλόμενες σὲ παρεξήγησι», ἀπεκλείσαμε τὴν δυνατότητα νὰ μεριμνοῦμε μόνοι μας, χωρὶς τὴν ἄδεια τῆς Τουρκίας, ἀκόμη καὶ γιὰ ζητήματα οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως μέσα στὰ ὅρια τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας (π.χ. γεωτρήσεις στὰ χωρικά μας ὕδατα) ἢ καὶ γιὰ θέματα ἐθνικῆς μας κυριαρχίας! Ἔτσι ὑπενομεύσαμε καὶ αὐτὴν τὴν δυνατότητα, ποὺ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον τῆς θαλάσσης μᾶς δίδει, τῆς ἐπεκτάσεως μὲ μονομερῆ μας δήλωσι τῆς αἰγιαλίτιδος ζώνης μας (χωρικῶν ὑδάτων) στὰ δώδεκα μίλια, ἀφοῦ τέτοιο ἐνδεχόμενο ἔσπευσε ἡ Τουρκία νὰ ἀναγάγῃ σὲ «αἰτία πολέμου» (casus belli), ἐμεῖς δὲ ὑποκείμεθα πλέον στὴν ἀνωτέρω δέσμευσι νὰ ἀποτρέπουμε τὶς συγκρούσεις! Καὶ νὰ σημειωθῇ, ὅτι ἡ ἐπέκτασι τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων στὰ δώδεκα μίλια θὰ κατέλυε νομικῶς ἀρκετὲς τουρκικὲς ἀμφισβητήσεις. Ἑπομένως, μόνον ἀφρόνως μέχρι σήμερα, μὲ βλάβη τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων δὲν προήλθαμε σ’ αὐτήν, καὶ μάλιστα ἔκτοτε, ἀπὸ τὴν θλιβερὴ ἐκείνη συμφωνία τῆς Μαδρίτης, ἐπαύσαμε ἀκόμη καὶ τὴν ἁπλῆ ἀναφορὰ τοῦ ἐνδεχομένου ἐπεκτάσεως τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου τῆς Θαλάσσης !…

4.- Τώρα τὸ μνημονευθὲν ὑπεράνω τῆς θαλασσίας περιοχῆς Καρπάθου ἐπεισόδιο ἑλληνοτουρκικῆς ἀεροπορικῆς συγκρούσεως, τὸ ὁποῖο, ἐκτὸς ἄλλων, ἐστοίχισε τὴν ζωὴ σὲ ἕνα σμηναγό μας, ἀπέδειξε κατὰ τρόπον ψηλαφητῶς τραγικόν, ὅτι ἡ πολιτική μας θωπειῶν, ἐνδοτικότητος καὶ ὑποχωρήσεων ἔναντι τῆς Τουρκίας τίποτε δὲν ἀποδίδει, ἀντιθέτως μάλιστα γιγαντώνει τὴν εἰς βάρος μας προκλητικότητα καὶ ἐπιθετικότητά της. Λογικῶς ἑπομένως θὰ ἔπρεπε τὸ ἐν λόγῳ ἐπεισόδιο νὰ νουθετήσῃ τοὺς πάντες καὶ νὰ σημάνῃ τὴν κοινὴ ἐπὶ τέλους παραδοχή, ὅτι ἐπιβάλλεται μεταβολὴ ἄρδην τῆς στάσεώς μας ἔναντι τῆς Τουρκίας μὲ ὁλοσχερῆ ἐγκατάλειψιν ὅλων τῶν, ὡς ἀνωτέρω, χειρονομιῶν μας ἐνδοτικότητος καὶ ἀφρόνου συνθηκολογήσεως.

Αὐτοενοχοποίησις

Ὅμως, κατὰ πρωτοφανῶς παράδοξο τρόπο, παριστάμεθα μάρτυρες τοῦ ἀντιθέτου ἀκριβῶς φαινομένου! Μὲ ἀφορμὴ τὸ ἀνωτέρω ἐπεισόδιον ἄρχισε νὰ καταβάλλεται ἐργώδης προσπάθεια αὐτοενοχοποιήσεώς μας, ὄχι, ὅπως θὰ ἔπρεπε, γιὰ τὴν χαραχθεῖσα κυρίως μὲ τὰ Συμπεράσματα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἑλσίνκι τῆς 10.12.1999 ὀλεθρία πολιτικὴν ἐνδοτισμοῦ καὶ ὑποχωρήσεών μας, ἀλλά, ἀντιθέτως, διότι περίπου ἀθετήσαμε καὶ δὲν ἀνεπτύξαμε περαιτέρω τὴν πολιτικὴν αὐτὴν ἐθνικῆς συνθηκολογήσεως! Ἔφθασαν μάλιστα μέχρι σημείου νὰ χλευάζουν ὡς «μὴ σοβαρὴ» τὴν ἐθνική μας θέσι δεκαετιῶν, ὑπὸ ὅλες τὶς Κυβερνήσεις, ὅτι τὸ μόνο πρόβλημά μας μὲ τὴν Τουρκίαν εἶναι αὐτὸ τῆς ὁριοθετήσεως τῆς ὑφαλοκρηπῖδος τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, καίτοι ἡ πολιτικὴ αὐτὴ ἦτο καὶ εἶναι ἡ μόνη ἐθνικῶς ἀξιοπρεπὴς καὶ ἐπιβεβλημένη! Καὶ τὴν χλευάζουν τώρα ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῶν ὁποίων ὡς ὑπευθύνων ἡγετῶν ἠκολουθήθη ἡ πολιτικὴ αὐτή! Καὶ ὅλη ἡ ἐκστρατεία αὐτὴ αὐτοενοχοποιήσεως ἀναπτύσσεται μὲ κύρια ἐπῳδό, ἰδίως ἀπὸ διάφορα Μ.Μ.Ε., ἐφημερίδες καὶ ραδιοτηλεοπτικοὺς διαύλους, ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ἐγκατάλειψι τῆς ἀκολουθουμένης ἐπὶ τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων δῆθεν ἀνενδότου καὶ ἀδιεξόδου ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς, μὲ ἐπικέντρωσι στὴν ἀνάγκη παραπομπῆς τῶν ὅλων ἐνώπιον τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης. Φυσικὰ ἠκολουθήθη καὶ στὴν περίπτωσιν ἡ δοκιμασμένη πρακτικὴ τῶν ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων, τοῦ ἀποκλεισμοῦ δηλαδὴ ἀπὸ τὴν σχετικὴ δημοσιότητα κάθε μὴ ἀρεστῆς ἀντιπάλου γνώμης, ὅταν συνέβαινεν ἡ ἐπιχειρηματολογία της νὰ εἶναι πειστικωτάτη καὶ ἀκαταμάχητος. Προφανῶς, γιὰ νὰ μὴ χαλάσῃ ἡ σούπα τῆς ἐπιδιωκομένης ἁμαρτωλῆς ποδηγετήσεως τῆς ἀνυποψιάστου κοινῆς γνώμης τῶν Ἑλλήνων.

Ἀδιανόητη πρότασις

Μάλιστα ὁ σχετικὸς ζῆλος ἔφθασε μέχρι προτάσεως ἀδιανοήτου: νὰ στέρξουμε, ὅπως στὶς ἐπιλυτέες ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης διαφορές μας μὲ τὴν Τουρκία συμπεριληφθοῦν καὶ τὰ «χωρικὰ ὕδατα καὶ ἡ ἔκτασί τους», καθὼς καὶ ἡ «ἀποστρατικοποίησι τῶν νησιῶν» μας, ἀορίστως, χωρὶς νὰ διευκρινίζεται, ἐὰν πρόκειται γιὰ ὅλα τὰ νησιά μας ἢ μόνον γιὰ τὰ ἔναντι τῶν Μικρασιατικῶν ἀκτῶν (τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου). Καὶ εἶναι ἡ πρότασις αὐτὴ ἀδιανόητος, διότι ἡ μὲν ἔκτασι τῶν χωρικῶν ὑδάτων ὁρίζεται ἀπὸ τὶς διεθνεῖς συνθῆκες καὶ τὰ διεθνῆ νόμιμα καὶ δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀποτελέσῃ ἀντικείμενο δικαστικοῦ καθορισμοῦ, ἀφοῦ κάτι τέτοιο θὰ διήνοιγε τὸ ἀνεπίτρεπτον ἐνδεχόμενον ἀνακαθορισμοῦ τους, δηλαδὴ τῆς καταργήσεως ὑφισταμένων κανόνων μὲ δικαστικὴν ἀπόφασιν (!)∙ ἡ δὲ ἀποστρατικοποίησις τῶν νήσων ἀποτελεῖ θέμα καθαρώτατα πολιτικό, συνδεόμενο ἀμέσως πρὸς τὴν ἐθνικὴν ἀσφάλεια τῆς χώρας καὶ τὴν ἐθνική μας κυριαρχία καὶ ἑπομένως χωρὶς τὴν ἄφρονα ἀπεμπόλησι αὐτῶν σὲ καμμία περίπτωσι δὲν ἠμπορεῖ καὶ αὐτὴ νὰ καταστῇ ἀντικείμενο κρίσεως τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου.

Ὅμως, ὄχι μόνον γιὰ τὰ σοβαρώτατα αὐτά, ἀλλὰ καὶ ἡ συνολικὴ δέσμευσί μας, ἤδη μὲ τὴν συνυπογραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἑλσίνκι τῆς 10.12.1999, περὶ ὑποβολῆς τῶν Ἑλληνοτουρκικῶν διενέξεων στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης, οὐσιαστικῶς ἀποτελεῖ σαφῶς ἐπικίνδυνη καὶ ἐθνικῶς ἐπιζήμια αὐτοπαγίδευσί μας. Καὶ ἰδοὺ διατί:

5.- Ἐν πρώτοις, τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης στερεῖται ἐν προκειμένῳ πάσης δικαιοδοσίας! Καὶ δὲν ἀποκλείεται, ἑπομένως, νὰ κηρύξῃ τὴν θεσμική του ἀναρμοδιότητα, ὁπότε τὸ ἀδιέξοδο θὰ εἶναι πλῆρες.

Καὶ στερεῖται δικαιοδοσίας, διότι, κατὰ τὸ ἄρθρον 36 § 3 τοῦ Καταστατικοῦ τῶν ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν καὶ τὸ ἄρθρον ἐπίσης 36 τοῦ Καταστατικοῦ τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, αὐτὸ ἐπιλαμβάνεται τῆς ἐπιλύσεως μόνον «νομικῶν» διαφορῶν. ῎Ηδη δὲ ἀπὸ τῶν συνθηκῶν τοῦ Λοκάρνο (1926) ὡς νομικὴ διαφορὰ θεωρεῖται καὶ νοεῖται μόνον «ἡ ἀμοιβαία ἀμφισβήτησις νομίμου δικαιώματος». Εἰς τὴν περίπτωσι ὅμως τῶν ἑλληνο-τουρκικῶν διενέξεων οὔτε ἡ ῾Ελλὰς ἀμφισβητεῖ «νόμιμο δικαίωμα τῆς Τουρκίας», ἀφοῦ κανένα νόμιμο δικαίωμα ἐπὶ ἑλληνικῶν ἐδαφῶν δὲν προβάλλει ἡ Τουρκία (ποὺ νὰ ἀμφισβητῇ ἡ ῾Ελλάς)· ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ Τουρκία ἀμφισβητεῖ τὰ ὑπὸ τῆς ῾Ελλάδος προβαλλόμενα «νόμιμα δικαίωματά» της. Π.χ. στὴν περίπτωσι τῆς βραχονησῖδος Ἴμια, οὔτε προβάλλει ἡ Τουρκία νόμιμο δικαίωμα, ποὺ νὰ ἀμφισβητῇ ἡ Ἑλλάς, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀμφισβητεῖ τὸ ὑπὸ τῆς Ἑλλάδος προβαλλόμενο «νόμιμο δικαίωμά» της, τὸ βασιζόμενο ἐπὶ τῶν διεθνῶν συνθηκῶν εἰρήνης καὶ ἐνσωματώσεως τῆς Δωδεκανήσου (1947) ἐν συνδυασμῷ πρὸς τὴν ᾽Ιταλο-τουρκικὴν τοῦ 1932∙ ἀφοῦ ἡ Τουρκία ἀντιπαρέρχεται τὶς διεθνεῖς αὐτὲς συνθῆκες, ὑποστηρίζουσα μάλιστα διὰ τὴν χρονικῶς δευτέραν, τοῦ 1947, ὅτι δὲν τὴν δεσμεύει, διότι δὲν ἦτο συμβαλλομένη καὶ ἡ ἰδία εἰς αὐτήν, καὶ προτείνει ἁπλῶς «ἀνασυζήτησιν» τοῦ ὅλου «προβλήματος» τοῦ Αἰγαίου, μὲ τὴν διεκδίκησι ἑκατοντάδων βραχονησίδων, ποὺ τὶς ἐντάσσει σὲ «γκρίζες ζῶνες», δηλαδὴ ἀμφισβητεῖ εὐθέως ὁλόκληρον τὸ ὑφιστάμενον νομικὸν καθεστὼς τοῦ Αἰγαίου!

Μὲ καμμιὰ ἑπομένως λογικὴ δὲν πρόκειται «ἀμοιβαία ἀμφισβήτησις νομίμου δικαιώματος», ὁπότε καὶ μόνον θὰ εἴχαμε «νομικὴ διαφορά», ἐπιλυτέα ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο. ῎Αλλωστε, μὲ τὴν ἀνωτέρω ἐπίσημη τοποθέτησι τῆς Τουρκίας ἐπὶ τοῦ θέματος ἐπισημαίνεται ἐντονώτατα ὁ πολιτικὸς καθαρῶς χαρακτὴρ τῆς διενέξεως.

᾽Ακόμη, ἡ ὑπαγωγὴ μιᾶς νομικῆς διαφορᾶς εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο ἐνέχει ἀπὸ μόνη της τὴν ἀναγνώρισι ἀμοιβαίως ἀπὸ τὸ κάθε μέρος, ὅτι τὸ ἄλλο μέρος ἀμφισβητεῖ τὸ νόμιμο δικαίωμά του. ῎Ετσι, μὲ δεδομένον, ὅτι στὶς ἴδιες, ὡς ἀνωτέρω, συνθῆκες θεμελιοῦται ἡ ἐθνική μας κυριαρχία ἐπὶ ὁλοκλήρου τῆς Δωδεκανήσου, μὲ τὸ νὰ δεχθοῦμε τὴν δικαιοδοσία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου π.χ. γιὰ τὴν βραχονησῖδα Λίμνια (῎Ιμια), εἶναι σὰν νὰ ἀποδεχόμαστε τὴν ἀμφισβήτησι ἀπὸ τὴν Τουρκία τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας ἐπὶ ὁλοκλήρου τοῦ Δωδεκανησιακοῦ νησιωτικοῦ συμπλέγματος! Καὶ ἂς μὴ ξεχνᾶμε σχετικῶς, ὅτι οἱ Τοῦρκοι δὲν παραλείπουν, νὰ ἐπαναλαμβάνουν, ὅτι κακῶς ἠνέχθησαν τὴν ἐνσωμάτωσι τῆς Δωδεκανήσου εἰς τὴν μητέρα Ἑλλάδα. Δὲν ἀποκλείεται ἑπομένως καθόλου νὰ προβάλουν καὶ τὴν ἐπιβουλή τους αὐτὴ ὡς «ἐκκρεμοῦσα» μαζί μας «συνοριακὴ διαφορά» τους ἢ ὡς «ἄλλο σχετικὸ θέμα».

6.- Μὲ τὴν αὐτοδέσμευσί μας γιὰ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, ἐγκατελείψαμε, προκειμένου νὰ καθιδρυθῇ ἡ ἁρμοδιότης του, τὴν ἐπίκλησι τοῦ πολιτικοῦ χαρακτῆρος τῶν ἑλληνο-τουρκικῶν διενέξεων. Ἔτσι ὅμως ἀπωλέσαμε τὴν δυνατότητα, νὰ ἐπισημαίνουμε διαρκῶς, ὅτι ἡ Τουρκία μὲ τὶς ἀξιώσεις της ἀντιστρατεύεται τὴν ὑφισταμένην κατάστασιν (τὸ «status quo») τῆς περιοχῆς, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον καὶ τὴν περιάγει σὲ δυσμενεστάτη θέσι, διότι καὶ ὁ Χάρτης τῶν ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν καὶ ὅλες οἱ ἔκτοτε διεθνεῖς συνθῆκες, ποὺ θεσπίζουν τὸ ἀπαραβίαστον τῶν ὑφισταμένων συνόρων, ρητῶς ἀπαγορεύουν. ῾Οπότε μὲ τέτοια σταθερῶς τηρουμένη ἰδική μας πολιτικὴ καὶ δὲν θὰ ἀπομένῃ εἰς τὴν Τουρκία, ἐὰν θελήσῃ νὰ ἐμμείνῃ στὶς ἀξιώσεις της σὲ βάρος μας, ἄλλη ὁδὸς ἀπὸ τὸν πόλεμον. Τὸν ὁποῖον καὶ βεβαίως διὰ πολλοὺς λόγους δὲν θὰ ἀποτολμήσῃ.

Ἄμεσος κίνδυνος

7.- Κυρίως ὅμως ἀναδύεται ὁ ἄμεσος κίνδυνος τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο νὰ ἐκφέρῃ, ἐν ὄψει τῆς ἀληθινῆς φύσεως τῶν διαφορῶν, πολιτικὴ κρίσι, δηλαδὴ κρίσι σκοπιμότητος, ποὺ ἀπὸ ἄλλους θὰ ὑπαγορευθῇ.

Τὸ πρᾶγμα εἶναι ἁπλό. Ἀφοῦ οἱ διενέξεις μας μὲ τὴν Τουρκία ἔχουν, ὅπως ἐξετέθη, πολιτικὸν ἀποκλειστικῶς χαρακτῆρα, πολιτικὴ ἀναμένεται νὰ εἶναι καὶ ἡ ἐτυμηγορία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, ἐὰν αὐτὸ ἐπιληφθῇ κατ’ οὐσίαν τῆς ἐκδικάσεώς των καὶ δὲν κηρύξῃ τὴν ἀναρμοδιότητά του. Ἀλλὰ οἱ ἐντεῦθεν κίνδυνοι εἰς βάρος τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων πελώριοι. Καὶ ἰδοὺ διατί:

Ἐτυμηγορία πολιτικὴ ὑπὸ τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου μόνον κατὰ τὶς ὑπαγορεύσεις τῶν ἰσχυρῶν καὶ ἐπιβούλων θὰ ἐκδοθῇ. Δηλαδή, μόνον εὐνοϊκὴ γιὰ τὰ ἐθνικὰ ἑλληνικά μας συμφέροντα δὲν πρόκειται νὰ εἶναι!

Καὶ τὸ πρᾶγμα ἔχει τὴν ἐξήγησίν του. Πῶς εἶναι δυνατόν, νὰ ἐμπιστευθῇ οἱοσδήποτε ἐχέφρων ἄνθρωπος τὴν ἐπίλυσιν πολιτικῆς διενέξεως, καὶ μάλιστα μεταξὺ Κρατῶν, εἰς τοὺς συγκροτοῦντας τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης, δηλαδὴ εἰς τὰ 15 μέλη του; Συγκεκριμένως, μὲ ποιὲς ἐγγυήσεις ἀμερο-ληψίας; ῞Οταν εἶναι δεδομένον, -καὶ ὅσοι ἔχομεν ἀσκήσει δικαστικὰ καθήκοντα ἐκ πικρᾶς προσωπικῆς ἐμπειρίας γνωρίζομεν-, ὅτι ἡ εὔορκος ἐπιτέλεσις τοῦ καθήκοντος, ὀδυνηρὰ καθ᾽ ἑαυτήν, εἶναι ἐξόχως ἐπικίνδυνος, ὅταν πρόκειται περὶ ὑποθέσεων, οἱ ὁποῖες ἔστω καὶ ἐμμέσως ἔχουν πολιτικὸν χαρακτῆρα, μὲ ἐπικινδυνότητα ἐξικνουμένην πολλὲς φορὲς μέχρι καὶ ἀπειλῶν θανατώσεως (τοῦ δικάζοντος ἢ καὶ μελῶν τῆς οἰκογενείας του);῞Οταν λοιπὸν θέλει ἀσυμβίβαστη γενναιοφροσύνη καὶ ἀπροσμέτρητη ψυχικὴ ἀντοχὴ ἡ σωστὴ ἄσκησις τοῦ δικαστικοῦ καθήκοντος, ἀκόμη καὶ ὅταν πρόκειται περὶ ἐφαρμογῆς τῶν κειμένων νόμων εἰς τὸ πλαίσιον τῆς ἐσωτερικῆς δικαιοδοσίας ἑνὸς Κράτους, δηλαδὴ χωρὶς νὰ εἶναι κἂν ἐριστὰ δικαιώματα ἢ συμφέροντα αὐτοῦ· ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας τὸ πόσον ἀπείρως δυσκολώτερα γίνονται τὰ πράγματα γιὰ τοὺς δικάζοντες, ὅταν ἐπιζητεῖται δικαστικὴ ἐπίλυσις διενέξεων πολιτικῆς φύσεως μεταξὺ κρατῶν. Διότι τότε ὁ καταναγκασμός, ἀπὸ Κράτη πλέον ἀσκούμενος, εἶναι ἀφόρητος καὶ ἔτσι ἰδιαιτέρως ἀποτελεσματικός. Καὶ βεβαίως τὰ Κράτη οὔτε θὰ διστάσουν εἰς τὴν ἄσκησίν του, πρὸς ἐκμαίευσιν ὑπηρετούσης ἄνομα συμφέροντά των ἀποφάσεως, τοὐλάχιστον ὅσα δὲν διστάζουν καὶ τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου συνεχῶς νὰ παραβιάζουν ἢ καὶ τὶς διεθνεῖς συνθῆκες ἀσυστόλως νὰ ἀθετοῦν. Καὶ ἐν προκειμένῳ δὲν εἶναι μόνον ἡ «ἀντίδικός» μας Τουρκία, εἶναι ἐνδιαφερόμενοι καὶ ἄλλοι μὲ διαπλεκόμενα μὲ αὐτὴν συμφέροντα, μεγάλοι καὶ ἰσχυροὶ τοῦ παγκοσμίου πανθέου τῶν διεθνῶς ἀνομούντων. Αὐταπατώμεθα λοιπόν, ἐὰν ἀναμένωμεν ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον ἀκεραιότητα κρίσεως καὶ Δικαιοσύνην ἐπὶ τῶν πολιτικῶν μας διενέξεων μὲ τὴν Τουρκία. Γιατὶ ἐθελοτυφλοῦμε καὶ δὲν ἀτενίζουμε κατάματα τὴν κρατοῦσα σὲ οἰκουμενικὴ κλίμακα διαπολιτειακὴ πολιτικὴ πρακτική; Γιατὶ δὲν συνετιζόμεθα ἀπὸ τὴν 30ετῆ καὶ πλέον τραγῳδία τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας;

Ὀδυνηρά παραδείγματα

Μὲ αὐτὰ δὲν ἐκφέρεται βεβαίως ἀπαξιωτικὴ κρίσις γιὰ τὴν ὕπαρξι καὶ τὴν ἀποστολὴ Διεθνῶν Δικαστηρίων. Κάθε ἄλλο. Διότι, ὅταν πρόκειται περὶ τῆς θεσμικῆς ἀποστολῆς των, ὅταν δηλαδὴ καλοῦνται νὰ ἀποφανθοῦν ἐπὶ νομικῶν διαφορῶν, τότε ὁ περιορισμός των εἰς τὴν ἐφαρμογὴν κανόνων δικαίου (τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ἢ διεθνῶν συνθηκῶν), λόγῳ ἀκριβῶς τοῦ μονοσημάντου αὐτῶν, περιορίζει εἰς τὸ ἐλάχιστον καὶ τὰ ἐνδεχόμενα αὐθαιρεσίας, ἑπομένως καὶ καταναγκασμοῦ πρὸς διάπραξιν αὐτῆς. Ἄν καὶ ἐπὶ τοιούτων διαφορῶν δὲν λείπουν ὀδυνηρὰ ἀντίθετα παραδείγματα. Δηλαδὴ ἀποφάσεων ἀπροσδοκήτων, ποὺ δὲν ἐφαρμόζουν εἰς τὴν πραγματικότητα κανόνες δικαίου, ἀλλὰ ὑπηρετοῦν πειθηνίως πολιτικές, ἐπὶ τοῦ διεθνοῦς πεδίου, σκοπιμότητες. Ἁπλῶς ἂς θυμηθοῦμε σχετικῶς ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες τὸ προηγούμενο τῆς προσφυγῆς μας εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης, ὅταν ἡ Τουρκία τὸ 1976 ἐπεχείρησε γεωλογικὲς ἔρευνες εἰς τὴν περιοχὴ τῆς ὑφαλοκρηπῖδος τῆς Ἑλλάδος. Τότε τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, μὲ «διαταγή» του μὲν τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 1976 ἀπέρριψε τὸ αἴτημά μας γιὰ προσωρινὰ μέτρα, μὲ τὸ αἰτιολογικό, ὅτι δὲν πάθαμε «ἀνεπανόρθωτη βλάβη» καὶ σὲ περίπτωσι ζημίας μας θὰ ἔχουμε δικαίωμα ἐπανορθώσεώς της (!)· μὲ τὴν ἀπόφασί του δὲ τῆς 19ης Δεκεμβρίου 1978 κηρύχθηκε ἀναρμόδιο, νὰ κρίνῃ ἐπὶ τῆς οὐσίας τῆς διαφορᾶς!…

8.- Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐθνική μας ἐμπειρία ἀπὸ τὴν δικαιοδοτικὴ δραστηριότητα τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης, καὶ μάλιστα ἐπὶ νομικῆς τότε ἑλληνο-τουρκικῆς διαφορᾶς. Ἀντιλαμβάνονται λοιπὸν ὅσοι δὲν ἐθελοτυφλοῦν, τὶ μᾶς ἐπιφυλάσσει ἡ κρίσις τοῦ Δικαστηρίου αὐτοῦ ἐπὶ τῶν ἀκραιφνῶς μόνον πολιτικοῦ χαρακτῆρος διενέξεών μας μὲ τὴν Τουρκία, κρίσις ἡ ὁποία ἐν τούτοις μὲ τόσον θόρυβον ἐπιζητεῖται. Καὶ ἐπὶ τέλους, ἂς ἀναλογισθοῦμε ἀκόμη, γιατὶ τὴν πρότασιν αὐτὴν μὲ τόσον ἐνθουσιασμὸν ὑπεδέχθη, μόλις ἐξεδηλώθη στὴν ἐθελοτυφλουμένην χώραν μας, καὶ σταθερῶς ἐπικροτεῖ σύσσωμος ὁ Τουρκικὸς τύπος. Ὄχι φυσικὰ γιὰ τὸ καλό μας…

Τό συμπέρασμα

Ἐν ὄψει ὅλων τῶν προεκτεθέντων προβάλλει ὁλοφάνερο τὸ συμπέρασμα: ἡ ἀνάδειξις τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης σὲ τελικὸ κριτὴ τῶν πολιτικῶν μὲ τὴν Τουρκία διαφορῶν μας εἶναι σαφῶς ἐπικίνδυνη καὶ θὰ ἀποβῇ βλαπτικὴ γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.