Ποιοι και πώς υπονόμευσαν τα «ανοίγματα» της Ελλάδας

Γράφει ο Θανάσης Κ.

• Τώρα που αντικρύζουμε με δέος τη μεγάλη ρευστότητα που υπάρχει στη περιοχή μας και την αποσάθρωση όλων των «σταθερών» που υπήρχαν μέχρι σήμερα.
• Τώρα που συνειδητοποιούμε πόσο ευεργετικά ήταν τα ανοίγματα της Ελλάδας σε Ισραήλ στην αρχή και σε Αίγυπτο στη συνέχεια.
• Τώρα, είναι η καλύτερη στιγμή να δούμε ποιες δυσκολίες είχαμε μέχρι τώρα να υιοθετήσουμε για την Ελλάδα μια νέα Εξωτερική πολιτική, που μόλις αρχίζει να αποδίδει.

Και την οποία πολλοί ΔΕΝ την ήθελαν, κάποιοι εξακολουθούν να ΜΗ τη θέλουν, κάποιοι προσπάθησαν να την απαξιώσουν όταν χαράχθηκε, ενώ κάποιοι εξακολουθούν ακόμα να την υπονομεύουν.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

• Στην αρχή πολλοί – το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου – ΔΕΝ ήθελε το στρατηγικό άνοιγμα στο Ισραήλ.

–Το ένα επιχείρημα που πρόβαλαν ήταν πως κάτι τέτοιο θα υπονομεύσει, λέει τους «ιστορικούς μας δεσμούς» με τον Αραβικό κόσμο και τους Παλαιστινίους.

Αποδείχθηκε ότι σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του Αραβικού Κόσμου έχει σχέσεις με το Ισραήλ, προχωράει σε στρατηγικές συμμαχίες μαζί του, έχει μεγαλύτερο πρόβλημα με το Σουνιτικό φονταμενταλισμό ή με το Σιιτικό Ιράν – κι εμείς ακόμα… «αγωνιούμε», αν θα πρέπει να συγκλίνουμε με το Ισραήλ!

–Το άλλο επιχείρημα ήταν ότι οι σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία είναι «μακροχρόνια ισχυρές», έχουν «βάθος» και «τίποτε δεν μπορεί να την κλονίσει». Αν η Ελλάδα προσπαθήσει να μπει σφήνα ανάμεσά τους, απλώς θα αποτύχει.

Αυτά μας έλεγαν…

Αποδείχθηκε (ιδιαίτερα μετά το επεισόδιο Μαβί-Μαρμαρά τον Μάϊο του 2010), ότι αντιθέτως: το ρήγμα Τουρκίας-Ισραήλ ήταν βαθύ και ανεπούλωτο.

Ο λόγος είναι η στρατηγική επιστροφή του Ερντογάν στην Οθωμανική ηγεμονία που την βλέπουν ως «απειλή» όλες οι γειτονικές χώρες – μεταξύ των οποίων και το Ισραήλ.

–Το άλλο επιχείρημα ήταν ότι η Αίγυπτος ποτέ δεν θα ερχόταν σε σύγκρουση με την Τουρκία. Άρα ήταν «ανώφελο» να επιδιώκουμε στρατηγική σύγκλιση με την Αίγυπτο εναντίον της Τουρκίας. Αυτό μας έλεγαν.

Έπεσαν έξω και σε αυτό: το καθεστώς Σίσι ήλθε στην εξουσία ανατρέποντας τον Μόρσι που είχε εκλεγεί Πρόεδρος της χώρας – έστω και με μικρή διαφορά – ως εκπρόσωπος της Ισλαμιστικής Οργάνωσης «Αδελφοί Μουσουλμάνοι».

Η οργάνωση αυτή υπήρξε ακραίος – και κορυφαίος – εκφραστής του Σουνιτικού φονταμενταλισμού και «πνευματικός ηγέτης» του ΙΣΙΣ (καθώς και της Αλ Κάϊντα παλαιότερα).

Όλες οι μετριοπαθείς κοσμικές δυνάμεις του αραβικού κόσμου θεωρούν θανάσιμο εχθρό τους την οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» και ορκισμένους εχθρούς τους όσους την υποστηρίζουν!

Ο ισλαμιστής Ερντογάν (που συνεργάστηκε με το ΙΣΙΣ παλαιότερα, σύμφωνα με επίσημες καταγγελίες Αμερικανών και Ρώσων ηγετών), στηρίζει ανεπιφύλακτα τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους»!

Κι έτσι έγινε εχθρός και του Σίσι στην Αίγυπτο και όλων των αραβικών καθεστώτων στον Κόλπο, πλην του Κατάρ!

Συνεπώς είχαμε μεγάλα περιθώρια να συμμαχήσουμε, ως Ελλάδα με το καθεστώς Σίσι – και ευτυχώς το κάναμε.

–Μας έλεγαν επίσης, πως ακόμα κι αν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε κάποιες «μόνιμες γέφυρες» στρατηγικής σύγκλισης είτε με το Ισραήλ είτε με την Αίγυπτο, θα ήταν αμοιβαία αποκλειόμενες, δηλαδή δεν θα μπορούσαμε να τις διατηρήσουμε και προς τις δύο κατευθύνσεις – αφού Αίγυπτος και Ισραήλ είναι θανάσιμοι ιστορικοί αντίπαλοί.

Έπεσαν έξω και σε αυτό. Κοινός τους αντίπαλος είναι πλέον οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» και ο Σουνιτικός φονταμενταλισμός.

–Αυτόν πολεμάει ο Σίσι στην Αίγυπτο (φυλακίζοντας όλους τους αδελφούς Μουσουλμάνους εκεί).

–Και οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» υποκινούν – και καθοδηγούν – τη Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας να βομβαρδίζει αμάχους στο Ισραήλ.

Όπως ήταν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» που οργάνωσαν το στολίσκο Μαβί-Μαρμαρά που έφερε σε δύσκολη θέση το Ισραήλ το 2010, με την στήριξη του Ερντογάν και της ΜΙΤ τότε – και με την υποστήριξη και των «Ελλήνων ακτιβιστών» του ΣΥΡΙΖΑ (για να μη ξεχνιόμαστε).

(Τον καιρό εκείνο η Χαμάς βρισκόταν στα μαχαίρια ΚΑΙ με την Παλαιστινιακή Αρχή, αλλά αυτό οι «προοδευτικοί» της Ελλάδας, μάλλον δεν το είχαν ακουστά. Από τον Ιούνιο του 2007, η Χαμάς έχει κηρυχθεί «εκτός νόμου» στη Δυτική όχθη από το Παλαιστίνιο Πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς! Ενώ στο δυτικό κόσμο – ΉΠΑ, Ευρώπη, Καναδά, Ιαπωνία – θεωρείται «τρομοκρατική οργάνωση»! Ούτε αυτό το είχαν ακουστά οι δικοί μας «προοδευτικοί»…)

• Η κοινή αντιπαλότητα προς τη Σουνιτική φονταμενταλιστική οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» φέρνει κοντά Ισραήλ και κοσμικά καθεστώτα του Αραβικού κόσμου. Αλλά δεν είναι ο μόνος κοινός τους εχθρός.

Και το Σιιτικό Ιρανικό καθεστώς απειλεί ευθέως τόσο τους Άραβες (ιδιαίτερα του Κόλπου) όσο και το Ισραήλ.

Τέλος, ο Ερντογάν που έχει στενές σχέσεις και με τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και με το Ιράν, είναι κοινός τους εχθρός!

Στρατηγικός εχθρός μάλιστα…

• Τέλος εκεί στο πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας, μας έλεγαν ότι δεν πρέπει εμείς να παίρνουμε μεγάλες τοπικές πρωτοβουλίες στην περιοχή αυτή.

Αρκεί να «στοιχιζόμαστε» πίσω από την πολιτική της Δύσης – των ΗΠΑ και της Ενωμένης Ευρώπης. «Αυτοί ξέρουν καλύτερα», λέει…

Αποδείχθηκε ότι οι δυτικοί, εν γένει, δεν ήξεραν την τύφλα τους και τα έκαναν μαντάρα.

–Οι Γάλλοι (επί Σαρκοζύ) στήριξαν την «Αραβική Άνοιξη». Από κοντά και η «επίσημη» αμερικανική πολιτική, τότε της Χίλαρυ Κλίντον και του Μπαρακ Ομπάμα.

Αντί να προκύψει ο «εκδημοκρατισμός» των αυταρχικών αραβικών καθεστώτων, προέκυψε η έκρηξη του Σουνιτικού φονταμενταλισμού που αιματοκύλησε και την Λιβύη και τη Συρία και διέλυσε (για άλλους λόγους) το Ιράκ.

–Ύστερα οι τζιχαντιστές του ΙΣΙΣ άρχισαν τις επιθέσεις μέσα στις μεγάλες δυτικές πόλεις – σε Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ισπανία, Ολλανδία και Βέλγιο.

–Ύστερα οι δυτικοί, αντί να πολεμήσουν το ΙΣΙΣ στη Συρία (και τα παρακλάδια του στην Λιβύη) αποφάσισαν να χτυπήσουν… όσους πολέμαγαν το ΙΣΙΣ!

–Ύστερα άλλαξαν γνώμη.

–Τελικά δημιούργησαν «κενό χώρο» να παρέμβει η Ρωσία, να στηρίξει όσους πολεμούσαν το ΙΣΙΣ και να το νικήσουν!

Κι ύστερα οι δυτικοί απλώς… αποχώρησαν, αφήνοντας αποσταθεροποιημένη ολόκληρη την περιοχή.

• Η Ελλάδα την περίοδο 2012-14 κατάφερε να κάνει στρατηγικά ανοίγματα και σε κοσμικά Αραβικά καθεστώτα που πολεμούν τον Σουνιτικό φονταμενταλισμό (όπως του Σίσι στην Αίγυπτο) και στο Ισραήλ! Δημιουργώντας για πρώτη φορά ένα «συνασπισμό» εναντίον της Τουρκίας σε όλη την περιοχή!

Εναντίον της Τουρκίας, η οποία στηρίζει αμέσως ή εμμέσως το ισλαμικό φονταμενταλισμό.

• Ταυτόχρονα, όμως, η Ελλάδα αντιμετωπίζει κύματα λαθρομεταναστών που προωθεί στην Ελλάδα ο Ερντογάν και έχουν σαφή υποκίνηση από τις Σουνιτικές φονταμενταλιστικές δυνάμεις. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα άνοιξε τα σύνορα το 2015 και επέτρεψε τη μαζική προσέλκυση «ροών» – που στη συνέχεια κανείς δεν κατάφερε μέχρι τώρα να ελέγξει! Ακόμα τουλάχιστον…

Η Ελλάδα είναι χώρα-κλειδί για την αντί-τουρκική συμμαχία στην μείζονα περιοχή. Και ταυτόχρονα κοντεύει να γίνει η «αχίλλειος πτέρνα» της.

• Είναι κρίσιμο πλέον η Ελλάδα να καλύψει αυτήν την επικίνδυνη αδυναμία της που την καθιστά εξαιρετικά ευάλωτη: να κλείσει τα σύνορά της και να αρχίσει τους μαζικούς επαναπατρισμούς λαθρομεταναστών!

Μόνο έτσι θα ανακτήσει την αξιοπιστία της. Γιατί όσο παραμένει «ξέφραγο αμπέλι», την χάνει λίγο-λίγο.

Με δύο λόγια με τις πρωτοβουλίες και τη συστηματική δουλειά που έγινε την τριετία 2012-14, η Ελλάδα παρέμεινε δυτική χώρα (απέτρεψε το Grexit), αλλά έκανε και την «υπέρβαση»: ξεπέρασε τα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις και τη παράνοια της δυτικής Πολιτικής (ή μάλλον της ανυπαρξίας Πολιτικής εκ μέρους της Δύσης) στην περιοχή της.

Στα πέντε επόμενα χρόνια εν μέρει συνεχίστηκαν τα ανοίγματα που είχαν αρχίσει προηγουμένως (και είχαν αποκτήσει τη δική τους δυναμική, κυρίως προς Ισραήλ και Αίγυπτο), αλλά με το ολέθριο άνοιγμα των συνόρων η Ελλάδα υπονομεύθηκε εσωτερικά.

Τώρα πρέπει να διορθώσει άμεσα αυτό το σφάλμα και να ανακτήσει τον ηγετικό ρόλο της.

Τώρα η Ελλάδα έχει «δυνητικούς συμμάχους» στην περιοχή της – δεν εξαρτάται αποκλειστικά από ένα ΝΑΤΟ «κλινικά νεκρό», όπως λέει ο Μακρόν! Ούτε από μια «υπναλέα» και «παραλυμένη» γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Ούτε από τα «αλλοπρόσαλλα» της Αμερικανικής πολιτικής (του Τράμπ και όχι μόνον…).

• Η Ελλάδα δεν αρκεί να λέει ότι είναι «προπύργιο σταθερότητας»! Πρέπει και να φέρεται ως προπύργιο σταθερότητας!

Και «σταθερότητα» ακτινοβολεί όποιος έχει δυνητικούς συμμάχους και αξιόπιστη αποτροπή!

1. —Προσοχή όμως: «Σύμμαχος» είναι αυτός που δέχεται να μοιραστεί το ρίσκο και το κόστος της «μάχης»! Όχι όποιος φυγομαχεί συστηματικά, όχι όποιος ψάχνει μονίμως για «προστάτες» – δηλαδή για άλλους να υπερασπιστούν τα δικά του εθνικά συμφέροντα.
2. —Προσοχή επίσης: «Αξιόπιστη αποτροπή» είναι να ξέρει ο αντίπαλος ότι αν περάσει τα εσκαμμένα, θα αντιμετωπίσει απαγορευτικό κόστος και ρίσκο. Όχι να του δείχνουμε συνεχώς ότι είμαστε έτοιμοι να υποχωρήσουμε στα πάντα.

Οι συμμαχίες φτιάχνοντας από χώρες που παίρνουν στα σοβαρά τα εθνικά τους συμφέροντα και τις δεσμεύσεις τους προς τρίτους (με τους οποίους έχουν κοινούς εχθρούς). Όχι από… «τζαμπατζήδες» της Ιστορίας!

Η Τουρκία μπορεί να κάνει ήδη το θανάσιμο σφάλμα της υπέρ-επέκτασης.

Στο χέρι της Ελλάδας είναι να το πληρώσει η Τουρκία.

Φτάνει όμως η Ελλάδα να αποφύγει το αντίστροφο – και επίσης θανάσιμο – σφάλμα της… υπέρ-συρρίκνωσης! Δηλαδή από την αδυναμία να σταθεί στα πόδια της και να πάρει τις ευθύνες της. Απέναντι στον εαυτό της πρώτα-πρώτα.

Αλλά κι απέναντι σε όλους τους δυνητικούς συμμάχους που έχει ήδη δημιουργήσει – αλλά αν τη δουν να υποκύπτει στις φοβίες της και στις εμμονές της, θα παραμείνουν «δυνητικοί» και θα πάψουν να είναι «σύμμαχοι».

ΥΓ.1 Όπως είδατε σε όλα τα προηγούμενα δεν ανέφερα λέξη για τα κοιτάσματα αερίου, τον East-Med και τους στρατηγικούς ανταγωνισμούς που δημιουργεί ο διαμοιρασμός της ΑΟΖ.

Υπάρχει λοιπόν και μια άλλη διάσταση εξ ίσου σημαντική με όλα αυτά.

Η περιοχή μας συγκλονίζεται από πολλαπλούς ανταγωνισμούς (όχι μόνο ενεργειακούς) με τεράστιο γεωπολιτικό βάθος και δυναμική.

Ο ρόλος της Ελλάδα στην περιοχή μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλής σημασίας και πολύ μεγαλύτερος από το μέγεθός της.

Αλλά και η αδυναμία της να αναλάβει το ρόλο της, μπορεί να αποβεί μοιραία!

Για την ίδια την Ελλάδα…