Φράκο εναντίον φουστανέλας…

Πολλά λέγονται τις τελευταίες μέρες για
την νεώτερη Ιστορία μας, την επανάσταση
του έθνους, τον αγώνα για την ελευθερία
μας. Πολλές αντιδράσεις, φωνές, κραυγές,
αντιπαραθέσεις. Ας δούμε λίγο τα πράγματα
ψύχραιμα γιατί δεν δημιουργήθηκε σήμερα
κανένα πρόβλημα απλά διαιωνίζετε και
αλλάζει τρόπους έκφρασης.

Την εικόνα της επανάστασης του 1821 την
δίνει απλά και κατανοητά ο ίδιος ο
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης «η επανάστασις η
ειδική μας δεν ομοιάζει με καμμίαν απ όσες
γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. της
Ευρώπης αι επαναστάσεις επαναστάσεις
εναντίον των διοικήσεων των είναι,
εμφύλιος πόλεμος. Ο ειδικός μας πόλεμος
ητον ο πλέον δικαιος, ήτον έθνος με άλλο
έθνος…ήτον αγώνας για την ελευθερίαν»
(διήγησις συμβάντων)
και συνεχίζει ο Γέρος του Μοριά : ήλθε ο
Άμιλτον να με ιδεί. Μου είπε: « Πρέπει οι
Έλληνες να ζητήαουν συμβιβασμό και η
Αγγλία να μεσιτεύσει». Εγώ του αποκρίθηκα,
ότι: «Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή
θάντος. Εμείς, καπετάν Άμιλτον, ποτέ
συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους Τούρκους.
Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί
εις γενεάς. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη,
καμμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του
είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους
και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα».
Με είπε: «Ποια είναι η βασιλική φρουρά του,
ποια είναι τα φρούρια;» -« Η φρουρά του
βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται,
τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα
βουνά». Έτσι δεν με ομίλησε πλέον.»
και συμπληρώνει ο Μακρυγιάννης
«Ολοι οι προκομένοι άνδρες των παλαιών
Ελλήνων, οι γονέγοι όλης της
ανθρωπότητας-ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο
Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο
Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοσθένης και
οι υπόλοιποι-Πατέρες γενικώς της
ανθρωπότητας-κόπιαζαν και βασανίζονταν
νύχτα και ημέρα, με αρετή και ειλικρίνεια,
με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την
ανθρωπότητα και να την αναστήσουν-να χει
αρετή και φώτα, γενναιότητα και
πατριωτισμόν».

Όταν ένας από τους σημαντικότερους
στρατηγούς της επανάστασης, όπως ήταν ο
Μακρυγιάννης εκφράζεται με τέτοιον
θαυμασμό και αποκαλεί –γονείς και
πατέρες ολόκληρης της ανθρωπότητας- τους
αρχαίους Έλληνες, μπορούμε να φαντασθούμε
τι μηνύματα είχαν λάβει οι Έλληνες της
εποχής του 1821.

θα μπορούσαμε εδώ να αναφέρουμε πλήθος
γεγονότων που μαρτυρούν την συνέχιση του
Έθνους και όχι την δημιουργία του.
το πρόβλημα ξεκινά όταν οι ελευθερωτές
παρέδωσαν την ηγεσία στους ειρηνοποιούς
και στους «καλαμαράδες» που θέλησαν να
μιμηθούν την κομψή ζωή του Παρισιού και
της Βιέννης του 19ου αιώνα. Οι
Φραγκοκουλτούρα δέχτηκε την ψωροκώσταινα
γιατί πουλώντας την… κομψή ζωή θα είχε
και τον έλεγχο … με μια σημαντική διαφορά
στον τρόπο σκέψης που αποτελεί και ρίζα
του προβλήματος. Την διαφορά μεταξύ
ειρήνη και ελευθερίας. Ποια η διαφορά?
στην μεν ειρήνη έχουμε, τις περισσότερες
φορές τη διπλωματική υπαναχώρηση σε κάθε
είδους εντολές ενώ στην ελευθερία τη
βουτιά στον δημιουργικό παραλογισμό,
αυτόν που δημιούργησε κοινωνίες,
επαναστάσεις, προτάσεις και ιδέες.
Έτσι ο νεότερος ελληνισμός κάτω από την
ανασφάλεια των διοικούντων, την ειρήνευση
αλλά και το σύνδρομο της μειονεξίας
απέναντι στην Δύση έμαθε να μην
εμπιστεύεται την αυτόχθονη Παράδοσή του
και να μην εκτιμά την ιδιοπροσωπία του
Πρώτη επιταγή της φραγκοκουλτούρας ήταν η
αποστροφή του νεοέλληνα από την ιστορική
του συνέχεια, έτσι το Βυζάντιο ξεχάστηκε
και αντικαταστάθηκε με τον φωταδισμό της
δυτικής σκέψης. πρακτικά? ο Έλληνας από
την αρχαία του ιστορία περνά ξαφνικά στην
νεώτερη του εκδοχή με τεράστια ιστορικά
κενά.

Επιτακτική ανάγκη όμως αποτέλεσε και η
αλλαγή πλεύσης και όλων εκείνων που
συντάσσονται σε αυτό το ευρωπαϊκό
νεωτερισμό, όπως και η νεωτερίζουσα
πλεύση της χώρας μας. Η ρήξη λοιπόν
γίνεται το κριτήριο του ζητούμενου,
προϋπόθεση της πίστης σε νέους
προσανατολισμούς, εφαλτήριο για την
πρόοδο…

Αποτέλεσμα η παράφραση της ιστορίας και
το κόμπλεξ αναφοράς της. Έτσι σιγά σιγά ο
Κολοκοτρώνης παύει να αποτελεί πρότυπο, ο
«Ρομπέν των Δασών» είναι ο υπερασπιστής
των φτωχών και των αδυνάτων και όχι ο
πατρο Κοσμάς, ήρωας στα μάτια του
νεοτερισμού είναι η Τζέημς Μποντ και όχι ο
Γέρος του Μοριά. Μας εξιτάρει ένας πίνακας
του Βαν Γκογκ αλλά όχι μια εικόνα του
Κόντογλου και η φουστανέλα αποτελεί
φολκλόρ ένδυμα και όχι πτυχή της ιστορίας
μας. Μείναμε μόνο στον Παρθενώνα και αυτό
γιατί δεν ενοχλεί τους φωταδιστές όπως
ενοχλεί ο Μακρυγιάννης, η Αγιά Σοφιά, ο
Πάυλος Μελάς, ο Κουντουριώτης και ο
Παπαφλέσσας, ο λαϊκός αγώνας λευτεριάς
και διατήρησης του γένους και το
βιολοντσέλο κέρδισε τη λύρα
Πασχίζουμε λοιπόν να
επαναπροσδιοριστούμε σε ένα νέο μοντέλο
αποκόπτοντας κάθε ιστορικό γεγονός
βαφτίζοντάς το παρωχημένο και νοσηρό με
κάθε τι ξενόφερτο να αποτελεί μέρος της
καθημερινότητας μας.

Έτσι το τσίπουρο αντικαταστάθηκε από το
κριθαρόζουμο, το παγκράτιο με το ταε κβο
ντο το ρεμπέτικο με το ραπ, και το… αλώνι
με σαλόνι…

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του
νεοτερισμού μας η πλήρης απαξίωση από
μεγάλα μέρη της ιστορίας μας όπως της
βυζαντινής περιόδου ή η αλλοίωση της
ελληνικής επανάστασης με προσδιορισμούς
ταξικού αγώνα και όχι η πάλη ενός
ολόκληρου έθνους για την ελευθερία.
Δεν είμαστε πλέον περήφανοι για την
ιστορία μας γιατί απλά δεν την τιμούμε και
το χειρότερο δεν την γνωρίζουμε. Καιρός
λοιπόν να ανασυνταχτρούμε χωρίς να
εξαπατούμαστε από τις αντανακλάσεις που
δημιουργούνται. Με νήψη της ιστορικής μας
διαδρομής και όχι τη χαύνωση μόνο των
αισθήσεων…..