Γράφει ο Δημήτρης Καπράνος
Δέν μέ ἐνδιαφέρει τί λέει ὁ Νόμος οὔτε τί ζητάει ὁ Κουφοντίνας. Ἄς τά βροῦν οἱ ἁρμόδιοι αὐτά. Ἤμουν μάρτυς κατηγορίας στήν δίκη τῆς 17Ν ἐπειδή σκότωσε δύο κοντινούς μου ἀνθρώπους. Τόν Θᾶνο Ἀξαρλιάν, γιό τῆς ἀδελφῆς τοῦ καλοῦ μου φίλου καί μαθητῆ τῆς μάνας μου Γιάννη Πολυχρονόπουλου, καί τόν φίλο Κωστῆ Περατικό, ἕναν ἄνθρωπο πού δέν εἶχε πειράξει οὔτε μυρμήγκι.
Εἶδα ἀπό κοντά ἐκείνη τήν φριχτή παρέα, πού σκότωνε ὅποιον «δέν τῆς ἔκανε» καί μετά πήγαινε διακοπές ἤ ἔπαιζε τά μπαγλαμαδάκια!
Ὁ Ἀξαρλιάν ἔχασε τή ζωή του, μόλις τήν ἄρχιζε, ἐπειδή ὁ Κουφοντίνας «πιεζόταν ἀπό τήν δικιά του» γιά νά πᾶνε διακοπές καί ἡ ἐπιχείρηση (δολοφονίας τοῦ Παλαιοκρασᾶ) δέν μποροῦσε νά ἀναβληθεῖ.
Γιά νά καταλαβαίνουμε: ὁ Ἀξαρλιάν ἦταν «παράπλευρη ἀπώλεια» μιᾶς ἀποτυχημένης βολῆς. Γιά νά πάει ὁ Κουφοντίνας «μέ τή δίκια του» διακοπές!
Ὁ Κωστῆς Περατικός, ἕνας εὐγενής ἄνθρωπος, φιλόμουσος καί ἤρεμος, εἶχε τήν ἀτυχία νά εἶναι γυιός τοῦ σπουδαίου ἐπιχειρηματία Μιχάλη Περατικοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀγοράσει τά διαλυμένα «Ναυπηγεῖα Ἐλευσίνας», ἀνταποκρινόμενος στήν ἔκκληση τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ Σημίτη. Στίς 28 Μαΐου 1997 καί ἐνῷ τά ναυπηγεῖα εἶχαν ἐν τῷ μεταξύ κλείσει, ὁ Περατικός δολοφονήθηκε ἐν ψυχρῷ στό πάρκινγκ τῆς ὁδοῦ Φίλωνος ὅπου ἄφηνε τό αὐτοκίνητό του. Ἤμουν σχεδόν δίπλα, πίναμε καφέ μέ κάτι φίλους, πού τούς κερνοῦσα γιά τά γενέθλιά μου. Τόν εἶδα πεσμένο, νεκρό. Ὁ πατέρας του μοῦ ζήτησε νά εἶμαι μάρτυρας στήν δίκη. Καί φυσικά πῆγα. Πιό πολύ γιά νά δῶ αὐτά τά ἄτομα, πού νόμιζαν ὅτι σκοτώνοντας καί καλοπερνώντας θά «ἀνέτρεπαν τό ἀστικό καθεστώς». Μποῦρδες! Σκότωναν καί ἔκλεβαν γιατί ἦταν κακοποιοί καί δολοφόνοι! Τί θά μποροῦσα νά πῶ γιά τόν Κωστῆ; Εἶπα ὅτι ἤξερα, ἀλλά κοίταζα τήν συμμορία, ἕνα συνονθύλευμα περίεργο, πού ἄν τούς ἔβλεπες στόν δρόμο δέν θά ὑποπτευτόσουν κανέναν.
Ἀφοῦ τελείωσα τήν κατάθεσή μου ρώτησα τόν Κουφοντίνα «γιατί σκότωσαν τόν Μπακογιάννη», ἀλλά παρενέβη κάποιος ἐκ τῶν συνηγόρων καί εἶπε ὅτι «ἡ ἐρώτησή μου δέν ἔχει σχέση μέ τήν περίπτωση γιά τήν ὁποία εἶχα κληθεῖ ὡς μάρτυς»…
Δέν μέ ἐνδιαφέρει, λοιπόν, τί ζητάει ὁ Κουφοντίνας καί τί προβλέπει ὁ Νόμος. Μέ τρομάζει πού ξαφνικά ἐμφανίζεται ἕνα κῦμα «στήριξης τοῦ δικαίου αἰτήματος» τοῦ στυγεροῦ δολοφόνου. Ξέρετε πόσοι κρατούμενοι σήμερα στήν Ἑλλάδα στεροῦνται τῶν δικαιωμάτων τους; Ποῦ εἶναι τόσα χρόνια ὅλοι ἐτοῦτοι οἱ «δικαιωματιστές»; Ἔχουν ρωτήσει πόσοι πολῖτες ἔχουν ἐκτίσει –ὡς προσωρινά κρατούμενοι– τήν ποινή πού τελικά τούς ἐπιβάλλεται, ἀλλά πρέπει νά ξανάπανε στήν φυλακή, νά ὑποστοῦν πάλι στέρηση ἐλευθερίας γιά κάποιες μέρες, νά τούς πιάσει πάλι τρέλα, μέχρι «νά ἀποφυλακισθοῦν ἐπισήμως», ἀλλιῶς πρέπει νά πληρώσουν τήν χρηματική μετατροπή τῆς ποινῆς τους; Δέν εἶναι αὐτό στυγνός ἐκβιασμός τοῦ κράτους; Φυσικά καί τά ξέρουν ὅλα. Ἀλλά εἶναι «δικαιωματιστές» ἐκεῖ πού θέλουν κι ἐκεῖ πού θά γίνει «ντόρος». Γιά σκέψου! Κίνημα συμπαράστασης σέ ἕναν κατά συρροή δολοφόνο «γιά τά δικαιώματά του», τά ὁποῖα πηγάζουν ἀπό τούς Νόμους τῆς Ἀστικῆς Δημοκρατίας τήν ὁποία δέν ἀναγνωρίζει καί γιά αὐτό ἀρνήθηκε νά ἀπολογηθεῖ ὅταν παραδόθηκε στίς ἀρχές, τίς ὁποῖες δέν ἀναγνώριζε! Γιά σκέψου!
Άρθρο στην “ΕΣΤΙΑ”, Δ. 1 Μαρτίου 2021, σελ. 1, 4.
