Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Στον απόηχο της 201ης επετείου από την έναρξη της Επανάστασης του 1821 μπορεί κανείς να παρατηρήσει, μεταξύ άλλων, δύο γεγονότα, ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το θετικό είναι η αθρόα προσέλευση των Ελλήνων στις παρελάσεις και η θέλησή τους να παραμείνουν πιστοί στις εθνικές τους παραδόσεις και στην ιδιοπροσωπία τους. Αυτό φάνηκε και σε πρόσφατη δημοσκόπηση. Το αρνητικό είναι η εμμονή κάποιων σε ανακρίβειες για την Ιστορία μας, που βάζουν την ιδεολογία τους μπροστά από την ευγνωμοσύνη προς όσους διατήρησαν την ταυτότητά μας και μας ελευθέρωσαν.
Φαντάζομαι την πίκρα που θα εξέφραζαν, αν ζούσαν, οι πρωταγωνιστές της ελευθερίας μας. Ανάλογη θα ήταν η πίκρα τους με εκείνη των γονιών που βλέπουν παιδιά τους να τους απαρνούνται, να τους υβρίζουν, να τους συκοφαντούν. Ανάλογη με εκείνων, που με πολλούς κόπους και αιματηρές θυσίες δημιούργησαν ένα σημαντικό έργο και οι απόγονοί τους το απαξιώνουν και επιδιώκουν να το καταστρέψουν, για να κατασκευάσουν ένα δικό τους έκτρωμα. Όλοι τους θα συμφωνούσαν με το γνωμικό, που είχε σε εμφανή θέση του γραφείου του ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ: «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου».
Φαντάζομαι τους Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Ανδρούτσο, Κανάρη να πηγαίνουν μαζί να βρουν αυτούς που ερμηνεύουν την Ιστορία τους και να τους λένε: «Αλήθεια πιστεύετε ότι εμείς σκεπτόμασταν όπως ο Ντιντερό, ο Ροβεσπιέρος και ο Μαρά; Και πώς βγάλατε το συμπέρασμα ότι μας ενέπνευσε ο Βολταίρος; Είσθε βέβαιοι ότι τον γνωρίζαμε, ότι είχαμε διαβάσει το έργο του και ότι είχαμε αποδεχθεί τα όσα έγραψε;…».
Φαντάζομαι τους Αγίους Εθνοϊερομάρτυρες, τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλο Λούκαρη και τον ιερομόναχο Κοσμά τον Αιτωλό, που εργάζονταν για την διατήρηση της αυτοσυνειδησίας των σκλαβωμένων Ελλήνων και αγρίως εκτελέστηκαν από τους τούρκους, να ρωτάνε με παράπονο όσους διαδίδουν ότι οι τούρκοι δυνάστες σέβονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα των γκιαούρηδων, αν γνωρίζουν την ιστορία, τη δική τους και των άλλων νεομαρτύρων…
Συμπερασματικά, στη σημερινή Πατρίδα μας υπάρχει η, κατά τον Σαραντάρη, ηδονιστική ιντελιγκέντσια, που έχει σχεδόν αποκλειστικές προσβάσεις στα ΜΜΕ και όλη την άνεση να περνά τις ιδέες της, με τις οποίες επιδιώκει να «εκσυγχρονίσει» τους Έλληνες. Υπάρχει το μεγάλο πλήθος των Ελλήνων, που γενικά δεν εκφράζεται, αλλά δεν έχει και τρόπους και μέσα να εκφραστεί. Αυτό το πλήθος, μπορεί να ξεγελαστεί, αλλά όταν χρειαστεί ξεσηκώνεται για να υποστηρίξει τις αξίες του. Υπάρχει και ένα τρίτο, μικρότερο μέρος Ελλήνων. Το εκπροσωπούσε η κυρά της Ρω, το εκπροσωπούν η κυρία Ειρήνη, μοναδική κάτοικος της Κινάρου και οι κάτοικοι της Γαύδου, των Ψαρών και των Διαπόντιων νησιών. Δεν έχουν διαβάσει τι είναι η Γαλλική Επανάσταση, δεν ξέρουν από «εκσυγχρονισμό». Ξέρουν με όλο τους το είναι να πιστεύουν στην Ορθοδοξία και να αγαπούν την Ελλάδα, ως ιδανικό, ως στοργική μητέρα, για την οποία είναι έτοιμοι να θυσιαστούν.-