Όψεις ενός «απίθανου σεναρίου»

            Τις προάλλες αναφέρθηκα σ’ ένα «πιθανό απίθανο σενάριο», κατάρρευσης των πάντων , όπου οι θεσμοί ( Κράτος, κόμματα, κ.λ.π ) θα υπάρχουν μεν κατ’ όνομα , πλην όμως δεν θα μπορούν να στηρίξουν την «κοινωνική» συνοχή, ούτε η κοινωνία θα έχει τους θεσμούς αυτούς ως σημεία  αξιόπιστης αναφοράς ( ήδη συμβαίνει σύμφωνα με μελέτη που δημοσίευσε η public issue 17.04.2011).

Αν λοιπόν συμβεί κάτι τέτοιο και έως της «εφευρέσεως» νέου αξιόπιστου κοινά αποδεκτού δημοκρατικού συστήματος/των διακυβέρνησης , είναι πιθανόν να υπάρξει ένα ( μεγάλο; ) μεταβατικό χρονικό διάστημα στο οποίο – σε κάθε περίπτωση -, η κοινωνία θα πρέπει να λειτουργήσει. Με την εμπειρία της ιστορίας,  ως πιθανούς πυλώνες στήριξης, στο μεσοδιάστημα αυτό, θεώρησα( σίγουρα όχι πρωτότυπα !! )  τα ήθη και τα έθιμα ( μην ξεχνάμε πως η βασική πηγή του δικαίου είναι τα έθιμα ), τη ναυτιλία, τη διασπορά και την εκκλησία ( η οποία σε κάθε περίπτωση και παρά τα όποια «ημαρτημένα» των εκπροσώπων της έχει δομές που διαχρονικά αποτέλεσαν στήριγμα του λαού ανεξαρτήτου καταγωγής ). Βεβαίως εάν συμβεί κάτι τέτοιο, δηλ. εάν αναγκαστούμε να στραφούμε αποκλειστικά προς τα εκεί, ουσιαστικά σημαίνει πως όλοι μας θα έχουμε αποτύχει , μιας και δεν θα είμαστε ικανοί να έχουμε μία αξιοπρεπή «ενιαία Κρατική δημόσια» παρουσία.            Επομένως, ναι μεν οι 4 αξιακοί πυλώνες ως σημεία στήριξης της κοινωνικής συνοχής ελλείψει «κράτους», αλλά θα πρέπει κι’ εμείς να εργαζόμαστε ούτως ώστε το συντομότερο δυνατόν να «επανεμφανιστούμε» στο προσκήνιο και μάλιστα όχι ως φτωχοί συγγενείς, αλλά με καινοτόμο πρόταση ζωής, σ’ αυτό το μάλλον δυσμενές μετα-καπιταλιστικό περιβάλλον που αρχίζει να διαφαίνεται και η οποία πρόταση ζωής θα αφορά πολλούς λαούς.

         «Η διαφθορά είναι τόσο γενική και έχει τόσας βαθείας ρίζας, ώστε μου προκαλεί κατάπληξιν. Με τοιαύτην σταθερότητα, νομίζω δυνατήν, μίαν ηθικήν αναγέννησιν, αρκεί όμως οι αίτιοι αυτής (σημ.: της διαφθοράς) να εκλείψουν εντελώς».

           Νομίζετε ότι είναι σύγχρονα τα παραπάνω ;  Ποιος τα λέει ; Ο Δ. Σολωμός σε επιστολή του προς το δικαστή Γ. Τερτσέτη και τον αδελφό του Δημ. Σολωμό (1842,Απαντα Σολωμού, εκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 549) !!!

           Διαφθορά λοιπόν,  δάνεια και χρέη οδηγούν στην υποτέλεια και στη χρεοκοπία, κι έτσι ερχόμαστε καταπρόσωπο με το υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα που ταλανίζει εξ αρχής την Ελλάδα, το ζήτημα της ανεξαρτησίας της, το οποίο αντιμετωπίζει ανεπιτυχώς. Το τι πρέπει να θυσιάζουμε προκειμένου να διατηρούμε την ανεξαρτησία και την ελευθερία μας, το είχε πει ο Α. Κάλβος ήδη από το 1826:

 «Καλλήτερα καλλήτερα, διασκορπισμένοι οι Ελληνες να τρέχωσιν τον κόσμο, με εξαπλωμένην  χείρα, ψωμοζητούντες,παρά προστάτας να’χωμεν ( sic)» (Λυρικά, ωδή έκτη: Αι Ευχαί, στροφές τρίτη-τέταρτη).

  Βέβαια το θέμα σήμερα είναι πως καταφέραμε να είμαστε και «ψωμοζητούντες» και  «προστάτας να’χωμεν» και μάλιστα καλώντας τους εδώ , λόγω της δικής μας «ιδιωτείας» !!  Γυρίζοντας από  ταξίδια στο εξωτερικό ( σχεδόν όλοι οι έλληνες κάπου έχουν ταξιδέψει ) το μόνο που συζητάμε είναι το πώς καταφέραμε να μετατρέψουμε έναν ευλογημένο τόπο σε  χαβούζα, καθώς και την αθλιότητα των συνθηκών της « δημοσιονομικής φυλακής μας» στο κράτος αυτό !!!

       Αν ακολουθήσουμε  λοιπόν την πρόταση του Δ. Σολωμού, θα πρέπει «οι αίτιοι της διαφθοράς, να εκλείψουν εντελώς», χωρίς φυσικά λαϊκισμό και βία ( η ιστορία δείχνει πως οι λαϊκιστικές βίαιες ανατροπές απλά έφεραν χειρότερα δικτατορικά καθεστώτα στ’ όνομα της επανάστασης !!) Χρειάζεται αλλαγή , αλλά με ώριμα σταθερά γοργά αλλά όχι απότομα βήματα. Στον δρόμο της αναζήτησης του νέου/ νέων συστήματος/των αυτό-διακυβέρνησής μας, θα πρέπει στηριζόμενοι μεν στα όσα ανέφερα για τους 4 αξιακούς θεσμούς, να οδηγηθούμε σε μια «ηθικοπνευματική αναγέννηση». Πως θα γίνει αυτή ; και ποια η διαφορά εκπαίδευσης, μόρφωσης και παιδείας ;

      Εκπαίδευση σημαίνει , η  ολοκλήρωση μιας επιμέρους τεχνικής – δεξιότητας. Μόρφωση σημαίνει, η  ενοποίηση των επιμέρους τεχνικών δεξιοτήτων ( εκπαιδεύσεων ) , σε μια νέα  συνδυαστική μορφή – μόρφωμα  , όπου  η μία τεχνική δεξιότητα  ( εκπαίδευση ), λειτουργεί  υπέρ της άλλης. Παιδεία όμως ( ψυχική αγωγή, καλλιέργεια )  είναι όταν  η μόρφωσή μας ( το μόρφωμα των εκπαιδεύσεών μας ) μας «βγάλει » από τον υλικό  κόσμο και πέραν  της  παρατηρήσεώς και κατανοήσεώς του           ( εάν είναι δυνατόν, που πραγματικά  δεν είναι μιας και αγνοούμε το μεγαλύτερο ποσοστό της ύλης ), μας οδηγήσει  στον εσωτερικό  «πνευματικό μας» κόσμο , όπου ενώ  φαίνεται  πως  «εγωκεντρικά» καταβυθιζόμαστε σ’ αυτόν , εν τούτοις εκεί στα βάθη του, κατανοούμε την « μεριστή μας ουσία»  βρίσκουμε το   « υφέν » και συνδεόμαστε  με  « άνοιγμα » προς το  υπόλοιπο αποσπασματικό ΟΛΟΝ ( συνάνθρωπο, φύση )  το οποίο , αν δεν βλέπουμε  απλά την « Πλατωνική σκιά του »,   είναι «Ποίησις» και  Αγάπη . ( Ενδεχομένως τότε, ο άνθρωπος  να βρίσκει και το νόημα της ύπαρξής του, δηλαδή την Γνώση και την α-θανασία. ) Όπως είπαν όμως οι αρχαίοι σοφοί, μόνον με την ειλικρινή παραδοχή της άγνοιάς μας, ξεκινάμε αφετηριακά για την « κατάκτηση» της αληθινής γνώσης. Στο κρίσιμο αφετηριακό σημείο, –  χωρίς φόβο και χωρίς προσδοκίες –  ο άνθρωπος αρχίζει  να μετασχηματίζεται σε μικροκοσμική μονάδα ύπαρξης ( μεριστή ουσία ) , ταυτόχρονα  και παράδοξα, σημαντικός  και ασήμαντος.   Κατά τον Πλάτωνα, το  εμπόδιο ( δηλαδή το ψυχολογικό ) είναι η κατεστημένη άγνοια ,  η οποία με τις ακόλουθες μορφές της, δηλαδή :  απλή, διπλή, μεγίστη και σοφιστική, δεν μας  αφήνει να ανοιχτούμε  προς την Γνώση και την επίλυση των προβλημάτων μας. Απλή,  είναι η άγνοια όταν κανείς αγνοεί τί είναι ένα πράγμα, όμως ταυτόχρονα έχει αντίληψη ότι το αγνοεί.Διπλή, είναι η άγνοια όταν κανείς αγνοεί κάτι και ταυτόχρονα δεν έχει αντίληψη ότι το αγνοεί.Μεγίστη, είναι εκείνη η κατάσταση άγνοιας που κάποιος αγνοεί ένα πράγμα, έχει αντίληψη ότι το αγνοεί, αλλά επιμένει στις απόψεις και γνώμες του, χωρίς να θέλει να ξεφύγει από την άγνοιά του. Σοφιστική, είναι η άγνοια εκείνη όπου κάποιος αγνοεί κάτι, αλλά προσπαθεί με διάφορες εικασίες, ανεξέταστες γνώμες και αυθαίρετα συμπεράσματα να καλύψει την άγνοιά του.  Όπως φαίνεται στις μέρες μας, η  τρίτη και η τέταρτη μορφή άγνοιας, είναι περισσότερο εξαπλωμένες από ποτέ, παρά την εντύπωση για το αντίθετο. ( Οι νεοέλληνες και το κράτος τους  καταφανώς  ανήκουν  σ’ αυτές τις 2 τελευταίες  κατηγορίες ).

  Η σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία είναι αυτή  που αποτελούμενη  από υπάρξεις μεγίστης και σοφιστικής άγνοιας, θέλει  να επιβάλει  την άγνοιά της,-  που όμως θεωρεί  Θέσφατη γνώση -,  παγκοσμίως , με κίνητρο όμως και αποτέλεσμα ( όπως έχουμε  δει ), το ίδιον όφελος, τον υλικό πλουτισμό, την αποξένωση, την λύπη, τα αδιέξοδα , την παρακμή του κόσμου μας.

  Αντιθέτως  οικουμενική  κοινωνία ( σήμερα ουτοπιστική ) είναι αυτή που « θα » αποτελείτο  από υπάρξεις  διπλής ή απλής άγνοιας, που αφού προσδιοριστούν, στη συνέχεια ως δάσκαλοι, εμβαπτίζουν στο νόημα της φύσης τους  και τις  υπόλοιπες υπάρξεις ( μεριστές  ουσίες ) με κίνητρο και  προσδοκώμενο αποτέλεσμα την Γνώση, μέσα  από την παραδοχή της αγνοίας που οδηγεί όμως στην ένωση των επιμέρους  με το Όλον , μέσω φυσικά  της Αγάπης και επομένως στην  ανυπαρξία του                              « ανυπόφορου » που  βιώνουμε σήμερα, οργανωνόμενοι , ίσως , σε μια ιδανική Πλατωνική Πολιτεία.

  Πιθανολογώ ότι ως ατελείς οντότητες  και εν όψει  της πτώσεως των γενικευμένων  ιδεολογιών , στον δρόμο για την φανέρωση  της Α-ληθείας και της οικουμενικής κοινωνίας, ο καθένας  μόνος  του και όλοι μαζί  σαν κοινωνία, θα περάσουμε  από μια « μέση απατηλή» νοοτροπία  και κοινωνία, που μάλλον θα κυριαρχήσει  για πολύ. Αυτή , ουδεμία σχέση  θα έχει με την  Αριστοτελική « Αρχή της μεσότητος ». Ουσιαστικά θα πρόκειται  για ένα « μπέρδεμα » ιδεολογημάτων, χωρίς  φυσικά να αποτελεί  καθαρή σκέψη, θα κάνει όμως τους  ανθρώπους να νομίζουν  ότι σκέπτονται.   Ελπίζω να ζω μέχρι τότε και να δω την  τελική «αλλαγή» προς το καλύτερο του κόσμου και ειδικά της Ελλάδας, αφού ξεπεραστεί η σύγχυση ιδεών και συστημάτων.  Για να γίνει κάτι τέτοιο  όμως θα πρέπει να ξεκινήσει ο καθένας από εμάς Σωκρατικά, παραδεχόμενος την άγνοιά του, μετά αυτό να γίνει από την κοινωνία μας,  στη συνέχεια να αναγεννηθούμε ηθικοπνευματικά με εκπαίδευση- μόρφωση και παιδεία, στο δε μεσοδιάστημα  με κάποιον τρόπο να αυτοδιοικηθούμε /εκπροσωπηθούμε κατανοώντας την ιδιομορφία της φύσης μας που δεν «αντέχει» το συγκεντρωτικό κράτος, αλλά είτε τις πόλεις κράτη, είτε τις κοινότητες. Οπότε ο «Κοινοτισμός» που είχε προτείνει ο  Κ.Δ Καραβίδας ήδη από τη δεκαετία του 1920  ίσως είναι επίκαιρος παρά ποτέ !!

«Μήπως επί τέλους ο κοινοτισμός εταιρισμός συντροφισμός δεν είναι εν εσχάτη αναλύσει, και η απωτέρα μετακαταστροφή, μετακαπιταλιστική ή αταξική σύλληψις και η μόνη ,τέλος πάντων, ηθική δικαίωσις του κομμουνισμού, απέναντι των αιματηρών και κατά κυριολεξία τραγικών δια το γένος των ανθρώπων παγκοσμίων πολέμων. Σελ 60.

 Η αστική τάξις αν και εγκαθίδρυσε τυπικώς  πολιτεύματα φιλελεύθερα εξελίσσετο όμως ουσιαστικά προς μιαν άνευ προηγουμένου βαρύτατη δικτατορία των οικονομικών δυνάμεων του καπιταλισμού, ο οποίος, ανάμικτος με μια ιδιόρρυθμη αναρχία εμπορεύτηκε την εργατική δύναμη με άτεγκτη σκληρότητα και ταπείνωσε το άτομο με ένα έμμεσον ,ύπουλο και θανάσιμο τρόπο. Σελ 43-55

 Ο κοινοτισμός δεν είναι προνόμιο η και ελάττωμα έστω ,του ελληνικού μόνον τοπίου. Είναι στη θέση του και σε άλλα μέρη της Μεσογείου. Η Νότια Γαλλία και Ιταλία έχουν κοινοτικό παρελθόν και μέλλον επίσης. Το ενετικό πολίτευμα είχε αρκετό κοινοτικό πνεύμα.: επίσης το πνεύμα αυτό πέρασε άλλοτε στην Θεσσαλονίκη ,στην εποχή των ζηλωτών, ανάμικτο όμως με πολλά αλλότρια στοιχεία. σελ 61.

 Θα δήτε ότι υπό το κράτος ορισμένων γεωοικονομικών νόμων τοπικών (Πελοπόννησος, Νότια Γαλλία κι’ αλλού) διαμορφώθηκε εδώ μια ειδική αστοχωρική συνθετική κοινωνία, όπου, καίτοι υπάρχει ισχυρό κεφάλαιο προσωπικό, ο καπιταλισμός όμως ως σύστημα δεν μπόρεσε να εισδύσει αποφασιστικά, δεν μπόρεσε να κυριαρχήσει εξ ολοκλήρου βάλλοντας τον άνθρωπο σε υποτελή μοίραν, δηλαδή δεν μπόρεσε να διαμελίσει με το συνηθισμένο processus του διαμελισμού της μέσης τάξεως, που απωθεί ένα μικρό μέρος της προς την άρχουσα τάξη, και όλο το άλλο προς το προλεταριάτο σελ 15 – 36.

 Μόνο σε κράτη της έσχατης λιμπεραλιστικής  επιπολαιότητος, όπως στην Ελλάδα, έχουμε το φαινόμενο κυβερνήσεων που φιλοδοξούν να αναδιοργανώσουν τα πάντα χωρίς να κατανοούν κανένα ζήτημα στην ουσία του..σελ 53

 Εκτός από τις άλλες τις τιμοκρατικές αριστοκρατίες του πλούτου όπως της καταγωγής ,πρέπει  νάχετε υπ’ όψιν σας ,ότι υπάρχει και η αριστοκρατία των συνθετικών ανθρώπινων τύπων και των χαρακτήρων που καταρτίζουν και διατηρούν το κύρος των και την εξουσία δια του ήθους αυτών. Φυσικά οι τύποι αυτοί δεν μπορούν να επιπλεύσουν στην ευρεία περιφέρεια και στην κοινοβουλευτική οχλαγωγία. Σελ 57       Όλος ο σημερινός δυτικός πολιτισμός είναι καπιταλιστικός, δηλαδή το κάθε τι εις το οποίον ο πολιτισμός αυτός εμφανίζει (σιδηρόδρομοι, κινηματογράφοι, ενδύματα ,σπίτια) είναι ενσάρκωση και δημιούργημα του καπιταλιστικού κεφαλαίου. Δεν μπορεί κατά ταύτα να παρίσταται ως πολιτισμένη- κατά την σημερινή βεβαίως έννοια – η χώρα που δεν έχει καπιταλιστικά κεφάλαια και μάλιστα γηγενή κι’ όχι δανεικά. Το αντίθετο είναι διακωμώδησις και γελεοιοποίησις είναι και συγχρόνως κίνδυνος υποδουλώσεως. Σελ 21.

 Και ως προς την αυτοδιοίκηση που όλοι έχουν πρόχειρο έμπλαστρο, είναι ευνόητο ,ότι χωρίς τον κοινοτισμό γιοκ αυτοδιοίκησις γιατί αυτοδιοίκησις θα πη δημιουργία προκοπής στην περιφέρεια δηλαδή θα πη υπερεργασία, συστηματική κεφαλαιοποίησις των εξ’ αυτής προσόδων και επίμονη συγχρόνως και υπομονετική τοποθέτησις αυτών μέσα στον ίδιο τόπο, θα πη με άλλα λόγια φωτισμένος οικονομικός ρεζιοναλισμός. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα όταν οι ανοργάνωτοι, ατομιστικά αναρχικοί και αμόρφωτοι μικροαστοί της Αθήνας ,ζητούν και καλά να παριστάνουν τον έλληνα και επιδεικνύονται στην οδό Σταδίου ως να ήταν εγγλέζοι μέτοχοι μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων διαβατική δήθεν εις την λεπτόγειαν και λιτήν Αττική. σελ 76» ( sic )

      Μια ιδιόμορφη λοιπόν κοινωνία αποδεικνύεται πως είναι διαχρονικά η ελληνική, η οποία ήξερε τον εαυτό της, με τα καλά και τα κακά του και είχε «ιδιοτύπως» αυτοθεσμισθεί είτε σε πόλεις κράτη, είτε σε κοινότητες και έτσι πορευόταν , με το σύστημα της αμέσου δημοκρατίας, έως ότου , είτε από επιβολή, είτε γιατί την παραπλάνησαν , είτε γιατί την εξαγόρασαν/ ξεπούλησαν, είτε γιατί αυτοπαραμυθιάστηκε, είτε … είτε … σήμερα είναι «δυστυχής». Μήπως η ευτυχία της βρίσκεται σε αυτό που η ίδια είχε εφεύρει για τον εαυτό της και όχι στα συστήματα που της φορέθηκαν σαν τον γάϊδαρο με την σέλα ;

         Σύμφωνα με έρευνα των καθηγητών τού παν. Ζυρίχης Μπρούνο Φρέϊ & Αλόϊς Στούτσερ. (EconomicJournal,Οκτ. 2000) η άμεση δημοκρατία κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους. Λόγω της ομοσπονδιακής δομής της Ελβετίας ( ουσιαστικά πόλεις κράτη ), οι πολίτες ελέγχουν σημαντικούς τομείς της λήψης αποφάσεων (π.χ. μεταβαλλόμενοι κρατικοί νόμοι, δημοψηφίσματα για να αποτρέψουν νέες δαπάνες, κλπ), με βαθμό ελέγχου που ποικίλλει πολύ μεταξύ των περιοχών. Σε μερικές, οι πολίτες έχουν πολλές ευκαιρίες άμεσης δημοκρατικής συμμετοχής μέσω των δημοψηφισμάτων και των πρωτοβουλιών ενώ σε άλλες αυτές οι δυνατότητες είναι σοβαρά περιορισμένες.             Επίσης, τ’ αποτελέσματα δείχνουν ότι η ευτυχία ενός πολίτη που κινείται από τη Γενεύη (την περιοχή με τις χαμηλότερες δυνατότητες συμμετοχής) προς το έδαφος της Βασιλείας (την περιοχή με τις υψηλότερες δυνατότητες συμμετοχής) αυξάνεται αρκετά. Οι καθηγητές Φρέϊ και Στούτσερ επισημαίνουν ότι «η ευτυχία εξαρτάται κυρίως από το πόσο καλά είναι αναπτυγμένη η δημοκρατία. Το κύριο εύρημα της μελέτης καθιερώνει την πολιτική συμμετοχή ως σημαντικό καθοριστικό παράγοντα της ευημερίας των πολιτών». Υπάρχουν δύο πιθανοί λόγοι για τους οποίους ένας υψηλότερος βαθμός άμεσης δημοκρατίας μπορεί να αυξήσει την αίσθηση της ευημερίας στους ανθρώπους. Κατ’ αρχάς, λόγω του πιο ενεργού ρόλου των πολιτών, οι πολιτικοί επιτηρούνται καλύτερα και ελέγχονται, οι δε κυβερνητικές αποφάσεις είναι στη συνέχεια πιο κοντά στις επιθυμίες των ανθρώπων. Δεύτερον, οι θεσμοί της άμεσης δημοκρατίας επεκτείνουν τις ευκαιρίες τους να αναμιχθούν στην πολιτική διαδικασία. Τα πειραματικά στοιχεία δείχνουν ότι οι άνθρωποι εκτιμούν αυτή τη διαδικασία πέρα από την έκβασή της. Οι Φρέϊ και Στούτσερ καταλήγουν στο ότι : “Η άμεση δημοκρατία πρέπει να προτιμάται όχι μόνο επειδή αναγκάζει τους πολιτικούς να ακολουθούν τις επιθυμίες των πολιτών, αλλά και επειδή οι άνθρωποι ευεργετούνται από την άμεση συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία”.

     Παράλληλα με τα συχνά δημοψηφίσματα, το εκλογικό σύστημα της Ελβετικής Συνομοσπονδίας δίνει την ευκαιρία στους πολίτες ( όχι υπηκόους ολιγαρχιών που αυτοαποκαλούνται Δημοκρατίες ) να διαμορφώνουν το ψηφοδέλτιο επιλέγοντας πρόσωπα από διαφορετικούς χώρους, όσο και να καταψηφίζουν σε αυτό ορισμένους υποψήφιους. Έτσι ούτε διαπλοκή ούτε προεκλογικά παραληρήματα ούτε κομματικοί ανταγωνισμοί βασανίζουν τους αμεσοδημοκρατικούς Ελβετούς.

      Γιατί να  μην αγωνιστεί ο καθένας  μας για το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα ελέγχου των νόμων μας και των εντολοδόχους μας; Αυτό προέβλεπαν τα αποσιωπημένα 3 πρώτα ελληνικά Συντάγματα και κάποτε πρέπει να μοιραστούμε με τις νέες γενιές αυτή τη γνώση και συμφιλιωτική προοπτική!

      Στην Ελβετία, οι κοινοβουλευτικές εκλογές (μέσω ταχυδρομείου, Διαδικτύου ή επίσκεψης σε κέντρο ψηφοφορίας) αναδεικνύουν τα μέλη του Συμβουλίου των καντονιών και του εθνικού Συμβουλίου. Ο ψηφοφόρος μπορεί να συντάξει-ψηφίσει μια δική του/της λίστα ακόμα και με υποψήφιους διαφορετικών συνδυασμών. Κάθε υποψήφιος μπορεί να ψηφιστεί μέχρι και δύο φορές. Ο ψηφοφόρος μπορεί να καταψηφίσει έναν υποψήφιο ή και να συμπληρώσει ένα άλλο όνομα από άλλο συνδυασμό. Οι ψηφοφόροι μπορούν επίσης να ψηφίσουν για την κυβέρνηση κάθε καντονιού. Η ψήφος έχει μόνο μια γραμμή όπου ο ψηφοφόρος μπορεί να τοποθετήσει το πλήρες όνομα οποιουδήποτε πολίτη που ζει στο εν λόγω καντόνι. Δεν υπάρχει ψηφοφορία συνδυασμών, μόνο ψηφοφορίες υποψηφίων έτσι αυτή η διαδικασία καλείται «Majorzwahl», πλειοψηφική, όπου αναδεικνύονται οι ψηφισθέντες με τις περισσότερες ψήφους. στα Δημοψηφίσματα, για  κάθε πρόταση υπάρχει ένα πεδίο στην ψήφο που ο ψηφοφόρος πρέπει να γεμίσει με είτε «ναι» είτε «όχι». Τα τελευταία 150 χρόνια στην Ελβετία έχουν διεξαχθεί πάνω από 400 πανεθνικά δημοψηφίσματα.  Στην Ελλάδα ; αναλογιστείτε !!

       Στα χωριά και  κωμοπόλεις, στις τοπικές τους Συνελεύσεις,   οι ενήλικοι πολίτες υποβάλουν τις προφορικές ή γραπτές προτάσεις που μπορεί να ψηφιστούν στην επόμενη συνεδρίαση με ανάταση των χεριών. Στις μεγαλύτερες πόλεις, οι συνεδριάσεις των Συνελεύσεων υποκαθίστανται από εκλεγμένο Κοινοβούλιο. Στα δημοτικά Κοινοβούλια πραγματοποιούνται ψηφοφορίες για αλλαγές στο τοπικό Σύνταγμα (Gemeindereglement, που καθορίζει, π.χ., τη χρήση του δημόσιου χώρου), οικονομικές δεσμεύσεις και πολιτογραφήσεις.

  Αυτά όμως γίνονται στην Ελβετία. Γιατί όχι κι΄ εδώ ; Γιατί εδώ δολοφονήσαμε τον άνθρωπο που έγραψε το σύνταγμα της χώρας αυτής, επηρεασμένος από την αρχαία Ελλάδα, την άμεση δημοκρατία και την ιδιομορφία του Έλληνα και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ιωάννη Καποδίστρια !!!  Ποιος θα επέτρεπε στην εποχή του Καποδίστρια να υπάρχει στα Βαλκάνια μια κοιτίδα άμεσης δημοκρατίας που θα μπορούσε να εξαχθεί και στα υπόλοιπα Βαλκάνια με καθολική ελευθερία και γνήσια δημοκρατία ;  Σίγουρα όχι οι μεγάλες δυνάμεις που σήμερα φέρουν άλλα ονόματα και καμουφλάζ. Έχουμε όμως την ευκαιρία να το πετύχουμε τώρα. Μην λιγοψυχήσουμε. Αναγεννητική παιδεία, εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, αυτοθέσμιση, αυτοδιοίκηση και δημιουργία του οράματος του Καποδίστρια. Μια αυτόφωτη αυτοδύναμη Ελληνική «Ελβετία».

      Όσοι δε θεωρούν ότι η Ελλάδα παρά τα προβλήματα έχει προοδεύσει , επειδή έχουμε  ψυγεία και πλυντήρια με δόσεις, σπίτια και αυτοκίνητα με δάνεια και « νεοπλουτίστικο ύφος», ας ξαναδούν τα στατιστικά στοιχεία, όπου , πριν  από 50 χρόνια, το δημόσιο χρέος ήταν μηδενικό, ενώ πέρυσι ήταν 142% του ΑΕΠ. Το 1961, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 13,2%, ενώ πέρυσι συρρικνώθηκε κατά 4,5%. Πριν από 50 χρόνια η ανεργία ήταν 5,9%, το 1977 ήταν 1,7% και σήμερα είναι πάνω από 15% και στην «πιάτσα» 20% . Με την ψυχρή λογική των αριθμών, προκύπτει καταφανώς πως η Ελλάδα σπατάλησε τις ευκαιρίες της, ενέδωσε στις αδυναμίες της, αφέθηκε στην τύχη της.

       Πρέπει όμως ταυτόχρονα με την αυτοψυχανάλυσή μας, την παιδεία και την ηθικοπνευματική αναγέννηση , την αυτοθέσμισή μας στην αναζήτηση της Κρατικής μας ευδαιμονίας ( σίγουρα τα υπάρχοντα κόμματα δεν βοηθούν σε αυτή την κατεύθυνση και πρέπει είτε να καταψηφίζονται είτε ν’ απέχουμε αυτών όπως όλοι οι ακαδημαϊκοί πλέον συνομολογούν {δυστυχώς μόνον οι ομότιμοι, μιας και οι εν ενεργεία  σιωπούν} ) παράλληλα να δημιουργήσουμε δουλειές και θέσεις εργασίας. Στην Ελλάδα όμως ο πόλεμος εναντίον της επιχειρηματικότητας είναι ασύλληπτος και συμμετέχουν σε αυτόν οι  κομματικοί συνδικαλιστές, τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης και πάμπολλοι με την παθητική στάση/ανοχής τους. Δυστυχώς όμως θα χρειασθούν πολλά χρόνια για να πετύχουμε την ιδανική ευδαιμονία, ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί ως κοινωνία, και αυτό γιατί η μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία , δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο που θα πει « φτάνει πια » !!

      Ως κοινωνία, αν δεν καταφέρουμε να βγούμε  γρήγορα από αυτό το αδιέξοδο, μέσα στην απόγνωσή μας και την οργή μας θα παρασυρθούμε στον αυτοκαταστροφικό δρόμο της άνευ ουσίας και αποτελέσματος τυφλής διαμαρτυρίας και βίας. Αποτέλεσμα ;  Αρχικά Ροβεσπιερισμός και  μετά Ναπολεοντισμός !!!

 Και για να μην ξεχνιόμαστε: Η Τουρκία,  σε αντίθεση με την Ελλάδα, εκτός των άλλων ( η κοινωνία της πιστεύει πολύ στον κοινοτισμό και αυτοπροστατεύεται, πχ. προτιμούν να δανειστούν από  έναν «εχθρό» γείτονά τους σε μια δύσκολη στιγμή παρά να πάνε στην τράπεζα ) ως χώρα ανεπτυγμένης γεωπολιτικής σκέψης, διείδε πως για να παίξει ρόλο ηγεμονική δύναμης έπρεπε να γίνει αυτόφωτη και ναυτική ( !!! ), δηλαδή εξωστρεφής. Η Ελλάδα αντιθέτως μεταπίπτει σε εθνικό «αυτισμό».

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ