Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*
Με αφορμή τον πρόσφατο, φονικό σεισμό στην Τουρκία, πολλοί ήταν εκείνοι που επανέφεραν στο προσκήνιο κάποιες προφητείες. Από το φιλόξενο βήμα της «Δημοκρατίας» στην οποία αρθρογραφώ τα τελευταία 5 χρόνια, έχω σημειώσει πολλές φορές ότι ο τρόπος που κάποιοι ερμηνεύουν τις προφητείες είναι ενδεικτικός του τρόπου που σκέφτονται και της επιλογής να περιμένουν μοιρολατρικά την σωτηρία ή την καταστροφή. Θα επαναλάβω κάποιες σκέψεις.
Oι προφητείες είναι για να πραγματοποιούνται, αλλά αφενός δεν ξέρουμε πότε θα πραγματοποιηθούν, αφετέρου κάποιες απ’ αυτές ελέγχονται για τη γνησιότητά τους, αφού έχουν χιλιοχρησιμοποιηθεί μέσω αναρτήσεων στα λεγόμενα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, χωρίς τελικά να γνωρίζουμε αν όντως τα γραφόμενα έχουν ειπωθεί από αγίους της Εκκλησίας μας. Επιπλέον, αρκετοί είναι εκείνοι που εφησυχάζονται με τις προφητείες και παραμένουν αδρανείς, αφού απαλλάσσονται από την ευθύνη να σκεφτούν και να δράσουν και βολεύονται με το σενάριο του «από μηχανής Θεού», ο οποίος θα μας σώσει ή θα μας καταστρέψει.
Αυτή είναι μια έκφραση εφησυχασμού. Μια άλλη είναι να τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Το κράτος αποτελεί για κάποιους τον «μεγάλο πατερούλη» που φροντίζει για τα παιδιά του και τους τα έχει όλα έτοιμα. Έτσι απαλλάσσονται από την ευθύνη των αποφάσεων και των πράξεών τους, από τον χρόνο που θα δαπανούν και από τη σπατάλη φαιάς ουσίας. Με την ίδια ευκολία εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον μεγάλο κομματικό ηγέτη, ή σε κάποιον άλλον ηγέτη. Τελικά σε οποιονδήποτε, αρκεί να μην είναι αυτοί οι ίδιοι που θα χρειαστεί να δράσουν και να αποφασίσουν. Με αυτήν τη λογική δέχονται τα επιδόματα που τους προσφέρει το κράτος και συνηθίζουν να ζουν με αυτά. Το μόνο που τους ζητά το κράτος είναι να είναι πειθήνια όργανά του και γιατί όχι ψηφοφόροι της εκάστοτε κυβέρνησης που χρησιμοποιεί το κράτος, διαιωνίζοντας μια σχέση δοσοληψίας.
Προφανώς δεν καλώ σε ανυπακοή. Δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων οπότε πρέπει να μπορούμε να συνυπάρχουμε αρμονικά και να ζούμε σε μια οργανωμένη κοινωνία που θα φροντίζει για τα μέλη της. Όμως, όσο πιο συγκεντρωτικό είναι το κράτος, τόσο ευκολότερα μετατρέπει τους πολίτες σε υπηκόους, οι οποίοι λαμβάνουν απλά τον ρόλο του εντολοδόχου. Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που η κατάργηση των κοινοτήτων κόστισε στην πατρίδα μας, αφού τις κοινότητες αντικατέστησαν απρόσωπες μορφές οργάνωσης.
Η αντιπρόταση στις προαναφερθείσες εκφράσεις εφησυχασμού είναι να δράσουμε. Όπως και όσο μπορούμε. Στον μικρόκοσμό μας, στο περιβάλλον μας και για τους πιο τολμηρούς και (πραγματικά) ικανούς, συμμετέχοντας στα κοινά και σε ομαδοποιήσεις που αγωνίζονται ενάντια στη σήψη και την παρακμή.
«Αυτό που χρειάζεται το κακό για να κυριαρχήσει, είναι οι καλοί να μένουν αδρανείς».
*(Μ.Α.) Δημόσιας Ιστορίας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία” την Πέμπτη 16/02/2023