Γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης.
Η Κυβέρνηση, σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας ύστερα από τους καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία, ετοιμάζεται για ένα νέο γύρο «διαπραγματεύσεων» με την γείτονα χώρα για επίλυση των προβλημάτων που ταλανίζουν τις σχέσεις των δύο χωρών.
Σημειωτέον ότι κάποιοι έχουν ονομάσει την νέα αυτή προσέγγιση «διπλωματία των σεισμών», θαρρείς και η Τουρκία είναι διατιθεμένη να μειώσει τις απαιτήσεις της λόγω της δύσκολης από κάθε άποψη κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Θα πρέπει να είμαστε, λίαν επιεικώς, αστείοι, εάν νομίζουμε ότι οι Τούρκοι θα υποχωρήσουν έστω και ελάχιστα από την υπερφορτωμένη ατζέντα διεκδικήσεων απέναντί μας. Ήδη, με τη βοήθεια και της Δύσης, επουλώνουν τις πληγές τους με ταχύτατους ρυθμούς και σύντομα θα φανούν πάλι στο προσκήνιο με την γνωστή πολεμική και διεκδικητική συμπεριφορά τους!
Οι διεθνείς διαπραγματεύσεις αποτελούν την σημαντικότερη διαδικασία του Υπουργείου Εξωτερικών, καθόσον σε αυτές βασίζεται η διασφάλιση του εθνικού συμφέροντος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάθε χώρα «χαράσσει» τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές». Τι είναι όμως «κόκκινες γραμμές» στις διεθνείς διαπραγματεύσεις; Γιατί λέγεται αυτή η έκφραση με τόση ευκολία; Γιατί αυτές οι γραμμές ανατρέπονται στην πατρίδα μας με τόση ευχέρεια;
Σύμφωνα με μια εκ των υπαρχόντων θεωριών, «κόκκινη γραμμή» είναι αδιαπραγμάτευτη τελική θέση ή γραμμή επί μείζονος εθνικού θέματος, σύμφωνα με την εκπεφρασμένη Εθνική Στρατηγική ενός κράτους, με την οποία (γραμμή) ορίζεται σαφώς εκείνο το σημείο για το συγκεκριμένο εθνικό θέμα, πέραν του οποίου δεν υφίσταται στους διαπραγματευτές περαιτέρω δυνατότητα διαπραγμάτευσης, ούτε φυσικά υποχώρησης.
Οι «κόκκινες γραμμές», για σοβαρά κράτη, πρέπει να είναι μυστικές, για να δίνουν τη δυνατότητα αρχικά να τίθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το μέγιστο των οικείων απαιτήσεων. Επιπλέον, σημαντικότατο είναι να υπάρχει σχεδιασμός εναλλακτικού σεναρίου, εφόσον φανεί από την πορεία των διαπραγματεύσεων ότι κινδυνεύει να σπάσει η «κόκκινη γραμμή», πάντα όμως με κάποιο σημαντικό αντάλλαγμα.
Στη χώρα μας, δυστυχώς:
–Δεν έχουμε Εθνική Στρατηγική, η οποία δεν θα επέτρεπε σε καμιά κυβέρνηση να κάνει «του κεφαλιού της». Μια Εθνική Στρατηγική, που θα συνεισέφερε καθοριστικά στην διπλωματική ετοιμότητα της χώρας και στην χειραγώγηση του ανόητου κομματισμού που κρατά δέσμια την μοίρα της Πατρίδας μας στην σύγχρονη γεωπολιτική Βαβέλ.
-Παρατηρείται ένα συνεχές αλαλούμ στις όποιες διμερείς ή διεθνείς συναντήσεις λαμβάνουν χώρα, με αποτέλεσμα τις τελευταίες δεκαετίες να υφιστάμεθα συνεχείς διπλωματικές ήττες, παραχωρώντας εθνικά δίκαια και εθνική κυριαρχία.
-Κάθε εκλεγείσα κυβέρνηση, που, σύμφωνα με το μεταπολιτευτικό κίβδηλο εκλογικό σύστημα, δεν συγκεντρώνει πάνω από το 25% του συνόλου των Ελλήνων ψηφοφόρων, αποφασίζει και διαπραγματεύεται εθνικά θέματα μείζονος σημασίας, χωρίς ουσιαστική νομιμότητα και εξουσιοδότηση, χωρίς την έγκριση του ελληνικού λαού.
-Αποκαλύπτονται με μεγάλη ευκολία οι όποιες «κόκκινες γραμμές» μας, οι οποίες θα έπρεπε να είναι επτασφράγιστο μυστικό μας.
-Ο κάθε πρωθυπουργός ουσιαστικά «παίζει στα ζάρια» την χώρα μας, αποφασίζοντας μόνος του υποχωρήσεις στις κόκκινες γραμμές εθνικών συμφερόντων.
-Οι κυβερνήσεις μας συμμετέχουν σε συνομιλίες με ανατολίτικα παζάρια τύπου Καραγκιόζη (ζητάω 10 για να πάρω 5), τα οποία αποτελούν πάγια τακτική της Τουρκίας.
Τέλος, μη ξεχνάμε ότι συρόμαστε σε διαπραγματεύσεις με μια Τουρκία, η οποία δεν έχει να χάσει τίποτε, αντιθέτως έχει μόνο να κερδίσει, καθόσον εμείς ανοήτως και ανιστόρητα δεν έχουμε διεκδικήσεις εναντίον της.
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας οφείλουν άμεσα να αντιληφθούν το μέγεθος της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής αξίας της Ελλάδας, να προσανατολιστούν εθνικά και να δομήσουν μια θεσμικά/συνταγματικά κατοχυρωμένη Εθνική Στρατηγική, με Όραμα και Εθνικές Επιδιώξεις, που να βασίζεται στα γεωπολιτικά, τα ιστορικά και τα πολιτιστικά μας πλεονεκτήματα! Φτάνει πλέον η δουλεία προς δυσμάς και η φοβία προς ανατολάς!
Και αν, για οποιοδήποτε λόγο, δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, οφείλουν να αποσυρθούν και να παραδώσουν τα ηνία της χώρας σε προσωπικότητες του δημοσίου βίου εγνωσμένου κύρους και ηθικής, οι οποίοι, με σοβαρότητα, ανιδιοτέλεια και σκληρή δουλειά να ανακόψουν την καταστροφική πορεία της χώρας και να αγωνιστούν για την αναγέννησή της.
Η Ελλάδα μας χρειάζεται ριζική πολιτική και κοινωνική ανανέωση, αλλαγή νοοτροπίας και χάραξη νέας πορείας. Ο χρόνος τελειώνει!
Νίκος Ταμουρίδης Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ