Προβληματισμοί από μια άλλη σκοπιά, στο πρόσφατο Όχι του Ευρωσυντάγματος
του Γιώργου Βλαχόπουλου, Μέλος ΔΣ ΟΕΚ Γερμανίας, 03.07.2005
“Βαρβάρων Έπαινος” θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού του χρονογραφήματος αν έβγαινε από την λόγια πένα του σπουδαίου ελληνιστή Έρασμου από το Ρότερνταμ. Ποιος θα φανταζόταν, 500 περ.χρόνια μετά το μοναδικό στο είδος του σκωπτικό έργο “Μωρίας Έπαινος” (1509), με το οποίο το φωτεινό μυαλό του φιλόσοφου και ελληνολάτρη Έρασμου έπλεκε το εγκώμιο της χαζομάρας των ανθρώπων σαν αίτιο της κάθε συμφοράς ή ευτυχίας μας, ότι θα ερχόταν η στιγμή, που οι Ολλανδοί συμπατριώτες του, οι καθ’ ημάς “Βάρβαροι” και μη “πεπαιδευμένοι” με την ελληνική σοφία, θα σφράγιζαν με ένα τόσο ηχηρό χαστούκι την Αρχή του Τέλους μιας πνευματικά ετοιμοθάνατης και υλικά πτωχευμένης Ευρώπης, πού ούτε Πολιτική ούτε Ένωση μπορεί να είναι.
Κι ενώ στις “Θερμοπύλες” του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι έχουν συγκεντρωθεί στα Κοινοβούλια των “ευρωλάγνων”, με τις πολυποίκιλτες στολές τους οι μοντέρνοι “Συγκλητικοί” περιμένοντας δήθεν τους “βάρβαρους” της παγκοσμιοποίησης και της πολιτικο-πνευματικής ισοπέδωσης, είναι οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι που ανακάλυψαν να έχουν ξαφνικά μέσα τους πιο ζωντανή τη φλόγα και την αρετή της αντίστασης, από ότι εμείς που την διδάξαμε πρώτοι.
Όχι βέβαια ότι είναι κι αυτοί άμοιροι της εξέλιξης στην Ευρώπη. Δεν ήταν αυτοί πρώτοι, που αμφισβητώντας την συμβολή του βυζαντινού ελληνισμού της αρνήθηκαν τις πολιτιστικές ρίζες και ξεφώνιζαν “πολυπολιτισμικές” θεωρίες, μέχρι που είδαν τα τζαμιά να τους κρύβουν την θέα από το παράθυρο; Δεν είναι μήπως οι ίδιοι, που μέχρι πριν ένα αιώνα λυμαίνονταν τις τριτοκοσμικές χώρες με την αποικιοκρατική τους πολιτική, ρήμαξαν την Αφρική, καταλήστεψαν την Ασία και τη Λατινική Αμερική και χρειάστηκε ένας Καποδίστριας, στο Συνέδριο του ‘Ααχεν (1818), για να εισηγηθεί -πρώτος αυτός και κόντρα στο ρεύμα- την κατάργηση του οργανωμένου δουλεμπόριου, που γέμιζε τα αγγλο-γαλλο-ολλανδικά σεντούκια με χρυσάφι, διαμάντια και ελεφαντόδοντο; Ας μη ξεχνιόμαστε.
Αλλ’ όμως το γαλλο-ολλανδικό “χαστούκι”, το αντιστασιακό όχι του απλού Πολίτη ενάντια στην de facto και ex kathedra βούληση των κ.κ. εγκληματιών του “λευκού περιλαίμιου” (έτσι ονομάζονται οι κυρίαρχοι της Οικονομίας στην ελεύθερη(;) Αγορά) να “θεσμοθετήσουν” μεσσιανικά για μας χωρίς εμάς” ήχησε δυνατό, αφού έσκασε με δύναμη στα άδεια κεφάλια μας, που βρόντησαν σαν “αλαλλάζοντα κύμβαλα”. σαν άδειοι ντενεκέδες
Ήταν ένα “όχι” βροντερό και δικαιολογημένο, πού όμως – τι κρίμα- δεν ήρθε από τους έλληνες ακρίτες, (“ότι αυτοί εκοιμώντο γάρ”) αλλά από τα μαθητούδια μας, που φάνηκαν τελικά να γίνονται από μας “πολλώ κάρρονες”, πολύ καλύτεροί μας. Αλλά τότε αμείλικτο γεννιέται το ερώτημα; Ποιος χρειάζεται πια τους ΄Ελληνες;
Εμείς δεν είμαστε πάντα εκείνοι, που φυλάγαμε Θερμοπύλες; Που δεν “μηδίζαμε”, δεν δίναμε “γη και ύδωρ” στους “χρυσοφόρους Μήδες” και τους σατράπηδες κάθε εποχής; Εμείς, δεν είμαστε οι Σαλαμινομάχοι και Μαραθωνομάχοι, που παλεύαμε για ένα κλαδί ελιάς, εμείς δεν σταματήσαμε τους ‘Αβαρους και τους Πέρσες του Χοσρόη με τον Ηράκλειο και τον Σέργιο στην Βασιλεύουσα; Που είμαστε εμείς σήμερα, που “είτε με την Αρχαιότητα είτε με Ορθοδοξία” φτιάχναμε άλλους Γαλαξίες, και συλλαμβάναμε και συνθέταμε πρώτοι με τον Ισοκράτη (τον αιώνιο πρεσβευτή της ελληνικής Παιδείας, 4ος π.Χ αιώνας) ή τον άγιο Επίσκοπο Εφέσου Μάρκο τον Ευγενικό ( το πρώτο χριστιανό αντιστασιακό της Φλωρεντινής Συνόδου (1429-31) στην Ευρώπη του Καρλομάγνου) την Ιδέα της Ευρώπης σαν λίκνο της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της εναντίωσης στην όποια πολιτική και θρησκευτική – μαύρη, καφέ ή κόκκινη- Βία; Πού λουφάξαμε στις ξεραμένες δάφνες της αταβιστικής μας αυτάρκειας;
Κι όμως, εμείς οι Έλληνες, και όχι άλλοι, θα έπρεπε να είμαστε οι θεματοφύλακες του Ευρωπαίου Ανθρώπου, οι μπροστάρηδες στον αγώνα για τη προστασία – και όχι για τη στείρα συντήρηση- των ριζών της Ευρώπης. Αλλά ο Νούς μας αμβλύνθηκε από τις υποσχέσεις για καλοζωία στη “Γή της Επαγγελίας”, τα Αυτιά μας έχασαν την ευαισθησία να τέρπονται με τις μελωδίες της “καθ΄ημάς” Ανατολής, τα Μάτια μας αλληθώρισαν από τα “χρυσά μοσχάρια” που μας έταξε η ηγεμονία εκείνων, που οι ίδιοι κτίζουν και γκρεμίζουν όποτε θέλουν τους Δίδυμους Πύργους της “ψευτο-ευδαιμονίας” και της “προόδου” μας, μιας νέας αλαζονικής “Βαβέλ”, για να δημιουργούν “εχθρούς” όπου και όποτε θέλουν, έτσι για να απασχολείται ο λαουτζίκος και να ξεχνά την πραγματική και υπαρκτική του Πείνα και Δίψα για Ζωή και Ποιότητα.
Δεν έχουν άδικο οι λαοί της Ευρώπης που είπαν “Όχι” στο φιάσκο του Ευρωσυντάγματος. Γιατί αυτή η Ευρώπη, που “θεοποιήσαμε” αλλά ξεκόψαμε από τις πολιτικές, ιστορικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές της ρίζες π έ θ α ν ε και όλοι πια -παιδιά του Νίτσε και του Ορθού Λόγου- γευόμαστε τη μυρωδιά της θανατικής της σήψης. Και το Ευρωσύνταγμα, η Ληξιαρχική Πράξη αυτού του θανάτου. Και σ΄ αυτό τον αργό θάνατο συμβάλλαμε και εμείς, οι Έλληνες.
Αλλά τότε, ποίους Έλληνες χρειάζεται, -αν χρειάζεται-, σήμερα αυτή η γηραιά και εξαθλιωμένη Ευρώπη για να αναστηθεί σαν άλλος Φοίνικας από την “τέφρα” της; Αυτή η Ευρώπη των εκατομμυρίων ανέργων, των κοινωνικά αδικημένων, των πολιτικά και οικονομικά καταδυναστευόμενων, των πολιτιστικά ισοπεδωμένων και των μορφωτικά και εκπαιδευτικά εγκλωβισμένων σε “γνόφο αγνωσίας”, στο σύννεφο της αμορφωσιάς και της τηλεοπτικής υποκουλτούρας, στην οποία η στρατηγική των ισχυρών – γιατί περί Στρατηγικής πρόκειται- θέλει να κρατάει τα παιδιά μας;
Αν θέλουμε να λέμε, πως εμάς τους Έλληνες μας χρειάζεται η Ευρώπη για να ορθοποδήσει ξανά και να αποκτήσει οντότητα και λόγο ύπαρξης, θα πρέπει να στραφούμε μέσα μας, σαν άτομα και σαν σύνολο, και να ανακαλύψουμε την χαμένη μας ταυτότητα, να συνειδητοποιήσουμε πως η Ελλάδα (όχι αυτή των ελληνόφωνων βαρβάρων ή του βαυαρικού ρομαντισμού) είναι μοναδικός “τρόπος” και όχι “τόπος” ζωής, να ξεπεράσουμε τα κόμπλεξ του ελλαδισμού μας, που μόνο την πίκρα των χαμένων πατρίδων και τη χίμαιρα της Μεγάλης Ιδέας μας χάρισε, και να υψώσουμε τα μάτια σε κάθε πραγματικό Έλληνα, που ζώντας έξω από την Ελλάδα, μια ζωή την κουβάλαγε σαν άσβεστη φλόγα μέσα του, σε αυτόν που αγωνίστηκε και προόδευσε στην ξενιτιά, αφού η πατρίδα του έγινε γι αυτόν “σαν μια ξένη, φορτική”, στον Έλληνα που σήκωσε στους ώμους του τόσα χρόνια, σαν Τίμιο Σταυρό και Αγκάθινο Στεφάνι , τη Δυστυχία αλλά και την Τιμή να είναι γέννημα ενός περήφανου Βράχου ριγμένου από τη Θεία Πρόνοια στο ηλιόλουστο Αιγαίο, σε ένα κόσμο, που “όλα τα θεριά ξεσηκώθηκαν να τον φάνε, αλλά αυτός επέζησε, γιατί είχε μαγιά.”
Ας στρέψουμε το βλέμμα στον απανταχού της Γης Έλληνα, τον “δεξιό” και “αριστερό”, τον “άθρησκο” και “θρησκευόμενο”, τον ταπεινό και περήφανο, που δουλεύει εργάτης στη φάμπρικα για να σπουδάσει τα παιδιά του, επιστήμονας και πρωτοπόρος ερευνητής, που ανοίγει νέους δρόμους στην Γνώση χωρίς να ξεχνάει τις “αμμουδιές του Ομήρου”, που γέννησαν τη Γλώσσα και την Ιστορία του, στον απόδημο Έλληνα, τον Χωρίς Πατρίδα αλλά και του Κόσμου Πολίτη, σ’ αυτόν που καλείται να δώσει σήμερα την απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα: Ποιος χρειάζεται τους Έλληνες σήμερα.
Γιατί είναι ίσως ο μόνος, που πάνω του μπορούν να στραφούν τα μάτια του Ρήγα Φεραίου, σαν τότε που οραματιζόταν τα σκλαβωμένα Βαλκάνια σαν Ισότιμη Ένωση των Λαών που τους μάστιζε ζυγός ανελεύθερος, με ένα κοινά αποδεκτό Σύνταγμα, τη Χάρτα, που ήταν Κατάφαση και όχι ‘Αρνηση ζωής και πολιτισμού, όπως δυστυχώς αποδείχτηκε το πρόσφατο συνταγματικό έκτρωμα.
Χρέος μας, όσων ακόμα σκέπτονται κι ελεύθερα συλλογιόνται, όσων κλήθηκαν να υπηρετήσουν σε Κοινότητες, Ομοσπονδίες και Συμβούλια τον έλληνα Μετανάστη, είναι να επαν-ανακαλύψουμε αυτόν τον Έλληνα, που θα είναι σε θέση να ξαναπάρει τη σημαία στα ροζιασμένα απ’ τη βιοπάλη χέρια του και με αιδώ και περίσκεψη να γκρεμίσει τα τείχη της αμάθειας και της εκμετάλλευσης, να αγκαλιάσει την Ευρώπη και τους καταδυναστευόμενους λαούς της – απ τα Βαλκάνια μέχρι την Κορνουάλη- και να αποδείξει για μια ακόμα φορά, πως η Ευρώπη μας χρειάζεται περισσότερο, από όσο τη χρειαζόμαστε εμείς.
Ναι, σίγουρα θέλει δουλειά πολλή για να γυρίσει ο Ήλιος. Αλλά αξίζει να κάνουμε απόψε μια αρχή.
Ιούνιος 2005
Georgios Vlachopoulos
http://palio.antibaro.gr/diplomacy/vlachopoulos_ee.php