Γράφει ο Γιώργος Μανωλόπουλος.
Ο Πλάτων είχε πει πως οι Έλληνες γύρω από την Μεσόγειο είμαστε όπως τα βατράχια γύρω από έναν βάλτο. Αυτό ήταν αλήθεια με τις ελληνικές αποικίες να απλώνονται από την σημερινή Ισπανία, την Γαλλία, την Κάτω Ιταλία και την Λιβύη μέχρι την Μέση Ανατολή και τον Εύξεινο Πόντο. Ο ελληνισμός τότε και για πολλούς αιώνες είχε την δημογραφική πολυτέλεια να αποκόπτει τμήματά του όταν χάνονταν εντασσόμενα σε γειτονικούς λαούς.
Σήμερα όμως η δημογραφική μας παρακμή δεν επιτρέπει την απώλεια κανενός με ελληνική καταγωγή και συνείδηση. Δεν περισσεύει κανείς, ανεξαρτήτως θρησκευτικού δόγματος ή γλώσσας.
Ο ΥΠΕΘΑ κ. Δένδιας σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Status FM δήλωσε πως «η ελληνική κοινότητα της Μαριούπολης πλέον δεν υφίσταται». Με τι ευκολία ειπώθηκαν αυτά τα λόγια! Πως διαγράφηκαν από τα «μητρώα» του ελληνισμού τόσες χιλιάδες Έλληνες. Ας αναλογιστεί κανείς πως οι 100-150.000 Έλληνες της Ουκρανίας αναλογούν με περίπου 1 στους 100 Έλληνες παγκοσμίως. Το ελληνικό κράτος δεν γνωρίζει δυστυχώς που διασκορπίστηκαν αυτοί οι άνθρωποι. Γιατί και ο διασκορπισμός τους ουσιαστικά αντιστοιχεί με εξάλειψη αφού σκορπισμένοι σε διάφορες απόμακρες κοινότητες θα δυσκολευθούν να διατηρήσουν την ελληνικότητά τους. Αν πάλι οι περισσότεροι παραμένουν στην Μαριούπολη που είναι υπό τον έλεγχο της Ρωσίας πλέον, η πλήρης σύνταξη μας με την Ουκρανική πλευρά και η πλήρης διακοπή επικοινωνίας με την Ρωσία σίγουρα θα βλάψει την μακροημέρευση της ελληνικής αυτής κοινότητας. Άλλο ένα εθνικό συμφέρον και μία ελληνική κοινότητα θα έχει χαθεί. Η συγκέντρωση και πάλι όλων αυτών των ανθρώπων σε μία κοινότητα (όχι στην Ελλάδα στη γη των προγόνων τους, είτε στην Ουκρανία, είτε στην Ρωσία) και η ανάληψη της ανοικοδόμησης της κοινότητάς τους έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα για την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Οι Έλληνες αυτοί βέβαια δεν είχαν ελληνικά διαβατήρια, δεν ψήφιζαν και δεν πλήρωναν φόρους στο ελληνικό κράτος. Αυτή είναι η διαφορά. Και ενώ όλα τα κράτη του κόσμου ψάχνουν να βρουν ερείσματα, ακόμα και κάλπικα, για να εκμεταλλευθούν καταστάσεις, εμείς με περισσή ευκολία, ευθυνοφοβία και παντελή έλλειψη διάθεσης αυτόνομης πρωτοβουλίας τους εγκαταλείψαμε.
Είναι εύκολο να λέμε ότι είμαστε παγκόσμια υπερδύναμη στον τομέα του πολιτισμού. Η παρουσία ελληνικών μειονοτήτων σε όλη την ανατολική Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο ενισχύει με έμπρακτο τρόπο αυτή την ρητορική ως υπενθύμιση της διαχρονικής μας παρουσίας στην περιοχή. Όμως πέρα από τα λόγια χρειάζονται και πράξεις. Οι μειονότητες μας αυτές, μας δίνουν φωνή και ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις κάτι που από ότι φαίνεται ουσιαστικά δεν θέλουμε. Η πρακτική ενίσχυση αυτών των ελληνικών μειονοτήτων, πέρα από ηθική υποχρέωση του μητροπολιτικού Ελληνικού κράτους, δίνει εργαλεία στην ελληνική εξωτερική πολιτική, δημιουργεί όμως και υποχρεώσεις. Και τα δύο φαίνεται όμως πως δεν τα επιθυμεί το σύγχρονο ελληνικό κράτος που ανάγει το οτιδήποτε σε ευρωπαϊκό ζήτημα αποφεύγοντας τις ευθύνες του.
Γιώργος Μανωλόπουλος