Η δημιουργία του Ελληνικού χρέους από το 1821 έως σήμερα

του Βασιλείου Δ. Μακρυπούλια*

Όταν ομιλούμε για τη μακρόχρονη δημιουργία του Ελληνικού χρέους ουσιαστικά
έχουμε  να αντιμετωπίσουμε ένα πολύ απλό αλλά και περίεργο συνάμα ερώτημα: Είναι δυνατόν μία τέτοια «φυσική» επιχείρηση με τέτοιο ουρανό και γή και θάλασσα να έχει ανάγκη δανεισμού ο οποίος τελικά θα
την καταχρεώσει αντί να προχωρήσει σε μία τέτοια ανάπτυξη η οποία κυριολεκτικά
θα την απογειώσει οικονομικά  και όχι μόνο. Η φυσική επιχείρηση είναι η Ελλάδα η οποία καταχρεωμένη βαδίζει το δικό της Γολγοθά ο οποίος βέβαια εδώ και πολλά χρόνια έχει αποτυπωθεί ως σχέδιο στο
μυαλό συγκεκριμένων ανθρώπων διότι τέτοια πορεία μιάς χώρας μόνο τυχαία δεν είναι.

Η Ελλάδα λοιπόν βγήκε από την μία
πλευρά νικήτρια από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο αλλά από την άλλη εξήλθε από αυτόν
τον πόλεμο τελείως κατεστραμμένη. Τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα. Γιατί
όμως; Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι από την Επανάσταση του 1821 και έπειτα
οι Έλληνες δεν κατάφεραν να εισέλθουν στη λογική της αυτοανάπτυξης η οποία
αρχίζει από την αγροτική ανάπτυξη η οποία μακροπρόθεσμα οδηγεί στην αγροτική
βιομηχανική ανάπτυξη. Ήδη από την εποχή του Ι. Καποδίστρια ακόμη τα 6.000.000
στρέμματα γής, τα περίφημα εθνικά κτήματα δεν στάθηκε ικανό να μοιρασθούν στους
Έλληνες ακτήμονες προκειμένου η χώρα ολοκληρωτικά να αναπτυχθεί.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να ιδούμε
τις πρώτες κάκιστες επιρροές της Ευρώπης προς τη Νέα Ελλάδα σε θέματα
κοινωνικής οικονομίας. Η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει προλεταριάτο και αυτό
σημαίνει ότι θα πρέπει να κατασκευάσει μεγάλες πόλεις. Οι Έλληνες θα πρέπει να
μην αναπτυχθούν με βάση την πλούσια φύση τους αλλά με τον βιομηχανικό αστικό
τρόπο της Ευρώπης ο οποίος στις ημέρες μας δημιούργησε την Αθήνα των 5.000.000
κατοίκων.

Από το 1824-1826 η Ελλάδα πρόλαβε και
έλαβε δύο εξωτερικά δάνεια από Αγγλικές τράπεζες τα οποία λόγω της
κατασπατάλησής τους οδήγησαν στην πρώτη Ελληνική χρεωκοπία σε τέτοιο βαθμό ώστε
όταν το 1826 ανέλαβε η κυβέρνηση Ζαΐμη στο ταμείο υπήρχαν 16 γρόσια ,ούτε λίρα
.Θα πρέπει να κρατήσουμε το ότι από τη γένεση ακόμη του Νέου Ελληνικού κράτους
συνεχίσθηκε –στον οικονομικό τουλάχιστον τομέα-η λογική της οθωμανικής
αυτοκρατορίας η οποία σε συνδυασμό με την αστική λογική της Ευρώπης δημιούργησε
ένα ψευτονεοελληνικό κράτος. Το χρήμα κινείται συσσωρευτικά, το δάνειο έχει την
έννοια ότι ο οφειλέτης δεν παίρνει ακριβώς χρήματα αλλά δεσμεύεται βάσει
εικονικών δανείων ότι θα εξαρτάται για πάντα από το δανειστή του. Τα κρυφά
δάνεια έχουν αξία και όχι τα φανερά. Τα κρυφά σύμφωνα με τα οποία πωλείται η
Πατρίς ,ενώ τα φανερά εξανεμίζονται τόσο γρήγορα από τους τοκογλύφους ώστε
γρήγορα να γεννάται η ανάγκη νέων. Σε αυτή τη λογική το Ελληνικό κράτος
ανακηρύχθηκε το 1830 ανεξάρτητο και ήδη χρεωμένο.

Σημασία έχει να ιδούμε και τον
τραπεζικό οίκο των Ρότσιλντ ο οποίος δάνεισε την Ελλάδα.Ο Εβραϊκός λοιπόν αυτός
οίκος εγκαινίασε τη λογική που σήμερα οδηγεί στην κατάρρευση του Ελληνικού
κράτους. Δεν δανείζω για να σώσω αλλά για να ελέγξω. Ουσιαστικά η Ελλάδα
δανείσθηκε προκειμένου να ελεγχθεί διότι λόγω της επερχομένης πτώσεως της
οθωμανικής αυτοκρατορίας έπρεπε να διακανονισθεί ο έλεγχος των δρόμων προς την
Ανατολή. Οι Ρότσιλντ με βάση τα δάνειά τους ζητούσαν την Κορινθία και την Αχαία
και ο Νικόλαος Σπηλιάδης έγραφε ότι τα δάνεια θα οδηγήσουν στον όλεθρο το
Ελληνικό κράτος. Με βάση τη νέα αστική λογική που αναπτυσσόταν στην Ευρώπη οι
πολεμιστές αντικαταστάθηκαν από τους αστούς εμπόρους και βιομηχάνους και
τραπεζίτες και οι λόγχες και τα όπλα έδωσαν τόπο στο χρήμα και στα δάνεια.

Η μετά τη Γαλλική Επανάσταση
δημιουργία εθνικών κρατών κατήργησε τις αυτοκρατορίες και τα νέα εθνικά κράτη
ήθελαν χρήμα για να αποδείξουν την ύπαρξή τους.Το δίκαιο του πολέμου που ίσχυε
στις αυτοκρατορίες αντικαταστάθηκε από το δίκαιο των δανείων των μικροτέρων
κρατών τα οποία μη έχοντας τη δύναμη των μεγάλων αυτοκρατοριών μπήκαν στη
λογική της οικονομικής αυτάρκειας. Η θεολογία του χριστιανισμού καθοδήγησε το
βυζάντιο και η λογική του καπιταλισμού τα νέα μικρότερα εθνικά κράτη. Άλλη
θεϊκή κυρίως δύναμη συσσώρευσε το βυζάντιο, χρήμα προσπάθησε να συσσωρεύσει ο
νέος ευρωπαϊκός κόσμος.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας εστίασε στην
ίδρυση και οικονομικών θεσμών.Ίδρυσε Νομισματοκοπείο στην Αίγινα και καθιέρωσε
ως νόμισμα το Φοίνικα αντικαθιστώντας το τουρκικό γρόσι. Σωστά ο Κυβερνήτης
στράφηκε στη γεωργία και στο εμπόριο προκειμένου η Ελλάδα να αποκτήσει δικό της
πλούτο. Έδωσε δάνεια στους νησιώτες προκειμένου να προχωρήσουν στην αγορά
πλοίων και κατασκεύασε ναυπηγεία σε Πόρο και Ναύπλιο. Ίδρυσε τη γεωργική σχολή
της Τίρυνθας και προσπάθησε να καθιερώσει την καλλιέργεια της πατάτας. Ίδρυσε
την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα το 1828 η οποία μάλιστα καταργήθηκε από την
Αντιβασιλεία. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις ο Καποδίστριας προσπάθησε να φτιάξει
ισχυρό στόλο και ναυτιλία δολοφονήθηκε. Σαν να λέμε ότι μόλις ο πρώτος
Κυβερνήτης της  Νέας Ελλάδας προσπάθησε
να οικοδομήσει την αυτοανάπτυξη δολοφονήθηκε.

Η Αντιβασιλεία ουσιαστικά είναι μία
συνέχεια της Ευρώπης προκειμένου η Ελλάδα ως γέφυρα προς την Ανατολή να περάσει
από τον οθωμανικό ζυγό προς τον ευρωπαϊκό ζυγό. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο
είναι ο αστικός τρόπος ανάπτυξης της Ελλάδος –το τέλος αυτού του μοντέλου
σήμερα βιώνουμε. Αντί δηλαδή η Ελλάδα να βασισθεί στον ουρανό της και στη φύση
της προσπάθησε κατά τρόπο ανώμαλο να αναπτυχθεί –σταδιακά-κατά τον
καπιταλιστικό τρόπο της δύσης –ενν. πολύ αργότερα θεμελιώθηκε μία γεύση
καπιταλισμού κυρίως από τον αγροτικό καπιταλισμό του Τρικούπη, αλλά η κακή
ανάπτυξη του κράτους της Αντιβασιλείας σκοπό είχε την υδροκεφαλική ανάπτυξη
συσσωρευμένης κρατικής  δύναμης και ως
γνωστόν λίγο πριν τον καπιταλισμό ή τον κομμουνισμό η δύναμη συσσωρεύεται σε
κρατικά ανώμαλα στην ανάπτυξή τους μορφώματα. Προς επίρρωση όλων αυτών θα
πρέπει να αναφέρουμε τα γεγονότα που συνέβησαν πολλά χρόνια αργότερα στη
δύσμοιρη Ελλάδα.

Το καθεστώς Ιωαννίδη επιθυμώντας το
μοντέλο της  Ελληνικής ανεξάρτητης
ανάπτυξης πραγμάτωσε έρευνα και εξόρυξη και εκμετάλλευση Ελληνικών πετρελαϊκών
κοιτασμάτων. Μέχρι το τέλος του Δεκεμβρίου του 1973 είχαν υπογραφεί 18
συμβάσεις σχετικών περιεχομένων. Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε που θα ήταν
σήμερα η Ελλάδα βασισμένη στο φυσικό της κόσμο. Η συνέχεια είναι γνωστή για την
τύχη του Ιωαννίδη. Οι έρευνες και όλη η προσπάθεια διεκόπησαν και έπειτα από τη
Βέρνη το 1976  και το Νταβός το 1988 η
Ελλάδα ντροπιαστικά υποχώρησε αποδεικνύοντας ότι το αστικό μοντέλο ανάπτυξης
και η ευρωπαϊκή της επαρχιοποίηση και η εξ αυτής φίμωσή της την καθυπόταξαν –το
τελευταίο στάδιο σήμερα το βλέπουμε.

Πώς αναλύεται ο όρος αστισμός; Ο
αστισμός εκφράζει ένα σύστημα αξιών στο οποίο το εμπόριο και το κέρδος
αποτελούν παράγοντες κοινωνικής προόδου και καταξίωσης.Η Ελλάδα σταθερά εισήλθε
σε αυτή την καθαρά οικονομική λογική. Το Έθνος ως κοινωνική βάση, η πίστη σε
ένα Κράτος ωφέλιμο για όλους, η πραγματική ανεξάρτητη ανάπτυξη εξαφανίσθηκαν
κάτω από ένα κόσμο όπου  το κέρδος
σιγά-σιγά κατέστρεφε πολιτισμούς και σύνορα. Ο αστισμός ενοποιεί τους πάντες
κάτω από την έννοια του οικονομικού και μόνο λογισμού και οι άνθρωποι γίνονται
δούλοι των λίγων χάνοντας κάθε προσωπικό και εθνικό προσδιορισμό. Η Ελλάδα
άργησε να αναπτύξει τα μαρξικά κριτήρια του αστικού και βιομηχανικού κράτους
–ουσιαστικά ποτέ δεν τα απέκτησε τουλάχιστον στο βαθμό των ανεπτυγμένων κρατών.
Αλλά ως σκλάβα της αστικής ευρώπης γρήγορα εισήλθε στη λογική του κέρδους και
της οικοδόμησης ενός κράτους που δεν αναπτύσσει τους Έλληνες ως τέτοιους σε
σχέση με την πλουσία πατρίδα τους αλλά τους αναγκάζει να επαναπαύονται κάτω από
ένα κράτος το οποίο όταν όλα θα τα απωλέσει, οι Έλληνες θα είναι σκλάβοι στην
ίδια πατρίδα τους. Ούτως ή άλλως το κράτος δεν είναι το τέλος αλλά ο μεσάζων
παράγοντας από το πέρασμα προς τον καπιταλισμό ή τον κομμουνισμό.

Ας δώσουμε κάποια πειστήρια για τα
τελευταία δύο κριτήρια. Η Ελλάδα εισήλθε σε μία οικονομική λογική-αντί να
αναπτυχθεί με βάση την πλουσία φύση της.

Ο Όθωνας έλαβε δάνειο 60.000.000
φράγκων και μάλιστα την Τρίτη δόση ουδέποτε την έλαβε η Ελλάδα διότι πήγε προς
τα έξοδα του Βαυαρικού στρατού. Το έτος 1835 έλειπαν από τα ταμεία 1.000.οοο
δραχμές προς αποπληρωμή χρεών. Ο Όθωνας θέσπισε μονοπώλια στη λογική του
καπιταλισμού(το  αλάτι κ.ο.κ). Η εύφορη
Ελλάδα γινόταν λόγω του κρατικού αστισμού πολύ φτωχή, οι άνθρωποι έχαναν τη
φύση και την πραγματική εγχώρια πρωτογενή ανάπτυξη και δεμένοι στο άρμα του
κράτους θα φθάσουν στην εξαθλίωση των ημερών μας.Η χρεωκοπία του 1843 ήταν κάτι
το αναπόφευκτο. Οι Έλληνες συμμετείχαν στην οικονομία όσο τους επέτρεπαν οι
κρατιστές και η καπιταλιστική λογική του κράτους που συσσωρευτικά άρχιζε και
στην Ελλάδα δειλά να δουλεύει ,οδήγησε στο χρέος και στην κατάρρευση.

Ας δούμε όμως και το κράτος που
αναπτυσσόταν. Πριν δώσουμε το νέο τύπο κράτους-έθνους που αναπτυσσόταν στη
βιομηχανική πλέον Ευρώπη θα πρέπει να κάνουμε μία απαραίτητη διευκρίνιση. Η
περίπτωση της Ελλάδος είναι ακριβώς αντίθετη με αυτή της Ρωσίας και μετέπειτα
Σοβιετικής Ένωσης και φανερώνει ότι οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου ως νέος
Προκρούστης έκοβαν και έραβαν τον κόσμο κατά τη θέλησή τους. Ενώ λοιπόν η Ρωσία
σε καμμία περίπτωση δεν πληρούσε τα κριτήρια του Μάρξ προκειμένου να προκύψει
εκεί η επανάσταση των μπολσεβίκων αυτή επιβλήθηκε σε μία αγροτική και σε καμμία
περίπτωση βιομηχανική χώρα-άσχετα με την μετέπειτα αναγκαστική εκβιομηχάνιση
της σοβιετικής ένωσης. Η Ελλάδα ενώ δεν πληρούσε κανένα κριτήριο προκειμένου να
καταστεί χώρα και κράτος που θα αναπτυσσόταν σύμφωνα με τα οικονομικά κριτήρια
της Δύσης παρά ταύτα-χωρίς ποτέ να καταστεί βιομηχανική χώρα τύπου σοβιετικής
ένωσης –άρχισε κρατικά και διοικητικά να αναπτύσσεται (από την αντιβασιλεία και
μετά)με ένα τρόπο που άρμοζε σε αστικά κράτη(εννοούμε τη σταδιακή υδροκεφαλική
συσσώρευση των ανθρώπων σε μεγάλα αστικά κέντρα, τη δημόσια υπερτροφική
ανάπτυξη της διοίκησης και τη θέληση των ανθρώπων να ησυχάσουν πίσω από το
δημόσιο τομέα-κάτι που το σιγούρευσε ο Βενιζέλος με τη μονιμότητα των δημοσίων
υπαλλήλων το 1911-αλλά κυρίως την απόλυτη προσήλωση της χώρας σε οικονομικό και
υλικό τρόπο ζωής και ανάπτυξης ξένο προς τη φύση του Έλληνα και της
Ελλάδας).Ενώ το συγκεντρωτικό και υπό όρους φεουδαρχικό Βυζάντιο έδωσε τη θέση
στις κοινότητες οι οποίες απανταχού της Ελλάδας κρατούσαν όλη τη χώρα ζωντανή
κάτω από την εκμετάλλευση της πλουσίας φύσης της και μάλιστα στα απάνθρωπα
χρόνια των οθωμανών η νέα Ελλάδα απεμπόλησε τις απελευθερωμένες και αποκεντρωμένες
κοινότητες οι οποίες ολοκληρωτικά θα την ανέπτυσσαν και αφοσιώθηκε στην αστική
άνιση και άτυχη ανάπτυξη. Ήδη ο προεκλογικός αγώνας από τον Κομμουνδούρο έως
τον Τρικούπη περιλάμβανε προσπάθεια δημόσιας πατρωνείας των εκλογέων, υπόσχεση
για σίγουρη δουλειά και καλή δημόσια θέση. Οι Έλληνες έπεφταν στην παγίδα του
νέου δυτικού κράτους που ήθελε να μαζεύσει τους ανθρώπους κάτω από την
ψευτοκαλοπέραση του καπιταλισμού χωρίς να τους αναπτύσσει με κοινά εθνικά
κριτήρια μέσα σε ένα κράτος που πλέον προσπαθεί χωρίς να τα καταφέρνει να
αναπτύσσεται κατά εξειδικευμένο βιομηχανικό τρόπο αφήνοντας πίσω παραδοσιακές
μορφές οικονομικής ανάπτυξης –οι οποίες θα έσωζαν πιθανώς την Ελλάδα από την
Τρικούπεια χρεωκοπία, σύμφωνα πάντα με τον τρόπο του Καποδίστρια. Ο Τρικούπης
κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να μειώσει το δημόσιο κόστος –μείωσε τους
βουλευτές από 240 σε 150.Όμως τα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια που  κορυφώνονται στις ημέρες μας και είναι αυτά
που κανονίζουν τη μοίρα του συγχρόνου κόσμου κανόνισαν την Τρίτη χρεωκοπία της
Ελλάδας το 1893.Ο Γεώργιος ο Α΄ δεν συναίνεσε στη σύναψη νέου δανείου και
μάλιστα από τα ανάκτορα έφυγε κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα προς το Λονδίνο το
οποίο έδινε εντολή να πωληθούν στο χρηματιστήριο πολλών εκατομμυρίων ομόλογα Ελληνικών
δανείων τα οποία ήταν δελεαστικά λόγω πιθανού νέου δανείου. Η παραίτηση και η
διαφωνία του Τρικούπη οδήγησε στην τρίτη χρεωκοπία. Η Ελλάδα δεν αναπτυσσόταν μέσα
από τη λαϊκή ψυχή της σύμφωνα με τον τρόπο που οδήγησε στο θαύμα της
Αθήνας  του Περικλή –ο οποίος τόσο όμορφα
περιγράφεται στο κεφ.39 του Επιταφίου. Σε μία εποχή όπου στην Ελλάδα
προσαρτήθηκε η Θεσσαλία η Ελλάδα πτώχευσε και αυτό συνέβη διότι σταδιακά
απομακρυνόταν από την συνεπή προς τον παραδοσιακό εαυτό της τρόπο ανάπτυξης. Έναν
τρόπο που ο Καποδίστριας φαίνεται να τον είχε οραματιστεί. Κανείς δεν μειώνει
το τεράστιο έργο του Τρικούπη. Αλλά τα 914 χλμ του σιδηροδρόμου θέλουν μεταφορά
εξειδικευμένων βιομηχανικών προϊόντων που η Ελλάδα δεν διέθετε. Μέχρι να έλθει
αυτή η ποθητή ημέρα η Ελλάδα επιβαλλόταν να αρχίσει την ανεξάρτητη ανάπτυξή της
από τη γεωργία και την κτηνοτροφία και την πλουσία φύση της. Έπρεπε να γίνει
πλήρης αναδασμός της γής μέσα από την λαϊκή ψυχή να αναπτυχθεί η Ελληνική
οικονομία. Σε συνδυασμό με μία αναπτυσσόμενη τεχνική εκπαίδευση θα έπρεπε
Έλληνες να εκμεταλλευθούν πλήρως τον απίστευτο ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Η
βιομηχανική ανάπτυξη θα μπορούσε να είναι ένα επόμενο βήμα όταν οι βιοτεχνίες μέσα
από την απόκτηση της κατάλληλης τεχνογνωσίας θα μεταλλάσσονταν σε βιομηχανικές
μονάδες. Όμως η τακτική των ξένων δυναστών να συστήσουν ένα κράτος δυτικού
τύπου που στηριζόταν στην καπιταλιστική συσσώρευση, στην τραπεζική και
ομολογιακή ανάπτυξη χωρίς τη συμμετοχή της εθνικής ψυχής και την αυτόνομη
εκμετάλλευση του εθνικού πλούτου οδήγησε την Ελλάδα στην θεμελίωση ενός κράτους
δούλου των δανειστών και της Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αποξήρανση από
τον Τρικούπη της λίμνης της Κωπαΐδας, η διάνοιξη του ισθμού της Κορίνθου κ.α
είχαν ως σκοπό την βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας. Όμως η Ελλάδα ποτέ δεν
αναπτύχθηκε βιομηχανικά. Διότι οι Μεγάλες Δυνάμεις την ήθελαν μόνο ως πέρασμα
στην Ανατολή εφαρμόζοντας στον διοικητικό μόνο τομέα το βιομηχανικό
σκεπτικό-συσσωρευμένη υλική εξουσία ελέγχου των μαζών και του Ελληνικού λαού
μέσα  από την αποθέωση του οικονομικού
και υλικού τρόπου ζωής.

Διά του λόγου το αληθές. Είναι
χαρακτηριστικό ότι με την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 ο πληθυσμός της
Ελλάδας αυξάνεται, ο Ελληνισμός συρρικνώνεται και είναι μία πρώτης τάξεως
ευκαιρία οι ώριμοι παραγωγικά μικρασιάτες σε μία ωραία σύνθεση με τους ντόπιους
Ελλαδίτες να οδηγήσουν την Χώρα σε ένα οικονομικό θαύμα. Πώς όμως; Η Ελλάδα
είναι στενά δεμένη στους διεθνείς τοκογλύφους. Η φορολογική επιβάρυνση
παραμένει δυσβάστακτη και σε σχέση με την αντίστοιχη πριν τον πόλεμο έχει
αυξηθεί 37 φορές!!!Από το 1924 έως το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα –σύμφωνα με
το νέο δυτικού τύπου κράτος-1.160.000 χρυσά φράγκα εκ των οποίων το 78%ήταν
δάνεια!!!.Τα δάνεια αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των
προσφύγων,την αποπληρωμή δανείων την αποκατάσταση της δραχμής και παραγωγικά. Αυτό
είναι φυσικό να συμβαίνει. Οι περιουσίες των μικρασιατών προσφύγων που θα
λύτρωναν την Ελλάδα παραγωγικά ουδέποτε εδόθησαν. Ουδέποτε η Ελλάδα αναπτύχθηκε
με ρίζες που άρχιζαν από τη λαϊκή εθνική ψυχή σε κάθε μεριά και πιθαμή της
Ελληνικής γής. Η εκδυτικοποίηση του Ελληνικού κράτους γοργά προχωρούσε. Ούτε η
γή δινόταν σε ακτήμονες και όταν ο Βενιζέλος έκανε την αγροτική μεταρρύθμιση το
1917 η όλη ιστορική κατάσταση τα διέλυσε όλα. Ο Ελληνικός λαός τεχνηέντως
προχωρούσε σε μία μαρξική κοινωνική πόλωση ενώ σύμφωνα με το αρχαιοελληνικό
πρότυπο ο Ελληνικός ουρανός και γή θα μπορούσαν να διαφυλάξουν ένα ισόρροπο
τρόπο εθνικής ανάπτυξης. Το 1930 η εξυπηρέτηση των δανείων απορροφούσε το
30%των εσόδων. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2.380.000.000 χρυσά γαλλικά
φράγκα και πάλι χρωστούσαμε 2.000.000.000 χρυσά φράγκα επίσης. Το 1932 η Ελλάδα
εισήλθε στον Δ.Ο.Ε (Διεθνή Οικονομικό έλεγχο)με αποτέλεσμα την τέταρτη πτώχευση.
Η πολιτική ειδικά του Ι. Μεταξά ήταν απόλυτα προς τον σωστό εθνικό και
κοινωνικό προσανατολισμό αλλά και ο Εθνικός Κυβερνήτης και ο Ελ. Βενιζέλος
νωρίτερα καθοδηγούνταν στις τελικές τους επιλογές από τα τεκτονικά δόγματα-η
αφανής ιστορία κάποτε πρέπει να αποκαλυφθεί.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ο Σπύρος
Μαρκεζίνης ως υπουργός συντονισμού αποφάσισε την υποτίμηση της δραχμής κατά
100% και τα οικονομικά μέτρα που πήρε οδήγησαν στην οικονομική ανάπτυξη. Και
πάλι όμως η χώρα δεν αυτοαναπτυσσόταν αλλά έπαιρνε συνεχώς ξένα δάνεια. Μέχρι
το 1945 είχε συνάψει η Ελλάδα τρία δάνεια αξίας 145 εκ.δολ. Το δημόσιο χρέος
αποτελείται και από το προπολεμικό αλλά και από το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό
έως το 1962 ήταν το τριπλάσιο του μεταπολεμικού.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα
κυβερνήσει από το 1955-1963.Είναι το περίφημο θαύμα της εποχής Καραμανλή .Το
1955-63 η Ελλάδα ήταν η δεύτερη αναπτυσσόμενη χώρα πίσω από τη Γερμανία. Έγιναν
έργα στη γεωργία και στη βιομηχανία και στον τουρισμό. Γιατί όμως η χώρα
δανειζόταν; Διότι είχε και τα παλαιά δάνεια –τα οποία τα είχαν κατά μεγάλο ποσοστό
διακανονίσει μετέπειτα οι πολιτικοί έως το 1967-αλλά κυρίως γιατί δεν
εκμεταλλευόταν η Ελλάδα τον ορυκτό της πλούτο απόλυτα ώστε να καταστεί πλήρως
οικονομικά και εθνικά ανεξάρτητη. Το Ελληνικό κράτος υπηρετούσε την έννοια του
καλού συμμάχου της Ευρώπης και της Αμερικής. Ήταν η Ελλάδα πέρασμα στην Ανατολή
και το κράτος ήταν τόσο καλό ώστε οι Έλληνες να ξεγελιούνται και να υπακούουν
στις  επιλογές των ηγετών. Σε εποχές που
άρχισε να χάνεται η Κύπρος και η Ελλάδα να οδηγείται στα τελικά της σύνορα. Μετά
το 1955 η Ελλάδα συνήψε 28 δάνεια συνολικού ύψους 406,4 εκ. δολ. Τα βασικά όπλα
της Ελλάδας ήταν το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, ο τουρισμός, το μεταναστευτικό
συνάλλαγμα και οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Η αντιπαροχή δούλεψε
εξωπραγματικά αλλά όπως είπαμε η Ελλάδα αναπτυσσόταν  ετερόφωτα –με εντολές των προστατριών
δυνάμεων-και όχι αυτόφωτα ώστε να ομιλούμε για πραγματικό οικονομικό θαύμα.

Επί επταετίες –αν και το κοινωνικό και
οικονομικό πρόγραμμα των συνταγματαρχών ήταν προς την κατεύθυνση της κοινωνικής
εξομάλυνσης και ανακούφισης-η χώρα εστράφη προς τη Βιομηχανία, αλλά με
Αμερικανικά κεφάλαια και επενδύσεις. Ο γιγαντισμός των μεγαλουπόλεων συνετελέσθη
επί επταετίας Συνταγματαρχών και είναι η βάση επάνω στην οποία ο Καραμανλής και
το ΠΑΣΟΚ έκτισαν το άρρωστο μεταπολιτευτικό κράτος που σήμερα πνέει τα λοίσθια.
Η Ελλάδα υποδουλώθηκε στα δάνεια και στις επενδύσεις των προστατριών δήθεν
δυνάμεων. Μαζεμένοι οι άνθρωποι στις μεγαλουπόλεις έχασαν την παραγωγική
ελευθερία τους, η ύπαιθρος αποδυναμώθηκε, η Ελληνική φύση δεν μπόρεσε να
βοηθήσει τη δημιουργία ενός ανεξαρτήτου οικονομικά κράτους. Είναι
χαρακτηριστικό ότι επί επταετίας συνταγματαρχών διογκώθηκε κατά 50%η
μετανάστευση των ανθρώπων της υπαίθρου προς την Αθήνα και τα υπόλοιπα μεγάλα
αστικά κέντρα. Η οικοδόμηση αυτού του δυτικού υδροκεφαλικού κράτους όπου οι
άνθρωποι αντιπαραγωγικά μαζεύονται στις μεγαλουπόλεις προκειμένου ως
χαμηλόμισθοι εργάτες να λιμοκτονούν αλλά και
ελεγχόμενα να είναι η εφεδρεία των εξουσιαστών αυτού του κόσμου οι
οποίοι μέσα από την ψευτοαντιπαράθεση με τους πλουσίους κρατούν ελεγχόμενες τις
μάζες του λαού-οι οποίες στο φυσικό τους μέρος (ύπαιθρο)με δική τους παραγωγή
θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνες –διέλυσε την Ελλάδα. Η Ελλάδα μόνο εξωτερικά έγινε
δυτικό κράτος. Εσωτερικά δεν ανέπτυξε καμμία αστική βιομηχανία. Άρα φθάσαμε να
έχουμε δημοσίους υπαλλήλους, φθάσαμε να ελέγχουμε τους Έλληνες μέσα από τις μεγαλουπόλεις και τις ψευτοανάγκες που αυτές γεννούν, ο Έλληνας μακριά από την ύπαιθρο σαν τον Ανταίο αργοπεθαίνει. Σήμερα μαζί με αυτό το κράτος πεθαίνει και η Ελλάδα σαν ανεξάρτητη οντότητα.

To grosso mondo είναι η κατασκευή του αστικού κράτους το οποίο τώρα θα αναλύσουμε. Η Ελλάδα από την πλήρη αυτοανάπτυξη που θα την έκανε μία νέα κλεινή χώρα προχώρησε στη δορυφοροιοποίησή της, στην υπακοή σε
σκωτικά και γαλλικά δόγματα και πάει λέγοντας. Η μαρτυρία του Νίκου Μάρτη (υπουργού των κυβερνήσεων Καραμανλή είναι σοκαριστική. Ως υπουργός Βιομηχανίας από το 1958-1961 εισηγήθηκε-θα δηλώσει
χρόνια αργότερα-να ψηφισθεί ο πρώτος νόμος για υδρογονάθρακες. Κήρυξε έκπτωτο
τον Ελληνοαμερικανό Χέλη ο οποίος -άκουσον άκουσον –το 1932 σύναψε σύμβαση με το
ελληνικό δημόσιο και δέσμευσε τη χώρα για 100 χρόνια. Ο κ. Μάρτης προσπάθησε με τον κ. Ματέϊ (πρόεδρο της Ιταλικής Κρατικής Εταιρείας Πετρελαίων) να αρχίσουν εξορύξεις από το Ιόνιο. Ο περίεργος θάνατος του τελευταίου  διέκοψε τις προσπάθειες και σε συνδυασμό με όσα είπαμε για τον Ιωαννίδη παραπάνω η Ελλάδα δεν προχώρησε σε αυτό το θέμα. Η Ελλάδα έχει ουράνιο (7 τόνους), νικέλιο, χρυσό άργυρο και χρώμιο και βωξίτες. Ο κ. Μάρτης πιστεύει δύο εκπληκτικά πράγματα: 1ο εάν αξιοποιηθεί ο πλούτος αυτός η Ελλάδα θα εξελιχθεί διαφορετικά και 2ο η Ευρώπη θα είναι πλήρης σε πολλά και διαφορετικά σημαντικά ορυκτά.

Το Ελληνικό κράτος δεν μπόρεσε δυστυχώς να ξεφύγει από την έννοια του κράτους όπως αυτή αρχίζει να
αναπτύσσεται στην Καρτεσιανή Ευρώπη του εγωϊστή ανθρώπου από την εποχή της απόκτησης του εγωκεντρικού cogito. Ο Χόμπς βλέπει το κράτος σαν τη δυνατότητατου Λεβιάθαν να εξουσιάσει τα πάντα για χάρη ή της καλοπέρασης και ησυχίας της εξουσίας ή της τελικής ευόδωσης της κοινωνικής ειρήνης. Ο Χάμπερμας έχει κάνει
καλή δουλειά και διαβλέπει ότι στον αντίποδα του εσωτεριστή Χόμπς ίσταται ο
εξωτερικός Μακιαβέλι ο οποίος στο βωμό της δυναμικής ελεγξιμότητας ανθρώπων και
επιδιώξεων  το κράτος και ο ηγέτης θα πρέπει να είναι αμείλικτοι. Ας προσέξουμε κάτι πράγματι το πολύ σημαντικό. Το κράτος χάνει την Πλατωνική χροιά τελείως αλλά και την Αριστοτελική ηθικότητα. Δεν
είναι πλέον ο οργανισμός εκείνος όπου οι φιλόσοφοι φωτίζουν τις μάζες
προκειμένου όλοι μαζί να εξέλθουν του σπηλαίου. Τώρα το κράτος είναι ο
πρόσκαιρος μεσάζων ανάμεσα στον εξουσιαστή και στις μάζες και επιζεί μόνο όσο
χρειάζεται ο πρώτος να επικρατήσει στον δεύτερο.Το αστικό προλεταριακό κράτος
–το οποίο για μένα ποιοτικά είναι ακριβώς το ίδιο-δεν ξεφεύγει από αυτό τον
νόμο. Υπάρχει για όσο καιρό χρειάζεται οι μάζες να πεισθούν ότι οι παλαιοί
φεουδάρχες είναι κακοί. Υπάρχει για όσο καιρό χρειάζεται να πεισθούν  τα ανθρώπινα θύματα ότι ο καπιταλισμός
ομορφαίνει με τα αγαθά και τις παρεχόμενες υπηρεσίες τη ζωή και την
καθημερινότητα. Υπάρχει για το χρόνο που χρειάζεται το προλεταριάτο να μη ζητεί την υπέρβαση αυτού του κόσμου αλλά να κυνηγά να κλέψει την μπουκιά της ύλης από το στόμα του καπιταλιστή. Σήμερα δεμένοι όλοι στον υλικό  τρόπο ζωής περιμένουν την πλήρη ρομποτοποίησή τους.

Αυτό είναι και το κράτος της αστικής δεξιάς το οποίο είναι συγκοινωνούν δοχείο, αδελφάκι θα λέγαμε με το
προλεταριακό κράτος που τόσοι και τόσοι ονειρεύθηκαν για  την Ελλάδα. Αυτό ισχύει πολύ απλά διότι και ο
καπιταλισμός προέρχεται από την ίδια πηγή με τον κομμουνισμό. Προέρχεται από
τους συγχρόνους εξουσιαστές αυτού του κόσμου οι οποίοι με κριτήριο το χρήμα-και
όχι το κριτήριο του αίματος ή της πόλης(Επιτάφιος Περικλέους)- έστησαν το
σημερινό κόσμο. Οι λίγοι που το έχουν(καπιταλιστές)προωθούν τα αγαθά στους
πολλούς. Οι πολλοί (προλετάριοι)θέλουν αυτά που έχουν οι λίγοι. Ο κόσμος
κινείται μόνο γύρω από τα ψευτοκαπιταλιστικά αγαθά και χάνεται η οντική
συνέχεια αλλά και ο ανώτερος χαρακτήρας των πολιτισμών και των κρατών, η ανώτερη διάπλαση περί τα πνευματικά των πολιτών.

Η αστική δεξιά ειδικά μετά το 1950 αυτό το κράτος –σκυτάλη έχτισε. Σκυτάλη που παραδόθηκε  προς το κράτος που ήλθε το 1981 από το ΠΑΣΟΚ
το τέλος του οποίου σήμερα διαβλέπουμε.; Όλη η πορεία της Ελλάδας θα πρέπει να
εξετασθεί κάτω από τη διαλεκτική σχέση –επίπλαστη τελείως-καπιταλιστικού
κράτους και κομμουνιστικού κράτους. Αυτό εγκλώβισε τον Έλληνα ,τον απομάκρυνε
από τη Μητέρα Ελληνική Φύση-αιώνια παραγωγική πηγή-και τον έφθασε στο σήμερα
όπου το Κράτος του λέει βρές τρόπο να επιβιώσεις. Η Ελλάδα από το 1950
πέρα  από τα δανεικά στηρίγματα αναπτύχθηκε τόσο όσο χρειαζόταν για να στηρίξει το παραπάνω μοντέλο ανάμεσα στο αστικό και στο προλεταριακό κράτος. Το Ελληνικό θαύμα της οικονομίας από το 1950-1974
επετράπη σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Έλληνες να δελεασθούν και να πιστεύσουν να
εισχωρήσουν στο παιχνίδι κομμουνισμού και καπιταλισμού αποποιούμενοι της παράδοσης
και του Ελληνικού τρόπου οικονομικής ανάπτυξης ο οποίος πιστεύει ότι πάνω από όλα είναι η Φύση και η εκμετάλλευσή της.Ο δυτικός καπιταλισμός και το αντίπαλο δέος γρήγορα σκέπασαν όλους τους Έλληνες
εργαζομένους .Οι πόλεις γέμισαν, οι επίπλαστες ανάγκες άρχισαν να  ικανοποιούνται από τα τεράστια σούπερ μάρκετ, ο κοινωνικός πόλεμος διχαστικός άρχισε έντονος –οι πολλοί να φάνε τους λίγους. Δύο συνέπειες. Οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου ήλεγξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες και η πραγματική Ελλάδα της γής και της υπαίθρου πεθαίνει μέσα από το ανώμαλο αντιπαραγωγικό μοντέλο που τόσα χρόνια τώρα  έχει υιοθετήσει η αστική δεξιά αλλά και το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ.

Η αστική δεξιά αναπτύχθηκε επάνω σε τρείς πυλώνες. Ο  πρώτος είναι ο έλεγχος
των ανθρώπων όταν αυτοί θα  έλθουν στην ώρα της σύνταξης. Ο δεύτερος είναι η σταδιακή έλλειψη εργοδοτικών εισφορών όταν ο συνταξιούχος θα είναι άνω των 65 ετών και ανταποδοτικά και όχι αναδιανεμητικά
θα τα πληρώνει όλα. Σταδιακά όλα  θα προχωρήσουν προς την ιδιωτική ασφάλιση εκεί όπου ό κοινωνικός ιστός θα έχει πλέον τελείως διαλυθεί. Η Ελλάδα θα σταματήσει να υπάρχει και όλα θα γίνουν μια
Καλλικρατική περιφέρεια που θα αφήσει για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά
ανοιχτές τις πύλες της Μεσογείου στις Μεγάλες Δυνάμεις  προς την Ανατολή. Το σημαντικό το οποίο θα
πρέπει να τονίσουμε  είναι ότι  οι πολιτικοί της αστικής δεξιάς ήταν –και
είναι –αδελφάκια με τους πολιτικούς του αριστερού φάσματος, όπως ήδη αναλύσαμε.
Μαζί εγκλωβίζουν τον κόσμο σε οικονομικά διλήμματα που προέρχονται είτε από
τους καπιταλιστές είτε από τους φτωχούς. Ο κόσμος πιστεύει είτε τον ένα είτε
τον άλλο και χάνει την αλήθεια που βρίσκεται πέρα από αυτούς. Η πρόσφατη
αναρρίχηση του πλουσιοτέρου Κινέζου στην Κεντρική επιτροπή του κόμματος φανερώνει τον γάμο που επιτυγχάνεται ανάμεσα στα παραπάνω αδελφάκια.

Η αστική δεξιά αντί να αναδείξει το εθνικό υπόβαθρο των Ελλήνων και την τεράστια φυσική ανάπτυξη που μπορεί η
εθνική λαϊκή Ελληνική ψυχή απόλυτα να επιτύχει –ειδικά μετά τους παγκοσμίους
πολέμους –ύπουλα ακολούθησε την χρηματιστηριακή πολιτική που το 1929 συσσώρευσε
τον πλούτο σε λίγους, στηριγμένη επάνω στη συμφωνία του Μπρέττον Γούντς και στο
σχέδιο Μάρσαλ που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά  η ελεγχόμενη υπό δανεισμό ανάπτυξη της Ελλάδος. Ο εθνικός πλούτος δεν πήγαινε στην ανάπτυξη ή στους Έλληνες, αλλά με ειδικούς νόμους τη δεκαετία του 50 τα αποθεματικά των ταμείων δεσμεύθηκαν σε λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδας. Με εξευτελιστικά επιτόκια, κάτω του πληθωρισμού ουσιαστικά προς όφελος λίγων επιχειρηματιών, πολιτικών και τραπεζών. Επενδύθηκαν στο χρηματιστήριο εισφορές εργαζομένων οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν κτίσει και οικοδομήσει μία
καινούργια μεταπολεμική Ελλάδα. Με άπειρα νοσοκομεία, σχολεία, εκμετάλλευση φυσικού
πλούτου, πρωτογενές κέρδος και μακροπρόθεσμο πλούτο.Σύμφωνα με υπολογισμούς της ΓΣΕΕ τα ασφαλιστικά ταμεία από όλη αυτή την ιστορία έχουν χάσει περί τα 70δις Ευρώ.

Όταν η αστική δεξιά δεν μπορούσε  άλλο να κοροϊδεύσει τον κόσμο, η επταετία
έπαιξε το ρόλο γέφυρας προς το πέρασμα της Ελλάδος στην αριστερά. Ο Μάρξ είχε
ήδη δείξει τα βήματα υποδούλωσης των μαζών. Ο Παπαδόπουλος και οι λοιποί της
επταετίας είχαν όλη την αυτό-δύναμη να καταργήσουν δάνεια, να εκμεταλλευθούν τα
δανεισμένα και μη κεφάλαια αναπτύσσοντας μια εκπληκτική οικονομική
δραστηριότητα, χημική βιομηχανία και τουρισμό που όλα αυτά συσσώρευσαν νέα
κεφάλαια αλλά όχι σε μία χώρα με στέρεες

οικονομικές βάσεις και στέρεους
τρόπους οικονομικής ανάπτυξης. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα είχε σταθεροποιήσει
ένα ισχυρό κράτος που ποτέ πάλι δεν θα αμφισβητούσε κανείς. Αυτό το βήμα ήταν
τεράστιο διότι σκλάβωσε το μυαλό του Έλληνα και τον έκανε να πιστεύσει ότι η
ευτυχία του  ήταν στενά συνυφασμένη με
την κρατική ανάπτυξη. Το κράτος νοείται ξέχωρα από το έθνος και τις άπειρες
δυνάμεις του, νοείται ως συσσώρευση των ανθρώπων στις πόλεις, δημόσιος
υδροκεφαλισμός, ψεύτικες δουλειές μέχρι να τελειώσει ο κρατικός πλούτος. Όταν ο
κρατικός πλούτος τελειώσει οι μάζες των πόλεων έχοντας χάσει τον εθνικό
προσανατολισμό τους άνετα θα πέσουν στο χωνευτήρι των διεθνών εξουσιαστών εξαφανίζοντας
την Ελλάδα ως κράτος.

Ας δούμε την καταστρεπτική  πορεία του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβουμε για τι
συζητούμε. Η ανεργία το 1981 ήταν στο 4,1%όπως και τον ίδιο αριθμό σαν ρυθμό
ανάπτυξης. Το δημόσιο χρέος ήταν 2δις ευρώ ή 26,4%του ΑΕΠ. Για τοκοχρεωλύσια η
χώρα πλήρωνε 170 εκ ευρώ. Το ΠΑΣΟΚ μέσα σε μία δεκαετία διπλασίασε την ανεργία
λόγω κυρίως της αστικής υδροκεφαλίασης και της ψεύτικης καπιταλιστικής ζωής που
χτιζόταν ενάντια στη φύση του Έλληνα. Ο ρυθμός ανάπτυξης κατέβηκε στο 1,7% λόγω
της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, και το ελληνικό χρέος
14τετραπλασιάστηκε το 1990 σε 27 δις ευρώ. Το ίδιο συνέβη και  με τα τοκοχρεωλύσια και την μετέπειτα
αναμενόμενη αποβιομηχάνιση του τόπου. Παίρναμε πάμπολλα δάνεια κάθε χρόνο κάτι
που φαλκίδευσε ανεπιστρεπτί την ανάπτυξη της χώρας. Το έλλειμμα των ταμείων το
1990 40πλασιάστηκε και η δραχμή δύο φορές υποτιμήθηκε κατά 30%.

Το κράτος έκανε καλά τη δουλειά του. Αποξένωνε τον Έλληνα από τη φύση και την ιστορία του,τον γέμιζε με ένα ψεύτικο καπιταλιστικό παρόν ,τον αποκοίμιζε και συγχρόνως χρέωνε την Ελλάδα στην Ευρώπη, στους διεθνείς τοκογλύφους. Τα όσα συνέβησαν στη δεκαετία του 1990-2000 φανερώνει του λόγου το αληθές. Εγκλωβισμένοι οι Έλληνες σε ένα αντιπαραγωγικό κράτος όπου όλοι περίμεναν από το υδροκεφαλικό καπιταλιστικό κράτος την
ανάπτυξη (ποια ανάπτυξη;) έπεσαν θύματα των προγραμμάτων σύγκλισης, των νόμων
(2597/97) περί φοροαπαλλαγών, της υποτίμησης του 97 12,3 %της δραχμής και γενικά άρχισε η αφαίμαξη των Ελλήνων και του πλούτου της .Με αυτό τον τρόπο φάνηκε ο απώτερος σκοπός του κράτους. Διά του Ελληνικού κράτους, το οποίο ήταν χρεωμένο στους διεθνείς τοκογλύφους και άρα έπρεπε να εισέλθει στην ΟΝΕ για την
τελική αφαίμαξη που σήμερα συμβαίνει, οι διεθνείς δανειστές αλλά και οι ντόπιοι
και μέσα από τους φόρους άρχισαν να αρπάζουν την περιουσία των Ελλήνων με τρόπο παρόμοιο των οθωμανών ή των μεγάλων αυτοκρατοριών όταν οι εισπράκτορες άρπαζαν τα πάντα από τους υπηκόους τους.

Από το 1990 –σήμερα οι εγκλωβισμένοι Έλληνες δίνουν τα πάντα στο κράτος το οποίο σε λίγο δεν θα υπάρχει διότι μία μεγάλη περιφέρεια χωρίς όνομα(τουλάχιστον η ανάλογη περιφέρεια του Ρήγα είχε
όνομα Παμβαλκανική ομοσπονδία)θα αντικαταστήσει σημαντικά μέρη του Ελληνικού
κράτους. Από το 1993 και μετά μόνο  το δημοσιονομικό κομμάτι και όχι το αναπτυξιακό έγινε πηγή εσόδων για το κράτος που αφαίμαζε συστηματικά τους πολίτες με αποκορύφωση το σκάνδαλο του
χρηματιστηρίου το οποίο έδωσε όλα τα λεφτά των Ελλήνων στο κράτος ώστε αυτό να τους τα γυρίσει υπό τη μορφή δανείων.

Η είσοδος της Ελλάδος στην ευρωζώνη έγινε προκειμένου να διεξαχθεί το  τελικό πείραμα. Πώς μία χώρα μπορεί να μετατραπεί σε χώρα δούλων χάνοντας το κάθε τι απουσία κάθε ανάπτυξης. Πώς η Ευρώπη θα γίνει σύνολο απροσώπων περιφερειών προκειμένου η Ανατολή να γνωρίσει τη μεγάλη της επιστροφή σε ένα κόσμο που θα ομοιάζει με το Βυζάντιο τότε που η Ευρώπη ήταν χώρα βαρβάρων(6ος αι. μ.Χ).Πώς η μεγαλύτερη επιχείρηση της σύγχρονης Ευρώπης ,το Ελληνικό κράτος, αφού πρώτα πλούτισε τους
Έλληνες μετά τους έκλεψε τα πάντα. Η μεγαλύτερη επιχείρηση του Ελληνικού κράτους μετά τους Παγκοσμίους πολέμους ήταν το δημόσιο εκεί όπου οι Έλληνες δούλεψαν συστηματικά και στο τέλος τον πλούτο τους τον έκλεψε η ενωμένη Ευρώπη.Διότι η Ελλάδα είναι μόνο ένα πέρασμα προς την Ανατολή και πέφτει μακριά από την ήσυχη και πολύ ανεπτυγμένη Σκανδιναβία.

Εισερχόμενοι στη μεγάλη σκλαβιά του νέου κόσμου θα ελπίσουμε σε νέο Κοραή και Φεραίο οι οποίοι με βάση τα ιδανικά του Ελληνικού Έθνους του δόντος το πνεύμα στην οικουμένη θα οικοδομήσουν ένα νέο μετά Ελληνικό κράτος.

*Ο Βασίλειος Δ. Μακρυπούλιας είναι Δρ. Φιλοσοφίας.