Δημήτρης Σταθακόπουλος
Δικηγόρος/ Δρ κοινωνιολογίας της ιστορίας
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης ή όταν το θύμα «αγάπησε» το θύτη *
Από το «ο φύλακας στο φάρο», εκδόσεις Μίνωας, σελίδες 246-247.
Το σύνδρομο της
Στοκχόλμης πήρε το όνομά του από ένα περιστατικό που συνέβη στη Σουηδία το
1973. Σε μία ληστεία τράπεζας, οι όμηροι τάχτηκαν με το μέρος των απαγωγέων
αρνούμενοι ως και να σωθούν!
Κάτω από συνθήκες πίεσης, όπως στις περιπτώσεις απαγωγής και ομηρίας,
ενδοοικογενειακής κακοποίησης, κακοποίησης θυμάτων πολέμου, παρατηρήθηκε η
ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης συμπεριφοράς του θύματος στο πρόσωπο του θύτη.
Το θύμα διακρίνει την απειλή
και για να επαναφέρει την ισορροπία με πρωταρχική ανάγκη την επιβίωση
αποδέχεται έως και δικαιολογεί τη συμπεριφορά του δράστη. Απομονωμένο ηθελημένα ή όχι από τον εξωτερικό κόσμο, δημιουργεί ένα δεσμό
με αυτόν που η κοινή λογική υποδεικνύει να απαξιώσει. Το θύμα επικεντρώνεται στο θύτη εφόσον πιστεύει πως δεν υπάρχει άλλη
διέξοδος. Ανεξάρτητα από την πίεση που του ασκείται, το θύμα ασχολείται
μόνο με τα «καλά» στοιχεία του εξουσιαστή του. Οι έστω και ελάχιστες πράξεις
καλοσύνης ή ενδιαφέροντος από τη μεριά του δράστη μεγαλοποιούνται συνειδητά από
το θύμα του μέσα από την ανάγκη του εξωραϊσμού της πραγματικότητας.
Ζητώντας την επιβεβαίωση της παραπάνω αναφοράς από ειδικούς ψυχολόγους/
ψυχίατρους κάντε την εξής αναγωγή:
Όπου θύμα
ο χειραγωγημένος λαός και όπου
θύτης το πολιτικό σύστημα .
Επίσης, όπου θύμα η Ελλάδα και όπου θύτης
η Μερκοζική Ε.Ε, ΔΝΤ, αγορές, τρόϊκα
Τέλος , όπου θύμα, η ανθρωπότητα και όπου
θύτης το παγκόσμιο Τραπεζομονατεριστικό σύστημα και οι αγορές, που κατά κοινή
πλέον ομολογία των πολιτικών ( εργαλείο
των αγορών ) τους έχει ξεφύγει ανεξέλεγκτα.
Συνάνθρωποι,
Η γη δεν είναι επίπεδη
και ούτε έχει δίκιο η ιερά εξέταση.
Δεν πρέπει να κάτσουμε
να μας «κάψουν» για το καλό μας και
μετά να μας αλείψουν λάδι !!!
Η γη
είναι σφαιρική και κινείται, υπάρχει και άλλη διέξοδος, έστω και εάν τώρα δεν
την πιστεύετε.
Σας προτείνω να διαβάσετε «το Σπήλαιον» του Πλάτωνα
.
2 comments
Ὑπάρχει καὶ τὸ σύνδρομο καταδιώξεως-παρανοίας. Ὅπου ὁ ἀσθενὴς θεωρεῖ ὅτι ὅλοι καὶ ὅλα ἔχουν συνωμόσει ἐναντίον του. Τὸ πιστεύει διότι κατατρύχεται καὶ ἀπὸ σύνδρομο ἐνοχῆς, ὅτι δηλαδή, μὲ τὴν συμπεριφορά του ἔχει ἐπισύρει τὴν δικαία ὀργὴ ὅλων. Καὶ αὐτὰ τὰ φαινόμενα ταιριάζουν μὲ τὰ ἐμπειρικὰ στοιχεῖα ὅπως τὰ παρουσιάζει ὁ ἀρθρογράφος. Ἐπιστημονικῶς πάντως, δὲν ἔχουν παρατηρηθεῖ τὰ φαινόμενα αὐτὰ σὲ ἀξιολόγου μεγέθους ὁμάδες ἀνθρώπων. Ἡ γενικευμένη δυσπιστία καὶ καχυποψία, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, παρατηρεῖται σὲ κοινωνίες καὶ αὐτοσυντηρεῖται ἐπὶ μακρόν, μὲ ἀποτέλεσμα γενικευμένη πενία καὶ πληθυσμιακὴ ἀποδυνάμωση. Κατὰ τὸν Εὐάγγελο Λεμπέση στὴν γνωστὴ μελέτη του «Ἡ Τεραστία Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ», ἡ ἀπωτέρα αἰτία της εἶναι ἡ βλακεία, ἡ νοητική, δηλαδή, καθυστέρησις.
Με αφορμή το τελευταίο σχόλιό σας, σε συνδυασμό με την παρένθετη παρατήρησή μου: ” η συνευθύνη της κοινωνίας, η χαλαρότητα και η ανοχή στον εκμαυλισμό της που οδήγησε στην ιδιωτεία της (βλακεία αρχαιοελληνιστί) είναι ένα σημαντικό κομμάτι της συζήτησης” στο υπό τον τίτλο: Case study πολιτικο/κομματικού και αρχηγο/πρωθυπουργικού «τακτικισμού» αδειάσματος πολιτικο/κομματικών αντιπάλων και λαού, άρθρο μου ( 5.11.2011 ) , είναι μιά καλή ευκαιρία ν’ αναζητήσουμε με διάλογο τις βάσεις και τις αιτίες της κοινωνικής ιδιωτείας και παθογένειας σε ελληνικό ή και παγκόσμιο επίπεδο.
Σίγουρα η συμμετοχή κάποιου επιστήμονα ψυχίατρου ή ψυχολόγου στη συζήτηση θα μας εμπλούτιζε την σκέψη και τις ιδέες για την ατομική ή/και την συλλογική ψυχολογία, την ισορροπία, τα διάφορα σύνδρομα κ.λ.π καθώς και την ένταξη των χαρακτηριστικών των ελλήνων πολιτών, κοινωνίας και πολιτικών σε κάποιο από αυτά, που δεν αποκλείεται να συνυπάρχουν πολλά σύνδρομα, συχνά και αντικρουόμενα μεταξύ τους.
Επειδή δεν είμαι ειδικός επιστήμονας επ’ αυτών, αναμένω την παρέμβαση των τυχόν ειδικών, πιστεύοντας πως οι βάσεις της συζήτησης έχουν πλέον τεθεί.
Υ.Γ: *βρήκα αυτά:
1. ” Η παράνοια, όπως λέγεται και αλλιώς, αναφέρεται στην ύπαρξη καχυποψίας χωρίς λόγο και στην πεποίθηση του ατόμου ότι οι άλλοι φέρονται κακόβουλα και θέλουν το κακό του, ότι το παρακολουθούν, ότι μηχανορραφούν εναντίον του κ.λπ. Μπορεί να έχει πολλές μορφές, από τις πιο ήπιες, όπου το άτομο καταλαβαίνει πως οι υποψίες του μπορεί να είναι αβάσιμες, ως τις πιο βαριές όπου το άτομο δεν μπορεί να διακρίνει την πραγματικότητα από τις ιδέες που έχει στο μυαλό του.
Η δυσκολία του ατόμου που υποφέρει από παράνοια να εμπιστευθεί τους άλλους συχνά το οδηγεί σε απομόνωση. Το άτομο μπορεί να βρίσκεται συνεχώς σε αναμονή κάποιας πολύ αρνητικής εξέλιξης και να προσπαθεί να «μαντέψει» τις σκέψεις αυτών που θέλουν το κακό του. Κυριαρχούν συναισθήματα θυμού, φόβου, καχυποψίας και σε ορισμένες περιπτώσεις οργής ή μελαγχολίας. Είναι δυνατόν μία συγκεκριμένη παρανοϊκή ιδέα να κυριαρχήσει στην ψυχική ζωή του ατόμου, ενώ στις βαρύτερες περιπτώσεις το άτομο μπορεί να ακούει φωνές που σχολιάζουν τη συμπεριφορά του, επαναλαμβάνουν τις σκέψεις του ή του δίνουν διαταγές”.
2. Nα ξαναδούμε και τα όσα έγραψε ο Κ. Σιμόπουλος για τους εξισλαμισμένους και εκδυτικισμένους , Γασμούλους , εξωμότες, μηδέ εξαιρουμένων των προδοτών, καθώς και τις διαχρονικές παθογένειες του ελληνισμού και τα σύνδρομα που τον διακατέχουν ως στοιχεία σύγχρονου αναστοχασμού και υπερβάσεως.