Ναπολέων Λιναρδάτος
Όσο και να θέλαμε να το αποκρύψουμε, η Νέα Δημοκρατία του σήμερα ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου του χθες. Η σημερινή ηγεσία της ΝΔ δεν ευθύνεται γι’ αυτό το χάλι, από την άλλη δεν κάνει και τίποτε για να το αλλάξει.
Μετά από τρία χρόνια βάρβαρων φοροεπιδρομών και περικοπών επί δικαίων και αδίκων, επιτέλους η κυβέρνηση τόλμησε να κάνει και μια μεταρρύθμιση, το κλείσιμο της ΕΡΤ. Το αρχικό σχέδιο ήταν να μείνουν 700 και να απολυθούν με γενναιόδωρες αποζημιώσεις οι υπόλοιποι. Τελικά όλοι θα πάρουν αποζημίωση και το 80% των “απολυμένων” θα επιστρέψουν στην νέα ΕΡΤ. Με τέτοιους μεταρρυθμιστές τι θέλουμε τους λαϊκιστές.
Η αλήθεια είναι ότι οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι τράβηξαν το θέμα στα άκρα. Αλλά η υποχώρηση της ΝΔ ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε. Αυτή η μεγάλη ήττα στο θέμα της ΕΡΤ δεν ήταν τυχαία. Όταν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έσπρωχναν τον κ. Σαμαρά προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν υπήρχε καμία άλλη δύναμη να τραβά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι βουλευτές και τα στελέχη της ήταν απλά αμέτοχοι.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, για τους βουλευτές και στελέχη της ΝΔ το όλο θέμα της ΕΡΤ ήταν απλά ένας πονοκέφαλος. Στην καλύτερη περίπτωση μια ίσως υποχρέωση στην τρόικα, ή στην χειρότερη, μια έκφραση ιδιοτροπίας του πρωθυπουργού. Οι πολίτες που παραδοσιακά ψηφίζουν ΝΔ είναι κάπως πιο μπροστά σε αυτά τα θέματα, αλλά ο κομματικός μηχανισμός είναι πλήρως ταγμένος στον πασοκικό κρατισμό του Ανδρέα Παπανδρέου. Γι΄αυτό έχουν και τόσο μεγάλη αγάπη στον Κώστα Καραμανλή, τον αρχηγό της ΝΔ που εξέφρασε με απίστευτη πληρότητα το Παπανδρεϊκό όραμα για την Ελλάδα εκτοξεύοντας στα ύψη τις δαπάνες, τον δανεισμό και τους διορισμούς του κράτους. Παρεμπιπτόντως, την εποχή του κ. Καραμανλή το χαράτσι της ΕΡΤ αυξήθηκε 30%, και οι εργαζόμενοι σε αυτή κόντεψαν τις 6.000.
Το μέσο στέλεχος της ΝΔ είναι εμποτισμένο με τις αρχές του Παπανδρεϊκού λαϊκισμού. Η βασική αρχή του στελέχους είναι η εκμετάλλευση του κρατικού μηχανισμού για προσωπικό όφελος, αυτό που μετράει είναι οι διορισμοί, οι προμήθειες, οι παντός είδους διευθετήσεις και διευκολύνσεις. Κάπου εκεί προσδιορίζονται τα όρια της πολιτικής. Το φιλελεύθερος και συντηρητικός είναι απλά ταμπέλες για να ξεχωρίζουμε από το παραδίπλα μαγαζί. Εξάλλου αρχές και πιστεύω είναι η δουλειά της αριστεράς.
Ο μηχανισμός της ΝΔ μπορεί να θέλει να συνεχίσει τα πράγματα ως έχουν, αλλά οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Όσοι έχουν απομείνει να εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορούν να συντηρούν τα εκατομμύρια των υπαλλήλων του κράτους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τον υπόλοιπο οικονομικά ανενεργό πληθυσμό της Ελλάδας. Το θέμα είναι απλό, η αριθμητική δεν βγαίνει.
Η Ελλάδα έχει μια και μοναδική έξοδο από την κρίση. Να μειωθούν οι δαπάνες τους κράτους για να μπορέσουν να μειωθούν οι φόροι και οι εισφορές ώστε η να αυξηθεί η ζήτηση για εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Να μειωθεί ο κρατικός παρεμβατισμός και η γραφειοκρατία, να ανοίξουν οι αγορές ώστε να μπορούν να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα από μικρούς, μεσαίους και μεγάλους σε όλους τους τομείς χωρίς να χρειάζεται η ειδική παρέμβαση πρωθυπουργού, ή υπουργού, ή οποιανδήποτε άλλου κρατικού παράγοντα. Όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν γίνει χθες.
Τρία χρόνια μετά από την “επίσημη” έναρξη της κρίσης ακόμα προσπαθούμε να δούμε πως θα διατηρήσουμε την Ελλάδα που χρεοκόπησε. Όποιος όμως επαγγέλλεται ότι τα πράγματα μπορεί να μείνουν ως έχουν, λέει ψέματα στους Έλληνες πολίτες – ψέματα που αγγίζουν τα όρια της εθνικής προδοσίας. Αν δεν γίνουν μεγάλες αλλαγές, κι΄αν δεν γίνουν γρήγορα, η ελληνική σοβιετία θα συνεχίσει να είναι μια χώρα παραγωγής φτώχειας και απόγνωσης.
Η πολιτική τάξη είναι τόσο ανίκανη που στο τέλος δεν αποκλείεται να έχουμε τις αρνητικές συνέπειες του μνημονίου αλλά και την τελική καταστροφή μιας άτακτης χρεοκοπίας. Το “καλό” σενάριο, βάση των σημερινών δεδομένων, είναι ο αργός και οδυνηρός θάνατος μιας Ελλάδας της επαιτείας. Στην σκιά του Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπάρχει ελπίδα ούτε για την Νέα Δημοκρατία, ούτε και για την Ελλάδα.
5 comments
Αξιότιμε κ. Λιναρδάτε: ανακατεύεις κι εσύ όπως και τόσοι άλλοι τις ακαθαρσίες του σεσηπότος πολιτικού συστήματος και δεν μπορούμε να αντέξουμε την μπόχα και την δυσωδία! Ξεκόλλα πιά (κι εσύ κι οι ομοφρονούντες σου)!
Χρειάζεται ριζική αλλαγή το πολιτικό μας σκηνικό. Ανθρώπους που δε έχουν καμία σχέση με τους προδότες και τους λωποδύτες που τόσα χρόνια εξυπηρετούσαν και στήριξαν τα συμφέροντα που μας έφτασαν σε αυτή την εξαθλίωση. Έλληνες τίμιους,ηθικούς και να αγαπούν την Πατρίδα τους. Η πρόταση είναι: πολιτική παράταξη ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
http://www.koinwnia.com/2010-01-19-10-29-58/tautotita/politikes-theseis
Αγαπητέ κ. Λιάκο, τα ίδια λέει και η Χ.Α. και τουλάχιστον αυτοι φαίνονται οτι δεν μασάνε τα λογια τους. Ειναι αρκετα “τρελλοί” για να αξίζει να ψηφιστούν. Άλλωστε αν και οι Έλληνες του 21 ρώταγαν ποιός θα μας κυβενήσει, θα’χαμε ακόμα Τουρκοκρατία. Σωστά λοιπόν, πρέπει κυριολεκτικά να ξεριζωθεί ολόκληρο το παλαιό σύστημα από πολιτικους έως βολεμένους ψηφοφόρους. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο αν δεν είναι ακατόρθωτο.
Υπάχει όμως φως, και αυτό αναφέρεται στο εξαιρετικό άρθρο του κ Λιναρδάτου. Ο μικρός Έλληνας επιχειρηματίας πεθαίνει. Η κατάσταση ευτυχως ΔΕΝ αλλάζει. Με ρυθμό 1,000 ανέργων την ημέρα, υπολογίζω ότι επιτέλους θα εκπνεύσουμε περίπου σε ένα χρόνο, ίσως και πιό γρήγορα. Τα σημάδια είναι πλέον ΠΑΝΤΟΥ και μόνο οι “πολιτικοί” κάνουν πως δεν τα βλέπουν. Θα χουμε απλή χρεοκοπία? θα χουμε πόλεμο? Ποιός ξέρει? Σίγουρα θα χουμε ξερίζωμα και οι διάφοροι σωτήρες μας θα ανεβούν στ’αεροπλάνα για να συνεχίσουν να μας σώνουν από τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όπου θα καταφύγουν (για να συνεχίσουν τον αγώνα) μιάς και δεν θα μπορούν να αντέξουν την απέραντη αγάπη του Ελληνικού Λαού……
Η σύγκριση είναι επιεικώς ατυχέστατη. Προφανώς δεν γνωρίζεις την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, παραπέμπω όμως στις πολιτικές της θέσεις.Πέραν όμως τούτου, αυτό που ο καθείς έχει δικαίωμα να ευαγγελίζεται κρίνεται αν είναι ειλικρινές ή όχι και από την βιοτή του (είτε είναι άνθρωπος είτε σύνολο ανθρώπων)!
Ο κ. Λιναρδάτος ανακατεύει κάποιες αλήθειες με τα αναμασήματα του tea party και της σχολής του Σικάγο.
Αλλο πράγμα ο επικίνδυνος λαϊκισμός όσων κυβέρνησαν, οι πελατειακές σχέσεις, το να θεωρούν το κράτος δοβλέτι και βιλαέτι τους, να κάνουν χάρες στους “ισχυρούς φίλους” τους και την ίδια στιγμή να καλλιεργούν τον άκρατο καταναλωτισμό στο λαό και άλλο το ότι το κράτος πρέπει να υπάρχει, να είναι οργανωμένο, προκειμένου να εκπληρώνει την εθνική και την κοινωνική του αποστολή.
Οι κυβερνήσαντες “εμερίμνησαν” όπως απαξιώσουν θεμελιώδεις θεσμούς του λεγομένου “κοινωνικού κράτους” (υγεία, εκπαίδευση, κοινωνική ασφάλιση), οσμούμενοι με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, προς τα οποία παρείχαν και συνεχίζουν να παρέχουν (ουχί αζημίως) τις πολιτικές τους υπηρεσίες.
Η “θεωρία” της “σμίκρυνσης” του κράτους διακινείται από αυτούς που δεν επιθυμούν να διαδραματίζει τον κοινωνικό του ρόλο και που έχουν κάθε συμφέρον να περιέλθουν η υγεία, η παιδεία, τα κοινά κοινωνικά αγαθά (νερό, ενέργεια κλπ.) στα χέρια μιάς διεθνούς δράκας και κάποιων εγχωρίων επιχειρηματιών-συνεργατών τους.
Εντελώς άλλο πράγμα είναι η ανάγκη για ορθολογική λειτουργία του κράτους και των υπηρεσιών τους.
Αυτοί που σήμερα επιχειρούν να “σμικρύνουν” το κράτος είναι ακριβώς οι ίδιοι που, με τις γνωστές μεθόδους, το οδήγησαν σε εξαιρετικά δαπανηρή και συγχρόνως αναποτελεσματική λειτουργία του. Και το δημόσιο ταμείο δεν μπήκε μέσα μόνον από τους χιλιάδες υπεράριθμους (αλλά κομματικά “ωφέλιμους”) υπαλλήλους, αλλά και από τα τεράστια κονδύλια που χάθηκαν από τις γνωστές δημόσιες συμβάσεις (δημόσια έργα, προμήθειες του δημοσίου κλπ. άκρατες σπατάλες, λ.χ. ολυμπιακοί αγώνες προς χάριν της Κόκα-κόλα και άλλων “χορηγών” και του πλουτισμού των “αθανάτων” της ΔΟΕ).
Γι’ αυτά τα άθλια φαινόμενα οι προπαγανδιστές της σμίκρυνσης του κράτους (και όχι του πραγματικά αναγκαίου εξορθολογισμού) ποιούν την νήσσαν και τεχνηέντως επικεντρώνουν τη ρητορική τους μόνον στους δημοσίους υπαλλήλους.
Εντάξει, δεν θέλουμε το κράτος να παράγει τομάτες και να κατασκευάζει καρέκλες, αλλά επ’ ουδενί επιθυμούμε να αποστερηθεί του πλήρους ελέγχου των εθνικών φυσικών πόρων, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, της αμυντικής ικανότητας της χώρας, της δικαιοσύνης και της δημόσιας τάξης, της υγείας, της παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών. Αλίμονο αν αυτά τα θεμελιώδη τα εμπιστευθούμε στους ιδιώτες. Για όποιον θέλει να επιχειρεί υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν, αρκεί το κράτος να θέτει δίκαιους κανόνες και να μην διαπλέκονται με τις επιχειρήσεις οι πολιτικοί και ο κρατικός μηχανισμός, να ληφθούν σοβαρά μέτρα για τον περιορισμό τουλάχιστον της “μίζας”, του “γρηγορόσημου” κλπ., τα οποία είναι “κατορθώματα” των κυβερνησάντων από καταβολής του νεοελληνικού κρατικού μορφώματος, το οποίο ανέκαθεν διέθετε περιορισμένη εθνική κυριαρχία (η μεγίστη εθνική πληγή), επ’ εσχάτοις δε, εν καιροίς μνημονίων, απώλεσε σχεδόν πλήρως την όποια αυτονομία είχε ενωρίτερα
Μπουχτίσαμε από “κρατικοδίαιτους” επιχειρηματίες.
Θα ήταν κακό άραγε εάν τα δημόσια τεχνικά έργα εκτελούντο από μία σύγχρονη δημοκρατική ΜΟΜΑ; Θα ήταν αρνητικό το να παράγει το κράτος όλα όσα απαιτούνται για τον εξοπλισμό του στρατού και της αστυνομίας μας;
Οσον αποδίδουμε ευθύνες στους άλλους και όχι στον εαυτόν μας, τόσο τα πράγματα της πατρίδας μας θα χειροτερευουν.
Οσο ψηφίζουμε πολιτικούς, που είναι αρεστοί σε μάς από τα ωραία και παχιά λόγια που ξεστομιζουν, τόσο το βάραθρο θα ανοίγεται κάτω από τα πόδια μας απειλιτικό
Οσο δεν αποδίδουμε τιμή σε αυτούς που οφέλησαν την πατρίδα και όχι τις τσέπες των, τόσο η χώρα μας θα πτωχαίνει