Η Χρυσή Αυγή και η απουσία Ελληνικής Συντηρητικής Παρατάξεως

 

 

του Ιωάννη Σ. Λάμπρου, Πολιτικού Επιστήμονος

Πρόλογος

Η δολοφονία του συμπατριώτη μας Παύλου Φύσσα, πριν από μερικές ημέρες, επανέφερε  στο προσκήνιο την παρουσία του  κόμματος της Χρυσής Αυγής στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής, ως ένα κόμμα το οποίο ασπάζεται την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, εξηγείται από τον, πολλάκις επιβεβαιωμένο, κανόνα της ιστορίας ότι καμιά ιδεολογία, φιλοσοφική τάση ή δοξασία δεν χάνεται ολοκληρωτικά από το προσκήνιο. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι λίγοι, οι οποίοι θα συνεχίσουν να κρατάνε το λάβαρο αναμένοντας την «δικαίωση» κάποια στιγμή στο μέλλον… Αυτό ισχύει ακόμα και για ιδεολογίες ή πολιτικές θεωρήσεις, οι οποίες έχουν αμαρτωλό παρελθόν και έχουν απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση της ανθρωπότητας όπως ο εθνικοσοσιαλισμός.

Πιο ενδιαφέρον είναι να προσεγγίσουμε τις αιτίες, οι οποίες επέτρεψαν την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής από μηδενικά, ποσοστά στις εθνικές εκλογές του 2009 σε, σχεδόν, 7% το 2012. Αρκετοί λόγοι έχουν αναφερθεί για την αύξηση των ποσοστών του κόμματος: Μεταξύ άλλων, η οικονομική κρίση, η λαθρομετανάστευση και η συνεπαγόμενη εγκληματικότητα. Η διαφθορά, η οικογενειοκρατία και η, εν γένει, απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Η έλλειψη αρχών και αξιών βάσει των οποίων πολιτεύεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Η συχνή εναλλαγή θέσεων, η μετακόμιση από κόμμα σε κόμμα με την προσδοκία, έστω, προσωρινού οφέλους προκαλεί την θυμηδία και καθιστά πιο κυνική την ελλαδική κοινωνία απέναντι στην πολιτική. Επιπροσθέτως, το χαμηλό επίπεδο δημοσίου λόγου και πολιτικού προσωπικού, ο γλωσσικός εκβαρβαρισμός της κοινωνίας και η πτώση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, όπως τονίζει ακατάπαυστα εδώ και χρόνια ο καθηγητής Γιανναράς, επιτρέπει την ανάδυση πολιτικών σχηματισμών, των οποίων η νοοτροπία και ρητορική ενθαρρύνει πράξεις βίας.

Αν η οικονομική κρίση αποτελεί την αφορμή ενίσχυσης της Χρυσής Αυγής, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η λαθρομετανάστευση τους μεσοπρόθεσμους παράγοντες, τότε η διαχρονική απουσία μιας ελληνοκεντρικής, αντιμεταπρατικής συντηρητικής παράταξης  και η συνεπαγόμενη ατροφία και απαξίωση  των συντηρητικών αρχών απετέλεσε το υπόβαθρο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε η άνοδος του εν λόγω κόμματος. Η Χρυσή Αυγή οικειοποιήθηκε καταχρηστικά και απονομιμοποίησε αρχές και αξίες, οι οποίες έμειναν και μένουν ορφανές για δεκαετίες …

Ανυπαρξία Ελληνικής Συντηρητικής  Παράταξης

Η χρόνια ιδεολογική ατροφία και έλλειψη συγκρότησης μιας ελληνοκεντρικής, αντιμεταπρατικής συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα, οδήγησε σε μαρασμό την ιδεολογική της συγκρότηση αφήνοντας ελεύθερο πεδίο δράσης στην Αριστερά να καθορίσει το πλαίσιο δημοσίου διαλόγου ύστερα από το 1974.

Η επικράτηση επί της κομμουνιστικής ανταρσίας το 1949 και η απρόσκοπτη άσκηση της εξουσίας για αρκετά χρόνια στέρησε από τη επίσημη Δεξιά το κίνητρο για ιδεολογική αναζήτηση και συγκρότηση  πλαισίου αναφοράς με βάση την ιστορία και τα βιώματα του Ελληνικού Έθνους. Η ιδεολογική συγκρότηση και πνευματική δημιουργία, πολλές φορές, αποτελούν γνώρισμα εξωτερικής αναγκαιότητας ή πίεσης, η οποία δεν υπήρξε στην περίπτωση της λεγόμενης εθνικοφρόνου παρατάξεως. Ελλείψει ιδεολογικής συγκρότησης, η οικογενειοκρατία έγινε ο κύριος φορέα ανέλιξης του πολιτικού προσωπικού της Δεξιάς με συνέπεια πληθώρα ημιμαθών και ανεπαρκών γόνων πολιτικών οικογενειών να καταλάβουν θέσεις ευθύνης, για δεκαετίες, μέχρι τις μέρες μας… Ως υποκατάστατο ιδεολογικής ταυτότητας προωθήθηκε ο μεταπρατισμός, η άκριτη ταύτιση με τη Δύση με σοβαρές συνέπειες στη διαχείριση εθνικών θεμάτων, η άρνηση αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης και ο ετεροκαθορισμός της ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας.

Η ιδεολογική αβεβαιότητα συνεχίστηκε, μεταπολιτευτικά, με το «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η κυρίαρχη θέση του στο κόμμα λειτούργησε ως αποτρεπτικός παράγοντας ιδεολογικής εμβάθυνσης. Παράλληλα, η  θεωρητική επεξεργασία του νέου σχηματισμού, ίσως, να εκλαμβανόταν από τον ίδιο ως ένας περιοριστικός παράγοντας στην απόλυτη εξουσία του. Η έννοια του ‘καραμανλισμού’ ή του ‘ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού’ αποτελούν ασαφείς αναφορές, οι οποίες περιγράφουν πιο πιστά, μάλλον, τον προσωπικό τρόπο διακυβέρνησης του Κ. Καραμανλή, που προσιδίαζε στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα του τελευταίου. Η σύγχυση ταυτότητας εντάθηκε, αργότερα, με την επιλογή του  Κώστα Καραμανλή για τον μεσαίο χώρο ή ‘κοινωνικό κέντρο’, κίνηση η οποία εστερείτο ιδεολογικής επεξεργασίας και αποσκοπούσε, απλά, στην προσπάθεια εκλογικής διείσδυσης στον κεντρώο χώρο ώστε να κερδηθούν οι μετριοπαθείς ψηφοφόροι. Η ιδεολογική ταυτότητα ορίστηκε με όρους συμπεριφοράς (μετριοπάθεια), όχι συγκεκριμένων πολιτικών προταγμάτων. Η παραδοχή ιδεολογικής ένδειας θεωρήθηκε ότι θα δελεάσει τους ψηφοφόρους…

Συνέπεια  όλων των ανωτέρω ήταν η μεταπολιτευτική θεσμική έκφραση της Δεξιάς, η Νέα Δημοκρατία, να μετακινείται μεταξύ ενός δυτικοτραφούς μεταπρατισμού και έλλειψης ουσιαστικής εναλλακτικής ιδεολογικής προς την Αριστερά πρότασης με αποτέλεσμα, όσο η τελευταία εμπέδωνε την ιδεολογική της ηγεμονία, η Νέα Δημοκρατία να υιοθετεί την αριστερή ρητορική και  να πιθηκίζει τον «προοδευτικό χώρο». Η υποψηφιότητα του κ. Τζανετάκου στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2002, η στήριξη της υπουργού κ. Γιαννάκου στο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού της κ. Ρεπούση, η δήλωση του Μ. Βαρβιτσιώτη περί αναφαίρετου δικαιώματος καύσης της ελληνικής σημαίας, οι ευχαριστίες του Π. Παυλόπουλου στους λαθρομετανάστες και η ακατάπαυστη ρητορική περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας ( τελευταίο επεισόδιο η απόδοση υπηκοότητας στον Γ. Αντετοκούμπο ), όλα αυτά εντυπώθηκαν στο υποσυνείδητο συντηρητικών ψηφοφόρων, ωρίμασαν και βγήκαν στην επιφάνεια μόλις το επέτρεψε η οικονομική κρίση, η οποία αποτελεί την αφορμή ενδυνάμωσης της Χρυσής Αυγής, και όχι την αιτία…

Η εν λόγω οικονομική κρίση αποτελεί, επιπλέον,  παράδειγμα ιδεολογικής αποχαύνωσης της « εθνικής παράταξης ». Η τελευταία αποδέχτηκε πλήρως, ακολουθώντας το ΠΑΣΟΚ, την εθνική εκποίηση, μέσω του υπερδανεισμού, χάριν της ικανοποιήσεως ξενόφερτων καταναλωτικών προτύπων στην προσπάθεια του λαού μας να ‘γίνουμε Ευρωπαίοι’, όντας συνυπεύθυνη για την απώλεια αυτού του οποίου, υπό κανονικές συνθήκες, αποτελεί ιερή έννοια για μια εθνική παράταξη, την εθνική αξιοπρέπεια της χώρας.

Όφελος για Αριστερά

Η οικειοποίηση συντηρητικών αξιών και ιδεών από το κόμμα της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε το προσφορότερο μέσο αποδοχής θέσεων του χώρου της διεθνιστικής, μεταπρατικής Αριστεράς, δηλαδή όλων των σημερινών κοινοβουλευτικών κομμάτων του χώρου, σε σειρά ζητημάτων.

Η καταχρηστική μονοπωλιακή οικειοποίηση από το κόμμα της Χρυσής Αυγής εννοιών όπως Πατρίδα, Ελληνισμός, Οικογένεια, Θρησκεία απονομιμοποιεί τον πυρήνα της συντηρητικής ιδεολογίας  – όπως ακριβώς έγινε με την επταετή δικτατορία – προσφέροντας νομιμοποίηση στις θέσεις της εθνομηδενιστικής Αριστεράς. Η τελευταία αποπειράται να επιβάλλει τις απόψεις της, στην ήδη κουρασμένη ελλαδική κοινωνία, η προσοχή της οποίας στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά στην παρούσα οικονομική κρίση. Η απονομιμοποίηση αυτών των ιδεών από την Χρυσή Αυγή θα θεωρηθεί σαν θρίαμβος της διεθνιστικής Αριστεράς και θα αποθρασύνει τα στελέχη της, ενθαρρύνοντας τα να εντείνουν τις επιθέσεις τους στα συστατικά στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας.

Υπάρχει ο ορατός κίνδυνος η προσπάθεια εξοβελισμού της  Χρυσής Αυγής από την πολιτική σκηνή, να συνοδευτεί και από απόπειρα εξοβελισμού των ιδεών και αρχών που αυτή παρερμήνευσε, καταχράστηκε και απονομιμοποίησε. Έτσι ώστε, όποιος αντιτίθεται στον γάμο ομοφυλοφίλων, στην κατάλυση τους εθνικού κράτους και την επιβολή της πολυπολιτισμικότητας με την νομιμοποίηση λαθρομεταναστών να χαρακτηρίζεται ακραίος, εχθρός της δημοκρατίας, φασίστας, υπονομευτής του πολιτεύματος…

Η στρατηγική της Αριστεράς να συμπεριλαμβάνει στην κριτική της για τη Χρυσή Αυγή το στράτευμα, τα σώματα ασφαλείας και την Εκκλησία, μαρτυρά ότι εκμεταλλεύεται την παρούσα συγκυρία για να κλείσει παλιούς λογαριασμούς…