Χωρίς Ντροπή

Ναπολέων Λιναρδάτος

http://www.blemilo.com/2013/11/blog-post.html

Και εκεί που νόμιζες ότι η πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ δεν μπορούν να πέσουν πιο χαμηλά, μια νέα δολοφονική επίθεση δείχνει ότι απλά δεν υπάρχει πάτος.

– Εδώ να πούμε ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά και ο κ. Σαμαράς δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα για το γεγονός, αν αυτό ίσχυε θα είχαν ήδη κάνει δηλώσεις. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το γεγονός της δολοφονίας ενός αριστερού φθάνει πολύ γρηγορότερα στο προεδρικό και το Μαξίμου. Για τον κ. Σαμαρά μια δήλωση θα είναι κάπως πιο δύσκολη μιας και η πιο σημαντική πρόσφατη δήλωση επί του θέματος ήταν ότι θα τους «τσακίσει.»

– Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα μετά από 40 χρόνια πασοκαρίας, πράσινης ή γαλάζιας, δεν είναι όλα τα θύματα το ίδιο. Αυτοί που δολοφονήθηκαν και άνηκαν στην αριστερά είναι λαϊκοί ήρωες των οποίων ο θάνατος καταδεικνύει την φύση όλων των πολιτικών τους αντιπάλων. Εδώ δεν υπάρχει προβοκάτσια, μιας και οι αντίπαλοι που χάνουν πολιτικά μετά το συμβάν δεν είναι αντικειμενικά… αριστεροί.

– Στην δολοφονία ενός αριστερού χωρίς να χάνουμε χρόνο θα πρέπει να βγάζουμε αμέσως τα ενδεδειγμένα πολιτικά συμπεράσματα. Προφανώς και ήταν μια δολοφονία με πολιτικά κίνητρα, προφανώς και χαρακτηρίζει τον πολιτικό χώρο του θύτη, προφανώς και είναι μια καλά οργανωμένη δολοφονία με σκοπό τον αφανισμό και την τρομοκράτηση των πολιτικών αντιπάλων και με διασυνδέσεις που φτάνουν στην κορυφή. Αντίθετα μετά την δολοφονία ενός δεξιού ή εθνικοσοσιαλιστή, συνιστούμε ψυχραιμία και υπομονή. Εξετάζουμε όλα τα ενδεχόμενα και αρχίζουμε από τα σενάρια με το λιγότερο πολιτικό βάρος, είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών μήπως; Γιατί όχι η εκδήλωση κάποιας αντιζηλίας ή ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού;

– Στην δολοφονία του αριστερού επικεντρωνόμαστε στο αποτρόπαιο της πράξης. Σε δολοφονίες άλλων στις πολιτικές προεκτάσεις και το ποιος ωφελείται από μια τέτοια «προβοκάτσια».

– Μετά από μια δολοφονία αριστερού είναι απαραίτητη η ψήφιση νέων νόμων. Γιατί για την έξαρση του πολιτικού εγκλήματος δεν έχει να κάνει το γεγονός ότι για 40 χρόνια το έγκλημα με πολιτικά κίνητρα ήταν ένα είδος ακτιβισμού και μεταπολιτευτικό κεκτημένο – ακόμα «αντάρτη πόλεων» αποκαλεί το Βήμα τον Νίκο Μαζιώτη. Όσο για την άνοδο της εθνικοσοσιαλιστικής βίας, δεν ευθύνεται αυτή η προηγούμενη περιρρέουσα κατάσταση ανομίας που μαζί με την έξαρση της λαθρομετανάστευσης και εγκληματικότητας δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες. Όχι, τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύουν. Η αιτία του κακού είναι η ελευθερία της γνώμης και γι’ αυτό η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα περάσει νόμο με αφορμή την δολοφονία Φύσσα που θα δίνει την εξουσία στους δικαστές να αποφασίζουν τι μπορούμε να λέμε και τι όχι.

– Στην άλλη περίπτωση προφανώς το τι επικράτησε στο δημόσιο διάλογο πριν από την δολοφονία δεν έχει σημασία. Τι και αν τα ΜΜΕ τις προηγούμενες εβδομάδες είχαν προχωρήσει σε μια ακραία και λυσσασμένη δαιμονοποίηση του κάθε Χρυσαυγίτη; Κάτι σαν περασμένα ξεχασμένα. Το Σάββατο το πρωί στο κανάλι του MEGAλοπρεπή κ. Μπόμπολα η κα Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής του ΚΚΕ του δημοκρατικού τόξου (μόνο στην Ελλάδα λέγονται αυτά), η οποία από την Βουλή είχε εκστομίσει το εξαιρετικό «Από το Πέραμα μέχρι το Κερατσίνι φασίστας δεν θα μείνει» έδινε μαθήματα ήθους και δημοκρατίας.

– Τα δύο άκρα, το αριστερό και το φασιστικό, είναι σοβαρά προβλήματα, που όμως μια σοβαρή πολιτική τάξη θα μπορούσε να τα αντιμετωπίσει. Το κυρίαρχο πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι λεγόμενες κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις που είναι ανίκανες να κυβερνήσουν. Πρώτα γιατί έχουν πλήρως αφομοιώσει τα πιο καταστρεπτικά πιστεύω που καθιερώθηκαν την εποχή της μεταπολίτευσης. Τους είναι αδύνατον να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους και σε αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε την έλλειψη στοιχειωδών ικανοτήτων μιας και τις τελευταίες δεκαετίες το μόνο που έμαθαν να κάνουν είναι δημόσιες σχέσεις και να μοιράζουν τα δανεικά.

Σε άλλες περιόδους κρίσεως ο ελληνισμός μπορούσε να βγάλει τον καλύτερο του ευατό, όπως το 40, τώρα αντί η κρίση να είναι η ευκαιρία για τη μεγάλη αλλαγή απλά βουλιάζουμε στο βάλτο μιας διεφθαρμένης και ανίκανης πολιτικής τάξης.