Συνεχώς ακούμε για δικαιώματα: της ελευθερίας του λόγου, της ελευθερίας του αυτοπροσδιορισμού, της ελευθερίας του συναθροίζεσθαι, της ιδιοκτησίας κ.λπ. Το πιο σημαντικό όμως πολιτικό δικαίωμα είναι το Δικαίωμα στο Λάθος. Ο πολίτης πρέπει να έχει δικαίωμα στο λάθος, επειδή όποιος παίρνει πολιτικές αποφάσεις, διατρέχει πάντα τον κίνδυνο να πάρει την λάθος απόφαση. Αυτό, άλλωστε, είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της δημοκρατίας: ωριμάζει τους πολίτες μέσα από τα λάθη τους. Ο τρόπος με τον οποίον οι πολίτες παίρνουν αποφάσεις σε μείζονα πολιτικά ερωτήματα λέγεται δημοψήφισμα. Όποιος δεν αποδέχεται το δημοψήφισμα και δεν εμπιστεύεται τον λαό να παίρνει αποφάσεις ανήκει σε αυταρχικούς πολιτικούς χώρους, ανεξάρτητα από το εκάστοτε πολιτικό καμουφλάζ που χρησιμοποιεί.
Η Φυλή, λόγω των ναζιστικών θηριωδιών, είναι έννοια ταμπού, αλλά πάντα υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων και φυσικά στο DNA τους. Τα φυλετικά χαρακτηριστικά, σωματικά ή ψυχικά, είναι υπαρκτά (μην τρελαθούμε κιόλας), απλά δεν είναι οι μόνοι παράγοντες που λαμβάνει κάνεις υπόψη του στην αξιολόγηση θεμάτων απόδοσης ιθαγένειας. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να θυμόμαστε ότι οι δούλοι της αρχαίας Αθήνας ποτέ δεν έφυγαν από την ιστορική πόλη. Κανείς μας δεν ξέρει αν είναι απόγονος Αθηναίου πολίτη ή δούλου. Άλλωστε η καθημερινή εμπειρία αποδεικνύει εξώφθαλμα ότι είχαμε προσμίξεις με αλλόφυλους λαούς όπως Αρβανίτες, Σλάβους, Μαυριτανούς κ.λπ. Από την άλλη πλευρά, βεβαίως υπήρξαν και φυλές με τις οποίες συνυπάρχουμε χιλιετηρίδες και ποτέ δεν αφομοιώθηκαν όπως οι Τσιγγάνοι. Το κατά πόσο αφομοιώσιμος είναι ένας εύλογος αριθμός μεταναστών εξαρτάται από πολιτιστική τους εγγύτητα σε εμάς αλλά και την δική μας αίσθηση πολιτιστικής υπεροχής. Λόγω έλλειψης αίσθησης πολιτιστικής υπεροχής αφομοιώνονται σήμερα οι Έλληνες μετανάστες στις Δυτικές χώρες ενώ επί πολλούς αιώνες παρέμεναν αγέρωχοι στις πολιτιστικές μας επάλξεις. Οι Ισλαμικοί πολιτισμοί πάλι αποδεδειγμένα δεν είναι αφομοιώσιμοι. Οι φυλετικές αρνητικές επιπτώσεις της μόνιμης ένταξης μεταναστών στην ελληνική κοινωνία είναι υπαρκτές, αλλά μικρές.
Η Πολιτιστική μας Ιδιαιτερότητα, λόγω του ελλείμματος ανθρωπιστικής παιδείας, αλλά και της δυσκολίας αυτοσυνειδησίας, είναι δύσκολο να συνειδητοποιηθεί. Έχει να κάνει με τον κοινό τρόπο ζωής μας, ο οποίος, όσο και να έχει υποχωρήσει λόγω του παγκοσμιοποιημένου αμερικανικού τρόπου ζωής, δεν παύει να υφίσταται και να αναδύεται σε ανύποπτο χρόνο. Όπως όταν στο τέλος της βραδιάς στα μπαράκια του ουίσκι και της ξένης μουσικής βάζουμε δημοτικά, όπως, όταν απολαμβάνουμε το Πάσχα περισσότερο από τα Χριστούγεννα, σε αντίθεση με τους άλλους Δυτικούς κ.λπ. Οι Έλληνες έχουμε την τάση να αντλούμε λόγο ύπαρξης από την ισότιμη μετοχή μας σε συλλογικότητες, όπως η οικογένεια, η κοινότητα, η κλίκα, η ομάδα (ακόμη και η ποδοσφαιρική – δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε τις περισσότερες αθλητικές εφημερίδες στην Ευρώπη). Ο Έλληνας διακρίνεται από μια αφοβία για τον θάνατο, επειδή υπαρξιακά είναι απλωμένος στους κοντινούς του ανθρώπους, η ύπαρξή του δεν τελειώνει στο τομάρι του. Είναι βαθιά ανήθικος, διότι η κοινωνική ηθική δεν τον αφορά και είναι φύσει απείθαρχος, διότι δεν πιστεύει στις αυθεντίες. Δεν πιστεύει ότι η δουλειά ανήκει στα ουσιώδη της ζωής, εκτός και γίνεται από μεράκι, έτσι είχε ανέκαθεν ανάγκη από άλλους να τον υποστηρίζουν στην καθημερινότητα, όπως δούλοι, είλωτες, ψυχοπαίδια ή μετανάστες, τους οποίους και παραδοσιακά αντιμετώπιζε χωρίς ταξικές ακρότητες. Αυτή η πολιτιστική ιδιαιτερότητα μεταβιβάζεται μάλλον με το γάλα της μάνας και είναι βασική προϋπόθεση του αισθήματος πληρότητας ενός ανθρώπου. Οι αρνητικές πολιτιστικές επιπτώσεις της μόνιμης ένταξης των μεταναστών είναι μεγάλες, όπως ο κίνδυνος αλλοίωσης της ελληνικής ψυχοσύνθεσης, μπορεί όμως να ξεπεραστούν σε κάποιες γενεές αν δοθεί έμφαση στην ελληνική παιδεία των υπό ένταξη αφομοιώσιμων υποψηφίων. Θα πρέπει να χαιρόμαστε διπλά όταν την σημαία του πρώτου μαθητή την σηκώνει αλλοδαπός παρά Έλληνας. Ο Έλληνας έχει πολλούς τρόπους να ελληνοποιηθεί, ο αλλοδαπός έχει κυρίως την εκπαίδευση (η TV σαφώς ανήκει στην εκπαίδευση).
Οι Γεωπολιτικές επιπτώσεις συνήθως δεν λαμβάνονται υπόψιν από τον πολύ κόσμο, σαφώς όμως επηρεάζονται ποικιλοτρόπως από μια επιλογή διεύρυνσης ή όχι της ιδιότητας του Έλληνα πολίτη στους μετανάστες. Το μεγάλο πρόβλημα για την Ελλάδα είναι η νομοτελειακή δημογραφική της συρρίκνωση (τρυφηλή ζωή γαρ), η οποία σε συνδυασμό με μια συνεχώς πληθυσμιακά αυξανόμενη Τουρκία δίπλα μας το μέλλον μας φαντάζει ζοφερό. Η Ναζιστικής επινόησης θεωρία του Ζωτικού Χώρου όσο αντιδημοκρατική και να ακούγεται είναι η σκληρή πραγματικότητα. Δεν πρέπει να συγχέεται η πολιτιστικά μισαλλόδοξη Τουρκία με την άλλοτε πολιτιστικά ανεκτική Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι θετικές γεωπολιτικές επιπτώσεις στο δημογραφικό και στην οικονομία είναι αυτές που μας υποχρεώνουν να εντάξουμε άμεσα ικανούς και αναγκαίους αριθμούς αφομοιώσιμων αλλοδαπών στις τάξεις των Ελλήνων πολιτών.
Στον 5ο αιώνα π.Χ. οι αρχαίοι Αθηναίοι αντιμετώπισαν ένα παρόμοιο πρόβλημα. Λόγω της τότε οικονομικής και πολιτικής ευρωστίας των αρχαίων Αθηνών είχαν μεταναστεύσει στην Αθήνα πολλοί κάτοικοι άλλων ελληνικών πόλεων (μέτοικοι). Επίσης Αθηναίοι πολίτες παντρευόντουσαν γυναίκες ακόμη και από βάρβαρες φυλές όπως από την Σκυθία. Τέθηκε τότε το θέμα του επαναπροσδιορισμού της έννοιας του Αθηναίου Πολίτη. Μέχρι τότε, Αθηναίος Πολίτης θεωρούνταν αυτός που είχε τουλάχιστον ένα γονέα Αθηναίο πολίτη. Ο Περικλής αδιαφιλονίκητος τότε ηγέτης της Δημοκρατικής παράταξης και έχοντας αποκτήσει υιό από τον γάμο του με μη Αθηναία (την Ασπασία) πρότεινε στον Δήμο των Αθηναίων όχι την διεύρυνση της ιδιότητας του Αθηναίου πολίτη αλλά αντιθέτως την συρρίκνωσή του. Μετά την υιοθέτηση της πρότασης του Περικλή από τον Δήμο των Αθηνών, Αθηναίος Πολίτης θεωρούνταν αυτός που είχε και τους δύο γονείς του Αθηναίους Πολίτες (Αμφοίν Αστοίν). Πιθανόν αυτή η απόφαση του Δήμου των Αθηναίων να ήταν το γεωπολιτικό Λάθος και η αιτία που η Αθήνα έχασε την ιστορική ευκαιρία να επικρατήσει στον τότε γνωστό κόσμο αν και είχε όλα τα εχέγγυα. Αργότερα άδραξαν αυτή την ευκαιρία η Μακεδονία με τους μικτούς γάμους των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου και μετέπειτα η Ρώμη με την συνεχή διεύρυνση της ιδιότητας του Ρωμαίου πολίτη.
Πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι. Η τεχνολογία έχει μικρύνει σε απίστευτο βαθμό τον κόσμο και κανείς πλέον δεν δρα με ασφάλεια στα πλαίσια μιας κοινότητας ή ενός μικρού τόπου. Μπαίνουμε ως ανθρωπότητα σε ένα επόμενο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης, άγνωστων μέχρι τώρα προδιαγραφών. Η ιστορική εμπειρία δεν μπορεί να αποτελέσει ασφαλή οδηγό. Προς το παρόν η συνεχής αλληλεπίδραση και η αλλαγή μοιάζουν να είναι οι μόνες παγκόσμιες κοινωνικές σταθερές και δεν φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα το τέλος αυτού του μοναδικού στα ανθρώπινα χρονικά φαινομένου. Ο αδυσώπητος εθνικός οικονομικός ανταγωνισμός δεν αφήνει πλέον περιθώρια λαθών, η έλλειψη παραγωγικότητας γονατίζει και εξαφανίζει ακόμη και χώρες γίγαντες όπως η Σοβιετική Ένωση σε χρόνο dt. Είναι σίγουρο ότι πολλοί λαοί θα εξαφανισθούν και μαζί με αυτούς η φυλετική τους συνέχεια αλλά και η πολιτιστική τους παρακαταθήκη. Οι Δυτικοί λαοί που θα επιβιώσουν θα είναι αυτοί που θα λάβουν έγκαιρα το μήνυμα της αμυντικής τους θωράκισης μέχρι να περάσει η πολιτιστική καταιγίδα. Η θωράκιση πρέπει είναι διττή: πρώτα δημογραφική θωράκιση με την ενσωμάτωση ικανού αριθμού αφομοιώσιμων αλλοδαπών μεταναστών που θα προσδώσουν την απαιτούμενη δυναμικότητα στην παρακμάζουσες δημογραφικά Δυτικές κοινωνίες, δεύτερον πολιτιστική θωράκιση με την μανιακή ενίσχυση της τοπικής γλώσσας και της ανθρωπιστικής παιδείας εν γένει.
63 comments
κε. Ζιαμπάρα,
υπάρχουνε πολλά σωστά στοιχεία που εισάγεται στην συζήτηση για το μεταναστευτικό. Φοβούμαι όμως, ότι στο σημαντικότερο από όλα, αντιμετωπίζεται κάπως ντετερμινιστικά αιτίες, αποτελέσματα και μηχανισμούς σύνδεσεις αυτών.
Θετικώτατο το παράδειγμα της Αθήνας, γιατί το σημαντικότερο στοιχείο της μεταναστευτικής πολιτικής, είναι το τελευταίο προσδιοριστικό ουσιαστικό. Μιλάμε για πολιτική, όχι πολιτισμό. Ο πολιτισμός δεν είναι κάτι το οποίο εξελλίσεται χωρίς την πολιτική.
Η πορεία της Ελλάδος από την αθηναική δημοκρατία στα γεωγραφικώς εκτεταμμένα μορφώματα της ελληνιστικής και πρωτορωμαικής εποχής το δείχνουνε εξάλλου.
Καταρχήν, ούτε η εκστρατεία του Κοσμοκράτορα, ούτε η διεύρυνση της ιδιότητας του Ρωμαίου πολίτη (διάταγμα Καρακάλα, αν δεν κάμω λάθος) δεν απέδωσαν στην πολιτική εξέλιξη, της μακεδονικής και ρωμαικής κοινωνίας αντίστοιχα.
Τα ελληνιστικά κράτη, λειτούργησαν ουσιαστικά με τα ανατολίτικα πρότυπα της μοναρχίας, για αυτό και εξαφανίστηκαν σε ανύποπτο χρόνο (μαζί με τους μισθοφορικούς στρατούς των) όταν έτυχαν ατυχούς διακυβέρνησης χωρίς να διακρίνεται κάποιο άλλο έρεισμα εκτός από τον συνεχή ανταγωνισμό προσωπικών συμφερόντων των αντίστοιχων βασιλικών οίκων. Οι Δήμοι (Αθήνα, Σπάρτη) υποχώρησαν έναντι των ταχύτατα ανερχόμενων αστικών κέντρων (κυρίως της Αλεξάνδρειας), γνώρισμα των οποίων ήτανε η παντελής έλλειψη ενασχόλησης με τα κοινά (για αυτό και δεν βρίσκεις κανέναν φιλόσοφο με την αυστηρή έννοια του όρου από εκεί και έπειτα). Η κοσμοσυρροή στα τελευταία, έχει ακριβώς τα ίδια κίνητρα, τα οποία έχουνε τα σύγχρονα μεταναστευτικά ρεύματα, δηλαδή οικονομικά και φυσικά, μεσοπρόθεσμα, τις ίδιες συνέπειες, δηλαδή την άκρατη ατομοκρατία (σε μια πόλη που δεν σε ξέρουν και δεν τους ξέρεις, είναι άστοχο να ασκείσαι στην ηθική) και την πολιτική υπανάπτυξη.
Το ρωμαικό κράτος, όσον αφορά την πολιτική βαρύτητα των πολιτών του, χάνει ουσιαστικά τον χαρακτήρα της Republik και στην συνέχεια παραχωρείται το δικαίωμα του ρωμαίου πολίτη, στην εποχή στην οποία το ρωμαικό κράτος είχε μετατραπεί πια σε μοναρχία, δηλαδή όταν ο όρος “Ρωμαίος Πολίτης” εξέφραζε απλά και μόνο προνόμια στην διακίνηση εμπορευμάτων και στην φορολόγηση γαιών και όχι συνειδητή πολιτική ιδιότητα, αφού την εξουσία έφερε πλέον εξ ολοκλήρου ο αυτοκράτορας.
Συνεπώς τόσο το παράδειγμα της Μακεδονίας όσο και της Ρώμης, δείχνουνε, ότι η διεύρυνση αποσυνδέει τον άνθρωπο από τον κοινωνικό του περίγυρο και τον μετατρέπουν σε άτομο, μή εξελλίσιμο πολιτικά και ως σύνολο ευκολότερα ελεγχόμενο.
ωραία τα λέτε…
αλλά…κοίτα τι βρήκα λίγο παρακάτω στην ιστοσελίδα που σας φιλοξενεί:
http://www.antibaro.gr/forum/1036
τι έχετε να μας πείτε?
με μπερδεύετε όλοι μαζί λιγάκι…απ΄την πολιτκή ανάλυση περάσαμε στο σκοταδισμό…από τη μια σελίδα στην άλλη…τόσο εύκολα…
🙁
Το νομοσχέδιο που σκοπεύουν να “περάσουν” στη Βουλή είναι τουλάχιστον απάνθρωπο. Οπως κι ο ίδιος γράφετε …[…]…που ζούνε και δουλεύουν χρόνια στον τόπο μας σκληρά και τίμια…[…]… Δηλαδή η σχέση τους με το κράτος που τους φιλοξενεί είναι κατα 90% καθαρά οικονομική! Δηλαδή ευκαιριακή! Ο άνθρωπος όμως δεν είναι μηχανή ούτε αριθμός. Το ότι βρήκαν δουλειά εδώ τους κάνει ίσως υπηκόους αλλά όχι πολίτες-ιθαγενείς. Ούτε θέλουν, γιατί να θέλουν άλλωστε, να γίνουν Ελληνες, κι ακόμη περισσότερο δεν πρέπει κι εμείς να τους κάνουμε με το ζόρι Ελληνες. Ρωτήστε και τη κα Κούνεβα (Editorial στην ΑΤΗΕΝS VOICE). Γιατί πρέπει να πάψει να αγαπάει το τόπο της; Γιατί να θέλει το παιδί της να ξεχάσει τις ριζες του; Ο παππούς μου έζησε το 80 από τα 90 χρόνια του στην Άθήνα, αλλά πέθανε με το καημό της Αιολικής γής.
Θέλουμε να φτιάξουμε ανθρώπους-κηφήνες. Όσο έχουν δουλεία στην Ελλάδα θα γίνονται Έλληνες Ιθαγενείς. Αν χτιστεί ένα εργοστάσιο από την άλλη πλευρά των συνόρων περνάνε στο νέο εργοδότη και γίνονται Βούλγαροι Ιθαγενείς κ.ο.κ.;
Ο μαζικός καταναλωτικός οικονομικός πολιτισμός (τζην, κόλα, Χολυγουντ) που έχει ήδη κατακτήσει το κόσμο τείνει να γίνει και βιολογικός. Οι άνθρωποι θα αλλάζουν ιθαγένεια ανά γενεά όπως τα κεφάλαια. Ισως κι οι αγγλοσάξωνες δικαίως λένε Human Resources (HR) όταν απευθύνονται σε ανθρώπους.
Απευθύνομαι στον Ανώνυμο του 2ου σχολίου
1. Είναι ακατανόητο γιατί περιμένετε μία στενή και καλά καθορισμένη γραμμή σε μία ιστοσελίδα. Εδώ δεν διαβάζετε τις απόψεις μίας συντεχνίας ή πολιτικών στελεχών. Εδώ διαβάζετε απόψεις ανθρώπων που ο καθένας εκφράζει τον εαυτό του. Και μάλιστα τις διαβάζετε σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που από την _πρώτη_ ημέρα που ξεκίνησε πριν από 9 χρόνια περίπου, το 2001, έθεσε ως στόχο του αυτό που (κάτω από διαφορετικές συνθήκες) πάει να ξεκινήσει σήμερα: μία συζήτηση εθνικής αυτογνωσίας. Και όταν λέμε συζήτηση, εννοούμε συζήτηση και όχι μονόλογο.
2. Είναι επίσης ακατανόητος ο χαρακτηρισμός σας “τόσο εύκολα” (τον οποίον απάντησα στο παραπάνω σημείο) τη στιγμή που -θα μου επιτρέψετε- εσείς “τόσο εύκολα” χαρακτηρίζετε με την βαρύτατη έκφραση (“σκοταδισμό”) μία άποψη με την οποία διαφωνείτε. Χωρίς μάλιστα να μας εξηγήσετε καν τους λόγους. Έτσι, πετάτε τον χαρακτηρισμό σα να συμμετέχετε σε λιθοβολισμό. Πριν μιλήσετε για “ευκολία”, καλό θα είναι να επαναξιολογήσετε τις δικές σας “ευκολίες”.
Από εδώ και πέρα απευθύνομαι στον κ. Δημήτρη Ζιαμπάρα
Το κείμενό σας είναι κάπως γενικόλογο. Γράφετε:
“Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που σύντομα ετοιμάζεται να διαπράξει ο ελληνικός λαός (αν επιτρέψουν δημοψήφισμα) είναι να αποτρέψει την υπό εύλογες προϋποθέσεις απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στους αλλοδαπούς μετανάστες που ζούνε και δουλεύουν χρόνια στον τόπο μας σκληρά και τίμια. Προϋποθέσεις δεν μπορεί να είναι άλλες από: μια σκληρή μεταναστευτική πολιτική που θα ορίσει αυστηρά τους αριθμούς μεταναστών που η ελληνική κοινωνία μπορεί να αποδεχθεί και συγκεκριμένα κριτήρια πολιτιστικής επάρκειας των υποψήφιων προς απόδοση της ιθαγένειας. Συγχαρητήρια στην Κυβέρνηση που άνοιξε το Μεταναστευτικό, το σχετικό νομοσχέδιο είναι προς την σωστή κατεύθυνση, όταν αγνοείς την πραγματικότητα δεν μπορείς να την ελέγξεις”.
Από εκεί και πέρα μιλάτε αόριστα και όχι για τις “εύλογες προϋποθέσεις” στις οποίες αναφέρεστε. Κάποιοι λένε ότι “ο διάβολος βρίσκεται στη λεπτομέρια”.
Αν θέλετε να δείτε τις λεπτομέριες, δείτε το εξής κείμενο
http://www.antibaro.gr/node/1025
όπου γίνονται οι απαραίτητες συγκρίσεις της υπό διαβούλευση νομοθετικής πρωτοβουλίας της κυβέρνησης με το ισχύον νομικό πλαίσιο χωρών της Ευρώπης (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Δανία, Ιταλία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ολλανδία). Οι συγκρίσεις είναι συντριπτικές και εύλογα θα μπορούσε να πει ο οποιοσδήποτε παρατηρητής ότι η Ελλάδα σχεδιάζει ένα καθεστώς πολλαπλάσιας ευκολίας απόδοσης ιθαγένειας σε (παράνομους μάλιστα εισαχθέντες) μετανάστες.
Δεύτερον, θα σας έλεγα ότι στην επιχειρηματολογία σας (η οποία δεν είναι κατ’ ανάγκην λάθος) έχω την εντύπωση ότι αναφέρεστε ουσιαστικά στην υπηκοότητα και όχι στην ιθαγένεια. Και το παράδειγμά σας για την “έννοια του Αθηναίου πολίτη” και η “δημογραφική θωράκιση” είναι πράγματα που αφορούν, κυρίως, στην υπηκοότητα. Θα σας παραπέμψω και πάλι στο ανωτέρω κείμενο.
Τέλος, η δική μου προσωπική αντίρρηση στα σχέδια της κυβέρνησης έχει σχέση με κάτι γενικότερο. Έχει σχέση με αυτό που γράφετε στο τέλος: “πολιτιστική θωράκιση”. Στο κείμενό σας φαντάζει κάπως στερεοτυπικά ηθικοπλαστικό, όπως αυτά που επαναλαμβάναμε στις εκθέσεις ιδεών στο σχολείο. Αναφέρομαι ασφαλώς στην παιδεία. Επιλέξαμε να ανεβάσουμε τους τόνους και να ζητήσουμε την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού το Φθινόπωρο του 2006 όχι ως ένα αποσπασματικό σχολικό εγχειρίδιο, αλλά ως το πλέον κραυγαλέο δείγμα ανάμεσα σε 150 και πλέον σχολικά εγχειρίδια που άλλαζαν και εισάγονταν στα σχολεία εκείνο το διάστημα. Το να επαναλβάνουμε ότι “η παιδεία είναι το παν” είναι λόγια. Η ουσία είναι τι θα πρέπει να προηγηθεί.
Ισχυρίζομαι δηλαδή το εξής: η τροχιά που έχει πάρει η εκπαίδευση (δεν τολμώ να την αποκαλέσω “παιδεία”) στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι διάθεση των αρχών είναι να εναρμονίσουμε τους μετανάστες στη χώρα με το να υποβαθμίσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Το να έρχεται λοιπόν κανείς σ’ αυτές τις συνθήκες και να μιλάει για την ανάγκη δημογραφικής θωράκισης (με ανθρώπους που κι εσείς συμφωνείτε πως δεν είναι -εν πολλοίς- αφομοιώσιμοι) συμπληρώνοντας έτσι αόριστα δύο λέξεις περί “πολιτιστικής θωράκισης”, είναι κατά τη γνώμη μου άστοχο. Προσφέρεται επίσης για παραπλάνηση των αναγνωστών του κειμένου. (είδαμε και το παράδειγμα του ανώνυμου).
Όταν η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας γίνεται με κείμενα οδηγιών συναρμολόγησης καφετιέρας (Βιβλίο Γλώσσας Ε’ Δημοτικού), και με κείμενα μικρών αγγελιών “χάθηκε γάτα και ζητάει οικογένεια”, και όταν την ίδια ώρα έχει εξωβελιστεί από το εκπαιδευτικό υλικό ο Παπαδιαμάντης, ο Σεφέρης, ο Μακρυγιάννης, θα πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε ποια είναι αυτή η παιδεία που θα “ελληνοποιήσει” όχι απλώς τους μετανάστες, αλλά και τους Έλληνες στη χώρα, και μετά να σκεφτούμε τα υπόλοιπα.
Ανδρέας Στ.
Όλες οι απόψεις, τόσο των υποστηρικτών, όσο και των αντιθέτων στην απόδοση της Ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες, μπορεί να περιληφθούν μέσα σε μία, συμβιβαστική και συνθετική των αντιτιθεμένων απόψεων, πρόταση: “Οι (νόμιμοι)μετανάστες δικαιούνται να χαίρουν όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (με αυστηρές ποινές σε όσους τους τα καταπατούν)αλλά δεν μπορούν να έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα.
Ο λόγος που, εδώ στην Ελλάδα, δεν μπορεί να δοθούν πολιτικά δικαιώματα (όπως η ιθαγένεια)στους μετανάστες, είναι ο ορατός και απτός κίνδυνος που έχει η Ελληνική κοινωνία να χάσει την κυριαρχία της επί της επικράτειας και της ελευθερίας της, εξ αιτίας της ύπαρξης επίβουλων γειτόνων που, ως μετανάστες, θα μπορούσαν κάλλιστα και σχετικά εύκολα να “καταλάβουν” αυτό που δεν τους αφήνουμε σήμερα(πληρώνοντας βαρύτατες δαπάνες σε εξοπλισμούς) να κατακτήσουν.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναλυθούν εδώ, ούτε οι αποδεδειγμένες, (με πολλαπλές αναφορές και πράξεις τους), βλέψεις αυτών των γειτόνων για την επέκτασή τους στα εδάφη μας, ούτε η δυνατότητα που έχουν (λόγω της πληθησμιακής τους υπεροχής ή της υποστήριξής τους από άλλα “ισχυρά συμφέροντα”) να το πετύχουν.
Υπάρχει, λοιπόν, μία κόκκινη γραμμή, λίγο πριν την απώλεια της κυριαρχίας μας επί της οριζόμενης από τα σύνορά μας επικράτειας και της ελευθερίας μας εντός αυτής, αγαθά που αποκτήσαμε με την υπέρτατη θυσία της ζωής των ίδιων των παιδιών τους, που έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνικές οικογένειες στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν.
Η κόκκινη, λοιπόν, αυτή γραμμή (που οφείλει το χρώμα της στο αίμα των παιδιών της Ελλάδας), είναι απροσπέλαστη και αδιαπραγμάτευτη απέναντι σε κάθε άλλη Αξία, όσο σημαντική κι αν είναι αυτή, όπως τα “ανθρώπινα δικαιώματα” , η “πολυπολιτισμικότητα”΄ο “διεθνισμός” κλπ.
Τέλος, πρέπει να μη μας διαφεύγει ότι η σύγχιση, μεταξύ ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, αποτελεί ύπουλη πλαγιοκόπηση της ανύποπτης κοινής γνώμης και δεν μπορεί να προέρχεται, παρά μόνον από όργανα της “συνομωσίας”, την ύπαρξη της οποίας καταγγέλλει και ο μέγας Μίκης Θεοδωράκης.
Της “συνομωσίας” που επιδιώκει τη δημιουργία μίας κερκόπορτας, για να πέσει, ακόμη μιά φορά, η πόλη από μέσα.
Αγαπητέ Ζιαμπάρα
Λέτε ότι το νέο νομοσχέδιο είναι προς θετική κατεύθυνση και απο την άλλη αναγνωρίζεις τους υπαρκτούς κινδύνους δημογραφικής συρρίκνωσης και μη αφωμοίωσης των ισλαμιστών μεταναστών, νομίζω ότι υπάρχει εσωτερική αντίφαση των επιχειρημάτων σου.
Όσον αφορά τις γενικόλογες ιστορικές αναφορές οι Αθηναίοι μέτοικοι ήταν Ελληνικής καταγωγής (απο άλλες πόλεις κράτη, το ίδιο και οι δούλοι που συνήθως ήταν αιχμάλωτοι απο πόλεμο. Επομενως δεν είχαν μόνο γενετική αλλά και πολιτισμική συγγένεια (μιλούσαν άλλη διάλεκτο της Ελληνικής).
Το επειχείρημα ότι οι Αθηναίοι έχασσαν την ευκαιρία της δημιουργίΑς αυτοκρατορίας λόγω της αλλαγής του νόμου περί ιθαγένειας ΔΕΝ ευσταθεί, επειδή όπως είναι γνωστό έχασαν λογω του ότι εστράφησαν εναντίον του ηγέτη τους που είχαν ήδη στείλει σε εκστρατεία του Αλκιβιάδη.
Κάπου βλέπω πως μπερδεύεις την ιθαγένεια (ευθεία καταγωγή απο γένος)με την υπηκοότητα (η οποία είναι νομική/πολιτική κατασκευή).
Η υπηκοότητα σε όλους τους υπηκόους δώθηκε απο τους Ρωμαίους για πρώτη φορά και έκτοτε υπάρχει το δίκαιο του εδάφους.
Το έθνος μας διαχρονικά ΔΕΝ οφελήθηκε από αυτή η ερμηνεία του πολίτη αλλά μας συρίκνωσε διαχρονικά, τον μόνο που οφέλησε ήταν ο αυτοκράτορας.
Συμφωνώ με κάποια σκόρπια συμπεράσματα πως πρέπει να αναχθεί το δημογραφικό σαν εθνικό πρόβλημα (δεν περιμένω τον Πακιστανό να με αντικαταστήσει σαν Έλληνα) και πρέπει να σταματήσουν οι ροές εποίκων με το σύγχρονο δουλεμπόρειο.
ΔΕΝ επιτρέπεται να δεχθεί άλλους νόμιμους ή παράνομους μετανάστες, η ύπαρξη μεταναστευτικής πολιτικής σημαίνει καταγραφή των αναγκών μας και εισαγωγή μόνο όσους μας χρειάζονται και για όσο χρόνο πρέπει. Η παρανομία της παράνομης λαθρομετανάστευσης ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να δεχθώ να νομιμοπιείται απο τους διεφθαρμένους δη. υπάλληλους, δικηγόρους και πολιτικούς, όποιος ΜΠΑΙΝΕΙ παράνομα ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ απο την χώρα όποτε συλλαμβάνεται. Εφαρμογή των νόμων και τίποτε άλλο. Όσον αφορά τους νόμιμα εισελθόντες (όχι τους νομιμοποιηθέντες) υπάρχουν νόμοι για απόδοση υπηκοότητας οι οι οποίοι να γίνουν αυστηρότεροι (εξετάσεις για βεβαίωση ιστορίας, πολιτισμού και όρκος αγάπης προς την Ελλάδα με ταυτόχρονη απόρριψη της προηγούμενης).
Όσον αφορά τους ανιθαγενείς έχω να παρατηρήσω ότι όλοι έχουν χώρα καταγωγής και ιθαγένεια (με πρεσβείες και προξενεία στην Αθήνα)
Σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα ναί αλλά όχι ιθαγένεια/υπηκοότητα και ψήφο (αυτά είναι πολιτικά δικαιώματα και ευρίσκονται στο σκληρό πυρήνα του κτάτους έθνους.
Γνωρίζετε άν οι νεοεισερχόμενοι είναι ρατσιστές, βάρβαροι ανθέλληνες που ΔΕΝ αφομοιώνονται;
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ τώρα για να μην γίνουμε Νιγηρία (350 νεκροί σήμερα απο επιθέσεις ισλαμιστών σε γειτονιές χριστιανών με σκοπό την ίδρυση τεμένους)
Όσοι αγαάνε την Ελλάδα απο κάθε κόμμα ανατριχιάζουν μπροστά στις προθέσεις του ΓΑΠ και της νεάς τάξης για αυτόματη ιθαγένεια/υπηκοότητα σε κάθε περαστικό απο την χώρα. Επιτέλους απαιτούμε σεβασμό στο κράτος-έθνος μας απο ΟΛΟΥΣ, όπως και εμείς σεβόμαστε την κυριαρχία των Γερμανών, Παλαιστινίων, Κινέζων, Ρώσων, Αμερικάνων στην χώρα τους.
Προδομένος Έλληνας
Τὰ σοβαρά, προηγμένα καὶ δημοκρατικὰ κράτη, πρὶν ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, θέτουν συγκεκριμένα ἐρωτήματα, βάσει δὲ τῶν ἀπαντήσεων σὲ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα καθορίζεται ἡ μεταναστευτικὴ πολιτική. Κριτήριον ὕψιστον καὶ μοναδικόν, αὐτονόητα, τὸ δημόσιον συμφέρον: ἡ προκοπὴ καὶ ἡ εὐτυχία τῆς κοινωνίας στὸ παρὸν καὶ στὸ μέλλον, τοῦ λαοῦ ποὺ γενεὲς γενεῶν ἔχυσε αἷμα γιὰ νὰ νοικοκυρέψῃ αὐτὴν τὴν γωνίτσα γῆς σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη καὶ νὰ μεγαλώσῃ ἐδῶ τὰ παιδιά του. Καὶ τὰ ἐρωτήματα αὐτά, τὰ ἐρωτήματα γιὰ ἐμᾶς καὶ τὰ παιδιά μας, ὄχι τὸ Πακιστὰν καὶ τὸ παγκόσμιο Ἰσλάμ, οὔτε τὶς διεθνεῖς ἐταιρεῖες καὶ τὶς τράπεζες τοῦ σύγχρονου καπιταλισμοῦ, οὔτε τὰ ἰδεολογήματα τῶν ἐθνομηδενιστῶν, τὰ αὐτονόητα ἐρωτήματα γιὰ τὸ ΕΜΕΙΣ, εἶναι:
– Πόσους μετανάστες χρειαζόμαστε, γιὰ ποιές ἐργατικὲς ἀνάγκες καὶ μὲ ποιά προσόντα ὡς προϋποθέσεις (εἰδίκευση);
– Οἱ ἀνάγκες αὐτὲς εἶναι ἐποχικὲς ἢ μόνιμες; Ὁπότε, πόσοι θὰ ἔρχονται μὲ σύμβασι ἔργου γιὰ συγκεκριμένο χρονικὸ διάστημα καὶ πόσοι μποροῦν νὰ λάβουν ἄδεια μονίμου διαμονῆς;
– Ἀπὸ ποιές χῶρες (κράτος, φυλή, θρησκεία, γλῶσσα, πολιτισμό) καὶ πόσους μετανάστες μποροῦμε νὰ ἀπορροφήσουμε; (Βάσει μετρήσιμων δεδομένων στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικό.) Τί δυνατότητες ἀπορροφήσεως ὑπάρχουν καὶ τί ἐπιπτώσεις ἀπὸ τὴν ἐγκατάστασι σημαντικοῦ ἀριθμοῦ μεταναστῶν συγκεκριμένης προελεύσεως; (Εἴτε ἀφρικανοὶ καὶ ἀσιάτες, πολὺ διαφορετικῶν λαῶν καὶ πολιτισμῶν, εἴτε μουσουλμάνοι, εἴτε ἀλλοδαποὶ γειτονικῶν χωρῶν μὲ τὶς ὁποῖες ὑπάρχουν ἐθνικὰ προβλήματα καὶ οἱ ὁποῖες βρίσκονται σὲ ἐπεκτατικὴ ἐθνικιστικὴ ἔξαρσι (Ἀλβανία, Σκόπια, Τουρκία).)
– Πῶς ἐλέγχεται μὲ ἀσφάλεια ὁ βαθμὸς ἐνσωματώσεως καὶ προσφορᾶς στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ὡς προϋπόθεσις τῆς ἀποδόσεως ἀδείας μονίμου διαμονῆς καὶ μετέπειτα ὑπηκοότητος; (Κριτήρια νομίμου μακροχρονίου παραμονῆς καὶ μόνιμης ἐργασίας, γνώσεως καὶ ἀποδοχῆς τῆς γλώσσης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας -καὶ μὲ ποιά παιδεία; )
– Ποιές οἱ μακροχρόνιες δημογραφικὲς καὶ πολιτισμικὲς ἐπιπτώσεις καὶ οἱ μελλοντικοὶ κίνδυνοι, δεδομένης τῆς ἑλληνικῆς ὑπογεννητικότητος καὶ τῆς ἀλλοδαπῆς καὶ μάλιστα ἰσλαμικῆς ὑπεργεννητικότητος;
– Ποιές οἱ ἐπιπτώσεις δεδομένης τῆς ὑπαρχούσης καταστάσεως (ὑπερβολικὸς ἀριθμὸς μεταναστῶν, καὶ δὴ παρανόμων, καὶ δὴ μὴ ἀφομοιώσιμων (ἐθνικῶς, φυλετικῶς, θρησκευτικῶς)); Πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθῇ ἡ ὑπάρχουσα κατάστασις; Δεδομένου τοῦ ἀπαραβιάστου νόμου τῆς προσφορᾶς καὶ ζητήσεως, καὶ δεδομένης τῆς σημερινῆς καταστάσεως (ὑπερβολικὴ μετανάστευσις) ποιά ἀντικίνητρα -καὶ ὄχι κίνητρα προσελεύσεως καὶ νέων μεταναστῶν- πρέπει νὰ θεσπισθοῦν γιὰ τὸν περιορισμὸ τοῦ προβλήματος;
Ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἔχουν ἀπαντηθεῖ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα καὶ ἐφ᾿ ὅσον δὲν σχεδιάζεται βάσῃ αὐτῶν (δηλαδὴ βάσῃ τοῦ κοινοῦ συμφέροντος ἡμῶν καὶ τῶν παιδιῶν μας, τὸ ὁποῖον οἱ δημόσιοι ἄρχοντες ἔχουν συνταγματικὸν χρέος νὰ ὑπηρετοῦν) ἡ μεταναστευτικὴ πολιτική, αὐτὸ ἐξ ὁρισμοῦ σημαίνει ὅτι τὸ νομοσχέδιο εἰσάγεται πρὸς ἐξυπηρέτησιν ἄλλων, ξένων συμφερόντων. Ἡ καθιερωμένη δὲ λέξις ποὺ χαρακτηρίζει τὸ τοιοῦτον εἶναι προδοσία. Καὶ κάθε συζήτησις ἀπὸ ἐκεῖ και πέρα περισσεύει -ἐφαρμογὴν μόνον ἔχει τὸ ἀκροτελεύτιον ἄρθρον τοῦ Συντάγματος.
Ἀπέναντι σὲ αὐτὰ τὰ συγκεκριμένα ἐρωτήματα, στὰ ὁποῖα ἀπαιτῶ συγκεκριμένες ἀπαντήσεις μὲ ἀριθμητικὰ δεδομένα, ὁ ἀνορθολογικὸς ἐθνομηδενισμὸς μοῦ ἀπαντᾷ μόνον ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε… «ἀνθρωπιστές»! Καὶ καταντᾷ ἀπάνθρωπος καὶ ὀλέθριος γιὰ τὸν τόπο μας καὶ τὰ παιδιά μας, καταδικάζοντάς τα νὰ μεγαλώσουν σὲ μιὰ τριτοκοσμικὴ πρώην Ἑλλάδα, κάνοντάς μας ξένους στὸν τόπο μας. (Καὶ ἀντὶ νὰ βοηθήσουν στὴν ἀντιμετώπισι τῶν προβλημάτων τοῦ Τρίτου Κόσμου, φέρνουν τὸν Τρίτο Κόσμο ἐδῶ. Μὲ κερδισμένους τὴν διεθνὴ ἐξουσία, τοὺς κομματικοὺς στρατοὺς καὶ τοὺς μισθοδοτούμενους ἐγχώριους ἐθνομηδενιστὲς -τὶς πόρνες τοῦ πλανητικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ.)
Σχετικά με το Ν/Σ:
Εχει αναλυθεί πολλαπλά. Επισημαίνω απλώς,ότι πρέπει να διαβαστεί σε συνδυασμό με τους άλλους Νόμους (3284/04 , 3386/05 κλπ που κι η προκομένη μας ΝΔ υπέγραψε).
Ιδιαίτερα να προσεχθεί το σημείο όπου δεν πολιτογραφείται όποιος έχει καταδίκη για σειρά εγκλημάτων και μεταξύ αυτών για παράνομη είσοδο.
Καταδίκη (εννοείται τελεσίδικη ) ουδέποτε θα υπάρξει γιατί απλούστατα ουδείς θα εισαχθεί σε δίκη. Ας μας πούν πόσοι από τους άνω του 1 εκατομμύρίου παρανόμως εισελθόντες έχουν παραπεμφθεί (δεν συζητώ καν για δίκη και καταδίκη). Ούτε φαντάζομαι ότι οι δικαστές θα θέλουν να φορτωθούν τα ήδη υπερφορτωμένα πινάκια. Εκεί πιστέυω βρίσκεται όλο το κόλπο του Ν/Σ. Και να φαίνεται η νομιμότητα στην Ευρώπη και να μην μπορεί να εφαρμοσθεί.
Σχετικά με τα αναφερόμενα στο άρθρο:
Αν δεν προηγείται ενσωμάτωση με την πλήρη έννοια της λέξης που σημαίνει όχι μόνο εκπαίδευση αλλά και ΠΡΟΣΚΤΗΣΗ και ΑΠΟΔΟΧΗ του Πολιτισμού (δηλαδή της ΠΑΙΔΕΙΑΣ) της φιλοξενούσας χώρας, μονο γκετοποίηση θα υπάρχει (όμως τι να περιμένει κανείς από ένα κόμμα που μετέτρεψε την Παιδεία σε …. “Κατάρτιση” ).
Αλλά τι θα γίνει με την θρησκεία?
Γιατί άλλο είναι να αναφέρεται κάποιος σε θρησκευόμενους διαφορετικών δογματων (ιδιας θρησκείας) και άλλο σε πιστούς άλλων θρησκειών και ιδιαίτερα όταν σ’ αυτές ο Αλλος στο βασικό Πιστεύω της θρησκείας αναφέρεται είτε σαν άπιστος (Ισλάμ) με λιγώτερα δικαιώματα κοσμικά, είτε σαν ΜΗ ανήκοντα σε “περιούσιο” λαό που έχει ειδικά συμβόλαιο με το θείο, είτε πολύ απλά να μην έχουν και κανένα πρόβλημα θρησκευτικών αναστολών στο να τον καθαρίσουν.
Στην διαφορετικότητα εκείνη, όμως, που είναι πυλώνας διαφορετικής μεταφυσικής άρα δραστικός συντελεστής κοινωνικής και πολιτικής αναφοράς, όλοι σιωπούν αιδημόνως.
Φίλτατε Δημήτρη, λες σε κάποιο σημείο:
“Ο Έλληνας διακρίνεται από μια αφοβία για τον θάνατο, επειδή υπαρξιακά είναι απλωμένος στους κοντινούς του ανθρώπους, η ύπαρξή του δεν τελειώνει στο τομάρι του. Είναι βαθιά ανήθικος, διότι η κοινωνική ηθική δεν τον αφορά και είναι φύσει απείθαρχος, διότι δεν πιστεύει στις αυθεντίες. Δεν πιστεύει ότι η δουλειά ανήκει στα ουσιώδη της ζωής, εκτός και γίνεται από μεράκι, έτσι είχε ανέκαθεν ανάγκη από άλλους να τον υποστηρίζουν στην καθημερινότητα, όπως δούλοι, είλωτες, ψυχοπαίδια ή μετανάστες, τους οποίους και παραδοσιακά αντιμετώπιζε χωρίς ταξικές ακρότητες”.
Λυπάμαι, αλλά διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως. Είμαι 45 ετών, γεννημένος και μεγαλωμένος κοντά στο κέντρο της Αθήνας, και έχω μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τον σύγχρονο Ελληνα. Ο Νέο-Νεοέλληνας που βλέπω εγώ δίπλα μου, τουλάχιστον από τη δεκαετία του ’80 και μετά, μπορεί υπαρξιακά να είναι απλωμένος στους κοντινούς του ανθρώπους, όμως σαφώς και η ύπαρξή του αρχίζει και τελειώνει στο τομάρι του. Αδιαφορεί πλήρως για τους γύρω του, δεν τον ενδιαφέρει ουδείς με τον οποίο δεν συναναστρέφεται άμεσα και κατ΄ επέκταση εμφανίζει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ του ελάχιστη -για να μην πω μηδενική- κοινωνική ευαισθησία (δες πώς και πού παρκάρει το αυτοκίνητό του, πώς ρυπαίνει παντού εκτός από το σπίτι του ή πώς δρα αδιαφορώντας αν ενοχλεί τον διπλανό του). Ακόμη, έχει την τάση να απαξιώνει αυτούς που τα κατάφεραν καλύτερα από τον ίδιο. Είτε είναι ο γείτονας είτε ένας άλλος λαός. Σου θυμίζω ατάκες κλισέ του Ελληναρά, όπως… Έλα ρε, τι να μου πει εμένα ο Άγγλος, ο Γάλλος, ο Γερμανός ή Όταν εμείς τους διδάσκαμε Πολιτισμό αυτοί ζούσαν στα δέντρα και στις σπηλιές. Και εκείνη τη στιγμή αρνείται να αναλογιστεί τι σχέση έχει σήμερα ο ίδιος με τον Πολιτισμό που δίδαξαν κάποτε κάποιοι, τους οποίους θέλει να θεωρεί προγόνους του.
Δεν πιστεύει ότι η δουλειά ανήκει στα ουσιώδη (όπως για παράδειγμα ο προτεσταντικός τρόπος ζωής), όχι από θέση, αλλά από οκνηρία ή για να είμαι πιο ακριβής γιατί έχει μάθει στις ευκολίες του, να ΜΗΝ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ, να μην κουράζεται. Βαριέται να μάθει. Γι’ αυτό και παρουσιάζει πολύ χαμηλό δείκτη διάθεσης για Παιδεία ή έστω για εκπαίδευση ή ακόμη και για εκμάθηση. Στη συντριπτική του πλειοψηφία ο σύγχρονος Έλληνας των ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ είναι ανάγωγος, απαίδευτος και δεν διαθέτει αισθητική, κάτι που εμφανίζεται σε όλες τις δραστηριότητές του, από τον τρόπο που χτίζει μια κατοικία έως την ουισκο-κατάνυξη σε σκυλάδικα.
Επίσης, ο ΕΘΙΣΜΟΣ του στην ευκολία εμφανίζεται και στην ομιλία του. Πλέον ο Νέο-Νεοέλληνας δεν μπορεί να αρθρώσει μια πρόταση, χωρίς τις λέξεις μαλ…, γαμ…, αρχ… και πάει λέγοντας. Διαθέτει επίσης απειροελάχιστο αίσθημα του καθήκοντος, από τις πιο σημαντικές περιπτώσεις, όπως είναι ο γιατρός, ο δάσκαλος, ο δικαστής ή ο αστυνομικός, έως τις πιο «ταπεινές» περιπτώσεις. Ας πούμε, ο εστιάτορας δεν θεωρεί ότι είναι καθήκον του να σερβίρει φρέσκο φαγητό.
Εσχάτως δε ο Νέο-Νεοέλληνας ξέμεινε και από ενδιαφέροντα, μάλλον κι αυτό από οκνηρία. Πλέον τα ενδιαφέροντα του Νέο-Νεοέλληνα εξαντλούνται στο ποδόσφαιρο, τη μόδα, το καψουροτράγουδο, τον στοιχηματισμό, το αυτοκίνητο και το κινητό του τηλέφωνο. Γι’ αυτό και το πεδίο των συζητήσεών του περιορίζεται πλέον στο ποδόσφαιρο και στις σχέσεις των δύο φύλλων (κι αυτό με τη λογική του… γκόμενος-γκόμενα). Ένας λαός λοιπόν ανάγωγος, απαίδευτος, φιλοτομαριστής, χωρίς αισθητικό κριτήριο, χωρίς αίσθηση καθήκοντος, αλλά και χωρίς ενδιαφέροντα. Και με όλα αυτά να εμφανίζει και ένα αίσθημα υπεροχής όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη του…
ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΦΟΜΟΙΩΣΕΙ ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ. Αντίθετα, θα είναι πάντα επιρρεπής στις ξένες επιρροές ή σε ό,τι μεταφέρεται στον τόπο του μέσω των μεταναστών, οι οποίοι με τη σειρά τους βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και δρουν ανάλογα.
Στις ΗΠΑ, όπου τους τελευταίους αιώνες σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος μετανάστευσης στον κόσμο, ο μέσος Αμερικανός (πρώην μετανάστης ή απόγονος μεταναστών), νιώθει ευγνώμων γι’ αυτή τη χώρα. Βρες μου εσύ έναν μετανάστη στην Ελλάδα που να αισθάνεται έτσι. Και δεν φταίει ο ίδιος γι’ αυτό. Φταίει ο τρόπος που έχτισε ο Νέο-Νεοέλληνας τη ζωή του και τη συμπεριφορά του.
Προσωπικά αδιαφορώ πλήρως για το Νομοσχέδιο, όχι γιατί δεν με αφορά, αλλά… Πρώτον, σαφώς και το Μεταναστευτικό είναι σημαντικότερο από το Οικονομικό, όμως το Νομοσχέδιο γίνεται καθαρά για οικονομικούς και ασφαλιστικούς λόγους και όχι γιατί ξαφνικά ως Κράτος ή ως Πολιτεία αποφασίσαμε να προβληματιστούμε και να συζητήσουμε πάνω στην πραγματικότητα που βιώνουμε και στη συνέχεια να σπάσουμε το κεφάλι μας να βρούμε τη ρίζα και τη λύση. Οπότε σε βάθος χρόνου ό,τι κι αν γίνει σήμερα θα έχει πολύ προσωρινό χαρακτήρα (κι ό,τι γίνεται έτσι έχει σχεδόν πάντα αρνητικές προεκτάσεις). Και δεύτερον, γιατί είτε γίνει δημοψήφισμα είτε δεν γίνει, είτε ψηφιστεί το Νομοσχέδιο είτε δεν ψηφιστεί, είτε αναβληθεί για λίγο είτε επ’ αόριστον, ο Νέο-Νεοέλληνας με τη στάση του κάνει τα πάντα για την αυτοκατάργησή του.
Καλός ο Περικλής, καλός ο Καρακάλας, ο Μακρυγιάννης, ο Μίκης Θεοδωράκης και όποιον άλλο επικαλέστηκες εσύ ή οι σχολιαστές που ακολούθησαν, όμως στην προκειμένη περίπτωση οποιαδήποτε αναφορά στο παρελθόν είναι εκ των πραγμάτων λανθασμένη. Η ιστορία μας διδάσκει γι’ αυτό που ακολουθεί, όμως τώρα εδώ το πρόβλημα είναι ο Νέο-Νεοέλληνας και όχι το Μεταναστευτικό. Δεν φταίνε αυτοί που έρχονται, φταίνε αυτοί που είναι ήδη εδώ και έχουν διαμορφώσει τις συνθήκες. Κοινώς για την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ μας και ό,τι αυτό συνεπάγεται γύρω από τους μετανάστες, φταίει ο λαός μας. Για τους κινδύνους που θέτει ο καθένας γύρω από τους μετανάστες φταίει πρώτα ο λαός μας. Κι αν όντως κινδυνεύει το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, φυλετικά, πολιτιστικά ή γεωπολιτικά, πάλι φταίει ο λαός μας. Ένας λαός που κάποτε ήταν χαρισματικός και τώρα είναι… Άντε να μην το πω!
Κι επειδή Νομοσχέδιο για τους Νέο-Νεοέλληνες ποτέ δεν θα υπάρξει, άρα ό,τι Νομοσχέδιο κι αν γίνει για τους μετανάστες, ελάχιστη σημασία θα έχει!
Αγαπητέ Δημήτρη:
Σχετικά με τις αρχικές αναφορές σου στον όρο “δικαίωμα” (όρος-πιπίλα στην συγκεχυμένη μετα-νεωτερική εποχή μας) σου συνιστώ να διαβάσεις με υπομονή το βιβλίο του καηθγητού κ.Γιανναρά: “Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ”.
Ο ζωτικός χώρος, αδιάφορο ποιάς επινόησης χαίρει, είναι ένα άκρως αληθινό χαρακτηριστικό των εμβίων όντων, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι.
Το “πολιτιστικά ανεκτική Οθωμανική Αυτοκρατορία”, φαντάζομαι ότι αποτελεί απλά άκομψο χιούμορ…
Η ουσία είναι μία: Υφιστάμεθα εποικισμό, κανένας δεν μας ζήτησε την άδειά μας για αυτό καίτοι “κυριάρχος λαός”, και άρα εμείς, ένα έθνος σε πολιτιστική και δημογραφική κρίση, συνεπεία του κατακλυστικού εποικισμού υφίσταται πια πολιτιστική και δημογραφική γενοκτονία.
Τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα, και θεωρίες των “γραμματιζούμενων”, για να θολώνουν τα νερά. Όταν η πατρίδα σου υφίσταται εισβολή, δεν στρώνεις κόκκινο χαλί στους κατακτητές.
Δυστυχώς ημιμαθείς ηλίθιοι μαθητευόμενοι μάγοι παίζουν με τις θεωρίες τους το μέλλον της πατρίδας μας σε ρωσική ρουλέτα. Και εμείς καθόμαστε και το χάφτουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα!
Όμως, αφού επιμένεις να το βλέπεις “γεωπολιτικά”, μαζί σου κι εγώ, για να διαπιστώσω ότι όλοι οι εθνικισμοί είναι καλοί και καλοδεχούμενοι (αλβανικός, μακεδονικός, τουρκικός, βουλγαρικός, ταλιμπανκός, αραβικός, κλπ κλπ κλπ) πλήν ενός (καλά το κατάλαβες) του Ελληνικού. Άρα υπάρχει πονηριά από πίσω, και να μην μας θεωρούνε κορόιδα, ότι τάχα δεν καταλαβαίνουμε.
Κατά τα λοιπά, δεν διαφωνώ και πολύ με το άρθρο σου…
Η ιθαγένεια ΔΕΝ απονέμεται γιατί αφορά το γένος του καθενός (όλοι έχουν καταγωγή). Αρα ψεύδονται όσοι μιλούν για ιθαγένεια ενώ εννοούν υπηκοότητα. Όσον αφορά την υπηκοότητα υπάρχουν νόμοι που μας καλύπτουν και οι οποίοι πρέπει να γίνουν αυστηρότεροι επειδή είμαστε η πύλη εισόδου της Ευρώπης.
Με βάση την ερμηνεία του Γιωργάκη για την υπηκοότητα/ιθαγένεια τότε ίδιος είναι Αμερικανός και μας κοροϊδεύει.
ΑΝ η ψωροελίτ που μας κυβερνά επιμείνει αυταρχικά να επιβάλλει το εθνοκτόνο νομοσχέδιο για την εύκολη απόδοση ιθαγένειας σε αλλογενείς, τότε είναι αντισυνταγματική και σφετερίζεται την λαϊκή κυριαρχία. Σε αυτή την περίπτωση ο Ελληνικός λαός πρέπει να επικαλεσθεί το άρθρο 120 του συντάγματος και να κανει φορολογική αντίσταση (μη καταβολή φόρου στην παράνομη κυβέρνηση)
Το ζήτημα είναι απλό οι εισηγητές του νομοσχεδίου και αυτοί που θα το επιβάλλουν είναι καθάρματα (με την αρχαία έννοια) και πρέπει να αντιμετωπισθούν με τον ανάλογο τρόπο.
Στην αρχαία Ελλάδα καθάρματα ήταν κακοποιοί που τους επέλεγαν για να σηκώσουν το μίασμα της πόλης και μετά του εξόριζαν για πάντα!!
Το ίδιο πρέπει να γίνεται και σήμερα ΔΕΝ έχουν θέση τα καθάρματα ανάμεσά μας πρέπει να διωχθούν απο την Ελλάδα αμέσως.
Imago δεν είμαι ιστορικός και δεν θα μπω σε ιστορικές συζητήσεις, φυσικά έχω άποψη σε όσα έχω διαβάσει αλλά δεν θεωρώ ότι μπορώ έγκυρα να την υποστηρίξω. Απλά όπου λέω βλακείες να με συγχωρείς.
Όσον αφορά τον πολιτισμό και την πολιτική, φυσικά και μπορεί να είναι ανεξάρτητα. Αν πολιτισμός είναι ο τρόπος ζωής και πολιτική η ενασχόληση με τα κοινά, τότε μπορεί να ταυτίζονται (Πόλις) ή και να μην εφάπτονται καν παραμένοντας στην ιδιοκτησία κάποιου (αυταρχικά πολιτεύματα) ή κάποιων (όπως σήμερα).
Ανώνυμε του 2ου σχολίου αν στο Αντίβαρο υπήρχε μόνο μια άποψη από τον κάθε προβληματισμό δεν θα το διαβάζαμε και δεν θα γράφαμε ούτε εγώ ούτε εσύ. Έχω την εντύπωση ότι το μόνο κριτήριο των εκτιθέμενων απόψεων είναι η καλοπιστία τους. Φυσικά κάθε βήμα έκφρασης έχει την ιστορία του και τους ανθρώπους που την έχουν διαμορφώσει και τους έχει διαμορφώσει αντίστοιχα, οπότε κάποιες ιδεολογικές προτιμήσεις έχουν αναπόφευκτα δημιουργηθεί, αυτό δεν είναι κακό είναι απλά αναπόφευκτο και όπου δεν το βρίσκω διαισθάνομαι υποκρισία και είμαι επιφυλακτικός.
Netakia έχεις απόλυτο δίκιο. Ο πολιτισμός μας βλέπει τον άνθρωπο ως οικονομική μονάδα. Είμαστε όμως πολύ μικροί για να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε ένα παγκοσμιοποιημένο πλέον τρόπο ζωής χωρίς να χαθούμε στην πορεία. Αυτό που θεωρώ εφικτό είναι να προσπαθήσουμε στα πλαίσια της ΕΕ να πείσουμε για μια συνολική ευρωπαϊκή προσπάθεια.
Ανδρέα Στ. στόχος του άρθρου μου ήταν μια συζήτηση επί της αρχής του νομοσχεδίου. Μια ανάλυση των θετικών και αρνητικών της απόδοσης ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες. Οι προϋποθέσεις απόδοσης αυτής τις ιθαγένειας φυσικά είναι το δεύτερο σημαντικό θέμα το οποίο δεν μπορεί επιτυχώς να τεθεί αν δεν έχει συμφωνηθεί ή απλά ξεκαθαρισθεί το γιατί είναι καλό ή κακό για μας. Το να συζητάμε τα επί μέρους χωρίς να συζητάμε επί της αρχής υποκρύπτει φοβίες. Για την τωρινή κατάσταση της εκπαίδευσης δίκιο έχεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκλείσουμε μια αλλαγή της και την ανάδειξή της στο μέλλον σε εργαλείο πολιτιστικής αφομοίωσης.
ΟΜΙΚΡΟΝ ΓΙΩΤΑ στο άρθρο μου υποστηρίζω την υπό προϋποθέσεις απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες απλά και μόνο από εθνικό γεωπολιτικό συμφέρον λόγω δημογραφικού. Τα περί ανθρωπισμού επιχειρήματα ή τα νομικίστικα επιχειρήματα τα θεωρώ ανόητα.
Λάμπρο Προδομένε Έλληνα, δεν υπάρχει κανένας Νόμος ή απόφαση στην Ζωή που να μην ενέχει τόσους κινδύνους όσες και ευκαιρίες. Η αντίφαση αυτή δεν αποτελεί μέρος των επιχειρημάτων μου αλλά της ίδιας της ζωής.
Η ιστορία έχει πολλές αναγνώσεις και ερμηνείες και σε καμιά περίπτωση η δική μου ερμηνεία δεν έχει κάποιο προβάδισμα της δικής σου. Μπορεί να έχεις εσύ δίκιο. Σε κάθε περίπτωση όμως θεωρώ ότι βαδίζουμε ως ανθρωπότητα σε παρθένα εδάφη και οι ιστορικοί εθνικοί χάρτες δεν αποτελούν αξιόπιστους συμβούλους. Πρέπει να ξανασκεφτούμε το ποιοι είμαστε και που πάμε χωρίς ιστορικές δεσμεύσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Και σύντομα…
Phedia ωραία τα λες. Η μεθοδολογική σου προσέγγιση θα μας οδηγήσει στην ανεύρεση των ορθών προϋποθέσεων απόδοσης ιθαγένειας στους σωστούς μετανάστες. Φυσικά όπως έγραψα και σε προηγούμενα σχόλια τα ερωτήματα αναζήτησης αυτών των προϋποθέσεων δεν μπορεί να είναι ποτέ ανθρωπιστικά ή νομικίστικα παρά μόνο με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Πριν όμως την αναζήτηση των προϋποθέσεων πρέπει να σιγουρευτούμε επί της αρχής του νομοσχεδίου. Σε αυτό προσπάθησα να συνεισφέρω με το άρθρο μου.
Kakarelidi η γκετοποίηση είναι απευκταία. Ορθά το θέτεις ως κίνδυνο. Τώρα όσον αφορά την θρησκεία, φοβάμαι ότι προς τα εκεί που πάμε δεν μπορεί να έχει την θέση που είχε στο παρελθόν στην σχέση της με την πολιτεία. Θα πρέπει να το ξαναδούμε το θέμα…
Δημήτρη Β. ανέλυσες μια χαρά την νεοελληνική παθογένεια.: την μετατροπή της ελληνικότητας από Γνησιότητα σε Ιδεολογία. Και σωστά προβληματίζεσαι στο αν μπορούμε να αφομοιώσουμε όντως τους μετανάστες. Από τους μετανάστες όμως που βλέπω, έχω την εντύπωση, ότι θέλουν να αφομοιωθούν, ίσως αυτό μας σώσει, αλλιώς…
ΥΓ Ο Καρακάλας μάλλον Ρωμαίος ήταν. Αν μας διαβάζει κάποιος Ιστορικός να μας το επιβεβαιώσει.
Ανώνυμε την «ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ» του Γιανναρά την έχω διαβάσει και μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλο βιβλίο του διότι ως νομικός που είμαι για μένα ήταν υπαρξιακά τα ερωτήματα που έθετε. Εν συντομία, θα σου πω ότι η θεωρία του Γιανναρά για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όπως και η Χριστιανική Θεολογία του δεν ανήκουν στον κόσμο τούτο αλλά στον κόσμο των πλατωνικών ιδεών. Μπορεί να αποτελέσουν αστείρευτη πηγή άντλησης κοινωνικών οραμάτων αλλά επ’ ουδενί περιγραφή κάποιας πραγματικότητας. Η πολιτική μας ζωή χωρίς Ανθρώπινα Δικαιώματα θα ήταν μια κόλαση, όπως ήταν η ζωή αυτών που τα εφηύραν πριν τα εφεύρουν. Η γιανναρική Χριστιανική Θεολογία πάλι αγαλιάζει την ψυχή αλλά δεν την έχω δει να βιώνεται πουθενά. Άρα οι θέσεις αυτές είτε έρχονται από το μακρύ παρελθόν είτε από απώτατο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το Παρόν μπορεί να το επηρεάσει μόνο ότι δεν ανήκει σε αυτό.
Πάνο τα καθάρματα, όπως λες, εμείς τα εκλέγουμε, δεν τα εκλέγουν ούτε οι Τούρκοι ούτε οι Αμερικανοί. Άρα πρέπει πριν κάνουμε την φορολογική αντίσταση που προτείνεις, προτείνω να είμαστε προσεκτικότεροι με την ψήφο μας.
Αγαπητέ Δημήτρη το άρθρο σου, πάντα ενδιαφέρον, αφορά ένα θέμα που είναι ξεκάθαρο οτι διχάζει.
Θα συμφωνήσω με τη πλειοψηφία των ανωτέρω σχολίων (ιδίως του Φειδία) με την διευκρίνηση οτι δεν σκέφτομαι να αποδείξω κάτι, να πείσω ουδέναν και αναγνωρίζοντας την καλή προαίρεση των λόγων σου, όπως επίσης και την ύπαρξη μεταναστών που πληρούν βασικές προυποθέσεις (όρος συζητήσιμος)για την απόκτηση της ελληνικής ..ταυτότητας.
Είμαι όμως αντίθετη στο νομοσχέδιο και σε κάθε προσπάθεια σκόπιμη ή μη ..αποελληνοποίησης και στέρησης κάθε ελπίδας ανόρθωσης, σε κάθε επίπεδο, της ελληνικότητας -με όλες τις έννοιες μέσα : κοινωνίας, οικονομίας, ιστορίας, πολιτισμού, επιβίωσης και ακμής, γλώσσας και παιδείας, εργασίας, συνείδησης..
Σε κάθε περίπτωση προέχει, όλης αυτής της συζήτησης και ανταλλαγής επιχειρημάτων, να υπάρχει δυνατό -και αναγνωρισμένο και απο τους ίδιους του τους πολίτες- ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.
Μαριέττα Δρίβα η δική σου θέση είναι λίγο πολύ η θέση της πλειοψηφίας στην Ελλάδα. Γι’ αυτό θεωρώ σημαντικό πριν ασχοληθούμε με τα επί μέρους του νομοσχεδίου να συζητήσουμε επί της αρχής του, δηλαδή αν πρέπει ή όχι να ελληνοποιούμαι ξένους.
Imago επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι να εξελιχθούν πολιτικά, κάποιοι προτιμάνε την ησυχία τους και μια ευημερούσα καθημερινότητα.
“Imago επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι να εξελιχθούν πολιτικά, κάποιοι προτιμάνε την ησυχία τους και μια ευημερούσα καθημερινότητα.”
όσοι προτιμάνε απλά την ησυχία τους (δηλαδή ιδιωτεύουν), ή είναι σε θέση να εξασφαλίσουνε μόνοι των και χωρίς την συνδρομή της κοινωνίας (δηλ. του κράτους) την “ευημερούσα καθημερινότητα” ή ανόητοι όταν διαμαρτύρονται για την δυσλειτουργία του κράτους το οποίο ταυτόχρονα δεν τους αφορά!
Δημήτρη, κάτι ακόμη σε σχέση με το βιβλίο του Γιανναρά που αναφέρθηκε.
Έγραψες: «Η πολιτική μας ζωή χωρίς Ανθρώπινα Δικαιώματα θα ήταν μια κόλαση, όπως ήταν η ζωή αυτών που τα εφηύραν πριν τα εφεύρουν»
Αυτό είναι δυνατόν να οδηγήσει σε παρερμηνείες για το νόημα που ήθελε να δώσει ο Γιανναράς. Αν θυμάμαι καλά, ισχυρίζεται ότι το «επίτευγμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (δηλαδή το αποδέχεται ως επίτευγμα) είναι επίτευγμα «προ-πολιτικό». Συνεπώς, όταν ενσωματώνεις την «πολιτική ζωή» με την «κόλαση» (πριν ή χωρίς τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τότε διαστέλλεις την ερμηνεία του Γιανναρά.
Με το επίθετο «προ-πολιτικός», ο Γιανναράς εννοεί τη ζωή _πριν_ τη δόμησή της γύρω από την «πόλιν».
Άρα, το επίτευγμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν αποτέλεσμα (ή φρένο ή υποκατάστατο ή ό,τι άλλο θέλετε) της απώλειας του πολιτισμού της πόλεως, η επίτευξη του οποίου ήτανε σαφώς μεγαλύτερο κατόρθωμα από τα «ανθρώπινα δικαιώματα».
Ανδρέας.
Όταν θεσπίζονται δικαιώματα επειδή εκφράζουνε μια κοινωνία, τότε αυτά είναι πολιτικά.
Όταν αντιθέτως θεσπίζονται “για να” εκφράσουνε μια κοινωνία, τότε είναι προ-πολιτικά, γιατί είναι σαφές ότι στην πρώτη περίπτωση εκφράζουνε μια πολιτική κοινωνία ελέυθερων πολιτών, ενώ στην δεύτερη εισάγουνε εξωτερικά στοιχεία σε μια κοινωνία, οπότε η τελευταία σε καμία περίπτωση δεν είναι ελεύθερη, τουλάχιστο όχι πλέον του μέτρου το οποίο εισάγεται μέσω του εξωτερικού στοιχείου.
Tα ανθρωπινα δικαιωματα απαντουν στις αναγκες της αστικοποιησης γιατι πλεον η αμεση δημοκρατια ειναι δυσχερης σε μεγαλα πολεοδομικα συγκροτηματα. Και βεβαια γεννηθηκαν απο την αναγκη προστασιας απο την αυθαιρεσια κληρου και φεουδαρχιας που ταλαιπωρουσαν τους ανθρωπους της μεσαιωνικης Δυσης.
Εν συντομία, το Ανθρώπινο Δικαίωμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά το Μέσο για την διατήρηση ή την διεύρυνση των Ελευθεριών που απονέμονται από το Κράτος. Το Κράτος αυτό δεν εφάπτεται με την Κοινωνία (Προ-πολιτική κατάσταση αλά Γιανναρά). Για παράδειγμα, διαδηλώνουμε για το Ασφαλιστικό, δικαίωμα του Συναθροίζεσθαι, μα αν αποφασίζαμε εμείς για το ασφαλιστικό σε μια Εκκλησία του Δήμου, δεν θα είχε νόημα η ύπαρξη αυτού του δικαιώματος που μας επιτρέπει να διαδηλώνουμε. Να διαδηλώσουμε κατά ποιού; του εαυτού μας; Η ύπαρξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχεδόν εγγυάται θεσμικά την Πολιτική Ανελευθερία του καθεστώτος που τα στηρίζει. Αν όμως ζεις σε τέτοιου είδους προ-πολιτική κοινωνία αυτά τα δικαιώματα είναι η μόνη σου άμυνα απέναντι στην αυθαιρεσία της όποιας Εξουσίας. Γι’ αυτό τώρα, στην πραγματικότητα που ζούμε, μας είναι απαραίτητα.
Επισκέπτη δεν πιστεύω ότι η Άμεση Δημοκρατία είναι δυσχερής στις σύγχρονες μεγαλούπολεις. Η τεχνολογία έχει την απάντηση σε όποια τεχνικά προβλήματα προκαλούν οι υπερπληθυσμοί. Θα αποδεχόμουν όμως ότι ο κόσμος δεν έχει σχετικό αίτημα περισσότερης Δημοκρατίας, η πλειονότητα πλέον είναι Ιδιώτες. Οφείλουμε να αναζητήσουμε το Αντίβαρο σε αυτήν την Ιδιωτία…
Οι “ελληνοποιήσεις”, απλώς θα ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου. Όποιος θέλει ένα ευρωπαϊκό διαβατήριο, θα έρχεται να το πάρει στην Ελλάδα, διότι εκεί τα δίνουν ευκολότερα. Έτσι η Ελλάδα θα γεμίσει λαθρομετανάστες, οι οποίοι, αντί να απελαθούν, θα περιμένουν την πολιτογράφηση.
Ούτω πως, επιτυγχάνεται και ο στόχος των Τούρκων, που τον είχε ήδη καθαρά πει ο Τουργκούτ Οζάλ την δεκαετία του ’90: “Δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με την Ελλάδα. Μερικά εκατομμύρια θα τους στείλουμε απέναντι και τελειώσαμε μ’ αυτούς”. Όντως, έτσι φαίνεται να είναι.
Αγαπητέ Δημήτρη,
Δεν θα σχολιάσω το πολιτικό δικαίωμα στο Λάθος, το ποιο είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της δημοκρατίας ή το πως η Ελλάδα έχασε την ιστορική ευκαιρία να επικρατήσει στον τότε γνωστό κόσμο. Δεν θα σχολιάσω επίσης το γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να συγκριθεί οικονομικά με καμία άλλη Ευρωπαϊκή πόλη και εάν το Μεταναστευτικό είναι σημαντικότερο από το Οικονομικό (κάτι που σίγουρα θα το ήθελε η Κυβέρνηση για να καλύψει την διεθνή ξεφτίλα μας). Και αυτό γιατί νομίζω ότι είναι εντελώς άσχετα με το θέμα μας, που εάν δεν κάνω λάθος είναι το μεταναστευτικό
Θίγεις πολλά θέματα μαζί και το μεταναστευτικό από μόνο του είναι αρκετά μεγάλο. Θα ήθελα όμως πολύ γρήγορα να κάνω τις εξής παρατηρήσεις.
Κατά την προσωπική μου άποψη το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν έχει να κάνει τίποτα με το δικαίωμα ψήφου και την ελληνική ιθαγένεια. Αντιθέτως μάλιστα θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα “προσκαλώντας” και άλλους στην χώρα μας, παράνομους και νόμιμους, ή μήπως πιστεύεις ότι δεν υπάρχουν επιτήδειοι που μπορούν με πλαστά χαρτιά να νομιμοποιήσουν έν μία νυκτί τους παράνομους αλλοδαπούς? Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν προσπαθεί να λύσει το μεταναστευτικό, όχι μόνο δεν έχει πρόγραμμα ή δεν ενδιαφέρεται να το λύσει, βροντοφωνάζει ότι χρειάζεται ψήφους και θα δώσει το δικαίωμα δε όσους το ζητήσουν για να την ψηφίσουν. Εάν πραγματικά ήθελε να ασχοληθεί με το μεταναστευτικό θα φύλαγε καλύτερα τα σύνορα και θα φρόντισε να απελάσει τους παράνομους μετανάστες και μετά να ζητήσει από τον Ελληνικό λαό συμπαράστασή και κατανόηση. Ο παππούς στην Πλατεία Αμερικής που κλείνεται στο σπίτι του όταν βραδιάζει δεν ξεχωρίζει τον νόμιμο από τον παράνομο μετανάστη Βλέπει απλώς κάποιον που χθες δεν ήταν εκεί και ευθύνεται για την αλλαγή της καθημερινής του ζωής.
Είναι πολύ “ενδιαφέρουσα” η άποψη του ότι το δημογραφικό μπορεί να λυθεί, αντί με την πραγματική επιδότηση του πολύτεκνου, με την ενσωμάτωση άλλων λαών!!! Έχω ζήσει χρόνια στην Αμερική και υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος λόγος που ο κάθε Εβραίος αγοράζει φορτηγάκι για να χωρέσει τα ΄τουλάχιστον 4 παιδιά του …. επιδοτείται από το κράτος (του Ισραήλ, της Αμερικής δεν έχει σημασία στην παρούσα συζήτηση).
Τελειώνοντας θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω τίποτα με τον μετανάστη. Τα έχω όμως με τους πολιτικούς που για ακόμα μία φορά με θεωρούν ηλίθιο και προσπαθούν όπως πάντα να αποκτήσουν περισσοτέρους ψήφους για να παραμείνουν στην εξουσία. Το θέμα με το νομοσχέδιο δεν είναι μεταναστευτικό, είναι πολιτικό.
Επισκέπτη ακριβώς αυτά που αναφέρεις φοβάμαι, θέλω πριν έλθουν αυτοί με τους δικούς τους όρους να γεμίσουν την Ελλάδα να την γεμίσουμε εμείς με τους δικούς μας όρους και προϋποθέσεις…
Στέφανε Δ. σαφώς υποστηρίζω μια πολύ σκληρή μεταναστευτική πολιτική που θα εμποδίζει νέους εισερχόμενους μετανάστες πάσει θυσία. Μακριά από εμένα οποιαδήποτε “ανθρωπιστική” αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων. Από την άλλη πάλι αναγνωρίζω ότι αποκλείεται να λυθεί το δημογραφικό μας πρόβλημα μόνο από Έλληνες. Φυσικά θα προτιμούσα Έλληνες για να το λύσω αλλά δεν γίνεται. Οι Έλληνες λόγω της τριφυλής ζωής αντιμετωπίζουν με φόβο το μέλλον. Παρατήρησε να δεις την συσχέτηση μεταξύ της αύξησης του κατά κεφαλήν εισοδήματος της Ελλάδας και της μοίωσης των γεννήσεων. Δυστυχώς δεν βλέπω άλλο τρόπο από τους αλλοδαπούς. Αλλιώς αυτοκτονούμε. Ίσως και αυτό να θέλουμε…
Ο ΓΑΠ είναι μεγαλοφυία. Με το να δώσει την υπηκοότητα σε εκατομμύρια μουσουλμάνους εποίκους λύνει τα προβλήματα της Ελλάδος: 1)Λύνει το δημογραφικό με την μεγάλη γεννητικότητα των νέων κατοίκων 2)Λύνει το οικονομικό πρόβλημα γιατί νε την Σαρία θα απολυθούν όλες οι εργαζόμενες γυναίκες, μεγάλη οικονομία για το δημόσιο 3)θα ικανοποιήσει τις σεξουλικές ορέξεις των ανδρών με τα χαρέμια 4)τα φτηνά μεροκάματα θα φέρουν πολλές εταιρείες εντάσεως εργασίας στη χώρα μας 5)οι διεφθαρμένοι πολιτικοί θα αντικατασταθούν απο ικανή στρατιωτική διοίκηση όπως στο Πακιστάν 5)δεν θα υπάρχουν κλοπές και βία, επειδή αυτά δεν επιτρέπονται σε μιά μουσουλμανική χώρα 6)θα έχει περισσότερους στρατιώτες 8)θα έχει στενές σχέσεις συνεργασίας με το Πακιστάν (180 εκ.) και τις ισλαμικές χώρες 4) Δεν θα έχει πιά εθνικά προβλήματα
Όλα αυτά μπορούν να γίνουν απλά με μικρό τίμημα να γίνουμε μουσουλμάνοι προδίδοντας το έθνος μας, την θρησκεία και τον πολιτισμό μας
Ο Γραικύλος
“να την γεμίσουμε εμείς με τους δικούς μας όρους και προϋποθέσεις…”
Δηλαδή, πρέπει η Ελλάδα να γεμίσει με λαθρομετανάστες άρον-άρον; Δεν το καταλαβαίνω. Και πότε … “γεμίζει” η Ελλάδα; Πόσο χώρο έχει;
Στο “Στέφανο Δ.” γράφετε: “Οι Έλληνες λόγω της τριφυλής ζωής αντιμετωπίζουν με φόβο το μέλλον. ” Τρυφηλή ζωή; Λόγω … “τρυφηλότητας” δεν κάνουν οι Έλληνες παιδιά, ή λόγω φτώχειας; Πού ζείτε, κύριε;
“Δυστυχώς δεν βλέπω άλλο τρόπο από τους αλλοδαπούς. Αλλιώς αυτοκτονούμε.” Γιατί, με τους αλλοδαπούς τι κάνουμε; Δεν αυτοκτονούμε, αφού οικειοθελώς σκοτώνουμε το έθνος μας; Είναι δυνατόν να θεωρείται λύση του δημογραφικού της Ελλάδας η πλήρωση του κενού με λαθρομετανάστες, εκ των υστέρων νομιμοποιημένων και πολιτογραφημένων;
Λυπούμαι, αδυνατώ να παρακολουθήσω την “λογική” σας.
Τεύκτρε Γραικύλε, ναι υπάρχουν κίνδυνοι σε μια μαζική απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ μια πολιτική risk free.
Επισκέπτη, έχουμε τα περισσότερα χρήματα που είχαμε ποτέ στην ιστορία μας. Οι αριθμοί δυστυχώς είναι σαφείς: το 1974 το κατακεφαλήν ΑΕΠ ήταν 3.000$ και το 2009 35.000$. Σε 35 χρόνια υπερδεκαπλασιάστηκε το εισόδημά μας. Αν αυτό δεν είναι τρυφηλή ζωή, τι είναι; Πήξαμε στα σπίτια στα αυτοκίνητα και στα ανόητα καταναλωτικά αγαθά.
Τέλος για μένα η Ελληνικότητα δεν είναι Πολιτική Ιδεολογία αλλά Άθλημα Γνησιότητας. Όποιος μπορεί να αντεπεξέλθει στο άθλημα είναι καλοδεχούμενος.
Και το κόστος ζωής παρέμεινε σταθερό;
“Πήξαμε στα σπίτια στα αυτοκίνητα και στα ανόητα καταναλωτικά αγαθά.”
Μερικοί όντως πήξατε. Οι άλλοι; Ο μισθωτός των € 1000/μηνιαίως; Όντως η Ελληνικότητα είναι Άθλημα Γνησιότητας, γι αυτό κι εγώ επιμένω να παραμείνουμε Έλληνες. Εγώ θα αγωνιστώ τον αγώνα τον καλό, ώστε να έχω την συνείδησή μου ήσυχη, ότι δεν θα παραδώσω στα παιδιά μου κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που μου παρέδωσαν οι πρόγονοί μου και που για να μου το παραδώσουν, έχυσαν πολύ ιδρώτα και αίμα. Θα αγωνιστώ να τους παραδώσω Ελλάδα και όχι “Μπουρδιστάν”, όπως λέει ο Ζουράρις.
Οι άλλοι κάνετε ό,τι θέλετε.
αξιότιμε κε. Επισκέπτη,
ο αριθμός 1000 ο οποίος αναφέρεται από εσάς σε σχέση με το μηνιάτικο του μισθωτού, είναι ένα απόλυτο μέγεθος.
Μπορείτε να μου δώσετε ένα μέτρο σύγκρισης για να φθάσω και εγώ στο ίδιο συμπέρασμα μαζί σας?
Απο τοσο που εχουμε αθληθει στην Γνησιοτητα επρεπε να εχουμε γεμισει πρωταθληματα ΙΣΟ 9002
“ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ τώρα για να μην γίνουμε Νιγηρία (350 νεκροί σήμερα απο επιθέσεις ισλαμιστών σε γειτονιές χριστιανών με σκοπό την ίδρυση τεμένους)”
Λάμπρο, για την αποκατάσταση της αλήθειας, οι Χριστιανοί επιτέθηκαν στους Μουσουλμάνους. Λίγο περισσότερη προσοχή γιατί μπορεί να εκληφθεί και ως προπαγάνδα.
Το σχόλιό μου σχετικά με τα οφέλη απο την απόδοση της ιθαγένειας στους μουσουλμάνους ήταν άκρως ειρωνικό για τις προθέσεις της κυβέρνησης. Φυσικά και ΔΕΝ προτείνω κάτι τέτοιο αλλά κάνω μια προβολή στο μέλλον των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής.
Όσον αφορά τους ανεκτικούς μουσουλμάνους έχω να επισημάνω ότι οι ψευτοφιλάνθρωπη ΔΕΝ διαμαρτυρήθηκαν για την σφαγή σε εκκλησία των κοπτών χριστιανών στην Αίγυπτο (πριν απο λόγες ημέρες) ‘Εγινε μάλιστα και καθιστική συγκέντρωση στο σύνταγμα την περασμένη Πέμπτη για να διαμαρτυρηθούν οι εδώ κόπτες εναντίον του ρατσισμού και της τρομοκρατίας στην μουσουλμανική Αίγυπτο. Όσον αφορά μία απάντησή σας κ. Ζιαμπάρα σε προηγούμενο σχόλιο αναγνώστη για την ερμηνεία της ιστορίας έχω να τονίσω ότι είναι μία και αντικειμενική βασιζόμενη σε γεγονότα. Μην ξεχνάτε ότι πριν απο δύο χρόνια ξεσηκώθηκε όλη η Ελλάδα εναντίον της Ρεπούση για την υποκειμενική οπτική γωνία απο την οποία ξανάγραφε την ιστορία. Το ζήτημα του ποιοί είμαστε ΔΕν ιφίσταται για τους Έλληνες ΔΕΝ έχουν κρίσει ταυτότητας αλλά προσπαθούν να τους την επιβάλλουν μεσω των προπαγανδιστικών βιβλίων τύπου Ρεπούση και Δραγώνα (έγραψε βιβλίο με τίτλο τι είναι πατρίδα).
Αν δεν γνωρίζουν οι κυράδες με τα υπο αμφισβήτηση προσόντα για το τι είναι πατρίδα ας κάνουμε έναν ανοικτό διάλογο να τους εξηγήσω. Τα περί παρθένων εδαφών που θα βαδίσει η ανθρωπότητα είναι πομφόλυγες και να γνωρίζεις ότι η εξέλιξη της ιστορίας ΔΕΝ είναι γραμμική και θα μπορούσε να μας έλθει κάλιστα ένας άγριος βάρβαρος μεσαίωνας, τον οποίο εκπροσωπεί το ισλάμ!!
Τεύκτρε είναι κατανοητή η θέση σου
Δεν καταλαβαίνω τι “μέτρο σύγκρισης” εννοείς; Ενδεικτικά ανέφερα τα € 1000/μήνα ως εισόδημα, το οποίο είναι … “αρκετά υψηλό”, για να αντικρούσω τα ανυπόστατα που γράφει ο αρθρογράφος σχετικά με τον δήθεν πλούτο των Ελλήνων.
Τα ερωτήματα (θα έπρεπε να) είναι:
α) Πόσοι εργάζονται σήμερα στην Ελλάδα και πόσοι εξ αυτών πληρώνονται € 1000/μήνα. Έχει καθόλου ιδέα πόσοι εργάζονται για πολύ λιγότερα χρήματα, χωρίς ωράριο και ανασφάλιστοι; Προφανώς όχι, διότι αμφιβάλλω αν έχει πλησιάσει λαϊκά στρώματα.
β) Όταν αναφέρουμε κατά κεφαλήν εισόδημα, αυτό δεν λέει τίποτε από μόνο του, αν δεν εξεταστεί μαζί η κατανομή του και το κόστος ζωής, δηλαδή η αγοραστική αξία του χρήματος.
γ) Αν εννοείς “μέτρο σύγκρισης” το πόσο μπορεί να αμείβεται ο εργαζόμενος σε άλλες χώρες, αυτό δεν θα βοηθήσει αν δεν ξέρουμε κι εκεί το ποσοστό ανεργίας και το κόστος ζωής.
Για να μην χαθεί ο ειρμός, συμπληρώνω ότι ο λόγος ήταν για την δήθεν “τρυφηλότητα” των Ελλήνων, στην οποία οφείλεται, πάντα κατά τον αρθρογράφο, η υπογεννητικότητα και όχι στην οικονομική δυσπραγία, η οποία βεβαίως δεν επιτρέπει στους Έλληνες να κάνουν παιδιά. Πρέπει να είναι κανείς μακριά νυχτωμένος, για να γράφει ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει οικονομική ευμάρεια. Πολύ μακριά.
Το κόστος ζωής σε κάθε οικονομία, δεν είναι ένα αφηρημένο μέγεθος αλλά ρυθμίζεται πολύ περισσότερο από την προθυμία των καταναλωτών να αγοράσουν, και από την προτίμησή των σε προϊόντα τα οποία παράγονται εγχώρια.
Είναι για παράδειγμα παράλογο να πιστέψει κανείς, ότι η τιμή του φραπέ παραμένει γρανιτένια στα 4,5 ευρώ, εάν οι περισσότεροι πολίτες (δηλαδή σχεδόν όλοι), δεν έχουνε να πληρώσουνε.
Imago από όλα τα οικονομικά επιχειρήματα, έχω την εντύπωση ότι αυτό με την τιμή του καφέ που ανέφερες είναι το πλέον πειστικό!
1) Πόσοι πίνουν νεσκαφέ;
2) Τι ποσοστό κατέχει ο νεσκαφέ στο καλάθι της νοικοκυράς;
3) Σε ποια μαγαζιά (περιοχή) πωλείται 4,5 ευρώ;
στο 1) αρκετοί ώστε ο φραπές να παραμένει αμετακίνητα το εθνικό μας ποτό, και οπωσδήποτε αρκετοί για να διατηρούνται τόσο οι τιμές όσο και τα μαγαζιά που τις έχουνε καλοδουλεμένα και ανοιχτά.
στο 2) της νοικυράς σίγουρα μηδενικό, σε εκείνο του γιού και της κόρης όμως οπωσδήποτε υψηλό.
στο 3) βασικά σε όλα εκτός από τα καφενεία και μπαρμπουτάδικα.
1) Πόσες καφετέριες, εκτός των άλλων μαγαζιών, κλείνουν καθημερινά στην Ελλάδα και γιατί; Αν υπήρχε χρηματική ευχέρεια δεν θα έκλειναν, έτσι δεν είναι; Μένουν ορισμένα, τα οποία είναι υποχρεωμένα να χρεώνουν ακριβά, σε σχέση με το βιοτικό μας επίπεδο, επειδή έχουν μεγάλο λειτουργικό κόστος (τα δημοτικά τέλη, το ενοίκιο ελευθέρου χώρου κλπ είναι εξωφρενικά) και επειδή έχουν πελάτες που μπορούν να πληρώσουν. Βεβαίως υπάρχουν κι αυτοί που προτιμούν τον βασιλόπουλο από την λαϊκή, αλλά πόσοι είναι;
2) Η δεύτερη αυτή απάντηση επιβεβαιώνει όσα γράφω.
3) Μάλλον σε όλα που υπάρχουν, για όσο υπάρχουν ακόμη. Επειδή βλέπω ότι είσαι εντελώς άσχετος με την πραγματικότητα, σε πληροφορώ ότι η μέση τιμή του συγκεκριμένου ροφήματος, σε μία συνηθισμένη συνοικία και όχι στην Εκάλη, το Κολωνάκι, όπου μάλλον συχνάζεις κι εσύ κι ο αρθρογράφος που σε επικροτεί, είναι € 3.00 – 3,50.
Αν το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων τους επέτρεπε να κάνουν παιδιά, κανείς δεν θα μίλαγε για ενίσχυση των πολυτέκνων. Ή κάνω λάθος;
Επειδή συχνάζω σε πόλη της Γερμανίας λοιπόν, να σου πώ ότι εδώ η τιμή του φραπέ δεν ξεπερνά τα 2,00 με 2,50 ευρώ και θεωρείται (ειδικά σε αυτή την περίοδο) υψηλή.
Το ξέρω ότι στην Γερμανία και όχι μόνο η ζωή είναι φθηνότερη. Ακούμε και διαβάζουμε συγκρίσεις τιμών κατά καιρούς και βλέπουμε ότι η ζωή είναι φθηνότερη στην Γερμανία όχι μόνο για τον Γερμανό, αλλά και για τον Έλληνα. Πόσος είναι ο συνήθης μισθός στην Γερμανία; Γι αυτό απορρίπτω το επιχείρημα των “πλουσίων” και “τρυφηλών” Ελλήνων, που αναπτύσσει ο αρθρογράφος. Εσύ μπορεί να ζεις στην Γερμανία, αλλά εγώ ζω στην Ελλάδα και βλέπω ιδίοις όμμασι. Υπάρχει μία μικρή μερίδα πλουσίων, αλλά ο πολύς κόσμος ζορίζεται να τα βγάλει πέρα. Και να μην ξεχνούμε ότι το 20% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Δουλειές δεν υπάρχουν, επιχειρήσεις κλείνουν επί καθημερινής βάσεως, από πού διάολο βγαίνουν τα λεφτά; Από την παραοικονομία; Κι αυτή συνάρτηση της οικονομίας είναι.
φίλτατε θα συμφωνείται πάντως ότι δεν είναι δυνατόν σε μια φτωχότερη σε μισθούς χώρα, η ζωή να είναι πιο ακριβή και μάλιστα κατά απόλυτους αριθμούς, από ό,τι σε μια πλουσιότερη χώρα.
Δύο είναι οι βασικοί λόγοι, κατά την άποψή μου πάντα, για την δυσμενή εξέλιξη στην Ελλάδα, στον οικονομικό πρωτίστως τομέα, οι οποίοι είναι μάλιστα αλληλένδετοι:
1ον το (αν)ισοζύγιο το οποίο προκύπτει από τον καταναλωτισμό μή ελληνικών προϊόντων, γιατί κατά προτίμηση οι Έλληνες καταναλώνουνε προϊόντα τα οποία δεν παράγουνε οι ίδιοι σε πρωτογενή και δευτερογενή επίπεδο.
2ον η διοχέτευση μή ελληνικού (δηλαδή δανεικού) χρήματος στην (παρα)οικονομία κατά πρώτο λόγο μέσω των δημοσίων υπαλλήλων, κατά δεύτερο μέσω των συνταξιούχων και κατά τρίτο (και ίσως κύριο) μέσω των δανειοληψειών (είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές σε καταναλωτικά δάνεια, δηλαδή χρήμα το οποίο δεν επενδύεται παραγωγικά προς απόδοση τόκου αλλά προς κάλυψη βραχυπρόθεσμων αναγκών).
Οι δύο αυτοί λόγοι, συνεπικουρούμενοι, δημιουργούνε το παράδοξο στην ελληνική οικονομία, δηλαδή την χαμηλή παραγωγικότητα από την μία και την υψηλή κατανάλωση από την άλλη, συνέπειες που με την σειρά των ενισχύουνε την ένταση επίδρασης των πρωτογενών αιτιών.
Αυτό φυσικά δεν αφορά αποκλειστικά την ελληνική οικονομία στην μεταπολιτευτική περίοδο αλλά χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία από την στιγμή της γέννεσης του νεοελληνικού κράτους. Η διαφορά με τις άλλες εποχές βρίσκεται στην πολιτική συγκυρία και ειδικότερα με τις γεωπολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίες έχουνε αλλάξει ριζικά.
Η ύπαρξη (και συνεπώς διατήρηση) του ελληνικού κράτους συνέφερε τόσο τους Αγγλογάλλους και Αυστριακούς, όσο και τους Ρώσους. Αυτό φαίνεται από την προθυμία κυρίως των Αγγλογάλλων να σηκώσουν σχεδόν εξολοκλήρου το οικονομικό βάρος της συντήρησης της Ελλάδος με δάνεια. Ειδικά για τους Άγγλους η στρατηγική αυτή επιλογή απέδωσε κατά κύριο λόγο στους δύο παγκόσμιους πολέμους, όταν έσυραν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την Ελλάδα στον πόλεμο αποκτώντας χίλια δυο στρατηγικά πλεονεκτήματα έναντι των αντιπάλων των.
Η γεωστρατηγική αξία της Ελλάδος και συνεπώς το έρεισμα χρηματοδότησής της πέρασε από τους Βρεταννούς στους Αμερικανούς για να καταλήξει στους Ευρωπαίους.
Η φάση τώρα είναι, ότι τα γεωστρατηγικά ερείσματα έχουνε εκλήψει, ή τουλάχιστο εξασθενίσει κυρίως με την ίδρυση ευκολότερα ελεγχόμενων κρατών – κυβερνήσεων (π.χ. σκόπια) στην ίδια περιοχή, ή πειθήνιων οργάνων – λαών (π.χ. αλβανία) με αποτέλεσμα την απόσβεση της προθυμίας χρηματοδότησης – συντήρησης, τουλάχιστο όμως την σύνδεση αυτής με συγκεκριμένα ανταλλάγματα – παραχωρήσεις στην εξωτερική πολιτική.
Αυτό το τίμημα διατήρησης μιας τεχνητής (στηριζόμενης σε δανεικά) ευημερίας ο ελληνικός λαός οφείλει να το απορρίψει.
Προς τούτο όμως οφείλει να αλλάξει την νοοτροπία της διεκδηκησεολογίας, δηλαδή της διεκδίκησης δικαιωμάτων στην βάση του θέλω και όχι του είναι.
Πράγματι ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη αντιμετώπιση του τόσο καυτού θέματος που μας απασχολεί. Όντως οι χαλεποί καιροί που διανύουμε επιβάλλουν να νερώσουμε τον οίνο μας, ξεχνώντας ότι “εθνική ταυτότητα σημαίνει ότι διαθέτω εναργή επίγνωση ότι ανήκω σε μία εθνική κοινόητα και ότι επιθυμώ να συμμετέχω στην κοινότητα αυτή”, όπως εύστοχα το διατύπωσε ο Π. Κιτρομηλίδης στο φύλλο της Καθημερινής της 31-01-2010…
Πρώτα απ΄ όλα το δημογραφικό, για το οποίο δεν κάνουμε απολύτως τίποτε για να το βελτιώσουμε (όπως άλλωστε και για τα περισσότερα προβλήματά μας) επιτάσσει να αφήσουμε κατά μέρος την ακαμψία μας αναφορικά με την απόδοση ΥΠΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ της ελληνικής ιθαγένειας. Το ουσιώδες δεν είναι η άρνηση, είναι η προσπάθεια ένταξης και αφομοίωσης “προοδευτικών αλλοδαπών μεταναστών” καθώς και η “πολιτιστική μας θωράκιση”, σημεία που τόσο εύστοχα επισημαίνει ο κ. Ζιαμπάρας.
Ελπήνωρ κατά την γνώμη μου η συνείδηση εθνικής ταυτότητας απαιτεί και αντίληψη των προϋποθέσεων του ανήκειν όχι μόνο την αίσθηση του ανήκειν.
Αγαπητέ Δημήτρη
άργησα όντως να γράψω σε αυτό το άρθρο σου που γνωρίζεις ότι είναι από τα κύρια θέματα της διαπολιτισμικής προσέγγισης που ασχολούμαι. Πρέπει να ομολογήσω ότι με τρόμαξε ο φανατισμός κάποιων συνομιλητών απέναντι στην πολιτική – επιμένω – της ιθαγένειας που επιτέλους γίνεται προσπάθεια να μην στηρίζεται μόνο στο παλαιότερο δίκαιο του αίματος (ius sanguinis)και να οδηγηθεί σταδιακά στo δίκαιο εδάφους(ius soli) και στο δίκαιο παραμονής(ius domocili), ρεύμα που ακολουθείται με διακυμάνσεις από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Νομίζω βάσιμα, ότι η ελληνική προσθήκη πάνω στο θέμα είναι ότι το δίκαιο ιθαγένειας θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν της και την πολιτισμική συνάφεια (συνδυασμός)( αλλά και Joppke,1999), όπως υποστηρίζεις και συ Δημήτρη. Υπάρχει δίκαιη βέβαια αντίδραση γιατί επί μια εικοσαετία γίνονται συνέχεια λάθη και παραλήψεις από την ελληνική κοινωνία. Όμως, πρόσφατα, η οικονομική κρίση ανέδειξε την συνάφεια όλων των μεσογειακών χωρών – τη νότεια Ευρώπη: Ισπανία, Πορτογαλία, Νότια Ιταλία, Ελλάδα. Έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά υπο- ανάπτυξης και μεταναστευτικής μη- πολιτικής. Δηλαδή: παράνομης μετανάστευσης, μαύρης εργασίας, ανασφάλιστοι, γκέτο κ.λ.π. και για τους ευνόητους λόγους παράνομου πλουτισμού που αφορά όλες τις τάξεις. Πρώτη η Ισπανία άρχισε να παίρνει μέτρα πολιτικής ιθαγένειας και να νομιμοποιεί μετανάστες με προϋποθέσεις… Η Ελλάδα ακολουθεί.
Τώρα, στα γνωστά δικά μας προβλήματα παθογένειας προστίθεται το θέμα της μετανάστευσης και της ιθαγένειας. Να προσθέσω επιγραμματικά τα εξής: εθνική κυριαρχία και ιθαγένεια συνιστούν δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά του έθνους κράτους. Οι θεωρίες δείχνουν ότι η μετανάστευση επηρέασε και επηρεάζει την εξέλιξη του θεσμού της ιθαγένειας. Κι αυτό γιατί η Ιθαγένεια ως σχέση δημοσίου δικαίου ενός ατόμου με την πολιτεία, συνδέεται ρητά με την πρόσβασή τους στα δημόσια αγαθά, σε όλες τις μορφές και είδη απασχόλησης και τα συνταγματικά δικαιώματα της πολιτείας… Γνωρίζεις ότι υπάρχει μεγάλη συζήτηση στο χώρο της πολιτικής φιλοσοφίας (kymlicka, Habermas, Waltzer, Castles,Honneth…)για το ανήκειν και την ουσία που πρέπει να έχει ό όρος “πολίτης”. Υπάρχει το σκεπτικό μετάβασης των δικαιωμάτων του υπηκόου στο νόμιμο άτομο, πολιτικής που εφαρμόζεται ήδη από κάποια κράτη ως πολιτική ενσωμάτωσης και της “μείωσης” της έννοιας της ιθαγένειας. Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη της Soysal (1994), υπάρχουν τέσσερα ήδη μοντέλα ενσωμάτωσης: το κορπορατιστικό: Σουηδία- Ολλανδία, το φιλελεύθερο: Ηνωμένο Βασίλειο, Ελβετία, το κρατικιστικό: Γαλλία, το αποσπασματικό: χώρες του Περσικού κόλπου… Η Γερμανία έχει συνδυαστικό μοντέλο ενσωμάτωσης των δύο πρώτων. Επίσης, ως προς την πολιτική ιθαγένειας, η Γαλλάι την δίνει σε κάθε παιδί που έχει γεννηθεί στη χώρα της από ξένο στα 18 με εξαίρεση τους ξένους που ανήκουν σε χώρες με καθεστώς δικαίου εδάφους. Στη Γερμανία κάθε παιδί που γεννιέται από ξένο γονιό, ο οποίος έχει το δικαίωμα του κατοίκου, είναι γερμανός πολίτης. Στα 23 όμως πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην ιθαγένεια που ενεδεχομένως έχει από τους γονείς του και στη γερμανική. Στην Αγγλία η απόκτηση ιθαγένειας είναι περίπλοκη. Γενικά αποκτά την ιθαγένεια όποιος έχει παραμείνει τουλάχιστον πέντε χρόνια στο Η.Β., έχει καλές γνώσεις της αγγλικής γλώσσας, έχει “καλό” χαρακτήρα και την πρόθεση μόνιμης εγκατάστασης, γνωρίζει τα ήθη και έθιμα της ζωής στο Η.Β.. και βέβαιακαταφέρει να αποκτήσει την άδεια παραμονής κατά την άφιξή του.. Την απόφαση παίρνει ο υπουργός Εσωτερικών (Πηγή: Κόντης;, Α.-Παπαδοπούλου, Δ., 2009).
Ε, νομίζω ότι και μεις πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιους κοινούς τόπους και να κάνουμε τις δικές μας προβολές προς το μέλλον…Δεν νομίζετε;
Χαιρετώ σας
Aurora, κάλιο αργά παρά ποτέ για το σχόλιο. Δικαιολογημένα το θέμα της απόδοσης ιθαγένειας στους μετανάστες αποτελεί σημείο πόλωσης στην ελληνική κοινωνία. Είναι το σημείο καμπής για την μετάβαση από το εθνικιστικό ιδεολογικό μοντέλο του 19ου αι. σε ένα μοντέλο περισσότερο ρεαλιστικό και εντοπισμένο στις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες του εκάστοτε λαού. Αναφέρθηκες σε τέσσερα μοντέλα ενσωμάτωσης με το όνομά τους αλλά χωρίς να δώσεις περισσότερα στοιχεία. Θα με ενδιέφερε να μάθω περισσότερα.
Αγαπητέ μου φίλε Δημήτρη,
Μακάρι να επαληθευτεί η εκτίμησή σου ότι “το ρήγμα στο πολιτικό σκηνικό επήλθε ανεπιστρεπτί”, αλλά φοβούμαι, (μετά και την τελευταία παλινδρόμηση των Ελλήνων ψηφοφόρων, από την αποχή των Ευροεκλογών, στις ουρές ανάδειξης αρχηγού στην εξευτρελιστικά ητημένη παράταξη της ΝΔ), ότι η “κομματοκρατία” καλά κραττεί, ακόμη.
Η άλλη εκτίμησή σου, ότι αποτελεί τροχοπέδη στην εξέλιξη της Ελληνικής κοινωνίας η ρεαλιστική άποψη (που δεν θα την χαρακτήριζα “ιδεολογία”)που δεν θέλει την απόδοση πολιτικών δικαιωμάτων (ιθαγένεια,εκλέγειν και εκλέγεσθαι) στους μετανάστες, θα με πείσει για την ορθότητά της όταν μου απαντήσεις στο ερώτημα:
– Όταν οι Τούρκοι, οι Αλβανοί και οι Σκοπιανοί (που δεν αποτελούν πλάσματα της φαντασίας) με τις δεδηλωμένες σε όλους τους τόνους, (αλλά και με σχεδιασμένες ενέργειες) βλέψεις τους (που κι αυτές δεν αποτελούν δημιουργήματα της φαντασίας) επάνω στην εδαφική και πολιτική κυριαρχία μας , έχουν, ως αυριανοί Ευρωπαίοι πολίτες εξασφαλισμένη τη νομιμότητα παραμονής τους (και πολλαπλασιασμού τους)στην Ελλάδα, θα αφήσουν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να διοικούν αυτοί, κάποιες περιοχές, ίσως και όλες, της Ελληνικής “επικράτειας”, όταν θα μπορούν να το κάνουν, νομίμως, όταν ήδη το επιχειρούν παρανόμως;
Με αγάπη
Όθων Ιακωβίδης
Όθων, στο θέμα που θέτεις των κινδύνων από γείτονες χώρες, σαφώς και υπάρχουν κίνδυνοι εθνικοί, ούτε συζήτηση επί αυτού, πρέπει να επαγρυπνούμε. Η καλύτερη, ίσως και η μόνη, άμυνα είναι να είμαστε εμείς συνειδητοποιημένοι για το ποιοι είμαστε και να εξασφαλίσουμε την de facto (όχι de jure) πολιτιστική ανωτερότητά μας από τους άλλους που θα έρθουν έτσι και αλλιώς ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ.
Είδα τις συμβουλές τού Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα και θυμήθηκα το άρθρο τούτο, στου οποίου την συζήτηση δεν είχα λάβει μέρος, δεν θυμούμαι για ποιον λόγο. Έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι έκτοτε, ψηφίστηκε ο “νόμος Ραγκούση”, που στην συνέχεια ακυρώθηκε από το ΣτΕ, ήλθε ξανά η συζήτηση τελευταίως για το θέμα τής υπογεννητικότητας και τής αναπλήρωσης δι’ … εισαγωγής, την οποία στήριξε και η Μ. Αικατερίνη των Αθηνών, η κεφαλή και καμάρι τού κράτους μας. Ως φαίνεται, η εμμονή ελληνοποιήσεως μεταναστών δεν έσβησε ποτέ, αντιθέτως μάλιστα, αναζωπυρώθηκε με τις τελευταίες κυβερνήσεις (από το 2015 και μετά).