Ανοικτή
επιστολή προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για την τροποποίηση του κώδικα ελληνικής
ιθαγένειας
Έκκληση
προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
Γεώργιος Ι. Μάτσος
Δ.Ν., Δικηγόρος
Κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Ο Πρωθυπουργός
διακήρυξε ότι πρέπει να δοθεί ελληνική ιθαγένεια σε όσους μετανάστες δεν
γνωρίζουν άλλη πατρίδα εκτός από την Ελλάδα. Είναι βέβαια ορθή η πρωθυπουργική
ρήση. Υλοποιείται, όμως, στο νομοσχέδιο τροποποίησης του κώδικα ελληνικής
ιθαγένειας;
Οι υπό ψήφιση
διατάξεις πολιτογράφησης ενηλίκων θέτουν κάποιες προϋποθέσεις εξελληνισμού, όχι
όμως τη βασικότερη: την προηγούμενη απόκτηση ελληνικής συνείδησης. Η
γνωσιολογική πρόσκτηση της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής ιστορίας, η
συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική ζωή, δεν συνεπάγονται αυτομάτως την
απόκτηση ελληνικής συνείδησης. Όσοι έχετε ζήσει στο εξωτερικό, θα μάθατε άριστα
τη γλώσσα και την ιστορία των χωρών υποδοχής και θα συμμετείχατε ενεργά στην
κοινωνική και πολιτική τους ζωή. Ωστόσο παραμείνατε Έλληνες, δεν μεταβάλετε
εθνική συνείδηση. Τίποτε δεν διασφαλίζει στο κατατεθέν νομοσχέδιο ότι η κτήση
της ιθαγένειας δεν θα γίνει καθαρά για ωφελιμιστικούς λόγους, χωρίς ο αιτών να
έχει πραγματική πρόθεση εξελληνισμού.
Και αν για τους
ενήλικες υπάρχει κάποια, έστω και ανεπαρκής, διαδικασία εξελληνισμού, τίποτε αντίστοιχο
δεν προβλέπεται για τα τέκνα που γεννιούνται στην Ελλάδα και λαμβάνουν την
ιθαγένεια μόνον με πενταετή παραμονή των γονιών τους. Το τέκνο του μη
εξελληνισμένου μετανάστη έχει πολλές πιθανότητες να παραμείνει μη
εξελληνισμένο, ανατρεφόμενο μέσα σε εθνολογικά και θρησκευτικά γκέτο που ήδη
έχουν δημιουργηθεί ανά την Ελλάδα. Αντίστοιχα
φαινόμενα παρατηρούνται και στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών, παρά τα μέτρα
ενσωμάτωσης και παρά την αθρόα παροχή ιθαγένειας.
Σε άλλες χώρες, η
απόκτηση εθνικής συνείδησης του αιτούντος ελέγχεται αποτελεσματικώς με την
προηγούμενη απεμπόληση της ιθαγένειας του κράτους καταγωγής. Στην Ελλάδα, ο σήμερα
ισχύων κώδικας ιθαγένειας προβλέπει τον έλεγχο μη απτών και μη αποτυπώσιμων,
νομικά, κριτηρίων από την επιτροπή πολιτογράφησης, μέσω του θεσμού του αναιτιολόγητου της απόρριψης της
αίτησης πολιτογράφησης, που θέτει τον πυρήνα της απόφασης περί πολιτογράφησης
εκτός του δικαστικού ελέγχου. Τούτο είναι ορθό, διότι η απόφαση για την απονομή
της ιθαγένειας εμπεριέχει τη διαπίστωση της
ελληνικής συνείδησης του αιτούντος. Μια τέτοια διαπίστωση δεν είναι, εξ
αντικειμένου, δυνατόν, να τεθεί υπό έλεγχο βασιμότητας με κριτήρια δικονομικά. Αποτελεί
απόφαση πολιτική-εθνική.
Όσο εύσχημα ακούγεται
η «ένταξη της διαδικασίας πολιτογράφησης στο κράτος δικαίου», άλλο τόσο
πρόκειται για κρίσιμο σφάλμα νομοθετικής στοχοθέτησης. Το κράτος δικαίου,
δηλαδή, ο δικαστικός έλεγχος, απουσιάζει όχι μόνον από τον πυρήνα της
πολιτογράφησης, αλλά και από πράξεις όπως η προκήρυξη εκλογών, η σύνθεση της
κυβέρνησης, η κήρυξη πολέμου, η σύναψη διπλωματικών σχέσεων με άλλα κράτη και
σειρά πράξεων εξωτερικής πολιτικής. Η απόφαση για το ποιος είναι ή γίνεται
Έλληνας, είναι έκφανση της συλλογικής μας πολιτικής αυτο-αντίληψης έναντι της
ανθρωπότητας και εκφεύγει, ως προς τον πυρήνα της, του δικαστικού ελέγχου.
Πολύ εύστοχα
εκφράστηκαν τα παραπάνω με την τοποθέτηση του Συνηγόρου του Πολίτη, ενώπιον της
Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, ότι «η
ιθαγένεια δεν είναι δικαίωμα, αλλά μία από τις πράξεις κρατικής εξουσίας που
έχει απόηχο κρατικής κυριαρχίας»
Η κυβερνητική πρόθεση
για διευκόλυνση της ζωής των μεταναστών είναι ζήτημα διαφορετικό. Άλλο η συμμετοχή
τους στην οικονομική και κοινωνική ζωή, καθώς και η προστασία των δικαιωμάτων
τους και άλλο η απονομή ιθαγένειας και πολιτικών δικαιωμάτων. Είναι διαφορετικό
να νοικιάζεις δωμάτια του οικογενειακού σπιτιού
σε τρίτους, και διαφορετικό να παρέχεις ποσοστά συνιδιοκτησίας.
Η παροχή ιθαγένειας
χωρίς διασφάλιση της προηγούμενης, ουσιαστικής ενσωμάτωσής τους στο λαϊκό και
εθνικό κορμό της ελληνικότητας, θα πλήξει σοβαρά την εθνική και κοινωνική
συνοχή. Η ιδιότητα του πολίτη δεν συνεπάγεται μόνον δικαιώματα, αλλά και
υποχρεώσεις. Βασική υποχρέωση, σε καιρούς επίμονων απειλών κατά της εθνικής
ακεραιότητας, αποτελεί η προάσπιση της χώρας από εξωτερικές επιβουλές, τόσο
μέσα από τη στρατιωτική θητεία, όσο και μέσα από την καριέρα στις ένοπλες
δυνάμεις. Μετά την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας δεν θα μπορεί να εμποδιστεί η
ένταξη ατόμων μη ελληνικής συνείδησης στις ένοπλες δυνάμεις, τα σώματα
ασφαλείας ακόμη και την ΕΥΠ. Ούτε θα μπορεί να ελεγχθεί κατά πόσο είναι πράγματι
διατεθειμένοι να υπερασπιστούν τα σύνορά μας έναντι κάθε εξωτερικής επιβουλής.
Τίποτα δεν αποκλείει οι νέοι Έλληνες υπήκοοι να διατηρούν ακόμη και εχθρική
προς τον Ελληνισμό εθνική συνείδηση.
Ο κίνδυνος αυτός
γίνεται ακόμη μεγαλύτερος εάν συνυπολογιστεί ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός
αλλοδαπών που θα πολιτογραφείται. Η υπογεννητικότητα μαστίζει τους γηγενείς
Έλληνες, ενώ οι περισσότεροι μετανάστες, ιδίως οι προερχόμενοι από
τριτοκοσμικές χώρες, διακρίνονται από υπεργεννητικότητα. Εκατοντάδες χιλιάδες εξακολουθούν
να εισέρχονται μέχρι σήμερα στη χώρα παρανόμως. Με δεδομένο ότι ήδη προηγήθηκαν
τρία κύματα νομιμοποιήσεων παρανόμως εισελθόντων μεταναστών, είναι αρκετά
πιθανόν στο μέλλον να νομιμοποιηθούν και οι νεοεισελθόντες.
Προϋπόθεση της
ελληνικής ιθαγένειας πρέπει να είναι να αποφασίσουν οι μετανάστες να γίνουν
τμήμα του ελληνικού έθνους. Να δεθούν μαζί μας σε κοινή μοίρα, κοινό παρελθόν,
κοινό μέλλον. Δεν επαρκεί για αυτό η απόφασή τους να ζήσουν, τοπικώς, στην
Ελλάδα, αλλά πρέπει, παράλληλα με την πολιτισμική πρόσληψη της ελληνικότητας,
να αλλάξουν και εθνική συνείδηση. Πολλοί μετανάστες είναι διατεθειμένοι να
προβούν στη ριζική αυτή συνειδησιακή αλλαγή. Άλλοι όμως δεν είναι διατεθειμένοι
να αφήσουν, συνειδησιακά, την παλιά τους πατρίδα χάριν μιας νέας. Οι τελευταίοι
δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «ημεδαποί» και να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια.
Παρά τις βελτιώσεις που ήδη επήλθαν, το νομοσχέδιο εξακολουθεί να επιτρέπει τη
μαζική κτήση ελληνικής ιθαγένειας από αλλοδαπούς με συνειδησιακή και πολιτισμική ετερότητα σε σχέση με τον Ελληνισμό,
ιδίως μέσα από την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας σε τέκνα μεταναστών, αυτομάτως
με τη γέννησή τους στην Ελλάδα, χωρίς καμία πρόβλεψη εξελληνισμού.
Το ζήτημα του
αναιτιολόγητου και το ζήτημα του εξελληνισμού συναρτώνται άμεσα και με το
ευαίσθητο ζήτημα της θρησκείας.
Κορμό του σύγχρονου ελληνικού
έθνους αποτέλεσαν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Τούτο αποτυπώθηκε ιδίως κατά την επανάσταση
του 1821 («όσοι αυτόχθονες πιστεύουσιν
εις Χριστόν εισίν Έλληνες») και την ανταλλαγή πληθυσμών του 1922-24. Συνειδησιακά
ασπάσθηκαν επίσης την ιδιότητα του Έλληνα οι γηγενείς Ρωμαιοκαθολικοί και
Εβραίοι συμπολίτες μας, καθώς και όσα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας αυτοπροσδιορίζονται
ως ελληνικής και όχι τουρκικής εθνικής συνείδησης.
Ήδη βέβαια, η
ελληνικότητα των σημερινών Ελλήνων έχει αυτονομηθεί από το θρήσκευμα, ασχέτως
από τη νομική προστασία του δικαιώματος της ανεξιθρησκίας. Παρόμοια διαδικασία
εθνικού αυτοπροσδιορισμού (nation-building process) υφίσταται
όμως και σήμερα, κατά την κτήση της ιδιότητας του Έλληνα από νέους κατοίκους
της χώρας μας. Σημαντικό τμήμα της διεργασίας εκούσιας πολιτισμικής και συνειδησιακής
πρόσληψης της ελληνικότητας διέρχεται μέσα από το θρήσκευμα. Το ζήτημα αυτό
τίθεται ιδίως για τους μουσουλμάνους μετανάστες, οι οποίοι λόγω της θεοκρατίας
του Κορανίου, έχουν πιο φιλικά αισθήματα απέναντι στη μουσουλμανική Τουρκία,
παρά απέναντι στην Ελλάδα. Πολλά μέλη της υπάρχουσας μουσουλμανικής-θρησκευτικής
μειονότητας της Θράκης έχουν τουρκική και όχι ελληνική εθνική συνείδηση, παρά
το ότι είναι Έλληνες πολίτες.
Το ζήτημα της επιρροής
της θρησκείας στην εθνική συνείδηση δεν σχετίζεται με το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας.
Αλλοδαποί και ημεδαποί στην Ελλάδα έχουν την αυτονόητη ελευθερία να πρεσβεύουν όποιο
θρήσκευμα θέλουν. Σχετίζεται όμως με την πολιτισμική και συνειδησιακή πρόσληψη της
ελληνικότητας, με το κατά πόσο δηλαδή ο αλλοδαπός τρέπεται σε ημεδαπό. Για
παράδειγμα, η ίδια η αρχή της ανεξιθρησκίας, βασικό στοιχείο του νομικού μας
πολιτισμού, αναπτύχθηκε στις επηρεασμένες από το Χριστιανισμό («όστις θέλει οπίσω μου ελθείν»)
ευρωπαϊκές κοινωνίες, ενώ δεν έχει ίδιο περιεχόμενο στα νομικά συστήματα άλλων
χωρών. Ιδίως το Ισλάμ περιέχει πλήθος διατάξεων καταναγκασμού (μέχρι και
θανάτωση του αλλαξοπιστήσαντα), ενώ από τις λοιπές θρησκείες ανέχεται μόνον τον
Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Περιττό να γίνει λόγος για ζητήματα όπως η
ισότητα των φύλων κλπ.
Υπό το ισχύον καθεστώς
πολιτογράφησης, η βάπτιση των αλλοθρήσκων αποτελεί άτυπο αλλά ουσιώδες κριτήριο
για την κατάφαση της αίτησης πολιτογράφησης. Τούτο δεν αποτυπώνεται ούτε στην απόφαση
κτήσης της ιθαγένειας, αλλά ούτε και στην απόρριψη της αίτησης, η οποία είναι
σήμερα αναιτιολόγητη. Η κατάργηση του αναιτιολόγητου της απόρριψης θα έχει ως
συνέπεια, κυρίως για λόγους πολιτικής ορθότητας, η βάπτιση να μην έχει τον
ουσιώδη ρόλο που έχει σήμερα στη διαδικασία πολιτογράφησης. Παράλληλα, δεν
αποκλείεται να επικρατήσει και η εσφαλμένη, νομικώς, ερμηνεία ότι η ελληνική
πολιτεία δήθεν δεν δικαιούται να διαφοροποιήσει την παροχή ιθαγένειας ανάλογα
με το θρήσκευμα του αιτούντος. Εσφαλμένη διότι, κατά τα προεκτεθέντα, η απονομή
ιθαγένειας δεν αποτελεί δικαίωμα, αλλά πράξη που απηχεί την κρατική κυριαρχία.
Εξυπακούεται ότι την
ίδια και σοβαρότερη επίπτωση ως προς την παρεμπόδιση εξελληνισμού τους θα έχει και
η απόδοση ιθαγένειας στα τέκνα αλλόθρησκων μεταναστών αυτομάτως με τη γέννησή
τους.
Η κατάργηση της βαπτίσεως από άτυπο κριτήριο πολιτογράφησης αποτελεί,
επί της ουσίας τη βασικότερη αλλαγή
που επέρχεται με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο. Οι αρνητικές της συνέπειες, τόσο
για τη διατήρηση του ελληνικού πολιτισμικού μοντέλου, όσο και για την εθνική
ασφάλεια έναντι της Τουρκίας και, ενδεχομένως, και άλλων χωρών, καθόλου δεν έχουν γίνει αντικείμενο του
σχετικού δημοσίου διαλόγου.
Κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Το υπό ψήφιση
νομοσχέδιο για την αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας συνιστά ιστορικής σημασίας
σφάλμα, τις συνέπειες του οποίου δεν έχει αντιληφθεί η κυβέρνηση, καλοπροαίρετα
εμφορούμενη από ανθρωπιστικές προθέσεις έναντι των μεταναστών. Όμως, η πλήρης
ένταξη στις πολιτισμικές δομές και στη συνειδησιακή συλλογικότητα του
Ελληνισμού, πριν την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, εξυπηρετεί και το μακροπρόθεσμο
συμφέρον των ίδιων των μεταναστών, που διαφορετικά είναι καταδικασμένοι στη
γκετοποίηση.
Η προσήλωση στα
συμφέροντα του λαού και του έθνους προηγείται, σε κάθε περίπτωση, έναντι του κομματικού
συμφέροντος. Σας ζητώ συνεπώς να ασκήσετε την επιρροή σας προς την κυβέρνηση
ώστε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο,
απειλώντας ακόμη και με τη μη ψήφισή του.
Σε διαφορετική περίπτωση,
απευθύνω έκκληση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην συνυπογράψει το
ιστορικής σημασίας αυτό σφάλμα και να αναπέμψει
το νομοσχέδιο στη Βουλή, σε περίπτωση που ψηφιστεί, σύμφωνα με το άρθρο 42 παρ.
1 του Συντάγματος.
Θεσσαλονίκη, 7 Φεβρουαρίου 2010
.
7 comments
Εξαιρετική, Γιώργο, η ανάδειξη αυτής της διάστασης στην ανάλυσή σου.
Το ερώτημα είναι “αν μπορούν να την καταλάβουν οι 300” , αν μπορούν να ξεφύγουν απο το μαντρί και αν έχει την δύναμη ο ΠτΔ για την αναπομπή.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του Παντίγια
Για το αμερικανικό κράτος ο Ριγκομπέρτο Παντίγια δεν υπήρχε. Δεν είχε ταυτότητα, άδεια οδήγησης ή κοινωνική ασφάλιση. Στα έξι του διέσχισε παράνομα τα σύνορα του Μεξικού με τους γονείς του. Επέλεξε όμως να μη ζήσει στη σκιά της κοινωνίας. Αρίστευσε στο σχολείο και πέρασε στο πανεπιστήμιο, μέχρι που πιάστηκε. Για τις αμερικανικές αρχές όμως η απέλασή του αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση.
Ήταν μια ακόμη φοιτητική νύχτα. Ο Ριγκομπέρτο Παντίγια μόλις είχε φύγει από το σπίτι φίλων του στο Σικάγο. Είχαν παρακολουθήσει έναν αγώνα αμερικάνικου φούτμπολ. Είχαν πιει και λίγες μπίρες. Στον δρόμο της επιστροφής ο Παντίγια παραβίασε μια πινακίδα «SΤΟΡ».
Ένα περιπολικό τον σταμάτησε. Ο 21χρονος φοιτητής οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, δεν είχε δίπλωμα ή ταυτότητα και το χειρότερο: βρισκόταν στη χώρα παράνομα.
Στα έξι του χρόνια ο Παντίγια είχε γίνει λαθρομετανάστης. Τότε είχε περάσει μαζί με τους γονείς του στις ΗΠΑ από το Μεξικό. Μετά τη σύλληψή του τον περασμένο Ιανουάριο ο Παντίγια επρόκειτο να απελαθεί στις 16 Δεκεμβρίου του 2009. Όμως μια σειρά διαμαρτυριών και εκδηλώσεων συμπαράστασης, μια εκστρατεία υποστήριξής του στο Ίντερνετ και η βοήθεια μελών του Κογκρέσου έδωσε παράταση στα όνειρα του Παντίγια.
Η αμερικανική κυβέρνηση επέτρεψε στον Μεξικανό φοιτητή να μείνει έναν ακόμη χρόνο στη χώρα. Και η συζήτηση για τη λαθρομετανάστευση άρχισε… «Είναι μια ζωή φόβου και αβεβαιότητας», λέει στα «ΝΕΑ» ο Παντίγια. «Πρέπει να προσέχεις μη σε πιάσουν γιατί είσαι στη χώρα παράνομα. Όμως εγώ βρίσκομαι εδώ από μικρός. Θέλω να μείνω. Αν με στείλουν στο Μεξικό δεν ξέρω κανέναν. Δεν έχω πού να ζήσω. Δεν μιλάω τόσο καλά τη γλώσσα».
Αφού ολοκλήρωσε τη(ΔΩΡΕΑΝ;) φοίτησή του στο κοινοτικό κολέγιο Ηarold Washington, ο Παντίγια έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο του Ιλινόι. Σήμερα βρίσκεται στο δεύτερο έτος σπουδών στο Τμήμα Κοινωνιολογίας. Παρόλο που δεν διαθέτει επίσημα έγγραφα, ο Παντίγια μπορεί να μετάσχει στο εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ. Στο Ιλινόϊ και σε εννέα ακόμη πολιτείες τα σχολεία και τα πανεπιστήμια υποχρεώνονται βάσει νόμου να παρέχουν φοίτηση σε λαθρομετανάστες. Υπολογίζεται ότι συνολικά 65.000 παιδιάλαθρομετανάστες αποφοιτούν κάθε χρόνο από λύκεια της Αμερικής.
Οι αντιδράσεις
Όπως και το 2007 έτσι και τώρα οι αντιδράσεις δεν λείπουν. «Νομίζω ότι ένας νόμος σαν κι αυτόν στέλνει λάθος μηνύματα», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ντέιβ Γκόρακ, πρόεδρος της οργάνωσης Κεντροδυτική Συμμαχία για τη Μείωση της Μετανάστευσης. «Είναι ένας μαγνήτης για τους λαθρομετανάστες για να έρθουν στα εδάφη μας».
Πιέζουν για το νομοσχέδιο DRΕΑΜ των μεταναστών
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του Παντίγια χρησιμοποιείται σήμερα από οργανώσεις για τα δικαιώματα των μεταναστών προκειμένου να προωθήσουν το νομοσχέδιο DRΕΑΜ (όνειρο). Σύμφωνα με αυτό, οι λαθρομετανάστες που έχουν έρθει στην Αμερική ως παιδιά και έχουν φοιτήσει σε αμερικανικά σχολεία, θα έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν μόνιμη άδεια παραμονής στη χώρα. Οι δικαιούχοι θα πρέπει να είναι μεταξύ 12 και 35 ετών από τη στιγμή που ο νόμος θα τεθεί σε εφαρμογή. Θα πρέπει να έχουν εισέλθει στις ΗΠΑ πριν από τα 16 τους χρόνια και να έχουν μείνει από τότε για τουλάχιστον πέντε συνεχόμενα έτη στη χώρα. Εκτός από τη συμμετοχή τους στο εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής θα πρέπει να έχουν επιδείξει και «καλή διαγωγή». Το νομοσχέδιο δεν πέρασε το 2007 στη Γερουσία για οκτώ ψήφους. Όμως τον περασμένο Μάρτιο το Κογκρέσο άρχισε και πάλι τις συζητήσεις.
Τα παιδιά λαθρομετανάστες στις ΗΠΑ
65.000αποφοιτούν κάθε χρόνο από τα λύκεια
13.000αποφοιτούν κάθε χρόνο από τα πανεπιστήμια
10Πολιτείες των ΗΠΑ επιτρέπουν τη φοίτηση λαθρομεταναστών σε πανεπιστήμια
10χρόνια απαγορεύεται η είσοδος του λαθρομετανάστη στις ΗΠΑ σε περίπτωση σύλληψης και απέλασης
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4559414&ct=2
Ego proteinw ke Matso, meta th vaptish twn allodapwn na tous kanoume kai tatouaz thn ellhnikh shmaia, gia na tous xehwrizoume kalutera.
Koitaxete kalutera, posoi Ellhnes sta xartia timoun ontws to orthodoxo vaptisma tous, an fusika exoun orthodoxa vaptistei, kai meta asxolh8eite kai me to orthodoxo vaptisma twn allodapwn ws proupo8esh politografhshs tous…
Einai pragmatika na gela kai na aporei kaneis me tetoies protaseis.
Xupnhste kurioi, an den to katalavate, eimaste sto swthrion etos 2010!!!
@Ανώνυμος
Ο Οσκαρ Ουαϊλντ είχε πεί ότι κάθε Τέχνη αποκαλύπτει τον Θεατή και κρύβει τον Καλλιτέχνη….
Πέραν αυτού, το θέμα είναι αν διαφορετικοί πολιτισμοί, εθνότητες μπορούν να συνυπάρξουν επί ίσοις όροις. Αυτό είναι αδύνατον γιατί πάντα θα υπάρχει η επικρατούσα παράδοση. Η πολυπολιτισμικότητα είναι φληναφήματα για ανθρώπους που δεν έχουν στιβαρό πολιτισμικό υπόβαθρο.
Αν ο μετανάστης θεωρεί την χώρα τόπο ευκαρείας για μιά μπάζα και φύγει δεν έχει κανένα λόγο να πολιτογραφείται. Αρκεί βεβαίως άδεια παραμονής. Πολιτογράφηση σημαίνει ασπασμός της κρατούσας παράδοσης των μύθων του έθνους και άλλων, περιλαμβανομένης και της μεταφυσικής δηλ. της θρησκείας.
Αυτά που βλέπουμε σε ΗΠΑ κυρίως που κάποιοι θητεύσαντες εκεί, θεωρούν ως μοντέλλα, ουσιαστικά θαυμάζουν την προτεραιότητα του χρήματος και την θεοποίηση του συλλογικού όντος έναντι του προσώπου- ατόμου, δηλαδη της εξουσίας.
Απέναντί τους στέκονται ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός όπως μπόλιασε και μπολιάστηκε από τον ορθόδοξο χριαστιανισμό σε αντίθεση με την δύση που ιδουαϊσμός – ισλαμισμός και καλβινισμός είναι η βάση εξέλιξής της.
Φιλικά
ΓΚ
Προς τον ανώνυμο σχολιαστή της 09/02/2010 – 16:15.
Είναι αναγκαία η εξής διευκρίνιση: Το ζήτημα της βάπτισης δεν τίθεται σε θρησκευτική, αλλά σε πολιτική-εθνική βάση. Το θρησκευτικό ζήτημα θα ήταν να τεθεί η βάπτισή τους ως εκχριστιανισμός, στο πλαίσιο ιεραποστολής. Υπάρχει φυσικά και αυτή η οπτική και είναι πρωτεύουσα, σε σχέση με την πολιτική οπτική. Επειδή όμως οι πολιτικοί μας ή πολίτες αυτής της χώρας δεν είναι υποχρεωμένοι να πιστεύουν στο Θεό των Ορθοδόξων Χριστιανών ή, και εάν πιστεύουν, να πρεσβεύουν τον εκχριστιανισμό των μεταναστών, εν προκειμένω τίθεται το ζήτημα στην πολιτική-πολιτισμική-εθνογενετική του διάσταση.
Για να τεθεί με ένα παράδειγμα: Ένας εκ πεποιθήσεως άθεος μπορεί να προσλάβει πολύ ευκολότερα τη σύνολη ελληνικότητα, από ό,τι ένας πιστός μιας θρησκείας, όπως το Ισλάμ, που έχει ιστορική αντιπαράθεση με τον Ελληνισμό, από τη στιγμή της εμφάνισής της και της πρώτης κατάκτησης βυζαντινών εδαφών, μέχρι και σήμερα που καταστρέφουν τους ναούς μας στην κατεχόμενη Κύπρο. Πρέπει να τεθεί δηλαδή το ερώτημα: Σε έναν πιθανό πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας, θα θέλει να πολεμήσει στο πλευρό της Ελλάδας ή στο πλευρό της Τουρκίας; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Δεν θέλουμε να κάνουμε τους μετανάστες με το ζόρι Χριστιανούς (θα ήταν άλλωστε αντίθετο στην ευαγγελική εντολή), αλλά δεν μπορούμε και με το ζόρι να τους κάνουμε Έλληνες. Το ζήτημα δηλαδή εξαντλείται στην ιστορική αντιπαράθεση Ισλάμ-ελληνισμού.
Δεν μπορούμε να κρύβουμε το γεγονός αυτό από την οπτική μας. Υπάρχει. Και θα υπάρχει για δύο λόγους: Πρώτον, λόγω της θεοκρατικής φύσης του Ισλάμ και δεύτερον, λόγω του ότι ο Ελληνισμός βρίσκεται και πάντοτε βρισκόταν, τοπικώς, στο σύνορο με το Ισλάμ.
Η ιστορική αυτή αντιπαράθεση δεν έχει σχέση με τη θεωρία της “σύγκρουσης των πολιτισμών”, αλλά αφορά αποκλειστικά την ιστορική, παρελθούσα και σύγχρονη, διαδρομή του ελληνικού έθνους.
Αν υπάρχουν αντιρρήσεις επ’ αυτού, αν δηλαδή δεν είναι αυτή η ιστορική διαδρομή του ελληνικού έθνους, ευχαρίστως να τις ακούσουμε.
Όλα έχουν γραφτεί πια. Τίποτε δεν αλλάζει μ’ αυτό. Το εθνοκτόνο ν/σ θα γίνει νόμος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ας όψονται όποιοι δεν συμφώνησαν με την λύση του δημοψηφίσματος! Άλλου είδους κινητοποιήσεις απαιτούνται, δυναμικές, αλλά ποιος θα τις οργανώσει;
Για να δούμε τι λέει ο Νταβούτογλου για αυτό το θέμα στην ομιλία του http://www.antibaro.gr/node/1200
«Για το λόγο αυτό, σε ένα άλλο άρθρο μου, πάλι πριν να πάρω το σημερινό μου πόστο, είχα χρησιμοποιήσει μια έννοια πέρα από την έννοια της υπηκοότητας, την έννοια του ΄συμπατριωτισμού’, μια έννοια που από νομική άποψη μας περιζώνει όλους και σημαίνει ‘αυτούς που έχουν μοιραστεί την ίδια ιστορία’. Όποιοι δεν έχουν ζήσει μια κοινή ιστορία ακόμη κι αν είναι συμπατριώτες, όπως στη Γιουγκοσλαβία, δεν μπορούν να προσδώσουν νόημα στο ‘συμπατριωτισμό’. Η υπηκοότητα δημιουργεί νομικούς δεσμούς, η έννοια ‘αυτού που έχει μοιραστεί την ίδια ιστορία’ δημιουργεί κοινωνικούς δεσμούς, μείξεις. Για το λόγο αυτό η βάση της χώρας μας, της κοινωνίας μας, η μαγιά της, είναι πολύ ισχυρή. Με την ίδια λογική, με την ίδια προοπτική δημιουργήθηκε από την αρχή η Δημοκρατία μας.
Η Αλβανία στα Βαλκάνια σήμερα, ή, ας πούμε, το Αζερμπαϊτζάν στον Καύκοασο, η Βοσνία Ερζεγοβίνη, το Ιράκ, η Συρία είναι διαφορετικά κράτη –οι λαοί του Καυκάσου, οι λαοί των Βαλκανίων, οι λαοί της Μέσης Ανατολής είναι χωρισμένοι κατά διαφορετικά κράτη. Στην Ισταμπούλ όμως ή σε οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη μας, αν μπείτε σε μια πολυκατοικία μπορεί να δείτε ότι σε ένα πάτωμα μένει ένας αλβανός, στο άλλο ένας βόσνιος, ένας τσετσένος, ένας αζέρος. Όλοι αυτοί, επειδή είναι προϊόντα αυτής της ανάμειξης, είναι κατ’ εμάς, ισότιμοι πολίτες της Τουρκικής Δημοκρατίας. Κι επειδή συνδέονται μεταξύ τους με τα δεσμά αυτά –του ‘συμπατριωτισμού-, θα συνεχίσει η δημοκρατία μας, ο λαός μας, το κράτος μας να ζει ενωμένο ως όλο.»