10η εκπομπη – Τα ημαρτημένα. ΣΚΑΙ – «1821, η γένεση ενός έθνους/ κράτους» και ήδη μετονομασθείσας σε «1821»

Τα ημαρτημένα ( άστοχα )

( μέρος 10^ο, τελευταία συμπερασματικήεκπομπή της29ηςΜαρτίου 2011 )

Οὐ πολλοῦ δέω χάριν ἔχειν, ὦ βουλή, τῷ κατηγόρῳ,
ὅτι μοι παρεσκεύασε τὸν ἀγῶνα τουτονί. πρότερον γὰρ
οὐκ ἔχων πρόφασιν ἐφ’ ἧς τοῦ βίου λόγον δοίην, νυνὶ διὰ
τοῦτον εἴληφα. καὶ πειράσομαι τῷ λόγῳ τοῦτον μὲν ἐπι-
δεῖξαι ψευδόμενον, ἐμαυτὸν δὲ βεβιωκότα μέχρι τῆσδε τῆς
ἡμέρας ἐπαίνου μᾶλλον ἄξιον ἢ φθόνου• διὰ γὰρ οὐδὲν
ἄλλο μοι δοκεῖ παρασκευάσαι τόνδε μοι τὸν κίνδυνον
οὗτος ἢ διὰ φθόνον.

Δεν απέχω πολύ από το να χρωστώ χάριν, κύριοι βουλευταί, προς τον μηνυτήν που μου παρασκεύασε αυτήν εδώ την δίκην. Διότι, ενώ πρωτύτερα δεν είχα αφορμήν, εκ της οποίας ορμώμενος να λογοδοτήσω διά την ζωήν μου, τώρα εξ αιτίας τούτου έχω λάβει. Και θα προσπαθήσω να αποδείξω διά του λόγου μου ότι ούτος μεν ψεύδεται, εγώ δε έχω ζήσει μέχρι σήμερον άξιος επαίνου μάλλον ή φθόνου. Διότι φρονώ ότι από φθόνον και μόνον μου παρεσκεύασε την σημερινήν δίκην

Λυσία: Υπέρ αδυνάτου προοϊμιον

Μετά από 2 μήνες φτάσαμε στο τέλος της σειράς ( βέβαια έρχονται οι μάχες των Ελλήνων από το 1897 έως την Ευρωπαϊκή προοπτική …., όπου μάλλον θα δούμε τους ιμπεριαλιστικούς επεκτατικούς και όχι απελευθερωτικούς αγώνες. Αλλά τι εννοείτε Ευρωπαϊκή προοπτική ;πολιτιστικά ή οικονομικά ή πολιτικά ; Αναμένουμε ) , η οποία πράγματι μέσα από τα (ηθελημένα ) «ημαρτημένα» της, δημιούργησε πληθώρα συζητήσεων, ομιλιών, άρθρων και βιβλίων αναφορικά με το ‘21 καιφυσικά ως προϊόν πούλησε, άρα έφερε τα έξοδά της , οι καλεσμένοι της εξέφρασαν τις απόψεις τους, οι υπόλοιποι ενεργοποιηθήκαμε, γίναμε περισσότερο γνωστοί και οι έμποροι ξεπούλησαν όλους τους «Παπαρρηγόπουλους» που είχαν στις αποθήκες τους, σε σημείο μάλιστα που και ο «Ομιλος απογόνων αγωνιστών ‘21» να «χρωστάει» χάρη ( ως άλλος Λυσίας στον υπερ αδυνάτου λόγο ), διότι επ’ αφορμή της εκπομπής τα μέλη του και η ταπεινότητά μουπροβάλαμε τις θέσεις μας σε πάρα πολλά σχολεία, εκπομπές και έντυπα που κληθήκαμε σε αντιδιαστολή των «ημαρτημένων» . Επομένως «… βγήκαμε όλοι νικητές..»όπως έλεγε κι’ ένα τραγούδι !!!

Εχω όμως μια απορία, που ίσως ο κ. Ματθαίος Γιωσαφάτ θα μπορούσε να μου την λύσει: Αφού στοτελευταίο αυτό επεισόδιο δείξατε όλοι σας ( εννοώ οι παράγοντες και σύμβουλοι της εκπομπής , διότι οι καλεσμένοι πάντοτε είχαν δεικτικό λόγο, σαν το δικό μας )ότι γνωρίζατε τα αυτονόητα, περί διαχρονικού ελληνισμού, μεγαλειώδους 1821 , αγωνιστών που υπερέβαλαν εαυτόν και με την προσφορά τους ωφέλησαν πολλούςκαι επομένως ηρωποιήθηκαν δημιουργώντας πρότυπα , γιατί μας βασανίσατε 2 μήνες ; Το κάνατε ηθελημένα ; και εάν ναι, γιατί ;Μήπως φωτιστήκατε τώρα στο τέλος ; Γιατί άλλα γράφουν τα βιβλία της σειράς, άλλα λέγατε άνα επεισόδιο ( εννοώ το σενάριο ), άλλα σχολιάζατε μετά από κάθε επεισόδιο και τελικά καταλήξατε στα αυτονόητα συμπεράσματα που όλοι εμείς ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ τόσον καιρό ;Μας διαβάζατε καισας πείσαμε ; Δεν νομίζω. Τα γνωρίζατε κι’ εσείς εξαρχής, αλλά ….!!!

Εάν τα επεισόδιαείχαν γυριστεί επί τη βάσει των τελευταίων αυτών συμπερασμάτων. Εάν το σενάριο ήταν στηριγμένο, σ’ αυτά . Εάν είχατε σύμβουλο την κ. Κουμαριανού, την κ. Αρβελέρ, τον κ. Δεσποτόπουλο κ.ά, ή εάνο κ. Μιχαηλίδης είχε εκφραστεί όπως απόψε εξ αρχής, πόσο διαφορετικά ( προς το καλύτερο) θα ήταν όλα ; Ενώ εάν είχατε παραθέσει αναλυτικά τα περίέθνους, εκκλησίας, κρυφού σχολειού και αγ. Λαύρας ( πράγμα που θα ξανακάνουμε κατωτέρω ), η σειρά θα ήταν ότι καλύτερο θα είχαμε δεί . Βέβαια δεν θα είχε γεννηθεί ανάγκη να «συνομιλήσουμε» όλοι μεταξύ μας και μάλιστα τόσο έντονα, οπότε γι’ αυτό επανερχόμαστε στον λόγο του Λυσία υπερ αδυνάτου . θα σας χρωστάμε και χάρη στο τέλος !!!

Από ανάγνωση όλων των αφιερωμάτων που έκαναν οι εφημερίδες στο ‘21 ( πλήν του ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ και της Νεμέσεωςπου έρχεται ) , εντύπωση μου έκανε, η συγκεκαλυμένη διάθεση αποδόμησης του ’21 ( ουσιαστικά των αξιών του ) !!

Στην εκπομπή της ΝΕΤ, «κουτί της Πανδώρας»που παίχτηκε το βράδυ της 24.03.2011, μεταξύ άλλων εμφανίστηκα κι’ εγώ, αναφορικά με τους μύθους και την καθημερινότητα των αγωνιστών του ’21. Μετά από 45 λεπτά συνέντευξης όπου ανέλυα περί αγωνιστών, ηρωϊσμού, κρυφού σχολειού και αγ. Λαύρας, έμειναν μόνον οι εισαγωγές των λεγομένων μου όπου έλεγα «ναι μεν …, αλλά η αλήθεια είναι …»και έδειχνα χ.φ και αρχεία ( μέχρι και ταμπουρά έπαιξα για να δει το κοινό πως ηχούσαν τα μουσικά όργανα των αγωνιστών και με ποια όργανα ταίριαξαν οι στίχοι των δημοτικών τραγουδιών ) , πλην όμως ( λεγόμενα και αρχεία ) κατ’ επιλεκτή (;) «οικονομία χρόνου» δεν προβλήθηκαν. Το αποτέλεσμα ; Μία άνευρη προσωπική τοποθέτηση, που σχεδόν μ’ έκανενα ταυτίζομαι με τους «ημαρτημένους» !!! Πάλι καλά που υπάρχουν τα κείμενά μου στα οποία παραπέμπω, όπου εμφανώς υπάρχει η ολοκληρωμένη θέση μου. Επίσης στο «Πρώτο θέμα της Κυριακής» 26-27 Μαρτίου 2011 δημοσιεύτηκε συνέντευξή μου ( σελ. 44-45 ) που πιστεύω ( αν και σύντομη ) με εκφράζει.Και έρχεται άλλη μία στο περιοδικό ΝΕΜΕΣΙΣ εντός των ημερών, καθώς και στο επιστημονικό δικηγορικό Περιοδικό ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ.

Ας θυμηθούμε όμως τα εξής: Στους δύσκολους καιρούς της εθνικής αντίστασης ’41 – 44, οι αγωνιστές/ αντάρτες ( και παπάδες που βγήκαν στο βουνό ) είχαν ψευδώνυμα αγωνιστών του’21. Η πρώτη αριστερή οργάνωση κατά της χούντας του ‘67, πήρε τ’ όνομα ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ, οι δε συνθέτες των τραγουδιών για να περάσουν «αντιστασιακό μήνυμα» και για να μην τα λογοκρίνει η χούντα , έλεγαν συνέχεια για τον αγώνα του ‘21 ( π.χ «.. μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα, να’τανε το ΄21 , είχε πεί ο Νταλάρας, άσε τα τραγούδια για τον Μακρυγιάννη με Ξυλούρη». Ο Αλ. Παναγούλης μίλαγε συνέχεια για το ’21. Ακόμα και στη δίκη του, επανέλαβε τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τους Βαυαρούς που δεν νομιμοποιούνταν να τον δικάσουν ως δυνάστες, όπως οι χουντικοί δεν νομιμοποιούνταν να δικάσουν τον Παναγούλη. Σήμερα πως γίνεται όλοι οι «προοδευτικοί» να το ξεχνάνε και να μην τους ενδιαφέρει το αγωνιστικό πνεύμα του ‘21, είναι θέμα προς ψυχανάλυση !!!

Τέλος δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι αγώνες του Μπολιβάρ ή του Τσέ είναι πιό «cool και Rock», απ΄ ότι του Κολοκοτρώνη και γιατί είναι «επαναστατικό/ αντιεξουσιαστικό» να φοράς μπλούζα με τον Τσέ και όχι με τον Κολοκοτρώνη, τον Βελουχιώτη ή τον Παναγούλη ;

Εξαιρετικό βρήκα το άρθρο του κ. Νικ. Κωνσταντάρα στην Καθημερινή της Κυριακής 27.03.2011, όπιυ τελειώνοντας γράφει: «Το 1821, ο αγώνας του έθνους ήταν για το δικαίωμα να χειρίζεται μόνο του την τύχη του. Σήμερα κανένα έθνος δεν μπορεί να πορευτεί μόνο του. Το μέλλον μας εξαρτάται απ’ αυτό της Ε. Ε. Σε 190 χρόνια θα φανεί αν εμείς οι Ευρωπαίοι πετύχαμε να κρατήσουμε τη γλώσσα, τα έθιμα, την ταυτότητα, τα σύνορά μας, ή αν «οι Ελληνες» θα είναι μονάχα οι λαμπροί πρόγονοι μιας ιδιαίτερης φυλής ταξιδευτών στις θάλασσες του κόσμου – μιας φυλής με αναμφισβήτητες αρετές και δυσεξήγητες αδυναμίες, με το μυαλό στο μέλλον και την καρδιά στο παρελθόν. Οπως χθες, όπως σήμερα.»

Ειλικρινά δεν πιστεύω σε συνωμοσίες και διάφορα τέτοια σενάρια ( όμως ανθρώπινα ιδιοτελή συμφέροντα υπάρχουν ), αν και κάτι δημοσιογραφικές αναφορές στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, εδώ: http://www.ethnos.gr/article.asp-catid=11378&subid=2&pubid=45040953κι’ εδώ: http://www.ethnos.gr/article.asp-catid=15426&subid=2&pubid=48920967με κάνουν να προβληματίζομαι και για «συνωμοσίες». Τι μαθαίνει κανείς για τα ΜΜΕ, τις ΜΚΟ και τους αναθεωρητές της ιστορία!

Επειδή σε όλους τους ανθρώπους είναι δυσάρεστο ν’ απολογούνται , έτσι κι’ εγώ αντί απολογίας για τις θέσεις μου σχετικά μετην οθωμανική περίοδο και το ’21, ( είτε στους «αρνητές» , είτε στους «υπερπατριώτες» ) παραπέμπωστα βιβλία , τα άρθρα και τις ομιλίες μου( όχι τις μονταρισμένες που βγαίνει μισό ή αδιάφορο νόημα ). Ειδικότερα, την επιστημονική θέση μου ( όχι αμετάβλητη και πάντοτε υπό εξελικτική και ερευνητική αίρεση αναδιφήσεως σε νέες πηγές και δεδομένα )για την οθωμανική κοινωνία, ιστορία και πολιτισμό εκτός των προηγουμένων 9 σχολιαστικών άρθρωνμου – που αφορούσαν μόνον τα συγκεκριμένα επεισόδια του ΣΚΑΙ – 1821 και όχι το σύνολο των απόψεών μου, -όπως προείπα την έχω εκφράσει και καταθέσει βασικά και αναλυτικά με τη διδακτορική μου διατριβή στο Πάντειο πανεπιστήμιο η οποία βαθμολογήθηκε με άριστα, καθώς και με σειρά άρθρων και ανακοινώσεων σε συνέδρια ( π.χ : Ιστορικές και κοινωνικές δομές του μουσικού θεάματος και ακροάματος στην οθωμανική αυτοκρατορία, Οι χριστιανοί σ(ι)παχήδες στον οθωμανικό στρατό – η περίπτωση του Μοραΐτη Τσερνοτάμπεη, 16^ος αι., Το Νομικό καθεστώς των Πατριαρχείων σύμφωνα με τους οθωμανικούς κώδικες του 19^ου αι., Λευκάσιοι { Τσορωταίοι} αγωνιστές του 1821, OSMANLI iMPARATORLUĞU DÖNEMiNDE MÜZiK VE GÖSTERi SANATLARININ TARiHSEL VE SOSYOKÜLTÜREL YAPISI -RUM VE LEVANTEN SANATÇILARIN KATKILARI κ.ά , *σημ.: Τα βιβλίαή τα άρθρα/ανάτυπά μου δεν πωλούνται. Υπάρχουν μόνο σε βιβλιοθήκες και/ή μοιράζονται δωρεάν μετά από ομιλίες ή εκδηλώσεις φορέων και η εδώ παρουσία τους δεν είναι διαφημιστική, αλλά απλήβιβλιογραφική αναφορά):

• ( Στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω τον φίλο μου οθωμανολόγο από το Harvardκ.Sukru Ilicak για την βοήθεια και τις παρατηρήσεις του, καθώς και τα καλά του λόγια για τις ανωτέρω μελέτες/βιβλία μου. Σε πρόσφατο E mail του, αφού είδε τις μεταξύ μας αντεγκλήσεις, μου εκφράζει την απορία του για το μένος των ελλήνων επιστημόνων να αλληλοακυρώνονται αναφορικά με το ’21 και μάλιστα με πρωτόλεια επιχειρήματα/ αντεπιχειρήματα ( π.χ αν υπήρξε αγ. Λαύρα και ορκωμοσία !! ),χωρίς να κάνουν νέες αναδιφήσεις σε χ.φ, αλλά απλές αναφορές σε ήδη υπάρχουσα συχνά ξεπερασμένη βιβλιογραφία. Γι’ αυτό συμπεραίνει πως οι Ελληνες έχουμε μείνει στο περιθώριο της διεθνούς βιβλιογραφίαςόπου είμαστε ανύπαρκτοι. Περιμένουμε τους ξένους να μας τα πουν και να αναδείξουν την ιστορία μας. Εμείςέχουμε προτεραιότητα στην αλληλοακύρωση. Αλλά κι’ αυτό αποδεικνύει το «πόσο πολύΈλληνες»είμαστε , ήδη από την αρχαιότητα. Η «συκοφαντία» και η «διχόνοια», είναι πανάρχαια αγαπημένα μας «σπόρ», καθώς και το «ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ..». Γι’ αυτό ακριβώς είναι άδικο ν’αποδομούμε τις λίγες , αλλά μεγαλειώδεις καλές μας στιγμές σαν το ’21, ειδικά όταν το νόημά του είναι πανανθρώπινη αξία και διαρκές ζητούμενο ).

 

Όπως ανέφερε ομοίως στην Καθημερινή της Κυριακής 27.03.2011 ο κ. Κ.Ιορδανίδης:« (..) το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι οικονομικό απλώς, αλλά η απουσία μιας αίσθησης αποστολής. Πρότυπο Βασίλειο της Δύσεως στην Ανατολή είχε ως στόχο το έθνος τότε. Σήμερα, απλώς διαχειρίζεται την παρακμή του ».!!!

Επανερχόμενοςόμως στα της εκπομπής και πέραν των «ημαρτημένων» της , θεωρώ πως τα συμπεράσματά τηςειδικά αυτής της 10^ης , ήταν στην σωστή κατεύθυνση, ενώ το προσωπικό μου συμπέρασμα για το 1821 είναι το πανανθρώπινο νόημα/ μήνυμά του και ανθολογείται στο: « Ποτέ μην υποταχθείτε σεΔεσποτείες ( πεφωτισμένες ή υλιστικές ) που τάχα έχουν το θέσφατο “know how”της ευτυχίας και της ευμάρειάς μας, στο δήθεν όνομα της Δημοκρατίας, της αποδοχής και ανεκτικότητας των ατομικών μας δικαιωμάτων και ειδικώςμέσα από το δικό τους ψευδοεκπαιδευτικό σύστημα που μας θέλει απλούς κατοίκους ( φορολογικά νούμερα/ μονάδες ) υπηκόους χώρου και όχιΠολίτες χώρας/ Πολιτείας , ως κοινωνικό πολτό μαζανθρώπων, και πάντοτε να «φοβάστε εκείνα που θα γίνουν για εσάς, – επ’ ονόματί σας-, αλλά χωρίς εσάς ( την γνώμη σας) . Η ελευθερία δεν είναι αυτονόητο κεκτημένο, αλλα διαρκές ζητούμενο».

Η μόνη αντίσταση είναι η «παιδεία» πουθα μας κρατάει σεψυχοπνευματική εγρήγορση ενάντια στους σκοπούς των όποιων αντιθέτων ( ότι μανδύα και να φέρουν )και αυτό θα επιτευχθεί έστω και με σύγχρονα «κρυφά σχολειά» στ’ όνομα της αξιοπρέπειάς μας και είμαι σίγουρος πως, όπως είπε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος στη συνάντηση με τονΌμιλό μας την 03.03.2011: « όλα αυτά είναι σύννεφα και στο τέλος η αλήθεια( γνώσης και ζωής ) θα λάμψει ». Είθε !!!

Όπως ανέφερα και παραπάνω, δεν θεωρώ τον Θ. Κολοκοτρώνη λιγότερο σημαντικό πανανθρώπινοαγωνιστικό πρότυπο από τον Μπολιβάρ ή τον Τσε Γκεβάρα !!!η δε συνεχής εγρήγορση και αντίσταση στα δεσποτικά μέσα ( έστω και με τον μανδύα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ) όπως αναφέρει ο Henry David Thoreauστο δοκίμιό του «Περί Πολιτικής Ανυπακοής», το οποίο αρχικά είχε τον τίτλο «Αντίσταση στην Αστική Κυβέρνηση», δεν θα με εύρισκε επί της «Αρχής» αντίθετο. Το θεμελιώδες σκεπτικό του Thoreau αφορά την αυτονομία του πολίτη και την αντίστασή του κατά των μη ηθικών επιλογών των κυβερνήσεων, ενώ η βασική του σκέψη ήταν ότι ο πολίτης που υπακούει στις επιταγές της κυβέρνησης με μέσα όπως η καταβολή των άδικων φόρων, στην ουσία υποστηρίζει τις ανήθικες ιδεολογικέςεπιλογές της ! Και επειδή όπως έγραφε ο Κορνήλιος Καστοριάδης τα δυτικά συστήματαείχαν και έχουν τις κρίσεις τους , όπως και ο Μαρξισμός-Λενινισμός, διαπιστώνοντας την κονιορτοποίηση μαςανάμεσά τους, το μόνο που μπορούμε να διαπιστώσουμε είναι πως «ο αγώνας» για ψωμί, παιδεία, αξιοπρέπεια και ελευθερία συνεχίζεται, είναι διαρκές ζητούμενο και όχι κεκτημένο!!

Στο περασμένο σχόλιο/ άρθρο, σας είχα υποσχεθείπως θα δώ τον τουρκικό τύπο καισταχυολογώντας θα σας πω τι αναφέρει για το θέμα της Λιβύης.Έχουμε και λέμε λοιπόν από τις Εφημερίδες Milliyetκαι Taraf:

Ποια είναι λοιπόν η στάση της τουρκικής κοινής γνώμης για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Λιβύης και πώς «διαβάζουν» οι τούρκοι αναλυτές τη συμπεριφορά της τουρκικής κυβέρνησης σε σχέση με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τις διαβουλεύσεις στο ΝΑΤΟ; Παρακάτωπαραθέτω δύο αρκετά διαφωτιστικά άρθρα: (1) του αρχισυντάκτη της ‘Ταράφ’ Αχμέτ Αλτάν με τίτλο «Αρχές» και (2) του αναλυτή διεθνών θεμάτων της ‘Μιλιέτ’ κ.Σεμίχ Ιντίζ, με τίτλο «Λογαριασμοί χωρίς τον ξενοδόχο στην εξωτερική πολιτική» ( 23.03.2011 ). Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον – αναφέρεται μάλιστα και σε σχόλια άλλων δημοσιογράφων και αναλυτών – το σημείο του κειμένου του κ.Α.Αλτάν που συγκρίνει την κατάσταση στην Κύπρο με αυτό που συμβαίνει στη Λιβύη:

Από το άρθρο «Αρχές» :

« Ένα ευρύ μέτωπο στην Τουρκία φαίνεται ότι αντιτίθεται στην επέμβαση στη Λιβύη. Τούρκοι, Κούρδοι, ισλαμιστές, κεμαλιστές, αριστεροί, δεξιοί, εξουσία και αντιπολίτευση επικρίνουν την επιχείρηση της ‘Δύσης’ εναντίον του Καντάφι.

Υπάρχει μια καχυποψία απέναντι στη Δύση.

Αν μπορούσαμε να περικλείσουμε την καχυποψία σε μια φράση, αυτή θα έλεγε, ‘ο ανήθικος και διπρόσωπος δυτικός ιμπεριαλισμός, επιτίθεται στον Καντάφι για να πάρει το πετρέλαιο’.

Στην ιστορία της Δύσης, βλέπουμε όλα τα είδη της ‘ανηθικότητας και της διπροσωπίας’.

Κι είναι τάχα αυτό για το οποίο θυμώνουμε;

Αν όντως θυμώνουμε γι’ αυτό στο όνομα του ήθους και της εντιμότητας…

Τότε, πώς εκτιμούμε το γεγονός ότι είπαμε ‘πηγαίνουμε να βοηθήσουμε τους τουρκοκύπριους’, κι ύστερα όταν οι τουρκοκύπριοι μας είπαν ‘φτάνει, αφήστε μας ήσυχους’, είπαμε ‘εμείς χύσαμε το αίμα μας για τον τόπο αυτό, δεν φεύγουμε’.

Το θεωρούμε αυτό ηθική και έντιμη στάση;

Ή μήπως έχουμε άλλα μέτρα και σταθμά για τους δυτικούς και άλλα για τους εαυτούς μας;

Εξάλλου, αν εξοργιζόμαστε τόσο πολύ με τη διπροσωπία της ‘ιμπεριαλιστικής’ Δύσης, γιατί είμαστε μέλη της στρατιωτικής δύναμης των ‘ιμπεριαλιστών’ που είναι το ΝΑΤΟ, γιατί προσπαθούμε να μπούμε στο ‘κλαμπ’ των ιμπεριαλιστών που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Γιατί, όλοι εσείς δεν προτείνετε, όπως κάνουν οι ‘στρατοκράτες’ στρατηγοί μας, να αποχωρήσουμε από αυτούς τους οργανισμούς;

Όσο για το ζήτημα του πετρελαίου…

Μήπως ο Καντάφι δεν πουλούσε ως τώρα το πετρέλαιο του στη Δύση;

Γιατί οι δυτικοί που επί σαράντα χρόνια παίρνουν από τον Καντάφι όχι μόνο πετρέλαιο, αλλά ως φαίνεται κι από τα σχετικά δημοσιεύματα και λεφτά, να επιτίθενται στον Καντάφι για το ‘πετρέλαιο’;

Τους έκοψε ο Καντάφι το πετρέλαιο και τα λεφτά;

Ή μήπως όλα ετούτα είναι ‘λόγια’ κι εμείς, όποια κι αν είναι η πολιτική μας άποψη και θρησκευτική πίστη, θυμώνουμε επειδή όλα αυτά δεν εμπίπτουν στην αντίληψη περί ανεξαρτησίας της ‘κεμαλιστικής ιδεολογίας’ που είναι μπηγμένη σαν καρφί μέσα μας;

Το συζητήσαμε προχθές στην πρωϊνή σύσκεψη: η μισή εφημερίδα και παραπάνω είναι αντίθετη σε αυτή την ‘επιχείρηση’ και εκφράζεται με οργή εναντίον της.

Ξέρω πως στη συζήτηση αυτή δεν πρόκειται να βρω πολλούς οπαδούς, τουλάχιστον όμως παραδεχτείτε ότι το να γράφει κανείς για να ‘βρει οπαδούς’ είναι σοβαρή ανηθικότητα και διπροσωπία.

Προσωπικά, αυτό που θα ήθελα είναι, κανένα κράτος –συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας- και κανένας ηγέτης να μην είναι ‘ανεξάρτητος’, θα ήθελα όλες οι κοινωνίες να είναι ‘εξαρτημένες’ η μια από την άλλη και να τεθεί τέρμα στην ελευθερία των κρατούντων να βασανίζουν τους λαούς τους.

Να ρωτήσω πρώτα τους Κούρδους που αντιτίθενται στην επιχείρηση.

Αν ερχόταν ένας τρελός σαν τον Καντάφι στην εξουσία στη Τουρκία και προχωρούσε με τα αεροπλάνα, τα τανκς και τα κανόνια του εναντίον του Ντιάρμπακιρ για να εξουδετερώσει τους κούρδους, δεν θα θέλατε κάποιος να παρέμβει;

Να ρωτήσω τους θρησκευόμενους.

Αν ένας ‘κοσμικός’ σαν τον Καντάφι πραγματοποιούσε ένα πραξικόπημα και μάζευε τους θρησκευόμενους στα γήπεδα κάνοντας σχέδια να τους σκοτώσει, δεν θα θέλατε κάποιος να παρέμβει;

Τους κεμαλιστές.

Αν ένας ‘οπαδός της σαρία’ σαν τον Καντάφι έκανε πραξικόπημα και επιχειρούσε να καθαρίσει όλους όσοι διάγουν ‘μοντέρνο’ βίο, δεν θα θέλατε κάποιος να παρέμβει;

Θα αντιμετωπίζατε μια τέτοια παρέμβαση ως ‘ιμπεριαλιστική’ επίθεση;

Ή θα χαιρόσαστε, σαν τον λαό της Βεγγάζης που σώθηκε από μεγάλη σφαγή;

Τι θα νιώθατε αν ο Καντάφι σκότωνε όλους τους εξεγερμένους στη Βεγγάζη;

Αν ο Μουμπάρακ βομβάρδιζε με αεροπλάνα τους συγκεντρωμένους στην πλατεία Ταχρίρ, θα προτιμούσατε να μην παρέμβει κανένας;

Αν με ρωτήσετε γιατί ‘είναι πάντα η ανήθικη και διπρόσωπη Δύση που σταματάει τους δικτάτορες;’, θα σας ρωτήσω κι εγώ γιατί ‘η ηθική και έντιμη Ανατολή δεν σταματάει ποτέ τους δικτάτορες;’.

Αν πείτε ‘γιατί δεν επενέβησαν στη Γαζά’, θα πω ‘θέλετε να συνεχιστούν οι στ’ αλήθεια διπρόσωπες προσεγγίσεις και τα λάθη που γίνονται εκεί;’

Πρέπει οι σκοτωμένοι στη Ρουάντα, τη Γάζα, τη Βοσνία, τη Λιβύη, να αφεθούν μόνοι με τους δολοφόνους τους;

Όταν υπάρχουν νεκροί και δολοφόνοι, για τους ‘ηθικούς και έντιμους ανθρώπους’ δεν πρέπει να έχει σημασία ‘η θρησκεία, η ράτσα και η πίστη’ κανενός.

Αυτοί που λένε ‘γιατί επενέβη στη Βεγγάζη και δεν επενέβη στη Γάζα’ πρέπει να αναρωτηθούν επίσης ‘γιατί λυπάμαι για το σκοτωμένο παιδί στη Γάζα και δεν στενοχωριέμαι για το παιδί στη Βεγγάζη;’

Μισώ τους δικτάτορες και τους τυράννους.

Θα ήθελα ο κόσμος να μπορεί να τους σταματάει.

Αν η Δύση με τρόπο ‘διπρόσωπο και ανήθικο’ σταματάει κάποιους δικτάτορες και άλλους όχι, θα της ζητήσω λογαριασμό όχι για αυτούς ‘που σταματάει’, αλλά για εκείνους ‘που δεν τους σταματάει’.

Το αν είμαι προσωπικά εναντίον του Καντάφι ή υπέρ του, δεν έχει γι’ αυτόν καμιά διαφορά, αλλά έχει διαφορά για μένα.

Δεν στέκομαι δίπλα στον Καντάφι. Είμαι δίπλα στους εξεγερμένους της Βεγγάζης και θέλω να σωθούν από την καταπίεση και την τυραννία».

Και από το άρθρο: «Λογαριασμοί χωρίς τον ξενοδόχο στην εξωτερική πολιτική»

« Αν και ο Πρωθυπουργός Ερντογάν δίνει εξαρχής συγκεχυμένα μηνύματα στο θέμα της Λιβύης, στην ομιλία που έκανε στο Πανεπιστήμιο Ουμούλ Κουρά της Μέκκας, είπε κάτι πολύ σωστό. Αναφερόμενος στις τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή, είπε ‘πριν ρωτήσουμε τους άλλους το γιατί, πρέπει να αναρωτηθούμε εμείς. Να αναζητήσουμε στον εαυτό μας την απάντηση του γιατί είμαστε σε αυτή την κατάσταση’.

Κι εμείς ας προσθέσουμε το εξής: Γιατί η Λιβύη μια χώρα που κατέχει τα πιο πλούσια αποθέματα πετρελαίου και έχει μόνο 6,5 εκατομμύρια πληθυσμό δεν είναι σήμερα η Ελβετία της βόρειας Αφρικής; Τι είναι αυτό που εμποδίζει κάτι τέτοιο;

Ο ισλαμικός κόσμος, βυθισμένος λόγω της υπανάπτυξης στις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις, δεν νομίζουμε ότι είναι ακόμα σε θέση να δώσει ειλικρινείς απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Αυτά όμως είναι ερωτήματα που η σημασία τους θα βαίνει αυξανόμενη τον επόμενο καιρό.

Ας έρθουμε τώρα στην de facto κατάσταση: η Τουρκία δεν μπορεί ακόμα να χωνέψει το γεγονός ότι δεν προσκλήθηκε στην συνάντηση κορυφής για τη Λιβύη στο Παρίσι. Εξάλλου, υπό το φως της απόφασης 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας, το σχετικό σχόλιο του ΥΠΕΞ Νταβούτογλου, ότι ‘δεν εφαρμόστηκαν οι διεθνώς αποδεκτές διαδικασίες’, δεν έχει πείσει ούτε τους δικούς μας διπλωμάτες.

Τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να παρηγορήσει την κοινή γνώμη με την εντύπωση ότι ‘η Τουρκία βάζει φρένο στο ΝΑΤΟ’. Χθες, στην ομιλία του Ερντογάν στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του, περιμέναμε να ειπωθεί κάτι πιο συγκεκριμένο επί του θέματος, αλλά ματαίως. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο δεν είχε ακόμα ξεκαθαρίσει η στάση που θα τηρήσει η Άγκυρα στο ΝΑΤΟ. Αλλά προσωπικά δεν περιμένω ότι η Τουρκία μόνη της θα εμποδίσει την επιχείρηση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη . Η Τουρκία δεν μπορεί, να μπλοκάρει το ΝΑΤΟ μόνη της σε οποιοδήποτε θέμα, χωρίς να βλάψει τα δικά της συμφέροντα ασφαλείας. Αν αυτή η υπόθεση είναι λανθασμένη και η Άγκυρα χρησιμοποιήσει το βέτο της στο ΝΑΤΟ για το θέμα της Λιβύης, τότε, αυτό θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στις σχέσεις μας με τη Δύση.

Ωστόσο, τα λόγια του Ερντογάν, ‘το ΝΑΤΟ πρέπει να πάει στη Λιβύη για να επικυρώσει το ότι η Λιβύη ανήκει στους Λίβυους’ και ‘η επιχείρηση της Λιβύης δεν πρέπει να μετατραπεί σε κατοχή’, κρύβουν εντέχνως το πράσινο φως της Άγκυρας για την επιχείρηση. Οι ‘προϋποθέσεις’ του Ερντογάν περιλαμβάνονται στην απόφαση 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας κι αυτό λύνει τα χέρια της Άγκυρας.

Κατά τη γνώμη μας, η Άγκυρα, που πιάστηκε απροετοίμαστη απέναντι στις εξελίξεις στη βόρεια Αφρική και τον Κόλπο, που απομονώθηκε γιατί δεν μπόρεσε να πάρει καμιά πρωτοβουλία στη Λιβύη, πρέπει πλέον να εγκαταλείψει τα ανοίγματα και τις γενικολογίες που έχουν μικρή ή καμιά προοπτική και θα ήταν πιο σωστό να αναζητήσει ρεαλιστικές απαντήσεις στο ερώτημα που έθεσε ο Ερντογάν στη Μέκκα.

Αν η κυβέρνηση εξακολουθεί ακόμα να ισχυρίζεται ότι μπορεί να αναλάβει ‘ηγετικό ρόλο’ στην περιοχή, τότε αυτό δεν πρέπει να βασίζεται σε υποθέσεις αλλά να είναι σύμφωνο με τις πραγματικότητες που επικρατούν στον κόσμο. Κι εν τω μεταξύ, αφού έχουμε αρχίσει να εναντιωνόμαστε στη Δύση σε όλα τα ζητήματα, πρέπει, επίσης, να αποφασίσουμε το που ανήκει η Τουρκία και να συμπεριφερόμαστε αναλόγως.

Υεμένη, Συρία… και τελικά βλέπουμε ότι η ‘φωτιά’ εξαπλώνεται στην περιοχή. Απέναντι στις εξελίξεις, αν η Τουρκία θέλει να μην χάσει κι άλλο σε διπλωματικό επίπεδο, χρειάζεται να έχει συνεπή στάση και να κάνει συνεπείς λογαριασμούς».

Εύστοχοι προβληματισμοί των τούρκων δημοσιογράφων, που δεν ξέρω όμως τι απήχηση έχουν στους πολιτικούς της γείτονος και στον λαό.

Για τις ελληνικές εφημερίδες και τα «αφιερώματά τους» στο ΄21, τι να πώ ; Τα είπε ο φίλος μουτούρκος οθωμανολόγος του Harvardκ.Sukru Ilicak !!!! Αλληλοακύρωση, τοπικισμός, σύγχυση, θλίψη, ενώ η συνέχεια του αφιερώματος στα κλέφτικα τραγούδια , του κ. Μπουκαλά στην Καθημερινή δεν είχε κάτιιδιαίτερο για να σχολιάσω όπως την περασμένη φορά.

Παρακάτω και κλείνοντας αυτούς τους «μαραθώνιους σχολιασμούς» που αθροιστικά φτιάχνουν βιβλίο ( αν βγει θα μοιραστεί δωρεάν ), συγχωρέστε με , αλλά θα επαναλάβω τις βασικές αντικρούσεις μου στα όσα το τελευταίο 2μηνο ακούστηκαν από την εκπομπή του ΣΚΑΙ, αλλά και από επιστήμονες που «οικοδομούν» την νεωτεριστική αναθεωρητικήοπτική και αντιμετώπιση των πηγών, παρότι όλοι ανέκρουσαν πρύμναν .

Νιώθω ιδιαιτέρως δικαιωμένος από τα λεγόμενα των ( κατά σειρά επεισοδίων ): κ. Αγγελομάτη, κ. Αγτζίδη, κ.Χατζηβασιλείου, κ. Ριζά, κ. Αλεβιζάτο, κ. Ράμφο, κ. Κουμαριανού, κ.Ευθυμίου, κ.Γαρδίκα, κ.Καρνασιώτη, κ.Κολιόπουλο και εσχάτως από τον κ. Μιχαηλίδη. Επίσης θερμά ευχαριστώ τον μακαριώτατο αρχιεπίσκοπο Αθηνών & πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, τον καθηγ. Ν. Σαρρή, τον καθηγ. Σ. Καργάκο και φυσικά τον φίλο μου Σουκρού Ιλιτζάκ, καθώς επίσης τους χιλιάδες αναγνώστες των sites και Blogs που μέσω link με διάβασαν, σχολίασαν, ή με είδαν έστω και μονταρισμένο στην ΝΕΤ, καθώς και την εφημερίδα «Πρώτο θέμα» και τα περιοδικά «Νέμεσις» και «Δικηγορική Επικαιρότητα» που φιλοξένησαν συνεντεύξειςμου.

Εάν δε είχαν διευκρινιστεί και τα παρακάτω ανεπίδεκτα επιστημονικής εκτιμήσεως «αξιώματα / ημαρτημένα» που προέβαλε η εκπομπή και που δεν αποκατέστησε ούτε στην τελευταία, τότε θα ένιωθα εντελώς δικαιωμένος,αφού σε όλα τα άλλα τελικώς «ήρθαν» με το μέρος μας. Αλλά δεν πειράζει, θα τα πούμε εμείς:

Ρητορικό ερώτημα 1^ο με «αξιωματικό χαρακτήρα»: « Τι είδους ιστορία θέλουμε; Για Μαναδαρίνους ( Πατρίκιους ) ή για Πληβείους;Λαϊκιστική, Λόγια ; Ερευνητικού τύπου που τα λέει όλα, «παιδική άνευρη» , ή εκλαϊκευμένη ;

Απ.: Η ιστορία είναι αντικειμενική και η ερμηνεία της υποκειμενική. Η ιστορία πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται ως ενιαίο σύνολο και όχι ν’ απομονώνονταιμόνον στιγμές της ( εκτός και ενδιαφέρει τον ερευνητή αυτό καθ’ αυτό το γεγονός ), άλλως μπορεί να βγουν στρεβλά συμπεράσματα και ειδικά όταν χρησιμοποιείται ένα καταπληκτικό, αλλά και επικίνδυνο μέσον όπως η τηλεόραση ( κ. Κουμαριανού ). Οι όψιμες, αλλά καθόλου καινοφανείςερμηνείες δεν προσδίδουν απολύτως τίποτα στην παιδείας μας, παρα μόνον σύγχυση και διχόνοια ( το εθνικό μας σπορ ). Η αληθινή παιδεία ας αναζητηθεί στις επιστολές του Δ. Σολωμού προς το δικαστή Τερτσέτη, ή στο λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα προς τους νέους, η δε σχολική«παιδαγωγική ιστορία» επ’ουδενίμπορεί να ταυτιστεί με την απόλυτη αλήθεια ( που αφορά εν πρώτοις τη διαρκή επιστημονική έρευνα ), διότι πως θα εξηγήσεις σ’ ένα παιδί τον αθυρόστομο τραχύ χαρακτήρα του Καραϊσκάκη και ταυτόχρονα τον «καθαγιασμένο» αγώνα του, όταν το παιδί ζει ακόμα στον κόσμο του απόλυτα καλού ( ναι/ μπράβο ) καικακού ( μηκακά ), χωρίς να μπορεί να διακρίνει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις και το «συναμφότερον» . Αυτά θα έρθουν με την εμπειρία της ζωής, συν τω χρόνω. Όλα τα άλλα μόνο σύγχυση και απόρριψη του δημιουργούν και τελικώς αποκόβεται από τον ιστό. Αποκόβεται από την παράδοσή του, πελαγοδρομεί χωρίς στήριγμα και τα παιδιά χρειάζονται στηρίγματα και σημεία αναφοράς. Θέλουν πρότυπα , αν δε δεν τους δώσουμε θα τ’ αναζητήσουν αλλού και ίσως είναι προς ζημία τους. ( βλ. σχολ. μου από το 1^ο επεισόδιο ).

ΑΞΙΩΜΑ 2^ο : Το Ελληνικό έθνος αποτελείται από «σύγκληδες», δεν είμαστε «καθαροί».

ΑΠ.: Τοποθετούμαι στο τι πιστεύω για το Ελληνικό έθνος και τη διαχρονία του, εντελώς υποκειμενικά και φυσικά χωρίς νεολογισμό ή θέσφατο, θα χαρώ δε ενδεχομένως να συμπληρώσω ή και να μεταβάλω την άποψή μου εάν υπάρξει πειστικός αντίθετος λόγος όπως προείπα:

Οι Ελληνες συμπτωματικώς ( ίσως ), ή από επιλογή διατηρούν τα αρχικά χαρακτηριστικά του Ηροδότου, δηλ. έχουν όπως λένε οι γενετιστές και “όμαιμον” και ομόγλωσσον και ομόθρησκον ( αφού όλοι μαζί { περίπου90% } πίστευαν είτε στους παλαιούς θεούς, είτε αργότερα στην ορθοδοξία ), έχουν κοινά ήθη και έθιμα , όσοι δε «σύγκληδες» προσήλθαν “εμβαπτίστηκα픨στο ομόγλωσσον και ομόθρησκον και έγιναν “πείσμονες” έλληνες.

• *Σημ.: ( Για το «όμαιμον» των Ελλήνων, παραπέμπω ενδεικτικώς και όχι περιοριστικώς στις μελέτες των γενετιστών των πανεπιστημίων Στάνφορντ ( ΗΠΑ ) και Παβίας( Ιταλίας ) σε συνεργασία με το ΑΠΘ, δημοσιευμένες από κοινού στο : ” The genetic composition of the inhabitants of Greece”, Θεσ/νίκη 1993, Κων/ νος Τριανταφυλλίδης( καθηγ. γενετικής, τμήμα Βιολογίας ΑΠΘ ), ιατρικές εκδόσεις Γαληνός, Τσιμισκή 128, Θεσ/νίκη ), όπου η καθαρότητα φαίνεται να ξεπερνάτο 95%.
• Για το «ομόγλωσσον» δεν νομίζω πως χρειάζεται ειδική ανάλυση, αποδεικνύεται από αυτά που μιλάμε μέχρι σήμερα συν τις ντοπιολαλιές ( βλ. π.χ λεξικό Ησύχιου, Σουϊδα, Liddel & Scott κ.ά ). Το ότι κάποιοι έλληνες μιλούσαν/ ή μιλούν αρβανίτικα, βλάχικα, σλαβομακεδονικά, ή τούρκικα κ.λ.π δεν έχει να κάνει με τον γενετικό τους κώδικα, ούτε υποχρεωτικά η διαφοροποίηση γλώσσας, η εκφορά του λόγου ( μουσικότητα ) , ή η διγλωσσία αλλοιώνει τα ανά εποχή προσδιοριζόμενα “εθνικά” χαρακτηριστικά και εάν υπάρχουν διαφορές εντάσσονται στο 5-10% που σίγουρα δεν αποτελούν “διαβρωτικό” στοιχείο.
• Ομοίως και με το «ομόθρησκον». Στην αρχαιότητα το 90% και πλέον πίστευε στους ίδιους θεούς ( έστω και με διαφορετικά ονόματα, αλλά κοινές ιδιότητες ) και με βασικά ίδια λατρευτικά έθιμα στους βωμούς και ναούς. Το αυτό συνέβη και με τον χριστιανισμό ( σιγά σιγά, αυτοβούλως ή αναγκαστικά ) το 90% των Ελλήνων έγιναν χριστιανοί ορθόδοξοι με κοινά λατρευτικά έθιμα ή / και δοξασίες σε κοινής δομής ναούς. Το ότι υπήρχαν πάντοτε 10% ελλήνων καθολικών, μουσουλμάνων ή άλλων δογμάτων δεν είναι αποτρεπτικό ( π.χ οι καθολικοί έλληνες της Σύρου ανήκαν στο μιλλέτ των φράγκων, ενώ οι ορθόδοξοι στο ρωμέϊκο μιλλέτ. Ομοίως ένας ορθόδοξος ΤαταροΜολδαβός, όπως ο πρίγκηψ Δημ . Καντεμίρ ανήκε στο γένος των ρωμιών, ενώ ο μουσουλμάνος Έλληνας ή αρβανίτης λεγόταν πως «Τούρκεψε» δηλ. ισλαμοποιήθηκε και όχι φυσικά πως άλλαξε ο γενετικός του κώδικας μεταβαλλόμενος σε Τούρκο !! ), ούτε αλλοιώνονται έτσι τα συνολικά χαρακτηριστικά. (οι “σύγκληδες” που εντάχθηκαν στο ανά εποχή ελληνικό έθνος/ γένος κ.λ.π, μετεβλήθησαν σε “πείσμονες έλληνες”, π.χ ο “μάλλον σλαβοαρβανίτης” Μοραϊτης Ιωάννης Τσερνωτάς, ορθόδοξος σ(ι)παχής στον οθωμανικό στρατό, το Σεπτέμβριο του 1571, πεθαίνει “εξελεπιζόμενος/ γδαρμένος ζωντανός” ως εξεγερμένος Έλληνας {!!} μαζί με τους προκρίτους της Β. Πελ/νήσου στη μονή Ταξιαρχών Αιγιαλείας { βλ. Ι. Χασιώτη, τόμος Ι’, Ιστορία Ελλην. Έθνους της εκδοτ. Αθηνών}).
• Τα «ήθη και τα έθιμα» επίσης είναι βασικός συνδετικός κρίκος ενός “έθνους” , όπως απέδειξαν οι στοιχειωδώς αναφερόμενοι λαογράφοι ( π.χ Ν. Πολίτης, Γ.Α Μέγας ή στην μουσική ο Ελβετός Samuel Baud Bovy ).
• Το ότι οι έλληνες ( ο απλός λαός ) δεν γνώριζαν περιοχές πέρα από το χωριό τους, δεν έχει να κάνει με την “ελληνικότητά τους” ( π.χ η γενιά της μητέρας μου είδε θάλασσα και την Αθήνα στα 18 της, το 1963 !!! ).

Επομένως , ως «έθνος», περάσαμε και είχαμε επιτυχημένη πορεία και με τον « Ηροδότειο όρο» και με τον αυτοκρατορικό/ φορολογικό όρο του έθνους ( επί Ρωμαίων ), αλλά και το Βυζάντιο με τον όρο του έθνους/ γένους , και φυσικάμε τον οθωμανικό όρο μιλλέτ. Όταν γίναμε πολιτική οντότητα υπηκόων έναντι των κυριάρχων οθωμανών, διεκδικώντας να γίνουμε Πολίτες με δικό μας Κράτος ( επανάσταση ’21), φέραμε και τα χαρακτηριστικά του γαλλικού όρου ” nation“, οπότε είχαμε τα προσόντα να μας κατανοήσουν και οι όψιμοι αναθεωρητές πολιτικοί της Ευρώπης του 19ου αιώνα. Δηλαδή διαχρονικά και σε κάθε περίπτωση κουβαλούσαμε όλα τα χαρακτηριστικά που ο χρόνοςκαι το ιστορικό περιβάλλον ανά τους αιώνες απαιτούσαν και όριζαν για τον όρο έθνος, είτε εξ αίματος, είτε φορολογικό μόρφωμα, είτε πολιτιστικό, είτεως πολιτική οντότητα.Επομένως πάντα ήμασταν διακριτό από άλλους έθνος .

κ. Μιχαηλίδη σας ευχαριστώ που συμφωνήσατε μαζί μου ( τα είχα πεί ήδη από το 6^ο επεισόδιο, όπως καιτα παρακάτω περί Κράτους και Πατρίδας).

Τελευταίως υπάρχει προσπάθεια προσαρμογής μας στην αμερικανική ( ΗΠΑ ) έννοια του έθνους ( πολυεθνική φορολογική μονάδα κατοίκων συγκεκριμένου χώρου/ χώρας ),αδιάφορα όμαιμου, ομόθρησκου και ομόγλωσσου. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει αλλοίωση, διότι το έθνος υπερβαίνει τα εδαφικά όρια της “χώρας”, κουβαλάει πλέον μακρά διαχρονική παράδοση ( το εμείς ). Το έθνος ( έστω και ορφανό άνευ συγκεκριμένου εδαφικού χώρου, όπως λέει ο Ρήγας στο: « ώ παιδιά μου ορφανά μου, σκορπισμένα δώ κι’ εκεί ..» ) , μπορεί ναυπάρχει “όπου γή και πατρίς”, η δε έννοια πατρίδα ( ετυμολογικά η γή των πατέρων, αλλά πολιτιστικά είναι οι κοινές μνήμες και παραδόσεις ενός λαού ) ξεπερνά την έννοια κράτος και τούτο διότι, επί 400 χρόνια υπόδουλοι δεν είχαμε κράτος, είχαμε όμως πατρίδα ( κοινή παράδοση ) και γι’ αυτό επιζήσαμε , επομένως στο μέλλον , έστω και εάν δεν έχουμε κράτος( ουσιαστικά γραφειοκρατική φορολογική υπόσταση ) – πράγμα που απεύχομαι – , αν έχουμε πατρίδα ( το ομού ) δεν πρόκειται να εξαφανιστούμε μέχρι το τέλος του χρόνου διότι είμαστε φορείς «ενός ιλιγγιώδους διαχρονικούπολιτισμού»όπως λέει ο Χρ. Γιανναράς..!!!!κ. Πορτοσάλτε ευχαριστώ για την ερώτηση στην κ. Κουμαριανού περί Κράτους και Πατρίδας των Ελλήνων και ειδικώς ευχαριστώ την κ. Κουμαριανού για την απάντηση που σας έδωσε. Οι Ελληνες μπορεί να μην είχαν Κράτος επί Τουρκοκρατίας, είχαν όμως ΠΑΤΡΙΔΑ ( και συμπληρώνω γι’ άλλη μια φορά ) ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΠΕΖΗΣΑΝ. ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. ΜΕΤΑΞΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΠΡΟΤΙΜΩ ΠΑΤΡΙΔΑ. ΚΡΑΤΟΣ ( εάν διαλυθεί ) ΞΑΝΑΦΤΙΑΧΝΩ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΧΙ.(βλ. σχόλιά μου στο 6^ο επεισόδιο κι’ αλλού ).

Προσωπικά ως Κοινωνιολογών επιστήμων ( νομικός/ ιστορικός/ μουσικολόγος ), δεν στέκομαι στα “καθαρά” χαρακτηριστικά που αν και υπάρχουν ( το λένε ειδικές επιστήμες, όπως η γενετική, η γλωσσολογία κ.λ.π ), δεν με αφορούν άμεσα, αλλά πιστεύω στα της παραδόσεως ( συλλογικής ή ατομικής μνήμης ηθών και εθίμων ) που σύμφωνα με τον ποιητικό όρο του Γ. Σεφέρη είναι η ” Πατρίδα”, γι’ αυτό και όλοι οι αγωνιστές του ’21 στις μεταξύ τους επιστολές ( δεσμού ) προσφωνούνται: ” αδελφέ/ οί, πατριώτες “. Αυτό πιστεύω σημαίνει πολλά. Είναι το υφέν ( μουσικός συνδετικός όρος ) που μας κράτησε διαχρονικά Ελληνες, δηλ. η “Πατρίδα” και όχι το Κράτος που έτσι κι αλλιώς μέχρι τον Ι. Καποδίστρια δεν είχαμε !!!
Πιστεύω και με ενδιαφέρειμόνον η έννοια παράδοση/ πατρίδα, έστω και εάν υπάρχουν αποδείξεις “καθαρότητας” τουδιαχρονικού ελληνικού έθνους , το δε κράτος ( προσωπικά υποκειμενικά ) με ενδιαφέρει μόνον εάν συνάδει με την έννοια πατρίδα, άλλως και σε περίπτωση δυσαρμονίας μεταξύ τους έχω σταθερό προσανατολισμό στην «παράδοση», ως διαρκώς όμως εξελισσόμενη και προσαρμοζόμενησύγχρονη έννοια καιόχι ως μουσειακό ιδεολόγημα .( βλ. σχολ. μου στο επεισόδιο Νο 6 ).

ΑΞΙΩΜΑ 3^ο: Ολο το ’21 και κυρίως το κρυφό σχολειό, η αγ. Λαύρα, οι ηρωϊσμοί κ.λ.π είναι σαν το παραμύθι/ μύθο του αη Βασίλη. Ομως μετά από 190 χρόνια πρέπει να πείς στα ενήλικα παιδιά πως δεν υπάρχει αη Βασίλης».

ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΗ:

Ο Βασίλειος Καισαρείας, γνωστότερος ως Μέγας Βασίλειος ( μεταξύ 329 και 333 – 379 μ.Χ ), υπήρξε Πατέρας της Εκκλησίας, Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, κορυφαίος θεολόγος του 4ου αιώνα και ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, που θεωρούνται προστάτες της παιδείας.

ΟδυτικόςSanta Claus, ή “Santa“, ( μετφ. ποιητική αδεία στα Ελληνικά ως αη Βασίλης ) , σύμφωνα με την προσιτή σε όλους πλέον wikipedia: « is a figure in North American culture with legendary, mythological and folkloric aspects who developed from an amalgamation of Dutch Sinterklaas, English Father Christmas and other traditions of Christmas gift-bringers. Santa Claus is said to bring gifts to the homes of the good children during the late evening and overnight hours of Christmas Eve, December 24. The figure developed in the 19th century from the Dutch figure of Sinterklaas, which, in turn, has part of its basis in hagiographical tales concerning the historical figure of gift giver Saint Nicholas», δηλαδή είναι μία δυτική ( και όχι ελληνική ) παραμυθία στηριγμένη στον αγ. Νικόλαο, που μας πρωτοήρθε στην Ελλάδα από τον Οθωνα και μετά. Μέχρι τότε τα ελληνόπουλα έναν άγιο Βασίλη ήξεραν και αυτός ήταν υπαρκτός από την Καισαρεία, καθώς και έναν υπαρκτό άη Νικόλα Μύρων, τον θαλασσινό. Περαιτέρω από την ίδια πηγή , μαθαίνουμε: « The Coca-Cola Company’s Christmas advertising in the 1930s. The popularity of the image spawned urban legends that Santa Claus was invented by The Coca-Cola Company or that Santa wears red and white because they are the colors used to promote the Coca-Cola brand. ». Δηλαδή , την δεκαετία του 1930, η Coca-Cola πήρε την καρικατούρα της μορφής του Santa Claus για να διαφημίσει τα προϊόντα της λόγω των χρωμάτων ( άσπρο κόκκινο ) των ρούχων του και έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο εμπορικόπαραμύθιγια τα παιδιά της παγκοσμιοποίησης που οικοδομείτο.

Συμπέρασμα:Το ’21, το κρυφό σχολειό, η αγ. Λαύρα , οι ηρωϊσμοί κ.λ.π είναι υπαρκτά γεγονότα σαν τον αη Βασίλη της Καισαρείας, ή τον αη Νικόλα Μύρων το θαλασσινό και επομένως ουδεμία αποκατάσταση χρειάζονται, ούτεαποδόμησή τους γίνεται .

Η εμπορικήδιαφημιστική καρικατούρα της Coca-Cola δεν είναιυπαρκτή , αλλά μία εικόνα, ίσως ωραία για τα παιδιά , αλλά cartoon, ουδεμία σχέση έχουσα με υπαρκτό αη Βασίλη ή αη Νικόλα.Αυτή αποδομήστε την όσο θέλετε και πείτε σταπαιδιά ότι είναι παραμύθι. Όμως η Αγ. Λαύρα και το κρυφό σχολειό δεν είναι Coca-Cola Santa, είναι υπαρκτά γεγονότα που συνέβησαν, νωρίτερα βέβαια από την 25^η Μαρτίου 1821, αλλά συνέβησαν και δεν αποδομούνται επειδή ο πίνακας του Βρυζάκη ( όπως χιλιάδες πίνακες παγκοσμίως ) , «καλλιτεχνική αδεία» απεικονίζει τον Θ.Κολοκοτρώνη που τότε ήταν στην Καλαμάτα και όχι στην αγ. Λαύρα, ή επειδή ο Βρυζάκης λέει ο Π.Π.Γερμανός ευλογεί την σημαία ( και όχι λάβαρο) του αγώνα ,στην αγ. Λαύρα την 25 Μαρτίου , αντί ν’ αναφέρει πως την ευλογεί στις 17 Μαρτίου 1821 ( του αγ. Αλεξίου που πανηγυρίζει η αγ. Λαύρα και ο ίδιος ο Π.Π.Γ βρισκόταν εκεί , βλ. απομνημονεύματά του ).

Είναι σαν την φανταστική οικοδόμηση του ’21 που είχατε οικοδομήσει μόνοι στο μυαλό σας ( αλλά όχι εμείς οι υπόλοιποι που ξέραμε εξ αρχής τι ήταν το ‘21 ), για να έχετε μετά την χαρά να την κατεδαφίσετεως μύθευμα. (*Ματθαίος Γιωσαφάτ, Μεγαλώνοντας μέσα στην Ελληνική Οικογένεια, εκδ. Αρμός ).

Αξίωμα 4^ο:«Δεν υπήρξε κρυφό σχολείο / ασαφής ο ρόλος της εκκλησίας»

ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΗ :

Πιστεύω ότι η όλη συζήτηση εδράζεταιεπί λάθουςβάσεως.

Για να διαπραγματευτείςένα ιστορικόθέμαπρέπει να διακρίνειςτην χρονική περίοδοπου σ’ ενδιαφέρει , καθώς και τον τόποκαι κυρίωςνα μην κάνειςιστορικούςαναχρονισμούς, δηλαδή να αναγάγειςγεγονότατου τότεστο σήμερακαι κυρίωςνα μην τα κρίνειςμε την ασφάλειατης γνώσηςπου σου δίνειηιστορικήκαταγραφή του παρελθόντος ή η ιδεολογία σου, διότιτότε χάνεται ο αυθορμητισμός , δεν μπορείςνα ταυτιστείςαγνάμε το γεγονός (μπαίνοντας σε μια μηχανή του χρόνου ) , σαν να ήσουν μέρος του και κρίνονταςυποκειμενικά , είτε ωραιοποιείς, είτε απορρίπτεις γεγονόταοδηγούμενοςσε λάθοςή κατευθυνόμεναιδεολογικάσυμπεράσματα.

Για να μιλήσει κάποιος εν προκειμένωγια την οθωμανική περίοδο, πρέπειαρχικάνα οριοθετήσειτο χρονικόδιάστημαπου τον ενδιαφέρειαπό τοέτος 1280έωςτο 1920 περίπου, δηλ. κάπου 700 χρόνια και να έχει πρόσβασηστις πηγές !!!Μετά να οριοθετήσει τον τόπο , δηλ.Ανατολήή Βαλκάνιακαι στην συνέχειανα δείποιοςσουλτάνοςδιοικούσεστο διάστημαπου τον ενδιαφέρει και ποιοςτοπάρχηςειδικάστην περιοχή που θέλει να ερευνήσει και αυτό γιατίη 700χρονηοθωμανική αυτοκρατορία δεν είναιμια ενιαίαπερίοδος , έχειτεράστιεςδιαφοροποιήσειςακμής καιπαρακμήςκαι κυρίωςδιοικητικές διαφορές.

Ένα άλλοσημαντικόστοιχείοείναι η γνώση των δομώντου Οθωμανικού ( οσμανικού ) κράτους. Ο μόνοςπου έχει γράψει2τομο έργο( + 1 τόμοσε πανεπιστημιακέςσημειώσεις ) στην Ελλάδα με θέμα: « Οι δομέςτου οσμανικού κράτους» ( * εκδ. Αρσενίδης )είναιο καθηγ. Νεοκλής Σαρρής ( που γνωρίζει τα τούρκικα σαν μητρική γλώσσα ).

Το εκπαιδευτικόσύστημα των Οσμανλίδων, ποικίλειανά αιώνα ( σχεδόν )και ανάσουλτάνο.Τα εκπαιδευτικάιδρύματαχωρίζονταςσεμουσουλμανικά, χριστιανικά ( ορθόδοξα, καθολικά, αρμένικα ) και εβραϊκάκαι ανήκανκαθ’ ολοκληρίαν στις αντίστοιχεςεκκλησιαστικές τους Αρχές οι οποίες τα επόπτευαν. Είχαν ιδρυματική ( βακουφική ) , ιδιωτική μορφή καισυντηρούντοαπό ίδιακεφάλαια, τα οποίαεάν δεν είχαν , έκλειναν . Οι δάσκαλοιμάθαινανιερατικά κυρίως γράμματα στους σπουδαστές και πληρώνονταναπό αυτούς. Δεν υπήρχε δημόσιο ενιαίο, ούτε υποχρεωτικόπρόγραμμασπουδών, ούτε η μαθητεία σ’αυτάήταν υποχρεωτική για τους μαθητές , με αποτέλεσμανα φοιτά σ΄ αυτά το πολύ το 10%του νεανικούπληθυσμού. Το υπόλοιπο 90% του πληθυσμού ήταν αναλφάβητο !!!Σημειωτέονότι ο ΘεόφιλοςΚορυδαλλεύς, σε όλητην καθηγητική 40χρονη πορείατου « έβγαλε»μόνον ελάχιστους μαθητές/ αποφοίτουςστην Μεγ. του Γένους Σχολή.

Η παιδεία ( εκπαίδευση )ήταν προνόμιοκαι όχι δικαίωμα. Αυτόσημαίνειότι όποτε ήθελε ο εκάστοτεσουλτάνος , ή τοπάρχηςαφαιρούσε το προνόμιο της εκπαίδευσης ( παιδείας ) και όποτε ήθελετο επανέφερε. Αυτό δημιουργούσεπλέον των άλλωνκαι μιαασυνέχειαστην εκπαίδευσηκαι ο μαθητήςτα παρατούσε.

Συχνά όμως, σε περιοχές που είχαν το προνόμιοκαι τα οικονομικά μέσανα πληρώνουνδάσκαλο καινα συντηρούν έναοίκημα – σχολείο με μιαβιβλιοθήκη (συνήθωςκληροδότημα )τούτοτουςαφαιρείτοκαι ταπαιδιά ( μαθητές ) αναγκαζόντουσαννα βλέπουντο δάσκαλό τους« στα κρυφά » και μάλιστασε όποιο«μυστικό/ κρυφό» χώρο μπορούσαν . Αυτόσυνέβαινε γιατίπαραβίαζανδιοικητική εντολή και εάν ανακαλύπτοντανθα είχανβαριέςσυνέπειες. Ο δάσκαλοςίσως καισε θάνατο.

Απ’ αυτέςλοιπόν τιςπεριπτώσεις, που δεν ήταν λίγες , ούτε σπάνιες , προέκυψετο θέμα, -για άλλους μύθος -,του«κρυφού σχολειού».

Επομένωςυπήρχεσχολείο στην οθωμανική περίοδο,αλλάήταν «ιδιωτικό» αυτοσυντηρούμενοκαι όχιυποχρεωτικό, με συνέπειατασχολεία να είναι λίγα.

Η παιδείαήταν προνόμιο και όχι δικαίωμα, τα δε παιδιάείναι ζήτημαεάν έφταναντην 3^η δημοτικού ( όπωςθα λέγαμε σήμερα ) , με συνέπειαπάνω από το 90 % τουσυνολικού πληθυσμού τηςαυτοκρατορίαςνα είναι αναλφάβητο, έχοντας μόνον κοινωνική εκπαίδευση, ή τεχνική, ή καλλιτεχνική , ή μουσική ( βλ. Δημ. Σταθακόπουλου, η συμβολή των ρωμηών στη μουσική της αυλής του σουλτάνου -Πάντειο πανεπ. 2009 ),αφού συν τοις άλλοιςτις περισσότερεςφορέςτο προνόμιολειτουργίας τους, το αφαιρούσαν .

Εν κατακλείδι, οι όψιμοι αρνητέςαςξαναδούντις πηγές και να προσέξουν ιδιαιτέρως, τον χρόνο , τον τόπο, τον σουλτάνο και τον τοπάρχη πουτους ενδιαφέρει πρινοδηγηθούν σε λάθοςστρογγυλεμένααπορριπτικάσυμπεράσματα. Ναι μεν παιδεία, αλλά …..!!!

Ο Αναστάσιος Ν. Γούδας, «διδάκτωρ της ιατρικής, ιππότης
του τάγματος του αγίου Στανισλάου, μέλος διαφόρων επιστημονικών και φιλανθρωπικών
εταιριών», στον β’ τόμο του περίφημου έργου του «Βίοι παράλληλοι των επί της
Αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών», όπου πραγματεύεται περί «Παιδείας»
(εν Αθήναις 1870, σελ. κε’ κ.εξ.) γράφει:

«Σμικρόν κατά σμικρόν η διδασκαλία μετεφέρθη από των σκητών και των σπηλαίων εις
τους νάρθηκας των εκκλησιών, ένθα και σήμερον έτι διδάσκουσιν εν τισι των υπό την
Τουρκία ελληνικών χωρών. Τα δημόσια σχολεία τότε ήσαν παντελώς κατηργημένα• μόνον
εν τοις Πατριαρχείοις της Κωνσταντινουπόλεως και εν αποκέντρω τινί πόλει διετηρήθησαν,
ως λέγεται, ατελείς τινες σχολαί• ανώτερα δε εκπαιδευτήρια δεν εδύναντο να συστηθώσι,
λέγει ο Γιακωβάκης Ρίζος Νερουλός «ειμή υπό τον τίτλον επανορθωτικά καταστήματα
MAISON DE CORRECTION». Ούτω δε μόλις εδυνήθησαν οι άνδρες εκείνοι να διατηρήσωσιν
εν τη Ανατολή άσβεστον τον λύχνον της παιδείας… «Παναγιώτης δε ο Νικούσης και ο
διάδοχος αυτού Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, λέγει Γιακωβάκης Ρίζος ο Νερουλός,
κατώρθουν να λαμβάνωσιν άδειαν συστάσεως σχολείων εις διαφόρους πόλεις της τε
Ευρωπαϊκής Τουρκίας και της Μικράς Ασίας και απεστόμουν τους κατά τόπους διοικητάς
Τούρκους οτέ μεν δια δώρων, οτέ δε δια της ισχύος των παρά τοις υπουργοίς του
Σουλτάνου». Αλλά σχολεία διατηρούμενα μόλις δια δωροδοκίας και δια της εμπνεύσεως
φόβου, δεν ήτο δυνατόν να παρέξωσιν εις το έθνος και μεγάλους άνδρας• άπορον μάλιστα
είναι πως εμορφώθησαν και τινες, ικανοί να διδάσκωσι τα καλά γραμματικά, και να
διατηρώσιν ούτως άσβεστον τουλάχιστον την λυχνίαν της παιδείας».

Αδ.Κοραής1801, «Σάλπισμα Πολεμιστήριον» σελ. 15.

Μία ενδιαφέρουσαέρευνα στα πλαίσια της δρ διατριβής του έκανε ο κ.Ευαγγ. Τσιανάκας στο Τμήμα φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ αναφορικά με τα οθωμανικά ( μουσουλμανικά ) σχολεία της Πελποννήσου από τα τέλη του 17^ου αι. μέχρι τις αρχές του 19^ου, η δε έρευνά του βασίστηκε σε οθωμανικές πηγές και στις ταξιδιωτικές περιγραφές του Τούρκου περιηγητή Evliya Çelebi (1611-1681), ο οποίος περιηγήθηκε τον Μοριά το έτος 1667, περιγράφοντας λεπτομερώς τους τόπους που επισκέφτηκε., ενώ όπως αναφέρει ο κ. Τσιανάκας, έχει εξακριβωθεί (Δημητριάδης, 1973) ότι πολλές φορές οι πληροφορίες που μας παρέχει είναι ανακριβείς ή χαρακτηρίζονται από υπερβολή, ιδιαίτερα όταν γίνεται αναφορά σε αριθμητικά δεδομένα. Στις ταξιδιωτικές περιγραφές των Ευρωπαίων υπάρχουν επίσης κάποιες αναφορές, οι οποίες, ωστόσο, δεν θεωρούνται από μόνες τους αξιόλογες. Για την απόκτηση των σχετικών πληροφοριών καταλληλότερες πηγές θεωρούνται οι οθωμανικές αρχειακές πηγές, οι οποίες μερικές φορές αναφέρονται στην ανέγερση ή την ανακαίνιση ενός μουσουλμανικού σχολείου ή στην τοποθέτηση ενός δασκάλου (müderris) σε έναν μεντρεσέ (medrese: ιεροσπουδαστήριο). Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα στοιχεία τα οποία έχουμε στη διάθεσή μας μας δίνουν σε ικανοποιητικό βαθμό την γενική εικόνα της οθωμανικής εκπαίδευσης στην τουρκοκρατούμενη Πελοπόννησο. Αναφέρει λοιπόν ο κ. Τσιανάκας:

« Η επίσκεψη του Evliya Çelebi στην Ελλάδα περιλαμβάνεται στον όγδοο τόμο του «Οδοιπορικού». Ο εν λόγω τόμος εκδόθηκε το 1928 στην Κωνσταντινούπολη από την «Τουρκική Ιστορική Εταιρεία» με επιμέλεια του Kisli Risat Bilge. Ο Evliya Çelebi επισκέφτηκε την Πελοπόννησο το 1667. Από τις πόλεις της Πελοποννήσου πρώτη επισκέφτηκε την Κόρινθο, στη συνέχεια τα Καλάβρυτα, τη Βοστίτσα (Αίγιο), το Καστέλι, την Πάτρα, τη Γλαρέντζα (Κυλλήνη), το Χλεμούτσι, τη Γαστούνη, το Φανάρι, το Ναβαρίνο, τη Μεθώνη, την Κορώνη, την Καλαμάτα, την Ανδρίτσαινα, την Καρύταινα, το Λεοντάρι, το Λογκανίκο, τον Μυστρά, την Τσακωνιά, τη Μονεμβασία, την Τριπολιτσά, το Άργος και ολοκλήρωσε την περιοδεία του, φτάνοντας στην πόλη του Ναυπλίου (Δημητριάδης, 1973)

Από τις πηγές προκύπτει ότι, τα πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα βρίσκονταν γενικά είτε μέσα είτε κοντά στο μουσουλμανικό τέμενος της κοινότητας. Οι άνθρωποι τα αποκαλούσαν είτε “mahalle (γειτονιά)” είτε “sıbyan“ (μαθητής) mektebi (σχολεία της γειτονιάς ή Δημοτικά Σχολεία). Ιδρύονταν συχνά από ένα βακούφι (vakıf: ευσεβές ίδρυμα) και από κληροδοτήματα σημαντικών προσωπικοτήτων του κράτους ή αξιοσέβαστων πολιτών της τοπικής κοινωνίας.

Οι δαπάνες, ειδικά αυτές της μισθοδοσίας των δασκάλων, πληρώνονταν από τις χορηγίες των βακουφιών. Σύμφωνα με τη μουσουλμανική πρακτική τα σχολεία sıbyan (Δημοτικά Σχολεία)ή της κοινότητας ακολουθούσαν μια ενιαία μεθοδολογία διδασκαλίας: οι μαθητές διάβαζαν απλά το Κοράνι στην αυθεντική αραβική γλώσσα, χωρίς μετάφραση και χωρίς κατανόηση ή ερμηνεία του κειμένου. Μόνον ορισμένα τελετουργικά επίκλησης διδάσκονταν στην τουρκική γλώσσα. Κάποια βακουφικά σχολεία, ανάλογα με το βαθμό ευημερίας της κοινότητας, παρείχαν τον ιματισμό, τα τρόφιμα και κάποιο χρηματικό ποσό στους μαθητές.

Στα σχολεία οι μαθητές κάθονταν γονατιστοί στο πάτωμα, που ήταν καλυμμένο με χαλιά ήτάπητες, ή στα μαξιλάρια καθισμάτων που έφερναν από τα σπίτια τους. Τα βιβλία τοποθετούνταν σε χαμηλά τραπεζάκια, τα αποκαλούμενα “rahle-i tedris” (γραφεία μελέτης), για την ανάγνωση. Οι μαθητές επαναλάμβαναν και απομνημόνευαν τα μαθήματα που ορίζονταν από το δάσκαλο. Η φυσική τιμωρία, το ράπισμα των χεριών των κοριτσιών και το κτύπημα των ποδιών των αγοριών, ήταν ο κανόνας παρά η εξαίρεση. Κατά την έναρξη του νέου σχολικού έτους ήταν μέρος του τελετουργικού η εξής φράση του γονέα προς το δάσκαλο παρουσία του παιδιού: “η σάρκα δική σου, τα κόκκαλα δικά μου!” Ο δάσκαλος εξουσιοδοτούνταν έτσι να τιμωρεί το παιδί με κάθε τρόπο, όταν έκρινε ότι άρμοζε.

Οι Οθωμανοί ενδιαφέρθηκαν επίσης για τη βαθύτερη γνώση της κλασικής ισλαμικής παιδείας. Για το σκοπό αυτό ιδρύθηκαν σε πολλές πόλεις μεντρεσέδες (medrese), οι οποίοι αποτελούσαν τμήματα των μεγάλων μουσουλμανικών τεμενών και συντηρούνταν από τα Βακούφια. Οι μεντρεσέδες ήταν ένα είδος «κολεγίου» για τη συστηματική μελέτη των ισλαμικών επιστημών, ιδιαίτερα της ισλαμικής νομολογίας και του Κορανίου απ’ όπου έβγαιναν οι ανώτεροι κληρικοί/ νομικοί Ulema. Ταυτόχρονα, διδάσκονταν και ορισμένα «βοηθητικά μαθήματα», όπως π.χ. η αραβική γραμματική και φιλολογία, η γνώση των οποίων βοηθούσε στην κατανόηση των ιερών και νομικών κειμένων, αλλά και οι αποκαλούμενες “ξένες επιστήμες,” όπως η φιλοσοφία και η ιατρική, που αποτέλεσαν επίσης μέρος της εκπαίδευσης» .

( *Γενικά για την οθωμανική εκπαίδευση βλ.: Andreas Kazamias, Education and the quest for modernity in Turkey, Chicago: The University of Chicago Press, 1966, Yahya Akyüz, Türk eğitim tarihi, başlangιçtan 1999’a (Ιστορία της τουρκικής εκπαίδευσης, από τις αρχές ως το 1999), Αlfa, Κωνσταντινούπολη, 1999.Hasan Akgündüz, Klasik dönem Osmanlı medrese sistemi: amaç – yapı – işleyiş [Το σύστημα των οθωμανικών μεντρεσέδων της κλασικής περιόδου: σκοποί – κτίρια – λειτουργία], Κωνσταντινούπολη: Ulusal Yayınları, 1997, Yasar Sarıkaya, Medreseler ve modernleşme [Μεντρεσέδες και εκσυγχρονισμός], Κωνσταντινούπολη: İz Yayıncılık, 1997, Cevat İzgi, Osmanlı medreselerinde ilim [Η επιστήμη στους οθωμανικούς μεντρεσέδες],Cilt 1-2, Κωνσταντινούπολη: İz Yayıncılık, 1997. Akgündüz H., Klasik dönem Osmanlı medrese sistemi: amaç – yapı – işleyiş [Το σύστημα των οθωμανικών μεντρεσέδων της κλασικής περιόδου: σκοποί – κτίρια – λειτουργία], Κωνσταντινούπολη: Ulusal Yayınları, 1997. Akyüz Y., Türk eğitim tarihi, başlangιçtan 1999’a (Ιστορία της τουρκικής εκπαίδευσης, από τις αρχές ως το 1999), Αlfa, Κωνσταντινούπολη, 1999. İzgi C., Osmanlı medreselerinde ilim [Η επιστήμη στους οθωμανικούς μεντρεσέδες],Cilt 1-2, Κωνσταντινούπολη: İz Yayıncılık, 1997. Sarıkaya Y., Medreseler ve modernleşme [Μεντρεσέδες και εκσυγχρονισμός], Κωνσταντινούπολη: İz Yayıncılık, 1997).

Μετά τα παραπάνω, και την τόσο εμπεριστατωμένη έρευνα του κ. Τσιανάκα, εύκολα γίνεται κατανοητό, πως κάποιοι ερευνητές που δεν γνωρίζουν κάν τούρκικα και τα αρχεία, την δε Πόλη τα ξέρουν μόνο για «εκδρομή», μάλλον μπερδεύουν τα εδώ κι’ εκεί σπαρμένα οθωμανικά ιεροσπουδαστήρια που λειτουργούσαν με ιδιωτικούς ( βακουφικούς ) πόρους καιέβαζαν ελάχιστους αποφοίτους ( όσους χρειαζόταν η διοίκηση και μόνον ), με τα εδώ κι’ εκεί αντιστοίχως ελάχιστα σπαρμέναελληνικά «ιεροσπουδαστήρια» που είτε έβγαζαν τους μελλοντικούς κληρικούς , είτε τουςενταγμένους εντός της εκκλησίας κοσμικούς , κι’ αυτό όχι γιατί είχαν δικαίωμα ( ήταν ανακλητό προνόμιο ), αλλά γιατί είχαν δωροδωκήσει γι’ αυτό ! συν το γεγονός πως τα σχολείαήταν ελάχιστα και σε μακρινές αποστάσεις και φυσικά τα παιδιά δεν μπορούσαν να μεταβούν σ’ αυτά ( λόγω αδυναμίας καλύψεως των εξόδων τους από τους γονείς τους ) , εκτός και τα αναλάμβανε κάποιος ευκατάστατος τρίτος ως χορηγός/ ανάδοχος , ή τα έστελναν στα επτάνησα ή την Ευρώπη . Οι υπόλοιποι ( ο πολύς πληθυσμός ) χριστιανοί και μουσουλμάνου βασικά ήταν αγράμματοι , με την εξής διαφορά: Οι μουσουλμάνοι αν ήθελαν και μπορούσαν να μάθουν «ιερά»γράμματατο έκαναν ελεύθερα, ενώ υπερηφανεύοντο για την γνώση τους, αντιθέτως οι χριστιανοί δεν είχαν αυτό το δικαίωμα, αλλά μόνον το ανα πάσα στιγμή ανακλητό προνόμιο, καθώςκαι ελάχιστα απομακρυσμένα από τα χωριά τουςβακουφικά σχολεία ( γεγονός αποτρεπτικό να παρακολουθήσουν , π.χ Σοπωτό Καλαβρύτων όπου δίδαξε και ο Ηλ. Μηνιάτης ), συν το ότι όταν το προνόμιο ανακαλείτο, έπρεπενα πηγαίνουν «κρυφίως» σ’ αυτά, ενώ επ’ουδενί υπερηφανεύοντο πως ‘ξέραν «γράμματα» , γιατί εύκολα αυτό εκλαμβανόταν ως «έπαρση/ εξυπνακισμός» και λόγω «παρεξήγησης»συχνά κινδύνευεη ζωή τους !!! Ποιος μάθαινε «γράμματα» σε μουσουλμάνους και/ ή χριστιανούς ; Κυρίως , οι ιερείς των δογμάτων τους.

Όσο και να θέλει κανείς , δεν μπορεί να αρνηθεί την μεγάλη προσφορά της Εκκλησίας για την διατήρηση της αυτοσυνειδησίας του Γένους και την αναζήτηση της ελευθερίας καθ’ όλη την διάρκεια της δουλείας.

Βεβαίως, υπάρχουν μονίμως εκείνοι που αρνούνται την προσφορά των Κληρικών, πολύ δε περισσότερο των Αρχιερέων, κατά τον αγώνα του 1821 η την υποτιμούν, παρότι υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για την προσφορά τους και ειδικά των Αρχιερέων, εκτός του χαμηλού κλήρου.

Ο Charles Frazee στο βιβλίο του «Ορθόδοξος Εκκλησία και ελληνική ανεξαρτησία 1821-1852», μεταξύ των άλλων καταγράφει την άποψη που είχαν οι Τούρκοι για τις ενέργειες των Αρχιερέων, γι’ αυτό και τους φυλάκιζαν, όπως διασώζεται στο υπόμνημα του Pisani, που ήταν Βρετανός δραγουμάνος: «Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η τουρκική κυβέρνηση θεωρεί πως ο ελληνικός Κλήρος είναι η πραγματική αιτία της εξεγέρσεως των Ελλήλων υπηκόων της Τουρκίας» . Αυτό ακούστηκε στον ΣΚΑΙ, αλλά επί της αρνητικής λογικής πως οι ιερείς ήταν« μουτζαχεντίν» που ήθελαν να κάνουν θρησκευτικές εκκαθαρίσεις μουσουλμάνων !!!

Ο Frazee αποδεικνύει, με βάση τις πηγές και άλλες μαρτυρίες, ότι κατά τον καιρό της Επαναστάσεως σε ολόκληρο το Οθωμανικό κράτος υπήρχαν 195-200 Αρχιερείς. Από αυτούς αποδεδειγμένα οι 81 είχαν μυηθεί στην Φιλική Εταιρεία, χωρίς να υπολογισθούν και οι άλλοι που τυχόν ήταν Φιλικοί, αλλά δεν έχουμε επίσημες μαρτυρίες. Επίσης, αποδεικνύει ότι από τους 200 Αρχιερείς οι 73, ποσοστό 36,5%, έλαβαν ενεργό μέρος στον αγώνα «επώνυμα και αδιαμφισβήτητα», οι 42 Αρχιερείς, ποσοστό 21,0%, ταλαιπωρήθηκαν, φυλακίσθηκαν και βασανίσθηκαν, 45 Αρχιερείς, ποσοστό 22,5%, «θυσιάσθηκαν για την ελευθερία, είτε από βασανιστήρια και θανατώσεις των Τούρκων, είτε σε πολεμικές συρράξεις», το δε συνολικό ποσοστό αυτών που συμμετείχαν ενεργώς στον αγώνα ανέρχεται στο 80%.

Όπως είχα αναφέρει ήδη από το 1^ο σχολιαστικό μου άρθρο, ο «αφορισμός» δεν ήταν αποτέλεσμα της βουλήσεως του « ελεύθερου πολιορκημένου » Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε ( παπάς κρεμάμενος έγραφε κι’ απόγραφε όπως λέει η λαϊκή παροιμία ) , ούτε καν των Συνοδικών Αρχιερέων, αλλά ήταν απόφαση μιας μεγάλης Κληρικολαϊκής Συνελεύσεως, που αποτελείτο από 72 εγκρίτους Ρωμηούς της Πόλης, εκ των οποίων οι 49 ήταν λαϊκοί και οι 23 Κληρικοί – Αρχιερείς. Στην Κληρικολαϊκή αυτή σύναξη αποφασίστηκε, οι μεν λαϊκοί να υποβάλλουν αναφορά αποκηρύξεως της επαναστάσεως και δήλωση υποταγής, οι δε Κληρικοί να συνθέσουν την πράξη του αφορισμού που τους ζητήθηκε από την Υψηλή Πυλη ( Bab-i Humayun ) και αυτό, βέβαια, για να καθησυχάσουν τους Τούρκους, επειδή οι συνθήκες ήταν τραγικές για τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως, που απειλούντο με σφαγή.Ο αφορισμόςαυτός, εκτός του ότι δεν εξεδόθη με τις απαραίτητες κανονικές προϋποθέσεις, συγχρόνως το πρώτο κείμενό του είναι διατυπωμένο σε έγκλιση ευχετική ευκτική («αφωρισμένοι υπάρχειεν»), στο δε δεύτερο «αφοριστικό» κείμενο από τους 12 ρηματικούς τύπους, οι 8 είναι σε έγκλιση ευχετική ευκτική, οι 3 σε έγκλιση προστακτική και μόνο 1 σε έγκλιση οριστική, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι διατυπωμένο σε δεύτερο πρόσωπο ενικού η πληθυντικού αριθμού. Δηλ. για όσους ξέρουν ακόμα ελληνικά « ήξεις αφήξεις» και αοριστολογίες για να ρίξουν «στάχτη στα μάτια», να γλυτώσουν τις σφαγές, αλλά και οι απομακρυσμένοι από την Πόλη επαναστάτες ( Μολδοβλαχία και Μοριά )να λάβουν το μήνυμα πως ο αφορισμός είναι «ψεύτικος» και να ξεκινήσουν την επανάσταση χωρίς ηθικές/ θεολογικές αναστολές.

Συμπέρασμα: Η επιχειρούμενη υποχώρηση της θρησκευτικότητας σε μια σειρά από χώρες της Δύσης συμβαδίζει με τη θυελλώδη άνοδο του θρησκευτικού φανατισμού σε άλλες , όπου ένας συμψηφισμός θα κατέγραφε μάλλον άνοδο της θρησκείας. Παρά όμως την αποκαθήλωση της θρησκευτικότητας στις χώρες της δύσης, τελικά δεν εξέλιπε η εξουσία κάποιας μορφής «λατρείας». Τα παραδοσιακά ιερατεία έδωσαν τη θέση τους στους «μικρούς θεούς» των εργαστηρίων, στους «ιερείς» της τεχνοκρατίας, στους γκουρού της ιδιοτέλειας, της απληστίας, στους πανίσχυρους οίκους αξιολόγησης και τοκογλύφους αδύναμων χωρών !!!

Αξίωμα 5^ο: « Δεν υπήρξε ορκωμοσία και αγ. Λαύρα. Ο Π.Π.Γερμανός δεν ήταν ποτέεκεί , ούτε στις 25 Μαρτίου 1821 έκανε κάτι »

ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΗ:

Κύριοι, τα απομνημονεύματα του Π.Π.Γερμανού τα διαβάσατε ;Ο ίδιος αναφέρει πως ήταν στην αγ. Λαύρα για περίπου 9 ημέρες και μετά ( ανεχώρησε για Νεζερά Πατρών ). Αλλά άς ξαναδούμε τα γεγονότα λεπτομερώς:

Οπως αναφέρονται στα απομνημονεύματα του Π.Π.Γερμανού ( σελ. 22-28 ), στον Φωτάκο, στην Γαλλική εφημερίδα «le constitutionnel” της 6^ης Ιουνίου 1821, στα απομνημονεύματα του Θεοδ. Ρηγόπουλου και τόσων άλλων σύγχρονων αγωνιστών ή ιστορικών, οι οθωμανοί της Πελοποννήσου , γνωρίζοντας τις συνωμοτικές ενέργειες των Ελλήνων, την σύναξη της Βοστίτσας( Αιγίου ) στα τέλη Ιανουαρίου 1821, το κίνημα του Υψηλάντη στην Μολδοβλαχία και με δεδομένη τηνέλλειψη στρατευμάτων τους από την Πελοπόννησο λόγω Αλή Πασά, θορυβημένοι κάλεσαν τις κεφαλές τωνΕλλήνων στην Τριπολιτσά, δήθεν για τα φορολογικά, αλλά ουσιαστικάγια να τις εγκλωβίσουν ούτως ώστε οι Ελληνες χωρίς αρχηγούς να μην «στασιάσουν» ( βρεθούν σε αταξία , όπως λένε οι οθωμανικές πηγές ). Μεταξύ των κληθέντων ήταν και ο Π.Π.Γερμανός. Στο δρόμο Πάτρα – Τριπολιτσά προσποιήθηκεαδιαθεσία( υπάρχει ολόκληρη γνωστή ιστορία γι’ αυτό πολυδημοσιευμένη ) για να μην εγκλωβιστεί στην Τριπολιτσά και έμεινε για ημέρες στη μονή Αγ. Λαύρας (θ’/ 9η Μαρτίου έως και την ιη’/18^η Μαρτίου 1821 με κάτι πισωγυρίσματα προς Μαζέϊκα). Εκεί βρέθηκε η ευκαιρία να ξανασυζητήσει με τον Ζαΐμη, τον Φωτήλα, τον Πετιμεζά, τον Λόντο, τον Χαραλάμπη, όσα είχαν ξαναπεί για επανάσταση τονΙανουάριο στη Βοστίτσα, ελπίζοντας ότι το ίδιο έκανε στη Μάνη και στην Καλαμάτα ο Κολοκοτρώνης, ο Πετρόμπεης, ο Παπαφλέσας και αυτό χωρίς να έχουν κινητά τηλέφωνα να συντονιστούν !!! Εν τω μεταξύαπό τις 14 – 17 Μαρτίου 1821, στα Καλαβρυτοχώρια ( Κλουκίνες, Αγρίδι, Σοπωτό, γεφύρι αμπήμπαγα, φροξυλιά, χελονωσπηλιά ) πρωτοπαλίκαρα χτυπούσανοθωμανούς και συνεργάτες τους φοροεισπράκτορες υλοποιώντας προεπαναστατικάχτυπήματα.Στις 17 Μαρτίου 1821, ανήμερα της εορτής του αγίου Αλεξίου, του οποίου η Κάρα βρίσκεται στην Αγ. Λαύρακαι πανηγυρίζει η μονή, τελέσθηκε δοξολογία με όλες τις «Καλαβρυτινές Κεφαλές» , τον Π.Π Γερμανό και τον Κερνίκης Προκόπιο, παρουσία πλήθους κόσμου προσκυνητών που δεν ήξεραν τι τους περίμενε.Εκεί πρέπει να έγινε αυτό που λέμε «ορκωμοσία» ( 17.03.1821 ), της οποίας οι λεπτομέρειες είναι περισσότερο προφορικές, αν και υπάρχουν και έγγραφα και βιογραφίες . Στη συνέχεια όλοι έφυγανγια τους τόπους τους γνωρίζοντας πως δεν υπήρχε σημείο πισωγυρίσματος. Ή θα ελευθερώνονταν ή θα πέθαιναν. Έτσι ο Π.Π.Γερμανός βρέθηκε από τις 18 Μαρτίου στα Νεζερά Πατρών. Τις ίδιεςημέρες κινούσε και ο Πετρόμπεης από την Μάνη ( Αρεόπολη, 17 Μαρτίου 1821 )να συναντήσει τον Κολοκοτρώνη προ της Καλαμάτας, ενώ συμπτωματικώς ο Αλ. Υψηλάντης την ίδια ημέρα ( 17 Μαρτίου 1821 ) ξαναόρκιζε Ελληνες στον ναό Ταξιαρχών Βουκουρεστίου.Στις 21Μαρτίου 1821οι Καλαβρυτινοί χτύπησαντην φρουρά του βοεβόδα Καλαβρύτων Αρναούτογλου και ελευθέρωσαν τα Καλάβρυτα έχοντας μπαϊράκι το παραπέτασμα της ωραίας πύλης του ναού του αγ. Αλεξίου, το γνωστό «λάβαρο», που είχαν κεντήσει γυναίκες της Σμύρνης στις αρχές του 18^ου αιώνα, με ἀρχικεντήστρα την Χρύσω, ἡ ὁποία τελειώνοντάς το ἄφησε καί τήν τελευταία της πνοή όπως λέει η παράδοση. Ἀλλά καί ὁ «Ἐπιτάφιος» τῆς ἴδιας Μονῆς εἶχε κεντηθεῖ στή Σμύρνη το ἔτος 1754, ἀπό μία Ἑλληνίδα, τήν Κασσιαν.Τα παραπάνω τα πιστοποιούν, ο κώδικας της μονής με ημερομηνίαέναρξης εγγραφής γεγονότων ήδη από τις 15.12.1703, τα πιστοποιητικά των αγωνιστών του 1821 με καταγωγή από τα Καλαβρυτοχώρια( αρχείο αγωνιστών 1821, εθνικής βιβλιοθήκης ) και ειδικά του μπαϊρακτάρη ( σημαιοφόρου ) καλόγερου Γρ. Ντόκου από την Βυσωκά Καλαβρύτων, καθώς και οι προφορικές παραδόσεις και τα τραγούδια των προπαππούδων μας όλων ημών. Στις 22-23 Μαρτίου απελευθερώθηκε η Καλαμάτα, στις 22 μπήκαν στο Αίγιο ( Λόντος ) και στις 25 Μαρτίου1821 ( που είναι μια ημερομηνία που είχε οριστεί για την επανάσταση, μαζί με τις εναλλακτικές του αγ. Γεωργίου ( 23.04.1821 ) και της 29^ης Μαΐου, ( αλλά τους πρόλαβαν τα γεγονότα και όλα έγιναν νωρίτερα ), επεδόθη δήλωσις (declaration) στα προξενεία των ξένων δυνάμεων στην Πάτρα ( Αχαϊκό Διευθυντήριο ) και στην Καλαμάτα ( Μεσσηνιακή Γερουσία ) αναφέροντας ότι το έθνος των ελλήνων ήταν σε επανάσταση (self determination )καιόχι στάση/ αταξία. Αυτή η πράξη είναι βαθιά πολιτική και διεθνοποιεί τον αγώνα. Αυτές τις δηλώσεις έλαβε και ο Κοραής και τις δημοσίευσε στο Παρίσι. Εκεί αναφέρεται και η Αγ. Λαύρα». Δημοσιεύσεις έγιναν και στις εφημερίδες: le constitutionnel/ συνταγματικός ( Παρίσι )και Times / καιροί (
Λονδίνο). Ουδέν ακούστηκε στον ΣΚΑΙ.

Τα απομνημονεύματα το Π.Π.Γερμανού. Παρακαλώ ας τα διαβάσουν ( σελ.28, στιχ.22 )

Η Γαλλική εφημερίδα που 6 Ιουνίου 1821 αναφέρει τα περί αγ. Λαύρας και Π.Π.Γερμανού. Πότε πρόλαβαν οι «μυθοπλάστες» να φτιάξουν τον μύθο της εκκλησίας και του Π.Π.Γερμανού ;

Τα έχω πει αρκετές φορές από αυτές τις σελίδες και θα τα ξαναπώ. Ο Ιωάννης Φιλήμων τεκμηριώνει ότι ήδη από τις 21.03.1821 είχε ξεκινήσει η απελευθέρωση πόλεων ( Καλάβρυτα ):«Αληθές είναι ότι η Επανάσταση έλαβε χαρακτήρα γενικώτερον απ’ τις 25, αλλά η πρώτη αρχή της υπάρχει κυρίως απ’ τις 21, διότι αι σημαίαι ανυψώθησαν, τα εθνόσημα διενεμήθησαν και οι Τούρκοι στα φρούρια κλείσθηκαν». Τα απομνημονεύματα του Π.Π.Γερμανού ( σελ 28, στιχ. 22 ) όπου αναφέρει πως έμεινε για ημέρες στην αγ. Λαύρα και μετά αναχώρησε για Νεζερά Πατρών . Οχ.φ Κώδικα της μονής που χρονολογείται από τις 15.12.1703. Τα απομνημονεύματα του Θεοδ. Ρηγόπουλου, τα πιστοποιητικά του Γρηγ. Ντόκου από τη Βυσωκά( Σκεπαστό ) Καλαβρύτων ( αρχ. Αγωνιστών 1821, εθνική βιβλιοθήκη ) που είχε για σημαία το γνωστό λάβαρο. Η «Αζανιάδα» του καθηγ. Γεωργίου Παπανδρέου ( 1886, σελ. 162-163 ) , Οι καταγραφές του Αλ. Μπίκου στα τέλη του 19^ου αιώνα και το τραγούδι της Γεωργούλας Μπαλιάτσου από το Παγκράτι Καλαβρύτων που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στην αγ. Λαύρα στη μάχη των Καλαβρύτων ( σελ. 44-45, Π.Παπαρρηγόπουλου, λαογραφικά Καλαβρύτων 1979 ). Όλοι αυτοί είναι συνωμότες εθνικού μύθου και εμείς ανόητοι και όλοι εσείς οι αρνητές είσαστε οι αντικειμενικοί αποκαταστάτες ; ΕΛΕΟΣ !!!!Φυσικά και τα γεγονότα πρόλαβαν την 25^η Μαρτίου και όλα έγιναν νωρίτερα και εξ αυτού του λόγου ο Π.Π.Γερμανός δεν ήταν στην αγ. Λαύρα την 25^η. Γιατί όμως δεν λέτε ξεκάθαρα τα προηγούμενα αληθινά περιστατικά ; Γιατί αφήνετε μισές τις πληροφορίες ; Ότι δηλ. πράγματι έγινανγεγονότα από 8-18 Μαρτίου 1821 στην αγ. Λαύρα , καθώς και στα Καλάβρυτα, στην Αρεόπολη, στην Καλαμάτα, στο Αίγιο στην Πάτρα και τόσα άλλα μέρη από 21-26Μαρτίου1821;

εκδ. θεμέλιο 1995, σελ. 101-104, Καθημερινή 23.03.1993 και εφημερίδα: ΕΔΩ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ 01.03.2011 αναδημοσίευση της απόψης του Σπ. Ασδραχά, πως δεν υπήρξε αγ. Λαύρα την 25.03.1821.

Στους αρνητές της αγ. Λαύρας είναι και ο καθηγ. Σπ. Ασδραχάς, ο οποίος ήδη με δημοσιεύματα από το 1993, τα οποία αναδημοσιεύονται συνεχώς , αποτελώνταςέτσι βιβλιογραφία και βασική πηγή των αναθεωρητών. Αυτά μαθαίνουν και οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο. Γιατί όμως δεν αναφέρουν τι έγινε στην αγ. Λαύρα πρίν την 25^η Μαρτίου 1821 ;

Ο Π.Π.Γερμανός αναφέρει στ’ απομνημονεύματά του των εκδόσεων ΔΡΟΜΕΥΣ 1996, και ειδικά στη σελ. 28 στιχ. 22: “..όθεν μερισθέντες ανεχώρησαν εκ της Λαύρας, ο μεν Π.Π. ο Κερνίκης και Ανδρέας Ζαήμης δια τα Νεζερά, ο δε Ασημάκης Ζαήμης και Φωτήλας δια την Κερπινήν, ο δε Σωτήριος Χαραλάμπης και Σωτήριος Θεοχαρόπουλος δια Ζαρούχλαν..”.

Πως αναχώρησε εκ της Λαύρας εάν δεν ήταν εκεί ; Γιατί δεν λέτε: «Δεν ήτανμεν στις 25 Μαρτίου 1821 στην αγ. Λαύρα , αλλά ήταν εκεί νωρίτερα και αρκετές ημέρες, όλααυτά δε που λέγονται για δοξολογίες και λάβαρα «μάλλον» έγιναν στις 17 Μαρτίου 1821 που πανηγυρίζει η μονή λόγω του αγ. Αλεξίου και έτσι βρέθηκαν εκεί χιλιάδες ανυποψίαστοι προσκυνητές που χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει βρέθηκαν ξαφνικά να είναι ορκισμένοι αγωνιστές ». Τόσο απλό είναι και θα ήμασταν όλοι και σωστοίιστορικά και ευχαριστημένοι !!!

Αγαπητοί, τα παραπάνω γεγονότα, με την συμβολική συγκέντρωσή τους το 1838 (διάταγμα Όθωνα) σε μία ημερομηνία (25^η Μαρτίου/Ευαγγελισμού, συμβολισμός, θέλημα θεού να σκλαβωθούμε, θέλημα θεού να ελευθερωθούμε), ουδέποτε αμφισβητήθηκαν από τους ζώντες Αγωνιστές του 1821, τουναντίον τα συμφώνησαν και είπαν: «Οι Καλαβρυτινοί πρώτοι, μεταξύ ίσων, εκεί στην Άγια Λαύρα». Αν η Αγ. Λαύρα ήταν «μύθος» δε θα το συνομολογούσαν ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας,, ενώ αν ήταν απλά μια εμμονή της εκκλησίας για να έχει μερίδιο στη δόξα τότε γιατί να μην ήταν συμβολικά οποιοδήποτε άλλο μοναστήρι ή εκκλησία της Πελοποννήσου; Όχι όμως, ήταν ειδική αναφορά. Εκεί στην Άγια Λαύρα, πιστοποιώντας τα γεγονότα της 17^ης Μαρτίου 1821 και τις πηγές . Το λένε τα τραγούδια, οι αδιαμφισβήτητοι καταγραφείς των γεγονότων όπως έλεγε και ο Κολοκοτρώνης, το λένε οι προφορικές παραδόσεις εκατοντάδων «μυθοπλαστών/sic» προπαππούδων μας.

Το διάταγμα του Οθωνα,1838.

Το κράτος σε ένδειξη σεβασμού στα παραπάνω , το 1932 έφερε «φλόγα» από την καντήλα της αγ. Λαύρας την οποία κρατά άσβεστη μέχρι σήμερα στο Μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Αυτό λέει πολλά για εμάς !!! Ισως δεν λέειγια κάποιους άλλους, αυτό όμως είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό μας. Οσοι δεν πείθονται, για λεπτομέρειες παραπέμπω στις πηγές και μετά ( εάν θέλουν ) «αναστοχαζόμαστε» από κοινού την ιστορία. Μέχρι τότε εγώ δεν πείθομαι από τον αόριστο καιανεπίδεκτο επιστημονικής εκτιμήσεως λόγο τους. Άλλο κάτι δεν έχω να προσθέσω στο παρόν .-

Αλλά αςδούμε τι απαντά στους νέο-αναθεωρητές ο κ.Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος – Ακαδημαϊκός – πρώην υπουργός Παιδείας:

« Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.
Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:

1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.

4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

5. Ο μέγας ζωγράφος Θεοτοκόπουλος, στον 17ο αιώνα, ονομάζεται για τους Ευρωπαίους «Ελ Γκρέκο», ο Ελληνας με όσα ένδοξα υποβάλλει τότε η λέξη αυτή, ενώ και υπενθύμιζε την ύπαρξη του Γένους των Ελλήνων, μεγαλουργού άλλοτε και υπόδουλου τότε.

6. Αλλά και στον 18ο αιώνα, Ελληνες έμποροι και λόγιοι, που ζούσαν και δρούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στη σημερινή Ρουμανία, διατηρούσαν ακμαίο το ελληνικό φρόνημά τους, μάλιστα ήκμαζαν τότε οι «Αδελφότητες» Ελλήνων στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

7. Ο Διονύσιος Σολωμός, στον Υμνον εις την Ελευθερίαν, γραμμένον πριν να υπάρξει ακόμη ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, όχι λοιπόν ως φερέφωνο της εκπαιδευτικής πολιτικής του, αναφέρεται σε «περασμένα μεγαλεία» και χαρακτηρίζει «σαν πρώτα αντρειωμένη» την ελευθερία, δηλαδή εμπνέεται από την ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους.

8. Ο φιλελληνισμός, το υπέροχο αυτό κίνημα των ηθικά αισθαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών, εξηγείται μόνο από την πεποίθησή των ότι ένα μεγαλουργό στους αρχαίους χρόνους έθνος έχει εξεγερθεί για την απόσειση της επί αιώνες δουλείας του.

9. Εκφραστικότατο είναι και ό,τι διακήρυξε ο ραδιοσταθμός της Μόσχας τον Νοέμβριο του 1940: Οι Ελληνες στην Πίνδο έγραψαν νέον Μαραθώνα. Και ο ρωσικός φιλελληνισμός υπάρχει έντονος ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα.

10. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η συγκινητική αντοχή του ελληνικού φρονήματος συμπαγών ελληνικών πληθυσμών υπό εξουσία τουρκική επί αιώνες σε περιοχές των εσχατιών της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα του Πόντου, όπου η τοπική ελληνική γλώσσα διατήρησε χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής πολύ έκδηλα.

Η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, λοιπόν, είναι διάτορα μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι απλώς εφεύρημα του «ελληνικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα», προς ιδεολογική στήριξη «εθνικών επεκτατισμών», όπως επιπόλαια γράφεται σε πρόσφατο δημοσίευμα. Στον 19ο αιώνα συζητήθηκε απλώς η «διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους» με αφορμή την αμφισβήτησή της από μη Ελληνες. Πριν δεν συζητούσαν γι’ αυτήν, καθώς δεν συζητεί κανείς για τα δεδομένα και αυτονόητα.

Οι πολέμιοι της ιστορικής αλήθειας για την αδιάκοπη επί αιώνες πολλούς ύπαρξη του ελληνικού έθνους δεν επιτρέπεται να συγχέουν τη λεγόμενη συχνά «προγονοπληξία» με τη νηφάλια επίγνωση από τους σημερινούς Ελληνες των αρχαιότατων εθνικών τίτλων τους, εμπνευστική μάλλον προς εθνική αξιοπρέπεια ή και υποκινητική σε προσπάθεια για ιστορική μεγαλουργία. Στους αρχαίους Ελληνες διάχυτη κατά Ηρόδοτον ήταν η πίστη ότι «απεκρίθη εκ παλαιτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν, εόν και δεξιώτερον και ηλιθίου ευηθείης απηλλαγμένον μάλλον». Η πίστη αυτή όμως δεν τους εμπόδισε να μεγαλουργήσουν ».

Δεν χρειάζεται να συμπληρώσω κάτι άλλο.

Αξίωμα 6^ο : « Οι αγωνιστές και οι οπλαρχηγοί ήταν άξεστοι σφαγείς / πλιατσικολόγοι, ο δε Κολοκοτρώνης με τους οπαδούς του, ο πρώτος εξ αυτών. Δεν είναι ήρωες, πρέπει να βγούν από τα κάδρα τους ».

ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΗ:

Ο λόγος του Μ. Θεοδωράκη στην εκκλησία της Ζάτουνας στις 08.10.2006, είναι υπερ αρκετός για να απαντήσει στο 6^ο αυτό αξίωμα :

« Τύχη αγαθή μου δίνεται η ευκαιρία να εκφωνήσω εγκώμιο για δυο αγίους της νεοελληνικής μας ιστορίας, εδώ στον ίδιο χώρο, στον Ναό της Παναγίας, όπου πριν 38 χρόνια μαθήτευα την Βυζαντινή μουσική με Δάσκαλο τον Ιερομόναχο Πατέρα Θεοδόση περιστοιχιζόμενος από χορό ψαλτών χωροφυλάκων σε κείνους τους χλωμούς καιρούς της εθνικής μας ντροπής.

Μιλώντας για την επανάσταση του ΄21 οφείλω να μνημονεύσω ότι ο τόπος αυτός, η Ζάτουνα, γέννησε έναν από τους ξεχωριστούς της ήρωες, τον Στάϊκο Σταϊκόπουλο.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν υπήρξε μόνο η κυρίαρχη προσωπικότητα της Επανάστασης του ΄21 αλλά και η προσωποποίηση της κυρίαρχης ιδεολογίας του νεότερου Ελληνισμού. Στέκεται πάντα όρθιος σ’ αυτό το υψηλό βάθρο της ιστορίας στο οποίο τον οδήγησαν οι πράξεις του, πάντα ζωντανός και επίκαιρος, για να μας διδάσκει, να μας ελέγχει, να μας κρίνει και να μας καθοδηγεί.

Δύο υπήρξαν οι βασικές του ιδέες και τα ηθικά του κίνητρα: Πατρίδα και Ελευθερία. Και μία η κυρίαρχη κατεύθυνση και προτροπή: “Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους”. Έτσι συνέδεε άρρηκτα την Πατρίδα-Ελλάδα με την Ελευθερία των ελεύθερων και ασυμβίβαστων Ελλήνων. Για τον Κολοκοτρώνη δεν υπάρχει Ελλάδα χωρίς Ελευθερία, όμως για να υπάρξουν αυτές οι δύο ταυτόσημες έννοιες, πρέπει να υπάρχουν ελεύθεροι Έλληνες που να μπορούν να παραμένουν απροσκύνητοι και όρθιοι απέναντι σε κάθε εμπόδιο και δοκιμασία. Όμως γι’ αυτό δεν παύει να μας καλεί και να μας νουθετεί με τη στεντόρεια φωνή του, που εξακολουθεί ως σήμερα να ανησυχεί μέσα από τους αιώνες: “Αγώνας“, μιας και τίποτε δεν μας χαρίζεται και όλα πρέπει να κερδίζονται με προσπάθεια, με αγώνα και με θυσίες. “Θυσία“, άλλη μια ιδέα καθαρά ελληνική, για να μη σκύψεις ποτέ το κεφάλι, ακόμα και μπροστά στο μαρτύριο και τον θάνατο. “Ελευθερία ή θάνατος” γράφει με ματωμένα γράμματα το λάβαρο του ΄21 που εξακολουθεί να ανεμίζει πάνω απ’ τα κεφάλια μας ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Για να δούμε λοιπόν σήμερα ποιοι είμαστε, πού είμαστε και κατά πού πηγαίνουμε, δεν έχουμε παρά να μετράμε τη ζωή μας με τα μέτρα τα κολοκοτρωναίικα, που είναι πάντα ζωντανά, πάντα παρόντα και πάντα επίκαιρα. Και τότε θα μπορούμε να δούμε κάθε στιγμή τον πραγματικό εαυτό μας. Για να χαρούμε ή για να κλάψουμε. Κι όταν δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο, αυτό σημαίνει ότι ξεστρατίσαμε για καλά κι ότι απ’ το πραγματικό περιεχόμενο που πρέπει να έχουν οι έννοιες Ελλάδα και Έλληνες, μας έμειναν μόνο οι λέξεις.

Στο κάτω-κάτω το να θέλεις και να μπορείς να ζεις ελεύθερος, είναι ένας τρόπος ζωής που σε κάνει να χαίρεσαι και πιστεύω ότι αυτός ο τρόπος ταιριάζει στον άνθρωπο. Όπως ταιριάζει στον αετό να πετά και στο σκουλήκι να σέρνεται. Να όμως που για μας τους ανθρώπους ούτε εύκολο είναι ούτε αυτονόητο, μιας και ανάμεσά μας υπάρχουν οι βίαιοι, οι δυνάστες και οι εξουσιαστές που ζουν από το αίμα και τον πόνο των άλλων, των αδύνατων και των προσκυνημένων. Επομένως για να θέλεις και να μπορείς όπως είπα να ζεις ελεύθερος, πρέπει να ξέρεις και να θέλεις να ακολουθείς τα χνάρια εκείνων που με το παράδειγμά τους μας δείχνουν το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε για να κερδίζουμε κάθε στιγμή τη Λευτεριά μας. Και μεις έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα, πολλούς ήρωες και πολλούς οδηγούς κι ανάμεσά τους σύμβολο τρανό και κορυφαίο ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που τη μνήμη του τιμάμε σήμερα εδώ σ’ αυτή τη σύναξη και σ’ όλη την Ελλάδα.

Σήμερα η κοινωνία μας περνάει κρίση. Κρίση ηθική και κρίση ταυτότητας. Ποιος μπορεί, αλήθεια, να πει με βεβαιότητα ποιοι είμαστε, πού βρισκόμαστε και πού πάμε; Είναι αλήθεια ότι κερδίσαμε πολλά και σημαντικά. Όμως σε σχέση με τον πυρήνα των ιδεωδών και των στόχων που ενέπνευσαν αρματωλούς του ΄21 απέχουμε παρασάγγας. Κι αυτό γιατί ευθύς μετά την επανάσταση κυριάρχησαν ξένα αντισώματα που ευθύς βρήκαν Έλληνες προσκυνημένους για να τα υπηρετήσουν. Όθωνας, Γλύξμπουργκ και Τρούμαν δεν είχαν παρά ένα στόχο: Να σκοτώσουν δυο φορές τον Κολοκοτρώνη: τη μια ζωντανό και την άλλη πεθαμένο. Έτσι από τότε, από το 1830 έως σήμερα, αντιπαλεύουν ο Κολοκοτρώνης και όσοι μπορούν και στέκονται όρθιοι τριγύρω του από τη μια και οι προσκυνημένοι γαντζωμένοι στις φούστες και τα παντελόνια των ξένων οι άλλοι. Αντιπαλεύει η Ελλάδα με την αντι-Ελλάδα χρόνο με χρόνο καθημερινά χωρίς ανάσα σε κάθε στάδιο της εθνικής μας ζωής και μέσα σε κάθε πτυχή του καθημερινού μας βίου.

Όμως τότε που η Ελλάδα πρόβαλε ελεύθερη μέσα από τα αίματα των γενναίων, έπρεπε παράλληλα να βρει την ψυχή της ψυχής της, όπως τη διατήρησε μέσα απ’ τους αιώνες η ελληνική γλώσσα και οι ιστορικές και πολιτιστικές μας παραδόσεις, που τότε είχαν ένα πρόσωπο: το δημοτικό μας τραγούδι με τον γνήσιο ελληνικό λόγο που με λέξεις μιας ασύλληπτης ομορφιάς προσπαθούσε να κλείσει μέσα του και να μας το παραδώσει έως σήμερα το δικό μας ήθος, το μοναδικό, το ελληνικό.

Κι ακόμα έπρεπε να βρεθεί ο μάστορας που όπως έκανε ο Κολοκοτρώνης εκφράζοντας με λόγια, με οράματα και με πράξεις το ιστορικό αίτημα της Ελευθερίας, έπρεπε κι αυτός να εκφράσει το επίσης ιστορικό αίτημα για την διατύπωση της πνευματικής διάστασης της νεογέννητης ελευθερίας. Κι αυτός ήταν ο Διονύσιος Σολωμός. Που αν και φραγκοθρεμμένος -τα πρώτα του ποιήματα τα έγραψε στα ιταλικά- έγινε όργανο ιστορίας που ως φαίνεται τον πρόσταξε να αναλάβει το τιτάνιο έργο να χαρίσει στους Έλληνες τη δική τους πνευματική φωνή εκφράζοντας με τον ελληνικό λόγο την ψυχική και πνευματική διάσταση του νεοέλληνα. Μιας και δεν μπορεί να υπάρξει σωστή και ολοκληρωμένη ελευθερία δίχως τον δικό της εθνικό Λόγο και πνευματική – καλλιτεχνική έκφραση.

Έτσι ο Θεός της Ελλάδας μας χάρισε από τα γεννοφάσκια μας ένα εκπληκτικό δίδυμο, τον Κολοκοτρώνη και τον Σολωμό, για να βάλουν γερά θεμέλια στο νεόκτιστο της σύγχρονης Ελλάδας. Ελευθερία ο ένας, ελεύθερη σκέψη ο άλλος. Κι αυτό το μπόλιασμα του δέντρου Ελλάδα ήταν δυνατό και από τότε τίποτα δεν μπόρεσε να το εμποδίσει να βγάλει ολοένα και νέα κλαδιά, νέα φύλλα, νέα άνθη και νέους καρπούς. Ούτε η φυλλοξήρα των ξένων ηγεμόνων ούτε τα σάλια των προσκυνημένων ούτε το τσεκούρι των ξένων κατακτητών.

Και όμως πάει καιρός τώρα που οι προσκυνημένοι χέρι-χέρι με τους ξένους γίνηκαν σκουλήκια που τρώνε την ψίχα του κορμού και πέφτουνε τα φύλλα και τα κλαδιά ξεραίνονται ένα-ένα. Και μεις φωνάζουμε στις ιερές σκιές για να μας σώσουν κι αυτές ρωτούν ποιοι είναι οι εχθροί; Πού είναι οι εχθροί; Και δεν υπάρχει στόμα για να τους αποκριθεί, ίσως γιατί όλοι αυτοί βρίσκονται ανάμεσά μας και δεν γνωρίζει πια κανείς ποιος είναι ποιος και τι πρέπει να γίνει για να σταματήσει το κακό. Εν τω μεταξύ ο πολύς Φουτζιγιάμα -του τέλους της ιστορίας…- εκσφενδονίζει από την Ουάσιγκτον τις προφητείες-εντολές ότι τάχα η εθνότης, η εθνικότητα, το έθνος εμποδίζει την πρόοδο προς την παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή επιδιώκει την μετατροπή των λαών σε πολτό, σε οδοντόκρεμα ή κρέμα ξυρίσματος για τα δόντια και τα γένια του Μεγάλου Αφέντη του σύγχρονου Μεγάλου μας Βεζύρη, ακριβώς όπως γινόταν μ’ εκείνον που αψήφησαν κάποτε οι Κολοκοτρώνηδες και τον νίκησαν. Για φανταστείτε, αλήθεια, τη διαφορά. Σε ποια επίπεδα βρίσκονταν τότε εκείνοι και σε ποια σήμερα εμείς. Δεν είναι λοιπόν ούτε οι ανέσεις ούτε τα αυτοκίνητα ούτε και ο υποτιθέμενος πολιτισμός για τον οποίο καυχώνται σήμερα οι άνθρωποι της Δύσης αλλά η ψυχή που βοηθάει τον άνθρωπο να σηκώνει κεφάλι και να παίρνει τη μοίρα του στα χέρια του. Κι αυτή η ψυχή είναι που μας λείπει σήμερα.

Σκέφτομαι απ’ τη μια μεριά την ψυχή που την παρομοιάζω με μια γούρνα δροσερό νερό, με μια πηγή σαν εκείνη την “Πηγή του Πουλιού” στις κορφές του Μαινάλου, απ’ όπου αναβλύζουν ασταμάτητα κρυστάλλινα νερά κι από την άλλη τον σημερινό εαυτό μας, τη σημερινή ελληνική κοινωνία καθώς παρακμάζει μέσα στην ξηρασία που προκαλούν η στειρότητα και τα αδιέξοδα και δέρνεται και υποφέρει από δίψα. Καταντήσαμε ηθικά, ψυχικά και πνευματικά ένας διψασμένος λαός που τυφλωμένος από μύρια όσα μικρόβια δεν βλέπει τη γούρνα με τα νερά που είναι δίπλα του και που μας κληρονόμησαν οι πρόγονοί μας, παλιότεροι και νεότεροι, ώστε να σκύψει και να πιει. “Να πιει να ξεδιψάσει”, που λέει και το τραγούδι. Κι αντί γι’ αυτό κοιτάει άλλον, ζητάει απ’ αλλού τη λύση, στα εμφιαλωμένα με τα σιρόπια και τα αλκοόλ που μας πουλάνε ακριβά, όχι για να ξεδιψάσουμε αλλά για να σιροπιάσουμε και για να ζαλιστούμε και τελικά για να διψάσουμε ακόμα πιο πολύ.

Πώς θα αντισταθούμε στο Κακό; Συνηθισμένοι από θεωρίες, οργανώσεις και πρακτικές που όμως μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε, περιμένουμε ίσως τη σωτηρία από κάτι αντίστοιχο. Ας πούμε μια πρωτοβουλία, μια κίνηση, ένα κόμμα, για να βγούμε από το αδιέξοδο. Ξεχνάμε όμως ότι όλα αυτά είναι δοκιμασμένα και προ παντός τσεκαρισμένα με κόκκινη βούλα από το παγκοσμιοποιημένο ελληνικό κατεστημένο που τα έχει βάλει από καιρό στο τσεπάκι του. Όλοι και όλα είναι ελεγχόμενα και τα πιο πολλά ηθελημένα ή όχι όργανά του. Χίλια μάτια παρακολουθούν νυχθημερόν την κάθε μας σκέψη, την κάθε μας κίνηση. Χίλιες φωνές, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο τρυπώνουν στα σπίτια μας για να παραμορφώσουν την σκέψη μας και να διαστρεβλώσουν τα αισθήματα και τη συνείδησή μας. Χίλιοι μισθοφόροι είναι έτοιμοι να παρέμβουν στην παραμικρή προσπάθεια που να αμφισβητεί τον νέο εξουσιαστή.

Στόχος όλων αυτών είναι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Διονύσιος Σολωμός που τους θέλουν αγάλματα ακίνητα και ακίνδυνα. Αυτοί ξέρουν. Γνωρίζουν καλά τι θα συμβεί αν δραπετεύσουν μέσα από τα μάρμαρα που τους έχουν φυλακισμένους και έρθουν να ζήσουν ανάμεσά μας. Μπορεί να γίνει όμως κάτι τέτοιο; Και πώς; Χιλιάδες εκείνοι, χιλιάδες όμως κι εμείς. Για να γίνουμε όμως δύναμη συλλογική και κάποτε ιστορική, θα πρέπει ένας-ένας να αναζητήσει μέσα του την πεμπτουσία της ανυπολόγιστης κληρονομιάς που μας άφησαν από το ΄21 έως σήμερα οι αμέτρητοι αγώνες των Ελλήνων για ελευθερία και ελεύθερη σκέψη.

Το γεγονός ότι σήμερα τιμούμε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη θεωρώντας ότι δεν πέθανε, ότι είναι πάντα ζωντανός, ζει ανάμεσά μας εξακολουθώντας να φωνάζει “Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους”, μας προσφέρει μια πρώτη ακτίνα ελπίδας. Μας δείχνει κατ’ αρχήν από πού θα πρέπει να αρχίσουμε, γιατί αν ο βάρβαρος ξένος μας ματώνει το δέρμα μας, ο προσκυνημένος μολύνει το ίδιο μας το αίμα.

Από την πλευρά του πάλι ο Διονύσιος Σολωμός έχει αποδείξει ότι οι θησαυροί της πολιτιστικής μας παράδοσης είναι ανεξάντλητοι, φτάνει να θέλουμε και να ξέρουμε να τους ανακαλύψουμε και να τους κάνουμε δικούς μας δίνοντάς τους κάθε φορά σύγχρονη μορφή και περιεχόμενο. Χωρίς να χάνουμε την επαφή μας με τον κόσμο που μας περιβάλλει, πρέπει να σκύβουμε βαθειά μέσα μας κλείνοντας τ’ αυτιά μας σε όσους μας κατηγορούν για τοπικισμό, εθνικισμό και άλλα παρόμοια. Είδαμε πιο πριν ότι το τελευταίο εμπόδιο για να μεταβληθούν οι λαοί σε έναν ανώνυμο και άβουλο πολτό καταναλωτών είναι η εθνική συνείδηση. Λαός που χάνει την εθνική του συνείδηση, που χάνει τη γλώσσα του, τα ήθη και τα έθιμά του, που χάνει τον πολιτισμό του, τελικά χάνει την ουσία της ύπαρξής του όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από τους αιώνες σαν αποτέλεσμα μιας αδιάκοπης προσπάθειας σε όλους τους τομείς της ζωής και της σκέψης. Κι αυτό ακριβώς είναι που δίνει στον κάθε άνθρωπο, σε όποιο λαό κι αν ανήκει, την ουσιαστική χαρά της ζωής μέσα σε απόλυτη ψυχική ευδαιμονία και πνευματική εγρήγορση.

Εμείς οι νεοέλληνες πρέπει να νοιώθουμε τυχεροί γιατί πατάμε σε θεμέλια γερά και σε αγκωνάρια ανίκητα από το χρόνο κι ένα απ’ αυτά, το πιο τρανό, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».

Τι να πεί κανείς μετά απ’ τα λόγια αυτού του σύγχρονου μεγάλου Ελληνα ; Τα κάλυψε όλα και εξηγεί γιατί γίνεται προσπάθεια αποκαθηλώσεωςτων ηρώων και του αγωνιστικού πνεύματος του ’21 !!!!

Ο ασήμαντος Ηρόστρατος ( αρχαίος Έλληνας εμπρηστής από την Έφεσο ), προκειμένου να μείνει τ’ όνομά του στην Ιστορία, έφθασε στο σημείο να πυρπολήσει το 356 π.Χ. το περίφημο Αρτεμίσιο, δηλ. τον Ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο. Οι Εφέσιοι τον συνέλαβαν και τον θανάτωσαν, απαγορεύοντας τη μνεία του, η οποία όμως διατηρήθηκε στηλιτεύοντας πάντα την ανόσια πράξη του. Αναφέρεται πως την ίδια νύκτα της πυρπόλησης, γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος !!!

Κάποιοι σήμερα, με Ηροστράτεια συμπεριφορά, θέλουν να δηλώσουν την «ασημαντότητά τους» σε αντιπαράθεση/ αποκαθήλωση των «σημαντικών ηρωϊκών αξιακών προτύπων» που υπερέβαλαν εαυτόν και από απλοί άνθρωποι , προσφέροντας στο κοινό καλό ανέβηκαν στο βάθρο των ηρώων ( ήρως = ο ελεύθερος μαχητής, επιθ. προσδιορισμός ήδη από την εποχή του Ομήρου ). Αυτό το πρότυπο τους χαλάει την «σούπα» σήμερα, που μας θέλουν «ανελεύθερα φορολογικά μητρώα» και απλούς κατοίκους χώρου ( υπηκόους = υπό +ακούω ) και όχι ελεύθερες προσωπικότητεςΠολίτες σε ενεργή Πολιτεία/ χώρα.Αλλά δεν θα τουςπεράσει , και ο ένας αρκεί να οδηγήσει «εντροπικά» το σύστημά τους σε αποτυχία !!! Όταν ο Ηρόστρατος πετύχαινε τον σκοπό του, γεννιώταν ο Μ. Αλέξανδρος !!!Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό !!!

Δεντο κάνουν τάχα για να μαλακώσουν οι έριδες και να τα βρούμε με τους τούρκους. Ποσώς τους ενδιαφέρει αυτό. Να καμφθείτο αγωνιστικό φρόνημα του λαού θέλουν και δεν σκέφτονται οικαλόπιστοι φίλοι προοδευτικοί που τους «ακολουθούν», πως το ’21 ενέπνευσε την εθνική αντίσταση ’41-44, την αριστερή οργάνωση «Ρήγας Φεραίος» και τον Αλ. Παναγούλη επί χούντας, καθώς και τους συνθέτες που αντιστέκονταν σ’ αυτή, όπως:

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας /Κώστας Σμοκοβίτης

Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα
να ‘τανε το 21 να ‘ρθει μια στιγμή

Να περνάω καβαλάρης στο πλατύ τ’ αλώνι
και με τον Κολοκοτρώνη να ‘πινα κρασί

Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα
και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστραμια Τουρκοπούλα αγκαλιά

Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα
να ‘τανε το 21 να ‘ρθει μια βραδιά

Πρώτος το χορό να σέρνω στου Μοριά τις στράτες
και ξοπίσω μου Μανιάτες και οι Ψαριανοί

Κι όταν λαβωμένος γέρνω κάτω απ’ τους μπαξέδες
να με ραίνουν μενεξέδες χέρια κι ουρανοί

Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα
και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστρα
μια Τουρκοπούλα αγκαλιά

Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα
να ‘τανε το 21 να ‘ρθει μια βραδιά

Μέχρι σήμερα δεν έχωνιώσει αντίπαλο της γραπτής ιστορίας μου τους τούρκους και ειδικά τους ακαδημαϊκούς σαν τον φίλο μου Σουκρού Ιλιτζάκ, ή τον εθνομουσικολόγο Bulent Aksoy του πανεπ. του Βοσπόρου μετο βιβλίο του « Οι συμβολές της πολυεθνικότητας στην κλασσική οθωμανική μουσική » , όπου τονίζεται η συμβολή των ρωμηών και η σπουδαιότητά τους στον οθωμανικό πολιτισμό, αλλάω της παραδοξότητας αντίπαλοί μου είναι οι Ελληνες που προσπαθούν να αποδομήσουν τα πάντα. Τιθλίψη !!!

Το βιβλίο του κ. Β.Aksoy, πανεπ. Βοσπόρου

« Σιγά σιγά, μόνοι μας, με την αδράνειά μας, με την απερισκεψία μας ή και με την ατολμία μας, τα αφήνουμε να διαγράφονται από τη ζωή μας και τα αποτελέσματα είναι φανερά . Και όλα να τα σβήσουν και όλα να τ’ αλλάξουν, η ιστορία έρχεται και αποκαθιστά την αλήθεια από μόνη της, γιατί οι πέτρες, τα χειρόγραφα, το αίμα, τα χώματα, είναι αυτά που μιλούν και δίνουν τη δική τους μαρτυρία»Αρχ. Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος σε χαιρετισμόεκδήλωσης του Ομίλου απογόνων αγωνιστών του 1821, την 22.03.2011.

Εν τω μεταξύ από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ πληροφορηθήκαμε πως έρχεταιη σειρά:«Οιμάχες των Ελλήνων , από το1897 μέχρι την Ευρωπαϊκή προοπτική( και προφανώς θα αναδειχθείο κατακτητικός ιμπεριαλισμός μας της προσαρτήσεως εδαφών και όχι η απελευθέρωσή τους – θυμηθείτε το !!!! ) », ενώ κυκλοφόρησε το 1821 με ήρωεςκαι για παιδιά δημοτικού. Δεν το αγόρασα ακόμα και δεν έχω άποψη, αλλά …… !!!

Και επειδή δεν ακούστηκαν τα σημαντικά για το Δ. Σολωμό και την έμπνευσή του( ο αγώνας των Ελλήνων το ‘21 ) αναφορικά με τον εθνικό ύμνο σε 9 επεισόδια και ένα 10^ο σχολιαστικό ( παρά μόνον οι στίχοι που μιλάνε για τις σφαγές του πολέμου ), εμείς κλείνουμε τα πολυσέλιδα αυτά σχόλιά μας που συντάχθηκαν εντός 2 μηνών και σε αντίκρουση των «ημαρτημένων» της εκπομπής του ΣΚΑΙ για το 1821 ( ανά επεισόδιο ) παραθέτοντας ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ τον εθνικό ύμνο,ως ύψιστη ωδή στο μεγαλύτερο ανθρώπινο κοινωνικό αγαθό, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την αξιοπρέπεια του ατόμου, που εξυμνούσαν οι πρόγονοί μας σε όλους τους αγώνες τους, αλλά και τα παιδιά του Πολυτεχνείου στονεσωτερικό κοινωνικοπολιτικό αγώνα τους κατά της χούντας :

« Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι

τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,

σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι,

πού μὲ βιά μετράει τὴν γῆ.

Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη

τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,

χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά !»Δ.Σολωμός , 1823

.