Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*
Η ύπαρξη του έθνους και η ανεξαρτησία του, αποτελούν εκ των πραγμάτων μια μορφή εδαφικής αξίωσης. Το κράτος σημαίνει εδαφική κυριαρχία. Αλλιώς χάνεται η ανεξαρτησία του και γίνεται προτεκτοράτο ή εξαφανίζεται από τον χάρτη. Η διατήρηση του εδάφους εξασφαλίζει την ύπαρξη του κράτους, το οποίο σε συνδυασμό με την ύπαρξη του έθνους, λειτουργεί ως αυτόνομο έθνος – κράτος.
Όσοι δεν θεωρούν ότι το έθνος είναι μια κατασκευή, πιστεύουν ότι αποτελεί ένα «προϊόν» μιας μακραίωνης διαδικασίας. Η Πατρίδα, ως γη και ως λαός με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ιδέες και ιστορία, έχει σημαντική αξία και καταλαμβάνει την πρέπουσα θέση ακόμα και στον αιώνιο λόγο Του Θεού, όπως διαβάζουμε στο Δευτερονόμιο: «Ότε διεμέριζεν ο ύψιστος έθνη, ως διέσπειρεν υιούς Αδάμ, έστησεν όρια εθνών, κατά αριθμόν αγγέλων Θεού» (Δευτερ. ΛΒ΄, 8).
Το έθνος καλλιεργεί και καλλιεργείται από το αίσθημα του «συνανήκειν», το οποίο έχουμε αποκτήσει αφού πρώτα αντιληφθούμε ότι ανήκουμε στην ίδια νοητή κοινότητα, η οποία οριοθετείται χωρικά στο πλαίσιο του έθνους – κράτους, με την προσθήκη της ομογένειας και των αλύτρωτων αδελφών. Αν δεν πιθηκίζαμε αλλότριες συμπεριφορές και ήθη, θα αντιλαμβανόμασταν το ελληνικό έθνος ως έναν ψυχοσωματικό οργανισμό. Η ψυχή του είναι το αντιστασιακό φρόνημα, το ελεύθερο πνεύμα, το ορθόδοξο ήθος, η θυσιαστική αγάπη. Το σώμα του είναι οι ήρωες του ελληνισμού, οι μάρτυρες της πίστης μας, οι τάφοι των προγόνων μας, οι εκκλησιές μας, ο γαλάζιος ουρανός και η ελληνική θάλασσά μας.
Αν προσπεράσουμε την παραπάνω ανάλυση και διαφωνήσουμε στο θεωρητικό επίπεδο όσον αφορά στην ύπαρξη του έθνους κράτους και στην απαραίτητη διατήρηση της εδαφικής μας ακεραιότητας, υπάρχει και η ωμή πραγματικότητα που μπορεί να μας προσγειώσει και να αναθεωρήσουμε μερικά πράγματα. Ο νταβατζής της γειτονιάς μας διαρκώς μας απειλεί, διεκδικεί συνεχώς ότι του κατέβει στο φιλοπόλεμο και εγκληματικό μυαλό του και εμείς περιμένουμε πότε θα μας επιτεθεί. Κανείς εχέφρων δεν επιδιώκει τον πόλεμο. Όμως, η υπεράσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας είναι όχι μόνο θεωρητικά επιβεβλημένη για όσους διαθέτουν μια στοιχειώδη φιλοπατρία, αλλά υποχρεωτική εκ των πραγμάτων για όσους δεν επιθυμούν τον εξανδραποδισμό, την ταπείνωση και την ανυπαρξία. Σ’ αυτό το σημείο ερωτώνται οι δήθεν μετριοπαθείς θιασώτες του κατευνασμού και της υποχωρητικότητας: Μέχρι ποιο σημείο μπορούμε να υποχωρούμε; Υπάρχει κάποια κόκκινη γραμμή στην υποχώρηση και στην μη ύπαρξη αντίδρασης; Είναι τα 6 ν.μ; Η απώλεια μια βραχονησίδας; Ενός μεγαλύτερου νησιού; Μια εισβολή στη Θράκη;
Οι στιγμές που διανύουμε είναι κρίσιμες και πρέπει να αντιδράσουμε με ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, ενότητα και ομοψυχία και να φανούμε αντάξιοι των προγόνων μας. Γρηγορείτε!
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία” στις 16/06/2022.
* Δημόσιος Ιστορικός