Κοινωνία Υποκρινόμενη

Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*

Τις τελευταίες ημέρες δυο γεγονότα απασχόλησαν έντονα την επικαιρότητα. Το πρώτο ήταν ο τσακωμός δύο ανθρώπων (προφανώς δεν μπορούν να ονομαστούν ούτε καλλιτέχνες, ούτε μουσικοί, ούτε τραγουδοποιοί) στην βραδιά απονομής μουσικών βραβείων MAD. Το δεύτερο ήταν η ψήφιση της απαγόρευσης των αμβλώσεων από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα δύο αυτά γεγονότα, ανέδειξαν για άλλη μια φορά την υποκρισία που διέπει την κοινωνία μας.

Μια κοινωνία που αρέσκεται να πιθηκίζει οτιδήποτε ξενόφερτο. Μια κοινωνία που προωθεί τα πρότυπα που της πλασάρει η μαρξιστική και η νεοφιλελεύθερη πολιτισμική κουλτούρα παραγωγής θεάματος ευρείας κατανάλωσης, ανάλογα με τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας. Μια κοινωνία που διώχνει τον Θεό απ’ τα σχολεία και βάζει άνδρες ντυμένους γυναίκες να διαβάζουν παραμύθια στα παιδιά μας, αναδεικνύοντας τον μηδενισμό ως τρόπο ύπαρξης. Μια κοινωνία που μέσα από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τον κόσμο του διαδικτύου, αφήνει τα παιδιά να συναναστρέφονται και να γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις που ποτέ δεν θα άνοιγαν την πόρτα του σπιτιού τους για να δεχτούν. Αυτή η κοινωνία είναι που βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση απ’ τα σύννεφα, όταν είδε τον καβγά στα βραβεία MAD και όταν βλέπει τα αυξανόμενα κρούσματα ναρκωτικών, βίας και υποτίμησης του γυναικείου φύλου τόσο από άνδρες όσο και από γυναίκες.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι στην χώρα μας συμβαίνει και το παράδοξο, αντί η κουλτούρα μας να δημιουργεί μουσική, η μουσική δημιουργεί κουλτούρα. Παιδιά που στην ηλικία τους έπρεπε να ξέρουν μόνο την κλασική παιδική ταινία «Η Λαίδη και ο Αλήτης», βομβαρδίζονται πανταχόθεν με το νέο σουξέ «εσύ να’ σαι αλήτης και εγώ να’ μαι μαντάμ». Από κουβέντα με φίλους διαπίστωσα ότι το συγκεκριμένο τραγούδι ακούγεται πλέον παντού. Στις σχολικές αίθουσες, τα αθλητικά κέντρα και όποια άλλη δραστηριότητα περιλαμβάνει τη συμμετοχή παιδιών και μάλιστα μικρών ηλικιών. Η λέξη κατάντια δεν νομίζω ότι μπορεί να περιγράψει επαρκώς αυτό που συμβαίνει.

Όσον αφορά στο θέμα με τη ψήφιση της απαγόρευσης των αμβλώσεων, ας δούμε κάποια δημοσιεύματα. «Οργή προκάλεσε η θανάτωση του χιμπατζή». «Βρέθηκε βακτήριο το οποίο αποδεικνύει την ύπαρξη ζωής σε άλλον πλανήτη». «Συνέλαβαν δύο άτομα που κατείχαν αυγά από προστατευόμενο είδος». «Καταδίκη σε όποιον κακοποιήσει ζώο». «Προστατέψτε το μαύρο κοράλλι, την κόκκινη σαλαμάνδρα, την ροζ λιβελούλα». Όλες οι προαναφερθείσες περιπτώσεις αφορούν την υπεράσπιση κάποιου ανυπεράσπιστου ή την προστασία κάποιου συγκεκριμένου είδους του ζωικού βασιλείου. Το αγέννητο παιδί όμως η πολιτική ορθότητα θέλει να το καταδικάσει σε θάνατο και δεν το αναγνωρίζει ως ον, αλλά μόνο μετά από κάποιες εβδομάδας ύπαρξης ή μόνο ως σωματική συνέχεια της μητέρας που το κυοφορεί.

Η υποκρισία της κοινωνίας μας και στις δύο περιπτώσεις περισσεύει. Ας μην στρουθοκαμηλίζουμε και ας δούμε την πραγματικότητα ως έχει, αν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε ρεαλιστικά τα προβλήματα και στην κανονική τους διάσταση.

*Δημόσιος Ιστορικός

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία” στις 30/06/2022