Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*
Το ζήτημα με τα κόκκινα δάνεια και την αύξηση των επιτοκίων των δανείων είναι η νέα «καυτή» πατάτα στα χέρια της κυβέρνησης. Πιο συγκεκριμένα, επίκειται μία ακόμα αύξηση στα επιτόκια, η οποία παρουσιάζεται ως επιβεβλημένη σε επίπεδο ΕΚΤ προκειμένου να συγκρατηθεί ο πληθωρισμός, με αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους δανεισμού. Την ώρα όμως που οι τράπεζες παρουσιάζουν υψηλή ρευστότητα και αύξηση κερδών, επιβάλλεται να γίνουν κάποιες «διορθωτικές» κινήσεις.
Όπως είχε επισημανθεί και σε προηγούμενο άρθρο, πρέπει να σταματήσει η λάθος τακτική των τραπεζών με τις οριζόντιες ρυθμίσεις των δανείων που βάζουν στο ίδιο καζάνι τους στρατηγικούς κακοπληρωτές με τους δανειολήπτες που απέκτησαν πρόβλημα λόγω της οικονομικής κρίσης. Στη δεύτερη κατηγορία θα πρέπει να υπάρξουν ειδικές ρυθμίσεις και πρέπει επιτέλους να συζητηθεί και η δυνατότητα επαναγοράς των δανείων τους στην τιμή που οι τράπεζες τα πουλάνε στα περιβόητα funds. Επίσης, να αυξηθούν τα επιτόκια καταθέσεων και να μειωθεί το χάσμα με τα επιτόκια χορηγήσεων. Επιπλέον, να μειωθούν ή να διακοπούν οι προμήθειες σε κάποιες συναλλαγές, ιδιαίτερα σε αυτές που δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τους πολίτες όπως η ανάληψη μετρητών από ΑΤΜ άλλης τράπεζας όταν σε κάποιο μέρος δεν υπάρχει άλλο ΑΤΜ.
Εδώ και χρόνια οι τράπεζες βρίσκονται στο απυρόβλητο. Να θυμηθούμε το τραγικό τέλος της ΑΤΕ, να θυμηθούμε τον τρόπο που η Πειραιώς απορρόφησε 7 τράπεζες, να θυμηθούμε τα ανεξέλεγκτα δάνεια μέσω ΤΕΜΠΜΕ τα οποία αντί να τονώσουν την οικονομία έγιναν καταθέσεις για όσους ελεύθερους επαγγελματίες διέθεταν εισοδήματα. Επίσης, σε εποχές οικονομικής κρίσης, είναι απαράδεκτο τα υψηλόβαθμα στελέχη των τραπεζών να αμείβονται με μισθούς και bonus που ξεπερνούν ή προσεγγίζουν τους μισθούς των βουλευτών! Αυτοί οι μισθοί δεν υπέστησαν περικοπές ούτε όταν οι τράπεζες ήταν στο χείλος του γκρεμού και χρειάστηκαν ανακεφαλαιοποίηση.
Μερικοί θα εγείρουν την ένσταση ότι οι τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις και σε μια ελεύθερη οικονομία πρέπει να έχουν ελευθερία κινήσεων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι τράπεζες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί 3 φορές με κρατικά χρήματα, δηλαδή με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου, κάτι που δεν συνέβη με άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, όταν έφτασαν στο χείλος της χρεοκοπίας. Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι το κράτος έπρεπε να βοηθήσει τις τράπεζες επειδή το οικονομικό μας σύστημα είναι «τραπεζοκεντρικό» και αλλιώς θα κατέρρεε το σύστημα με ανυπολόγιστες συνέπειες. Αυτό είναι βέβαια μια άλλη συζήτηση που αφορά στη δομή του συστήματος.
Όταν μια κυβέρνηση θέλει να παρέμβει στις τράπεζες μπορεί να το κάνει. Όχι μόνο με την επιβολή έκτακτου φόρου, αλλά με τα μέτρα που αναφέρθηκαν. Αρκεί να υπάρχει βούληση.
*(Μ.Α.) Δημόσιας Ιστορίας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία” στις 08/12/2022.