Η Δόμνα και οι άλλοι…

Να το πω καθαρά και να το πω ευθέως:

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να γίνει το «προγραμματισμένο» Ανώτατο Συμβούλιο Ελλάδας-Τουρκίας, δηλαδή η συνάντηση Κορυφής Μητσοτάκη – Ερντογάν στις αρχές Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκη.

Κανένας απολύτως λόγος!

Δεν υπήρχε κι από πριν, όσο παραμένουν εν ισχύει το τουρκολυβικό μνημόνιο και οι τουρκικές απειλές κατά της Ελλάδας και της Κύπρου.

Αλλά τώρα, που η Τουρκία κάνει ό,τι μπορεί για να τα σπάσει και με το Ισραήλ (το οποίο απέσυρε ήδη όλο το διπλωματικό προσωπικό του από την Τουρκία) και με τις ΗΠΑ, δεν υπάρχει καμιά πρεμούρα να συναντηθούμε με τον «μόνιμο ταραξία» της περιοχής μας και με τον «πειρατή» της Ανατολικής Μεσογείου.

Η ματαίωση αυτής της «συνάντησης» δεν έχει κανένα ρίσκο πια.

Αντίθετα, η ΜΗ ματαίωσή της ενέχει σημαντικό κόστος! Δείχνει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιδράσει ούτε με τον πιο ανώδυνο τρόπο στις προκλήσεις της Τουρκίας. Που θυμάται συνέχεια το “Οθωμανικό παρελθόν” της και θέλει να το αναβιώσει, σε βάρος των λαών που αποτίναξαν τον Οθωμανικό ζυγό…

Ο νέο Οθωμανισμός του Ερντογάν δεν είναι μια «ανώδυνη εμμονή» του με το χθες.

Είναι σημερινή στρατηγική επαναφοράς της Τουρκίας «στα σύνορα της καρδιάς της». Είναι αυτό ακριβώς που απεργάζεται σήμερα για το αύριο. Που μας θίγει άμεσα…

Δεν μπορούμε ούτε να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, ούτε να το ανεχόμαστε, ούτε να το… καλοπιάνουμε!

Όσοι υποστήριζαν ότι πρέπει να τα βρούμε με την Τουρκία επικαλούνταν ότι η Τουρκία τα βρίσκει με το Ισραήλ, τα βρίσκει με την Αίγυπτο, επουλώνει τις πληγές με τις ΗΠΑ, άρα είναι «μονόδρομος» λέει, να τα βρούμε κι εμείς με τον Ερντογάν…

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει πλέον.

Η Τουρκία τα έσπασε με το Ισραήλ (για τα καλά), ΔΕΝ τα βρήκε με την Αίγυπτο, οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ καρκινοβατούν και παροξύνθηκαν, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος από την πλευρά μας να καταπίνουμε τις προκλήσεις και να αγνοούμε τα τετελεσμένα που προσπαθεί συνεχώς να δημιουργήσει σε βάρος μας.

Να μας απειλήσει πια δεν μπορεί!

Γιατί τα έχει ήδη βάλει με πολλούς τριγύρω του…

Κι όσοι ανέχονται ακόμα τον Ερντογάν (στην Ουάσιγκτον), ήδη χάνουν την υπομονή τους μαζί του.

Και δεν έχουν καμία διάθεση να «στραβώσουν» μαζί μας, αν χάσουμε κι εμείς την υπομονή μας…

Που έχουμε και περισσότερους λόγους, εδώ που τα λέμε.

Η Αμερική αν θέλει να προβάλει την ισχύ της στην Ανατολική Ευρώπη, έχει κυρίως την Αλεξανδρούπολη να στηριχθεί. Κι αν θέλει να προβάλει την ισχύ της στην Μέση Ανατολή, έχει κυρίως τη Σούδα στην Κρήτη (και την Κύπρο).

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα και η Κύπρος είναι μοναδικές βάσεις στήριξης της Δυτικής «προβολής ισχύος» – και στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Ευρώπη. Η Τουρκία όχι μόνο δεν προσφέρει καμία βάση στήριξης για τους Αμερικανούς, αλλά είναι μάλλον απέναντι…

Συνεπώς το να ματαιώσουμε την «συνάντηση Κορυφής» στη Θεσσαλονίκη είναι πολύτιμο μήνυμα όχι μόνο στον Ερντογάν, αλλά και στις ΗΠΑ.

Στο κάτω-κάτω, για να ζητήσουμε κάποια σοβαρά ανταλλάγματα μελλοντικά, αν μας ζητηθεί ξανά να προσεγγίσουμε την Τουρκία…

Αλλά «και κερατάδες και δαρμένοι», πάει πολύ.

Άλλωστε, το έχουν ήδη διακηρύξει επίσημα δύο πρώην Πρωθυπουργοί της Νέας Δημοκρατία, ότι με «πειρατή δεν κάνεις διάλογο», όσο τουλάχιστον επιμένει να συμπεριφέρεται ως «πειρατής».

Κι ότι ο κατευνασμός είναι επικίνδυνος!

Πρώτος ο Αντώνης Σαμαράς τώρα και ο Κώστας Καραμανλής!

Κάτι ξέρουν και οι δύο τους. Επί των ημερών των οποίων, ο Ερντογάν δεν είχε τολμήσει ούτε «τουρκολυβικό μνημόνιο» να κάνει, ούτε να απειλεί κάθε τόσο ότι «θα μας έλθει νύχτα» να καταλάβει τα νησιά μας…

Ας τους ακούσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Όσα είπε πολλές φορές παλαιότερα ο Σαμαράς κι όσο είπε πρόσφατα ο Καραμανλής, επαληθεύθηκαν στο ακέραιο τώρα. Από τον ίδιο τον Ερντογάν.

Ο οποίος μόλις προχθές, σε ένα παραλήρημα, αφού διακήρυξε ότι… «η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική Οργάνωση» (!), θυμήθηκε το Οθωμανικό παρελθόν του, περιλαμβάνοντας τη Γάζα και τη Θεσσαλονίκη.

(Πάλι καλά που τη γλίτωσε η Βιέννη…)

Ο ίδιος ο Ερντογάν έδειξε πόσο δίκιο έχουν ο Σαμαράς και ο Καραμανλής.

Ας τους ακούσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Πριν είναι αργά…

Και μια κι αναφέρθηκα στον Πρωθυπουργό, τον παρακαλώ να μαζέψει την συμπαθή δεσποσύνη, Δόμνα Μιχαηλίδου που έχει εγκαταστήσει στο Παιδείας, ως υφυπουργό και η οποία έβγαλε ανακοίνωση προχθές ενόψει της εθνικής επετείου, όπου αναφέρει μεταξύ άλλων: «σήμερα η εθνική εορτή θυμίζει όσο ποτέ τις αξίες της… κοινωνικής προσφοράς και του εθελοντισμού! Με συγκίνηση θυμόμαστε τις θυσίες των παππούδων μας, για την οικογένειά τους, για την επόμενη γενιά, την πατρίδα τους! Ας τους τιμήσουμε λοιπόν, με τη σειρά μας, υπενθυμίζοντας σε όλους, ότι ο εθελοντισμός είναι όχι απλώς κοινωνική προσφορά, αλλά εθνική ευθύνη»…

Αυτό ήταν το μήνυμα της υφυπουργού Παιδείας για την 28η Οκτωβρίου.

Με μια λέξη:

— Αχταρμάς!

Με τρείς λέξεις:

— Τρικυμία εν κρανίω.

Με πέντε λέξεις (και πιο «λόγια» διάθεση):

— Ράβδος εν γωνία, άρα… βρέχει!

Ας πει (με τρόπο) ο Πρωθυπουργός στην κοπελίτσα, ότι οι εθνικές επέτειοι δεν είναι όπως τα καλλιστεία, όπου όταν ερωτώνται οι υποψήφιες καλλονές πρέπει να πούνε κάτι «πιασάρικο» για την… «Παγκόσμια Ειρήνη», την «προστασία του περιβάλλοντος» και τα «παιδάκια της Αφρικής».

Οι εθνικές επέτειοι δεν είναι ευκαιρία να πούμε τον πόνο μας κι ό,τι μας απασχολεί σήμερα.

Κι ο εθελοντισμός δεν είναι… «πιπέρι», που τώρα που έχουμε καμπόσο βάζουμε και στα λάχανα!

Να της πει παρακαλώ της καημενούλας, ότι θυμίζει τα στελέχη της ΚΝΕ τη δεκαετία του ‘80, που ό,τι κι αν έλεγαν, όπου κι αν μιλούσαν, θεωρούσαν υποχρέωσή τους, να αναφέρουν κάτι για τον «Ιμπεριαλισμό», την «Ταξική Πάλη» και την αδελφοσύνη των λαών «ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση».

Ή όπως στη διάρκεια της δικτατορίας, οι εγκάθετοι του καθεστώτος, ό,τι κι αν έλεγαν, σε οποιαδήποτε ευκαιρία, βρίσκαν τον τρόπο να χώσουν και κάτι, για τον «κομμουνιστικό κίνδυνο που καραδοκεί πάντα».

Είναι ίδιον των ιδεοληπτικών να χώνουν παντού τις εμμονές τους.

Ευκαίρως-ακαίρως κι ανεξαρτήτως αν ταιριάζει με την περίσταση…

Είτε γιατί έχουν «μαυρόασπρη σκέψη» και παρωπίδες.

Είτε γιατί δίνουν “εξετάσεις” σε κάποιους «αόρατους ιεροεξεταστές».

Ας της πει κάποιος λοιπόν, ότι ο καλός ο «εθελοντισμός», αλλά δεν έχει σχέση με την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.

Οι παππούδες μας δεν πήγαν να προσφέρουν θυσίες για την «επόμενη γενιά».

Οι παππούδες μας τότε ήταν νέα παιδιά, ΗΤΑΝ η «επόμενη γενιά»!

Και πήγαν να πεθάνουν για την Πατρίδα.

Δεν πήγαν να κάνουν θυσίες για την… «οικογένειά» τους.

Οι μαυραγορίτες έκαναν ό,τι έκαναν τότε, για την “οικογένειά” τους!

Έτσι “δικαιολογήθηκαν” μετά…

Οι παππούδες μας θυσίασαν ΚΑΙ την οικογένειά τους, για την Πατρίδα.

Ο πόλεμος κατά του επίδοξου κατακτητή στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, και η Εθνική Αντίσταση μετά, ΔΕΝ ήταν… «εθελοντισμός»!

Δεν ήταν χαρωπή μάζωξη για δενδροφύτευση του «Όλοι μαζί μπορούμε», Κυριακή πρωί.

Ήταν ένας άγριος Πόλεμος στον οποίο ο παππούδες μας δίδαξαν τον κόσμο όλο ότι:

«του λοιπού θα λέμε, όχι πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά πως οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες»

…οπως είχε αναφωνίσει εκστασιασμένος ο Τσώρτσιλ τότε, από το «Σταθμό του Λονδίνου.

Ή ο Στάλιν από τη Μόσχα, ο οποίος δήλωνε ότι «γονατίζουμε με δέος μπροστά στον απαράμιλλο ηρωισμό των Ελλήνων».

Αυτά όλα ΔΕΝ είναι… «κίνημα εθελοντισμού» – γαμώ το κέρατό μου.

Δεν θέλετε να τα γιορτάζετε;

Τουλάχιστον μη τα προσβάλετε,

πέστε κύριε Πρωθυπουργέ, στον κοπελίτσα που βάλατε στο υπουργείο…

(Ξέρω πως η Δόμνα ΔΕΝ ήθελε να προσβάλει την μνήμη των τότε ηρώων. Αυτών που σκοτώθηκαν τότε κι εκείνων που επέζησαν…

Το ξέρω. Αλλά αυτό το κάνει χειρότερο.

Δεν έχει καταλάβει, το κορίτσι, την διαφορά ανάμεσα στον «εθελοντισμό» και τη θυσιαστική αγάπη για την Πατρίδα.

Δεν το έχει καταλάβει. Δεν μπορεί να το καταλάβει. Κι αυτό το κάνει χειρότερο…)

ΥΓ. Ο συνονόματος παππούς μου, μια και σε παππούδες αναφερόμαστε, έσωσε στη διάρκεια της Κατοχής ένα Έλληνα εβραίο, ονόματι Εμίλ Μανταλόν.

Η οικογένειά του δεν κατάφερε να σωθεί. Τους έστειλαν στα κρεματόρια του Άουσβιτς απ’ όπου δεν επέστρεψαν ποτέ…

Ο Εμίλ κρυβόταν στο σπίτι του παππού μου, στο πατάρι (στην οδό Φιλολάου, στο Παγκράτι), όπου εκτός από τη γιαγιά έμεναν επίσης και όλη η οικογένειά μας, η θεία μου με τον άνδρα και τα παιδιά της καθώς και ο θείος μου. Ο πατέρας μου είχε ήδη διαφύγει στη Μέση Ανατολή όπου πολεμούσε κατά του Άξονα…

Στην Αθήνα επικρατούσε φοβερή πείνα, κάθε πρωί τα κάρα του δήμου μάζευαν τα πρησμένα (από την ασιτία) πτώματα από τους δρόμους, και τα λιγοστά τρόφιμα δίνονταν με δελτίο. Το ελάχιστο «σιτηρέσιο» (δηλαδή η ημερήσια ποσότητα τροφίμων) μοιράζονταν στο σπίτι των «παππούδων» μου σε ένα άτομο παραπάνω, τον Εμίλ. Ο οποίος σώθηκε τελικά.

Πολλά χρόνια αργότερα (στη δεκαετία του 70), το Ισραήλ βρήκε από τις μαρτυρίες των διασωθέντων του Ολοκαυτώματος (άρα και του Εμιλ Μανταλόν), τα στοιχεία της οικογένειάς μου. Και μας ειδοποίησε να φυτέψουμε ένα ελαιόδεντρο στο ειδικό μουσείο που είχε δημιουργήσει τότε για τους «εντίμους των Εθνών», δηλαδή για τα μέλη άλλων λαών που βοήθησαν με κίνδυνο της ζωής τους διωκόμενους Εβραίους στα χρόνια της Ναζιστικής Κατοχής στην Ευρώπη.

Υπάρχει αυτό το δέντρο ακόμα. Το επισκέφτηκα μετά από πολλά χρόνια.

Στην τότε ανακοίνωσή της, η Ισραηλινή κυβέρνηση αναγνώρισε ότι ο παππούς μου (όπως και πολλοί άλλοι) «έθεσε σε κίνδυνο την οικογένειά του, για να σώσει ένα Εβραίο».

Αυτό οι Ισραηλινοί το κατάλαβαν.

Η Δόμνα δυσκολεύεται να καταλάβει ότι αυτό ΔΕΝ λέγεται… «εθελοντισμός».

Δεν ξέρω πόσο φταίει η Δόμνα που δεν το έχει καταλάβει.

Φταίνε όμως όλοι οι άλλοι: όσοι ΔΕΝ τη διορθώνουνε.

Η ακόμα την «ανταμείβουν» για την άγνοιά της…